Technisch gezien was dat uiteraard niet zijn territorium en had hij zolang de maan een kille, blauwe gloed uitstraalde, hier niks te zoeken. Maar Flight zou Flight waarschijnlijk niet zijn als hij zich maar stom aan de regels zou houden. Trouwens, er daar in feite helemaal niks te beschermen: zijn rang kende nog geen enkel paard, en bovendien, de hengst met de vleugels, die nog boven hem stond, zou die paar paarden die zich daar bevonden wel moeten kunnen beschermen. Daarnaast: hier was zijn dochter, Ogen van Verleden … en zijn moeder. Alhoewel die laatste zichzelf nooit onnodig in gevaar bracht en ze er bijzonder behendig in gebleken was om aan eventueel gevaar te ontkomen.

Hoewel zijn lichaam groot en zwaar was, maakte hij nauwelijks geluid: hij had de fluwelen voetjes van zijn moeder geërfd en kon zich nagenoeg geluidloos voortbewegen over een met taken en bladeren bezaaide grond. Desondanks deed hij niet echt zijn best om honderd procent stil te zijn: hij was niet bang voor de schimmen en als er verdwaalde paarden waren, dan wilde hij dat ze hem vonden. Ondanks het feit dat hij niet bang was, was hij wel op zijn hoede, maar ook dat was niks nieuws: hoe stormachtig hij ook mocht zijn, hij had zich nog nooit laten verrassen door een aanval. Hij was geboren om te vechten – en dat was vermoedelijk iets wat hij van zijn vader had geërfd, net als zijn vaak onpeilbare karakter.

Hij werd afgeleid door het geluid van een ander paard: zo te horen en rank ding – en erg hongerig, want het paard stond uitbundig te grazen. Soepeltjes en nagenoeg geruisloos volgde hij het geluid tot hij bij de bron aanbeland was: een magere, verwilderde merrie die zo op het oog inderdaad al het recht had om zich eens goed vol te eten. Behalve dan dat dit noch de plaats noch de tijd was om alleen en onbekend te zijn. Alsof hij zijn gedachten wilde bevestigen, verbrak op dat moment een duistere, kille schimmenstem de stilte. Flight bleef bewegingsloos staan in de schaduwen van het woud, aan de andere kant van het beekje. Aangezien de schim vroeg wat de merrie hier alleen deed, had hij hem waarschijnlijk nog niet opgemerkt.

Hij gaf de merrie echter niet de kans om te reageren en stapte uit de schaduwen naar voren. Doelbewust sprong hij met twee krachtige galopsprongen door het beekje en landde naast de merrie, schuurde met zijn flank langs de hare en pareerde zich daarmee tussen haar en de schim. Hoewel de schim zich nauwkeurig verborgen hield in het woud, vertelde Flights andere zintuigen dat hij groot was, groot en donker op zijn helse, paarse ogen na. 'Ze wacht op mij.' De leugen rolde soepeltjes naar buiten, alsof het de zuivere waarheid was, zijn stem was honingzoet, maar de blik in zijn ogen was zwarter dan de donkerste nacht: geen enkele gouden vonk te bekennen.

* Als jullie problemen hebben om met meerdere te RPG'en, zeg je t maar, dan mogen jullie mijn post als niet bestaand beschouwen (:

De enige manier waarop Flight de witte hengst verwelkomde, was door kort een oor in zijn richting te draaien, meer niet. Hij luisterde niet naar zijn woorden, maar hield zijn blik voortdurend op de zwarte schim gericht, keerde hem geen moment zijn rug toe en draaide soepel mee, waarbij hij zijn lichaam voortdurend tussen de ranke merrie en de hengst met de paarse ogen hield. En in tegenstelling tot de woorden van Witvacht, sloeg hij zijn woorden wel zorgvuldig op, maar besloot er geen antwoord op te geven: de andere schimmen waren nieuw, de onderleider was geoefend, de kudde groot en er waren genoeg paarden die ook zelf van zich af konden bijten, zeker met een leider samen.

