| AVARETH | that boy is a monster <3

Gast **Profile**

Rank 1
Met een zacht gefluister streek de wind tussen het dichte bladerdek van de bomen. De geur van wilde rozen vulde haar fluwelen neusgaten en onwillekeurig gleden haar ogen over het struikgewas: opzoek naar de rode laatbloeiers. Loom rekte de ranke merrie zich uit, duwde haar neus nu tegen één van de wilde bloemen en snoof de zoete geur diep in zich op. Om een reden die ze niet precies kon benoemen deden rode rozen haar denken aan Avareth. Misschien om hun kleur, misschien omdat ze even beeldschoon als gevaarlijk waren: uit ervaring wist ze dat de doornen gemeen scherp waren. Net zoals haar Avareth gemeen scherp kon zijn.

Ze wiebelde met haar ranke oren, nam de omgeving in zich op terwijl ze zocht naar de zwarte hengst. Het was niet iets wat ze met haar zintuigen deed. Het was eerder alsof ze op een onzintuigelijk niveau verbonden was met het gigantische paard: elke wezen van haar zijn, elke vezel van haar lichaam leek zich van hem bewust te zijn. Als hij ergens was geweest, was zij het eerste die het wist, als hij leed, als hij pijn had, dan kon ze dat voelen alsof ze zijn lichaam deelde. Myou kon niet precies uitleggen waarom ze zo lang gewacht had om hem op te zoeken: ze had zijn frustratie gezien als hij haar spoor oppikte, om het een paar meter later weer kwijt te raken. Ze wist, instinctief, dat zij waarschijnlijk de belangrijkste oorzaak was van dat hij zich in het woud waagde. En toch, toch had ze hem nog niet eerder onder ogen willen komen. Misschien omdat ze er onbewust behoefde aan had gehad om eerst woorden te wisselen met iemand anders, om te vinden wat de kudde van de blauwe maan paarden nog meer te bieden had.

Nu, nu was echter de tijd gekomen om haar geliefde op te zoeken en zijn warme lichaam tegen de hare te voelen. Ze verlangde naar zijn stem en naar zijn aanwezigheid: wilde zijn adem op haar huid voelen en haar fluisteringen in haar oren horen. Uiteindelijk hield ze meer van hem dan van al het andere en haar verlangen ging dieper dan welk ander verlangen dan ook. Ze wilde bij hem zijn. Voor nu, voor morgen en als het aan haar lag, voor eeuwig: zij was van hem en uiteindelijk, hoe je het ook wendde of keerde, was hij van haar. Haar Avareth.

Closest to her Heart: Avareth, Alano, Freyr

Gast **Profile**

| AVARETH | that boy is a monster <3 Avareth

AVARETH
I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.

Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.

Hij kon niet zonder haar, zoals hij niet zonder adem kon. Hij had haar nodig, en daarvoor hoefde hij haar niet direct te zien. Hij wilde voelen, weten dat ze nog altijd van hem is. Hij wist het niet langer, hij wist niet meer waar ze was. Hij was haar uit het oog verloren, en hij was bang dat ze hem had verlaten. Hij kon het haar niet vragen, hij kon het woud niet in. Een schelle hinnik verlaat zijn lippen en nijdig gooit hij zijn voorhand de lucht in. Hij maait met zijn benen door de lucht, en springt vanuit deze positie naar voren. De bomen glijden roekeloos langs zijn lichaam, en de schaduwen slokken hem op. Zijn oren liggen plat in zijn nek, en zijn ogen moeten moeite doen om de bomen van elkaar te onderscheiden. Hij hinnikt binnensmonds, snakkend naar een antwoord. Hopend dat ze hem zou horen.

Zijn lichaam komt in een fractie van een seconde tot stilstand en met schichtige ogen kijkt hij om zich heen. De speling van het licht speelt met zijn gezonde verstand, en angst en paranoia overspoelen hem. Hij draait om zijn as, volgt de schaduwen, en ziet hoe de schaduwen vormen maken, lichamen van paarden. Paarden die hem vervloekte, en hem dood wenste. Een pijnlijke kreet verlaat zijn lippen en nijdig snuivend steigert hij opnieuw. Hij komt met een dreun neer en draaft in een krachtige, maar zeer gespannen tred verder. Opnieuw voelt hij het verdriet reëel worden, wat als ze er niet meer was? Wat zou hij dan doen? Alsof een hand zijn keek dicht kneep, zo hapte hij naar adem. Hij voelt hoe het gal achter in zijn keel prikt, hij werd misselijk bij de gedachte dat hij Myou nooit meer zou zien. Het was onmogelijk, hij kon niet zonder haar, en dat zou hij nooit van zijn leven meer kunnen.

Gast **Profile**

Rank 1
Een vlaag van zijn geur, een zweem van zijn geluid. Plotseling benauwd gooide de inktzwarte merrie fel haar ranke hoofd omhoog en voor een moment zweefde haar voorste hoeven boven de grond. Een schril, verstikt geluid verliet haar keel terwijl een angst zich om haar hart greep die niet de hare was. Zonder verder na te denken of te twijfelen zette ze haar fijngebouwde lijfje in beweging en volgde haar instinct: regelrecht naar de krachtig gebouwde hengst. Normaal gesproken zou ze hem de tijd geven om aan haar te wennen, normaal zou ze respect voor zijn ruimte tonen en wachten tot hij haar zou benaderen. Normaal. Maar haar hart verlangde op een niveau naar hem dat ze niet meer onder controle had en ze wilde alleen nog maar in hem verdwijnen.

Dus remde de merrie niet af toen ze dichterbij kwam. De enige waarschuwing die ze hem gaf, was door wat luidruchtiger te worden dan normaal: de takken knapten onder haar smalle hoeven, de bladeren ritselden langs haar vacht. Vrijwel in volle vaart botste ze tegen de hengst aan – het was als een twijgje dat in tegen een oude eik op botste. Ze steigerde tegen hem aan, verborg haar neus in zijn manen, wurmde haar gehele hoofd onder die lange, dikke plukken rood zwarte vacht. Gedachteloos wreef ze met haar flank langs de zijne, hapte heel zachtjes in zijn manenkam en nestelde uiteindelijk met een zachte zucht haar hoofd onder de holle ruimte waar zijn hoofd overging in zijn hals.

'Ik heb jou gemist.' Zoals Myou dat zei, klonk het alsof ze haar hele ziel in die woorden legde: alles aan haar, alles wat zij was, was geweest en ooit zijn zou, haar hele wezen, legde ze in het woordje ik. En het jou was zoals zij Avareth zag: als haar eeuwige maan die altijd even glinsterend en mooi was, ook al was zijn oppervlakte gevuld met kraters en littekens van oude gevechten. Alles wat ze in Avareth zag, alles wat hij voor haar betekende, kwam uit in dat ene woordje. En het missen... Waarschijnlijk zou niemand ooit iemand missen zoals Myou Avareth kon missen: zoals de sterren bij de maan hoorden, werden ook zij altijd verbonden door een ruimte zonder naam. En zonder hem miste ze een deel van zichzelf.

Haar stem brak bij dat laatste woordje en de merrie huiverde, sloot haar ogen. Blindelings, in de wetenschap dat zijn lichaam net zo min als de hare veranderd was, liep ze onder hem door, vleide zich aan de andere kant weer tegen hem aan. Verborg opnieuw eerst haar neusje onder zijn manen en vervolgens ook de rest van haar ranke hoofdje. 'Ik heb je zó gemist.'

Closest to her Heart: Avareth, Alano, Freyr

Gast **Profile**

AVARETH
I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Avareth had nooit van verassingen gehouden, en al helemaal niet als deze gepaard gingen met lichaamscontact. Echter was dit dan ook weer vrij hypocriet van hem, aangezien hij maar al te graag aan anderen had gezeten, hoewel dat ondertussen wel een tijd was die hij achter zich had gelaten. Toch word hij overdonderd als het ranke lichaam van de zwarte merrie in volle vaart richting het zijne komt, al zou ze zich volledig tegen hem aan gooien Avareth zou makkelijk kunnen blijven staan, en nu heeft hij daar dus ook geen moeite mee. Heel even staat hij met een brok in zijn keel aan de grond genageld, niet geheel wetende wat te doen, moest hij haar op dezelfde manier omhelzen? Hij wist het even niet meer, hij had haar natuurlijk gemist er was geen dag voorbij gegaan dat hij niet had gehunkerd naar haar heerlijke geur, haar vertrouwde warme lichaam. Maar als ze zo voor hem staat en hem overrompeld met de plotselinge genegenheid gaan zijn oren even plat in zijn nek. Zijn ogen staan een moment verbaasd, en lichten zelfs even op met een lichte woede, maar de storm gaat al snel liggen en zachtjes glijd zijn neus door de zachte golvende manen van Myou.

Een zachte zucht ontglipt zijn lippen en wanneer hij de geur van haar vacht zijn longen in snuift voelt hij hoe zijn spieren ontspannen, hij had haar gemist met elke vezel in zijn lichaam. Ze was niet langer meer een merrie die hij vroeger had gekend, waarmee hij enkele veulens deelde, nee Myou was als adem voor hem, zonder haar zou hij er niet zijn. Hoe vaak hij haar ook zou weg duwen, altijd kwam ze terug en dan stortte Avareth weer in in haar open 'armen'.