Op dat moment veraste de ranke merrie hem door moedig een pas naar voren te zetten en de schim van een fel weerwoord te dienen. Flights oren lagen onmiddellijk plat in zijn nek, maar hij realiseerde zich bijna meteen dat de merrie zelf zorgvuldig tussen de twee hengsten bleef: ze was niet van plan om haar leven onnodig in gevaar te brengen. Mocht ze dat wel doen dan wist Flight dat hij haar zo nodig veel hardhandiger op haar plek zou zetten dan door alleen zijn oren naar achteren te draaien: liever doodsbang dan dood. En dat eerste kon hij alleen garanderen zolang ze hem en Witvacht niet voor de voeten zou lopen en uit het looppad van de schim zou blijven.

Myou. De naam leek zijn lichaam sneller te doen vibreren, alsof er in zijn geest een storm begon die door zijn lichaam over genomen werd. Behalve dat het geen echte reactie was: hij stond nog steeds stil, op zijn hoede, maar tegelijk ontspannen. Het was alleen maar zijn hoofd dat plotseling stormde. Bewust concentreerde hij zich op de schim, omdat hij uit ervaring wist dat die storm hem af zou kunnen leiden en mogelijk zelfs zijn reactievermogen beïnvloedde. Tegen gewone paarden, of zelfs bergleeuwen, wolven en andere roofdieren, maakte dat weinig uit. Maar dit was een schim, en die fractie van een seconde zou net genoeg kunnen zijn voor een dodelijk afloop.

Dus concentreerde hij zich op zijn lichaam, de manier waarop zijn spieren leken te golven onder die duistere vacht en hield hij zichzelf in het heden. Het was bijna alsof hij haar stem, haar fluistering tussen de bomen door kon horen, maar diep van binnen wist hij dat het een herinnering was waarin ze hem toefluisterde dat ze prima voor zichzelf kon zorgen. Dat er iemand was die zijn hulp harder nodig had.

Naast zich voelde hij het plotselinge verdriet van de merrie en onwillekeurig deed hij een pas achteruit, zodat hij pal naast haar stond, zijn flank nauwelijks een millimeter van de hare verwijderd. Hij duwde zijn neus kort tegen haar ranke hals en stond zichzelf toe om de omgeving snel, maar nauwkeurig in zich op te nemen: de schim had hem ook op een andere manier gewaarschuwd en het was maar de vraag of versterking uit zou blijven.

Op het moment dat de schim langs hun heen danste om de merrie op haar plek te zetten, duwde Flights oren zich plat naar achteren en ontblootte hij zijn tanden. Echter, de schim raakte de merrie niet aan en dook even behendig weer weg. De zwarte hengst nam noch de moeite noch de tijd om naar de woorden van de witte hengst te luisteren, net zo min al hij nog luisterde naar de gladde praatjes van de schim. Hij duwde zijn neus enigszins bruut tegen de schoft van de merrie en wees richting het woud waarachter zich de kuddepaarden van de eerste rang bevonden. 'We gaan,' deelde hij stug mee.

Zonder enige bewuste aandacht aan de leider te besteden, of aan de schim zette hij zijn krachtige lichaam in beweging. Hij gaf de merrie opnieuw een bruuske duw om haar tot lopen aan te sporen en draaide zich, na enkele achterwaartse passen, zich van de schim en de witte leider af. Dat wilde echter niet zeggen dat hij niet meer op de schim geconcentreerd was: elke zenuw, elke spier, stond op scherp en er was nog steeds geen enkele beweging die hem ontging, alleen gaf hij nu zijn ogen de kans om het woud in zich op te nemen en hij vertrouwde er, deels, op dat Witvacht hem dekking zou bieden. Maar niet genoeg om zijn aandacht werkelijk te laten verslappen: daarvoor was Flight een teveel een eenling en veel te onbekend met de kundigheid van de andere leider.