Hij geniet met zijn ogen dicht van de aanraking van haar ranke lichaam, elke plek waar ze hem aan raakt tintelt nog lang na. Wanneer ze uiteindelijk tot stilstand komt en haar hoofdje onder zijn hoofd door wurmt glimlacht hij kort, tevreden haast en trekt haar dichter naar zich toe door zijn hals om de hare te slaan. Het vrij forse verschil in lengte zorgde er voor dat Myou bijna verdween in zijn omhelzing, maar niet voor Avareth hij kon zijn ogen niet van haar af houden. Haar zachte woorden laten hem huiveren, de manier waarop ze het zei weerspiegelde perfect wat Avareth voelde, zonder haar kon hij niet leven daar was hij zeker van. Hij duwt zijn neus tegen haar hals, wilde vertellen dat hij haar ook heeft gemist, maar de woorden willen zijn lippen niet zo snel verlaten. Ergens was hij bang dat ze in de tussentijd een ander had gevonden, dat ze niet langer meer van hem was, en dat beangstigde hem zo erg dat hij kort rilde.

Hij had zijn hele leven maar weinig echt voor zichzelf gehad, de meeste merrie's verlieten hem op ten duur weer omdat hij toch niet de perfecte minnaar was, en uiteindelijk bleef hij met lege handen achter, of hij het nu zelf had veroorzaakt of niet. Maar het idee om Myou te verliezen maakte hem fysiek ziek, dat zou hij niet aan kunnen. Zelfs na al die keren dat hij had gezegd dat hij haar niet nodig had, hij had haar wel nodig, en dat besefte hij maar al te goed nu ze zo voor hem stond. Een zachte zucht ontglipt hem en hij trekt haar dichter naar zich toe. Wanneer Myou zich los maakt en zich tegen de andere zijde van zijn lichaam aan vleit glimlacht hij en duwt zijn neus tegen de hare, en blaast zijn warme adem tegen haar neus aan. 'Ik jou ook' het was een zachte fluistering, niet veel luider dan de wind, maar Avareth wist zeker dat Myou het zou horen, het woud was haar plek, niets ontging haar hier.

Gast **Profile**

Rank 1
Natuurlijk had hij haar ook gemist, natuurlijk hield hij ook van haar, maar toch hunkerde de zwarte merrie iedere keer weer naar die bevestiging – vaak tegen beter weten in. Normaal had ze geen bevestiging nodig, niet van liefde, noch van vriendschap: als je van iemand hield, dan was dat in elk ding dat je deed, ieder woord dat je zei. En zij kon als geen ander die verborgen betekenis achter iemands woorden of handelen vinden. Maar Avareth bracht haar aan het twijfelen, zoals hij waarschijnlijk iedere merrie aan het twijfelen bracht: het ene moment leek hij compleet toegewijd, maar het volgende moment kon hij iemand volledig de goot intrappen. Compleet vermorzelen.

Huiverend drukte ze haar neus tegen de zijn, ademde diep zijn warme, vertrouwde geur in. Ze had hem allang vergeven voor elke misstap die hij begaan had, ooit begaan zou, maar vergeten kon ze niet. Misschien omdat wanneer ze die pijn zou vergeten, ook het goede van geluk zou vergeten – en dat was iets wat ze absoluut niet wilde verliezen. Dat zou ze niet aankunnen. Want Avareth kon haar als geen ander gelukkig maken, zoals hij ook als geen ander haar hart kon breken. Hij was voor haar een thuis tussen alle plaatsen waar ze naar toe gereisd was: een punt van rust in stormachtig leven.

Zijn woorden kwamen als een verlossing: geruststellend. Hij had haar ook gemist. Hij schrok niet van haar weg, maar trok haar nog steviger tegen zich aan, bevestigde daarmee wat hij niet hardop uit kon spreken: dat hij ook doodsbang was om haar te verliezen. Opgelucht ademde de merrie uit, sloot genietend haar ogen. Bij Avareth had ze geen woorden nodig, zijn aanwezigheid was genoeg. Als ze bij hem was, stopte haar wereld met draaien en leek alleen nog hij te bestaan. 'Oooh.' De zucht ontsnapte van haar lippen: een uiting van lang onbevredigd verlangen. Vol liefde wreef ze haar hoofd door zijn manen, langs zijn hals, zocht zijn kaak en drukte er een zachte kus op. Ze was zo blij dat hij hier was, dat ze er niet eens woorden voor kon vinden: missen zei simpelweg niet genoeg.

Closest to her Heart: Avareth, Alano, Freyr

Gast **Profile**

AVARETH
I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Hij voelde zich zo dom, zo onverantwoordelijk, maar bovenal stom. Al die dingen die hij haar had aan gedaan, al die dingen die hij nooit iemand zou vergeven, en toch bleef ze hem door dik en dun steunen. Hij moest er een einde aan maken, hij moest stoppen met zijn idiote gedrag, Myou verdiende dit niet, en eveneens moest hij stoppen met zichzelf dit alles aan te doen. Een diepe zucht verlaat zijn lippen en hij trekt het ranke lichaam van Myou dicht tegen de zijne. Er waren zo veel dingen die hij haar wilde vertellen, dat hij van haar hield, haar had gemist, en geen dag meer zonder haar zou kunnen, maar elke keer als het moment daar was dan sloegen de stoppen door en stond hij met een mond vol tanden. Communiceren was niet altijd zijn beste punt geweest, alles behalve zelfs, meestal als hij iets echt graag wilde dan forceerde hij het door geweld te gebruiken. Iets wat hem al van jongs af aan was aangeleerd, en daar had hij het mee moeten doen tijdens het opgroeien.

De dagen dat hij normaal en sociaal zou zijn geweest herinnerde hij zich niet meer, voor zijn gevoel was hij er altijd al buiten gevallen, en zo is dat nu ook het geval. Ook al had hij direct in de hoogste rang mogen treden door de macht die één van zijn zonen had, toch werd er nog met een wantrouwige blik naar hem gekeken. Dit was ergens maar al te logisch, Avareth was nog lang niet al zijn wilde haren kwijt. Maar ergens was het ook onterecht, hij deed zijn best en probeerde zich zo veel mogelijk in een hokje te proppen, om er maar een beetje geaccepteerd te worden. Hij had zich vreselijk eenzaam gevoelt en zo ontzettend onbegrepen. Niemand had hem voor zijn gevoel ooit begrepen, hij had ooit zijn nachtmerrie's mogen delen met Myou, maar of ze hem daarna tot het diepst van zijn hart had weten te doorgronden.. hij wist het niet. Hij wist wel dat Myou de enige was die de meeste vlagen van zijn geschiedenis kende, maar eveneens wist ze ook het meeste van zijn eigenschappen, ze wist wanneer ze op zijn tenen trapten, en ze wist hoe ze hem weer moest kalmeren.

Het schokt Avareth dat hij maar zo weinig over haar weet eigenlijk, ze had hem wat verteld over haar vorige geliefde, en een wolf, dat had hij onthouden. Misschien omdat hij de steek van jaloezie had gevoelt, ergens wist hij maar al te goed dat hij en Myou nooit zo een band zouden kennen. Ze waren vreselijke tegenpolen van elkaar, niet alleen qua eigenschappen maar ook in voorkeuren. Myou hield van het woud, alsof het een deel van haarzelf was, Avareth had nog altijd moeite met zich over de oude nachtmerrie's heen te zetten en in de schaduwen van het woud te staan. Maar hij stond hier, hij had alles voor haar over. Toch leken de nachtmerrie's van vroeger makkelijker te overbruggen dan zijn losse 'handjes', zijn voorliefde voor merrie's was iets wat hem ooit nog de kop ging kosten. Zijn ogen staan een moment verwilderd, boos op zichzelf dat hij zich elke keer weer liet mee slepen. Ook al was het al tijden niet gebeurt dat hij ontrouw was geweest, al heel lang niet zelfs, toch voelde hij zich nog altijd schuldig, het bleef als een dreigende wolk boven hem hangen.

Hij zicht zachtjes en probeert zijn zorgen met de wind mee te laten voeren en richt zijn ogen, vooral zijn goede oog richting Myou, haar heldere ogen kijken hem aan vanonder zijn dikke bos manen en een waterige lach siert zijn lippen. Hij hield meer van haar dan hij ooit in worden kon uitdrukken, de zachte kus op zijn kaak maakt hem week van binnen en een warm gevoel verspreid zich in zijn ledematen. Hij wilde haar vertellen dat hij van haar hield, maar als hij zijn mond open doet komen er geen worden uit, hij duwt zijn neus tegen de hare en besluit maar te zwijgen. Zachtjes streelt hij met zijn lippen door haar manen, haar zo vertrouwde hals, en drukt een zachte kus achter haar oren.

Hij was blij dat ze weer bij hem was, blijer dan ooit. Misschien was er geen lach op zijn gezicht te bekennen, maar de genegenheid in zijn ogen en de affectie die hij toonde spraken boekdelen, voor hem althans. Nooit had hij zich zo snel emotioneel laten worden, maar Myou was een geval apart, ze kon hem bespelen als een lappen pop. Niet dat ze dat ooit zou doen, maar Avareth aanbad haar en was niet van plan haar nogmaals te laten ontglippen.

**Profile**

» Monster
» Avareth
» Avareth, my dear ...
» This is who I am exactly , deal with it. ~Avareth
» I learned to live half a life || Avareth

| AVARETH | that boy is a monster <3

| AVARETH | that boy is a monster <3

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen