back on solid ground

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Zo nu en dan breekt de zon door het bladerdak en word Mayalynde volledige verblind, haar heldere blauwe ogen zijn tot een streep getrokken en haar oren liggen plat in haar nek. Op een zomerse dag als vandaag hield ze zich liever in de schaduw, haar glanzende zwarte vacht trok de hitte vreselijk aan, en al snel zou ze hunkeren naar water. Ze hield niet van de zon, had ze eigenlijk nooit gedaan. Ze gaf de voorkeur aan de winter, ijskoud water of een hevige regen storm. Alles behalve de vreselijk hete zon die alles in haar omgeving leek op te vrolijken. Iedereen behalve zij. Een zachte grom ontglipt haar lippen en ze perst haar lippen gefrustreerd op elkaar. De dag was al niet goed begonnen, ze was een merrie tegen het lijf gelopen die haar maar al te bekend voor kwam, en nu liep ze op haar tenen om niemand zijn rust te verstoren. Het liefst gaf ze haarzelf over aan een hengst die haar zou vertellen hoe zeer ze wel niet door hem geliefd werd, maar vandaag zat dat er niet in. Haar humeur was gekelderd naar een kil dieptepunt en haar ogen staan pissig op de weg voor haar gericht.

Het was niet zo dat Mayalynde geen vreugde in haar leven kende, als ze het al niet had gevoelt dan had ze haarzelf wel voorgedaan alsof het zo was. Ze kende elke emotie en elk gevoel, en ze kon het imiteren als de beste. Ze had er een kunst van gemaakt om trekjes over te nemen en zwaktes te gebruiken om op anderen in te spelen. Mayalynde wist wat ze wilde, en soms was dat totale chaos, en soms was dat alleen maar een beetje liefde.

Ze had jaren rond gezworven in haar eentje, ze had niet echt meer nodig gehad had ze altijd gezworen. Diablo had haar duidelijk gemaakt dat echte liefde niet bestaat en dat je toch nooit goed genoeg bent als je zelf. Dus hield ze nog altijd een masker voor, wat er ook gebeurde. Zachtjes schud ze haar slanke hals en haar lange zwarte manen vallen als schaduwen rond haar gezicht, haar heldere blauwe ogen steken af bij haar zwarte vacht en zorgen voor een schoonheid die niet vaak voor kwam. Mayalynde wist dat ze haar uiterlijk in het voordeel had en had al menig hengst hier mee verleid. Die jaren probeerde ze echter achter zich te laten, nadat ze Youkai had leren kennen was ze voorzichtiger geworden, andere paarden begonnen haar steeds dierbaarder te worden op een bepaalde manier. Niet dat zij echt iemand had die van haar hield, zo iemand was er eigenlijk nooit geweest.

Ze heft haar ranke hoofd op en de donkere manen vallen in golven weer langs haar hals, een groot wit lichaam verplaatst zich tussen de bomen door en even staat ze aan de grond genageld, er waren zoveel witte paarden die ze nooit meer zou willen zien, en toch blijven ze continu op haar pad komen. De geur van een hengst dringt haar neusgaten binnen en al snel ontspant haar lichaam weer, geen bekende geur. Ze krult haar zwarte hals en zet haar lichaam in een elegante draf, met de jaren had ze geleerd hoe ze zichzelf het beste kon bewegen, en dat viel te zien, Maya was zo gracieus als een hert in het woud. Een zachte zangerige hinnik verlaat haar lippen en ze draaft richting de witte hengst, benieuwd wie haar pad had gekruist.

**Profile** Number of posts : 743

Hoog geheven is mijn hoofd, mijn oren naar voren gespitst en mijn passen krachtig, zonder lomp te zijn. Het weer was heerlijk, af en toe een zonnetje en een fris briesje zonder dat het gelijk koud was en daarbij kwam dat het nog steeds de favoriete tijd van het jaar was. Enkele secondes sluit ik mijn ogen en snuif diep. Het enige wat ik hoorde, het knerpen van gras onder mijn hoeven, de wind die door de bladeren strijkt en vogels en ander gedierte dat zich rond mij bevind. Het enige wat ik ruik, vers gras, bloemen en dieren. Ik hield ervan, net als de meesten paarden, maar altijd waren daar uitzonderingen. Altijd zaten ook de nadelen daarbij, de vliegen. Ik was wit, en witte paarden hadden, athans dat werd gezegt, altijd al minder last dan andere paarden, maar daar was niks van te merken nu er even geen paard in de buurt was. Ik schud wild met mijn hoofd en mijn goud gele manen dansen om mijn hals en schouder en even bries ik. Het was een wonder dat mijn vacht nog aardig wit was, maar misschien dat het uitgebreide bad van gister daar iets mee te maken had.

Mijn gedachtes dwaalden af en mijn hoofd zakte iets. Jaren lang was mijn broer vinden mijn doel geweest, iets wat ik zo goed als opgegeven had. Ik had een nieuw doel, rang 4 behalen en ik was al goed opweg naar rang2/3, maar een nieuwe kans had zich voorgedaan. Een poging tot betaleider rang 4 en ik was van plan deze kans met beide hoeven aan te grijpen. Hoe ik dat zou doen? Ik wist het nog niet, maar wel weet ik dat dit iets is wat ik zeker wou, een doel, een kans om andere te helpen. Ik weet zeker dat ik het zou kunnen, ik zag het goede in bijna elk paard en wou iedereen gelijk stellen, maar toch kon ik mijn mannetje staan. En mijn bouw, gespierde en grote lichaam hadden vaak ook een stapje voor. Tot dusver had ik nog geen/weinig paarden gezien die mijn bouw hadden en ik hoopte stiekem dat het me een streepje voor zou zijn. Ik wou andere beschermen en een veilig gevoel geven, zeker nadat ik de laatste ervaring met een schim had en zelf de dupe was, maar vooral die andere merrie. Dat moest voorkomen worden en met mijn leven zou ik dat verdedigen.

Dit zou een zware taak zijn, maar wel een taak die me voldoening zou geven en me het gevoel zou geven dat ik een taak had. Ik wou ervoor gaan en hoopte van binnen dat ik de eer zou krijgen. Iets wat vast niet makkelijk zou gaan en ik zou er voor moeten strijden, maar ik was bereid alles te geven en zou snel naar ze toe gaan om me aan te melden. Nu echter, liep ik te genieten en wou ik even alles loslaten en ontspannen. Een klein grijnsje op mijn gelaat en ik maak mijn passen groter om vervolgens mezelf aan te zetten in een ontspannen, maar krachtige draf, mijn hals licht gebogen en mijn ogen rondturend. Vanuit mijn ooghoeken zie ik al snel een zwart paard mijn kant op draven, twijfeld of het echt naar mij toekomt vertraag ik mijn pas naar een stap om vervolgens stil te staan en mijn hoofd hoog geheven die kant op te kijken. Een zacht gehinnek bereikt mij en mijn oortjes staan nieuwschierig naar voren gericht. Ik bries zacht en draai mijn lichaam, de geur van een merrie snuif ik op en wacht rustig af tot ze me zal bereiken.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Met lichtvoetige pasjes bereikt ze de hengst, haar heldere blauwe ogen glijden van zijn hoeven naar zijn achterhand, en vervolgens over zijn rug. Naast deze hengst viel ze totaal in het niet, Maya was van geboorte af aan altijd al vrij klein geweest. Maar haar hele lichaam stak anders in elkaar leek het soms. Mayalynde bezat een stel hoge benen en een kort lichaam dat maakte dat ze zeer behendig en gracieus was. Haar hals was lang en gevormd in een typisch Arabische boog en een fijn gevormd hoofd dat bijna puur Arabisch leek. Het viel niet te ontkennen dat Mayalynde een goed lichaam bezat, ze was er mee geboren en had het in de loop van de jaren leren gebruiken. Alsof ze nooit in een draf had gezeten zo soepel komt ze tot stilstand, haar lange zwarte manen vallen in golven langs haar nek en vanonder haar voorpluk kijkt ze de hengst aan. 'Hallo daar' haar stem is zangerig, lief maar eveneens zo donker dat het je nekharen overeind kon laten staan.

Het helder blauwe ogen steken fel af tegen haar gitzwarte vacht, met uitzondering van de witte bles was ze geheel zwart. Ze neemt de witte hengst nogmaals in zich op, maar ditmaal van voren. Hij had een sterke brede nek en een robuust hoofd dat veel weg had van een Arabier, zijn stevige sterke benen hebben meer weg van een Andalusiër en Mayalynde twijfelt er niet over dat deze hengst beschikt over behoorlijk wat kracht. 'Zeg, vreemdeling-' ze grinnikt, vreemdeling, dat klonk leuk.. '-zou je zo lief willen zijn een verdwaalde merrie te helpen?' Haar lippen staan een stukje van elkaar en van onder haar wimpers kijkt ze hem aan.

Op haar lange benen danst ze naar voren en blijft een enkele meter van de hengst verwijderd staan, haar manen verwilderd in lange golven rond haar hals en haar ogen met een onvoorspellende twinkeling op de zijne gericht. Een zachte zoete geur brengt ze met haar mee, welke haar weer deed herinneren welke tijd van het jaar het was. Haar zwarte staart ligt op haar rug en de zwarte haren vallen in een glimmende waterval langs haar been heen. Ze heft haar hoofd een tikkeltje en blaast haar warme adem tegen zijn neus aan. 'Asjeblieft? Ik ben verdwaald.'

**Profile** Number of posts : 743

Sierlijk draaft ze op me af, mijn blik laat haar niet los tot ze voor me staat. Ze was prachtig zwart, nauwelijks was de kleur vervaagd door het vele zonlicht van de afgelopen tijd en mijn ogen glijden onbewust over haar lichaam. Klein, sierlijk, prachtige afmetingen en manen, een rank hoofd en een paar ogen wat me vanaf begin af aan aanspreekt. Een klein lachje op mijn gelaat wanneer ik mijn blik in de hare haak. Haar stem raakt me tot op het bot, iets in haar toon maakt dat het me bijna doet rillen zonder dat het een naar geluid is. In tegen deel, de aangename klank maakt dat ik haar stem nogmaals wil horen, heel vaak en dat terwijl ze alleen maar hallo daar heeft gezegd. Mijn oren staan nieuwschierig naar voren gericht, deze merrie leek zo anders dan vele die ik ooit had gezien, ik had haar nu enkele secondes gezien en nu al wou ik meer weten. Volledig had ze mijn aandacht en was ik even alles vergeten.

Ik schud even met mijn hoofd, mijn voorpluk valt langs mijn ogen en nogmaals neem ik haar in me op. De helderblauwe ogen en dat bij een zwart paard, ik had er maar één woord voor: prachtig. Vreemdeling, een plezierige grijns verschijnt om mijn lippen en knik langzaam. Weer die stem, mijn ogen blijven strak, maar vriendelijk in de hare hangen. 'Het is me een eer, mevrouw.' zeg ik met een plagerig lachje. Geduldig wacht ik af, maar word afgeleid door een zoete geur die mijn neusgaten bereikt, ik bries even zacht en probeer het naar de achtergrond te drukken, wetend dat het een geur is die elke hengst in zijn greep kan houden. Ik probeer er niet op te letten, deze merrie op wie ze is te beoordelen en doe mijn best mijn aandacht meer op haar gericht te houden.

Wanneer ze dansend vlak voor me staat hef ik mijn hoofd iets, wie was deze merrie en waarom had ze nu al zoveel interesse bij me gewekt. Het idee dat wanneer zij dat wou ze me volledig kon verleiden beviel me niet, ik had graag zelf de controle en ondanks dat ik niet het idee had dat het haar doel was, zat het me toch dwars. Maar dat lichaam, de geur en die sprankelende ogen hadden me. Een naam, had ik niet nodig. In gedachten schud ik wilt met mijn hoofd om me op haar woorden en niet haar merrie zijn te richting en met heldere ogen probeer ik haar weer aan te kijken. Haar adem die mijn neus bereikt laat me bijna rillen, maar ook mijn ogen stralen. Zacht snuif ik en krijg de neiging zacht mijn neus tegen de hare te drukken als woorden me bijna wakker schudden. 'Waarmee kan ik u van dienst zijn.' zeg ik met lachje en doe bewust een stapje achteruit, de controle volledig weer in eigen handen en kijk haar afwachtend aan.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Als Maya ergens goed in was, dan was het wel het dragen van maskers. Haar zachte blauwe ogen blijven strak in de zijne gericht maar verliezen geen moment de zachte onschuldige blik. Haar gedachten gaan even terug naar de laatste hengst die ze om haar hoef had gewikkeld en ze beseft dat dit al weer een jaar geleden is, blijkbaar had ze toch langer dan gedacht alleen rond gestruind. De manier waarop de witte hengst haar van top tot hoef bekijkt bevalt haar wel, een zwak lachje krult rond haar lippen en ze heft haar ranke hoofdje naar hem op. Haar golvende zwarte manen omlijsten haar gezicht en zorgen er voor dat haar ene oog nu niet meer zichtbaar is, van onder haar voorpluk kijkt ze hem aan. Zijn handelingen waren vriendelijk en gereserveerd, maar zijn ogen spraken boekdelen, hij had de geur geroken, hij had haar bekeken, ze had zijn blik gezien.

Een zachte lach siert haar lippen en haar oren priemen zich naar voren als de hengst verteld haar volledig tot dienst te zijn. Terwijl hij een stap achterwaarts zet en zichzelf weer in de hand krijgt, duwt Maya zachtjes haar fluwelen neusje tegen de zijne. Haar ogen houden zijn blik vast en met een vrolijke lach danst ze weer naar achter, haar lange benen zorgvuldig plaatsend waardoor het een prachtige beweging was om aan te zien. 'Zou je me kunnen brengen naar wat water? Mijn keel is droog en ik heb al dagen niks gedronken' Haar stem is zacht, fragiel haast in het stille woud. Haar vrolijke lach verdwijnt en een bezorgdheid glijd over haar gelaat. Haar ogen draaien zich van de zijne af en ze laat haar blik over de omgeving gaan, waardoor de een kwartslag draait en achterstevoren richting hem komt te staan. Haar lange zwarte staart ligt half op haar rug gekruld. Ze draait haar hals en kijkt vanaf deze positie naar achteren. 'Ik dacht dat het die kan op was, maar ik ben de weg kwijt..' Haar ogen staan onschuldig, maar haar stem laat maar al te goed horen dat Maya niet zo onschuldig was als ze over kwam. Maar wie was de witte hengst om haar te zeggen dat ze moest stoppen met acteren? Voor hetzelfde geld was dit wel wie ze was, en zat hij aan het foute eind.. En een leider in de maak zou niet graag de roddel willen hebben dat hij elke merrie aan zag als één die haar seksualiteit gebruikte om te krijgen wat ze wil.. Toch?

Een grijnsje siert haar lippen en ze draait de rest van haar lichaam naar de zijne toe, haar ogen twinkelen onschuldig en een waterig lachje siert haar lippen. 'Ik wil je natuurlijk niet ergens van ophouden..' Haar stem is zacht, maar even zangerig als even hier voor.

**Profile** Number of posts : 743

Alle woorden die ze sprak, elke handeling die ze maakte, elke blik die ze me gaf, ze wist precies wat ze deed en waar ze mee bezig was. Ondanks dat ik het verafschuwde hoe merrie´s zichzelf te koop konden zetten en hun lichaam gebruikten kon deze merrie dat op een fantastische manier. Ze wekte juist intresse in plaats dat ik het verafschuwde. Toch maakte ze dat sexy was, maar niet goedkoop en dat was iets waar ik onbewust misschien toch wel een licht respect voor had en wat ervoor zorgde dat een lichte twinkeling in mijn ogen niet weg te krijgen was. Haar neus je tegen de mijne, fluweel zacht, enkele secondes sluit ik mijn ogen, neem haar geur in me op, een geur die ik nooit meer zou vergeten, zoals ik geen een geur vergat. En al helemaal niet als een ziel in zo´n korte tijd, zo´n indruk op me wist te maken. Zoiets zou bij blijven.

Wanneer ze het contact verbreekt en zich elegant naar achter verplaatst lach ik even, deze ontmoeting was anders dan de meest standaard ontmoetingen, maar toch plezierde het met, plezierde zij me. Haar woorden, naar water brengen, natuurlijk wil ik dat. Maar voor ik wil reageren doet ze iets onverwachts, iets wat ik niet zag aankomen, Ze draait zich om, haar kont op een enkele meter afstand, staart op haar rug. Ik deins een stap naar achter, mijn hoofd hoog, neus bewust de andere kant op, maar aan de geur zou ik niet kunnen ontkomen. Geen enkele hengst, goed of slecht, zou niet van die geur kunnen genieten en dat deed ik dan ook. Ik wou het niet, maar ze wist precies wat ze moest doen om een hengst te verleiden en dat deed ze dan ook. De onschuld in haar ogen, onschuld die niet terecht was. Ik walgde ervan, walgde van de manier waarop ze haar lichaam gebruikte en hoe haar karakter onterecht ter sprake kwam. Maar ondanks dat ik haar niet mocht, vond ik dat ik haar moest helpen en ik wou dan wel niks met deze manier van leren kennen te maken hebben, toch kon ik de verleiding niet weerstaan en bij haar weglopen.

Wanneer ze zich omdraait is de opluchting bijna van mijn gezicht te lezen en weet ik mezelf te herpakken. Haar woorden dringen door en ik besef dat ik nog niet geantwoord heb. ´Natuurlijk niet, maar het is toch echt de andere kant op.´ zeg ik met een speels lachje, maar van binnen ben ik nog steeds bezig met mezelf weer tot controle brengen. Met kracht draai ik me op, mijn blik van haar afgewend, mezelf dwingend te letten op de geur van gras, wat maar half lukt en een ruime pas gaat van haar weg. Ik sluit mijn ogen enkele tellen en herpak mezelf. Ik open mijn ogen weer en alsof er niks gebeurd is is het mijn beurt om achterom te kijken, mijn blik zacht in de hare gericht. ´Deze kant op, madame.´ zeg ik zacht en stop, wachtend tot ze zal volgen.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Ze had haar lichaam nog nooit gebruikt om een hengst op haar rug te krijgen, na de jaren dat ze daartoe gedwongen was geweest had ze dat achter zich gelaten. Over het algemeen gebruikte ze een act om de hengst verliefd te maken, om haar te laten geven. Ze wilde zich geliefd voelen, zich koesteren in de warmte en weten dat het wel goed zou komen. Uiteindelijk zou ze dan hengstig worden, en meestal dekte de hengst waarmee ze samen was haar dan. Maar nooit zou ze haar hengstigheid gebruiken om een hengst te verleiden en dan weer verder te vertrekken, naar zo een lag niveau was ze nog niet gezonken. Het feit dat ze op dit moment hengstig is maakte het haar ook eerder moeilijk dan dat het haar mee zat. Wanneer ze de stem van de hengst weer hoort merkt ze hoe er een verandering in zijn houding heeft plaats gevonden en haar ogen vernauwen zich een fractie van een seconde. Ze schud haar manen uit haar gezicht en heeft haar lichaam binnen enkele seconden naast het zijne gezet.

Haar passen zijn ruim en elegant, haar hoofd netjes gedragen om een licht gebogen hals. Haar ogen zijn gericht op de schouders van de hengst waar de spieren bij elke stap over heen rollen. Ze blijft continu een stuk achter hem lopen, met haar neus ong. ter hoogte van zijn flank, zo zou hij het minst van haar geur te verduren krijgen. Ze vroeg zich af of de walging die ze in zijn ogen had gezien puur op haar gericht zou zijn en haar oren gaan even plat in haar nek. Uiteindelijk kwam het er altijd om neer dat ze van haar walgde, die blik had ze jaren lang elke dag gezien.

Dit gebied was haar thuis geworden, en ergens had ze gehoopt hier weer een nieuwe start te kunnen maken, maar het bleek moeilijk dan het was. Merrie's moesten haar niet, en uiteindelijk bekeken hengsten haar altijd op de zelfde manier. Niet dat ze hen iets kwalijk kon nemen, ze zat zo vast geroest in haar rol dat ze amper nog wist hoe ze een normaal gesprek moest voeren. Haar oren priemen zich weer naar voren en ze laat haar hoofd iets zakken, zich af vragend of er ooit een tijd zou komen dat ze zich goed in haar vel zou voelen.

Haar zachte zwarte lokken glijden over haar gezicht en haar blauwe ogen zijn niet veel meer dan een glimmer in de schaduw. Vanonder haar voorlok kijkt ze hem aan en de zwarte golven glijden weer wat van haar gezicht af. 'Ik ben hier nog niet zo lang-' Haar stem is zacht, zangerig en lieg, maar gebroken en fragiel. Toch loog ze, ze kende dit gebied maar al te goed. '-het spijt me als ik je van kostbare tijd heb beroofd' Haar donkere blauwe ogen glimmen in het felle daglicht als ze naar hem op kijkt en een zachte verleidelijke flikkering slaat over. Ze was geen merrie die haar lichaam verkocht aan de hoogste bieder, ze was enkel een goede actrice die zich graag aan paste om in het plaatje van de hengst te passen. Wie ze werkelijk was zouden ze nooit accepteren..

**Profile** Number of posts : 743

Bewust blijft ze bij mijn flank hangen en ik besluit dat het oke is, ik wist niet wat haar doel was zo was het voor mij goed. Met wat kleinere stappen dan normaal maak ik krachtige passen. Deze mooie merrie stond wel mooi hoog op haar benen, maar ik wou niet dat ze moeite moest doen om me bij te houden en liep dan ook liever te langzaam dan te snel. Even kijk ik om, maar ze lijkt plots meer in gedachten te verzonken, dan bezig met mij. Lichte verbazing in mijn ogen en graag zou ik willen weten wat er in haar hoofd omgaat. Toch laat ik d'r even, als ze verdwaalt is, is de kans groot dat je meer bezig bent met je omgeving of de reden dat je hier bent en waarom je verdwaalt bent dan met de hengst die je naar het water leid.

De geur van de merrie blijft hangen, maar mijn volledige aandacht glijd ervan af en mijn lichaam begint zich meer te ontspannen, ik laat mijn hoofd wat zakken en mijn oren zijn naar achter, in haar richting gericht. Soms snapte ik niks van merrie's, de ene keer zat je volledig met ze op één lijn, maar de volgende keer waren ze een doolhof vol met raadsels voor me. Zou dat de reden zijn dat ik nooit dat gevoel had gehad waar iedereen het altijd over had? Liefde... Ja, ik had ooit vriendinnetjes gehad, was ik verliefd geweest? Nee, ik geloof het niet. Dat verlangende gevoel wat iedereen kende, dat was mij nooit overkomen. Of dat aan mij lag wist ik nog steeds niet, maar ik hoopte van niet. Zo graag wou ik ook dat gevoel kennen, dat wat zo mooi was mee maken, maar steeds meer begon ik te denken dat het mij niet gegund was en dat ik me beter kon richtingen op andere dingen, een ander doel en niet meer richting op dat wat ik van binnen ook zo graag wou.

Ik hoor haar stem weer, zo anders dan net, niet meer het verleidelijke en zelfverzekerde, maar gebroken en klein. Ik sta stil en draai mijn hoofd in haar richting, ook haar blik was anders, nog steeds sprankelend, maar in enkele minute was haar hele houding veranderd. Misschien had ik haar verkeerd ingeschat en wou ze zich net groot houden, even twijfel ik, maar besluit haar het voordeel van de twijfel te geven. Ik wacht tot ze echt naast me loopt, zodat ze niet half achter me kan blijven hangen en zet dan de pas weer voort, mijn blik heeft haar niet los gelaten, de geur die ze mee draagt negerend. Volgens mij was het niet altijd makkelijk om merrie te zijn. 'Welke kostbare tijd?' zeg ik plagerig, om zo de ongemakkelijke sfeer te verdrijven en lag even vriendelijk naar d'r. 'Waar kom je vandaan?' vraag ik vervolgens om het gesprek op andere toon te zetten.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Haar houding was niet zozeer veranderd, zijn blik had impact op haar gehad, en de viezigheid die ze voelde vrat haar van binnen op. Ze wist dat ze het anders moest aan pakken en had zodus haar zelfverzekerde houding laten varen. Ze heft haar ranke hoofd als de hengst begint te praten en haar blauwe ogen glijden richting zijn ogen. Ze laat een brede lach zien wanneer hij zegt dat zijn tijd niet zo kostbaar was. Haar lange zwarte manen glijden van haar hals af en dansen met de wind mee. Haar passen zijn elegant en krachtig, ondanks dat ze een schoon voorkomen had, de spieren rolden ook duidelijk onder haar vacht. Ze was er aan gewend om op zichzelf te leven en kon ook meer dan goed voor haarzelf zorgen. Toch waren er bepaalde dingen die ze altijd zou blijven missen. Vooral Diablo miste ze, hoezeer hij haar ook had pijn gedaan keer op keer, ze wist dat er altijd een deel in haar zou blijven dat van hem zou blijven houden. Hij was een te groot deel van haar leven geweest. Een zwak lachje siert haar lippen, ze richt haar donkere ogen weer op Patriot en de verleidelijke flikkering is duidelijk aanwezig. Het was niet zozeer een houding die ze aan nam, het was iets dat altijd daar was, net als dat haar manen zwart waren straalde haar hele lichaam een bepaalde seksualiteit uit.

Wanneer hij vraagt waar ze vandaan komt grinnikt ze zachtjes, haar stem licht en vederlicht, maar met die toon die je kon laten sidderen. 'Ik kom van erg ver weg, het zou me verbazen als je het kende-' haar ogen vernauwen zich, maar al snel schud ze haar hoofd, natuurlijk kende hij het niet. 'Het is meer richting het Oosten, al stelt het maar weinig voor, al heb ik daar niet lang geleefd' Ze had het liever niet over haar verleden, maar eveneens gaf ze hem weer graag een blik in haar leven. Ze richt haar twinkelende ogen op naar de witte hengst. 'En jij vreemdeling?' Met een grijns rond haar lippen stapt ze rustig naast hem voort. Zo nu en dan kijkt ze om zich heen en verteld wanneer ze iets herkent, en laat een zachte grinnik horen dat ze nooit meer alleen het bos in moet gaan.

De wind streelt haar vacht en de hitte word wat meer verdraagbaar, het ritselen van het bladerdek laat haar even omhoog kijken en net voordat hij uit het zicht is ziet ze hoe de roofvogel zijn vleugels spreid. Ze glimlacht lichtjes, na alle pijn en verdriet kon ze nog altijd even erg genieten van de natuur, het was één van de weinige op deze aarde die haar wilde kleineren. Ze schud haar zwarte manen van haar hals, en hoopt dat er snel weer een briesje langs komt. De hitte was vreselijk en eigenlijk verlangde ze naar de nacht.

Het pad word iets smallers en zachtjes schuurt de flank van Maya langs die van Patriot, ze verontschuldigt zich en laat hem voor gaan, ze haalt hem echter al weer snel bij en laat een vrolijke lach zien.

**Profile** Number of posts : 743

Wanneer ze naar me lach en die verleidelijke ogen in de mijne haakt kan ik er niks aan doen, maar ik moet blijven kijken. Zonder dat ik er erg in heb, zonder dat ik het wil, sterker nog, ik wil het niet, voel ik me enorm tot haar aangetrokken. Het maakte me zwak en dat wou ik niet, ik kende haar niet eens en dat maakte dat het in mijn hoofd fout was. Ik was het type dat alles een kans gaf, maar wel de kat uit de boom keek, wou weten wat voor vlees ik in de kuip had en of deze merrie het nou wil of niet, ze maakte me zwak. Nu al had ik het idee dat ik de controle kwijt kon raken op het moment dat zij het zou willen, dat zij op een bepaalde manier me in mijn greep had. Wat ook zo was, want de aantrekkingskracht die ze op me had was groot, iets wat ik nooit eerder had gehad met welk paard dan ook. Aan de ene kant intresseerde het me, maar ook maakte het me bang. Bang om toe te geven of het onbekende en ik moet mezelf dwingen om mijn blik weer naar voren te richten.

Ze spreekt weer, alles aan deze merrie imponeert me, haar stem, haar lichaam, haar blik, haar handelingen... Ik moet dit uit mijn hoofd zetten! Ze beantwoord mijn vraag, zonder een duidelijk gebied te noemen en ik knik zonder haar blik weer op te zoeken. Dezelfde vraag werd mij gesteld, iets wat te verwachten viel. De manier waarop ze me vreemdeling noemt laat me even lachen. 'Heb afgelopen jaren veel gereisd.' zeg ik, mijn blik nog steeds op het pad voor ons gericht. Wanneer ze dingen begint aan te wijzen begin ik te lachen, iets wat er voor zorgt dat ik me meer op m'n gemak begin te voelen en af en toe kijk ik haar lachend aan. 'Met de blauwe maan lijkt het me zoiezo niet verstandig.' zeg ik dan ietwat serieuzer. 'Het zou zonde zijn als je wat overkwam.' laat ik zacht uit mijn mond glijden, maar wend dan al snel mijn blik weer af.

Ik volg haar blik omhoog en zie de vogel, lang houd hij mijn aandacht niet vast, maar de tevreden glimlach op haar gelaat wel en zonder dat ik het doorheb moet ik er zelf ook van glimlachen. Mijn blik weer naar voren en in gedachten verzonken voel ik haar langs mijn flank schuren en een fijne rilling glijd over mijn ruggengraat, maar bewust zoek ik haar blik niet op. Ze deed iets met me en ik twijfelde er niet aan dat ze het wist. Wanneer ze me voorlaat ga ik niet in protest en wacht daarna weer tot ze naast me loopt, genietend van het zonnetje. Met mijn staart sla ik zo nu en dan wat vliegen van me af. In de verte zie ik het meer verschijnen en een lachje siert mijn lippen wanneer ik mijn blik in de hare haak. 'Kijkt u eens.' zeg ik tevreden en richt mijn blik weer in de verte.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Zijn ogen zijn maar amper op haar gericht, maar dat deerde haat totaal niet, ze had de siddering gevoelt toen haar lichaam het zijne raakte, ze wist dat hij zichzelf niet geheel kon controleren. Het was misschien vreselijk wat ze deed, hoe ze zich voor deed als iemand om binnen te dringen in iemands persoonlijke situatie's, maar ze hunkerde zo erg naar genegenheid en warmte dat ze het niet kon laten om er voor te zorgen dat ze weer geliefd zou worden. Deze hengst maakte het haar echter wel moeilijk, hij ontweek haar blik en probeerde alles in controle te houden. Maya was niet van plan om zijn leven te verpesten, hem achter te laten met een gat in zijn hart. Over het algemeen houden de hengsten toch niet echt van haar, maar dat deerde niet, ze deed er alles voor om even te vergeten dat haar enige liefde haar nooit goed genoeg zou vinden. Ze hoort zijn woorden en een grijns verschijnt op haar lippen, ze geeft hem een zacht duwtje met haar neus en heft haar hoofd dan de lucht in. 'Zo weerloos ben ik niet hoor' ze heft één van haar wenkbrauwen (die paarden niet hebben.. kuchkuch) op en kijkt hem met haar charmante grijns aan.

Wanneer de geur van het water haar neusgaten binnen dringt heft ze haar hoofd op, haar ogen glijden over het water en ze glimlacht, nog maar een half uur geleden was ze hier geweest, ze had makkelijk de weg terug kunnen vinden. Maar het gezelschap was fijn geweest, zelfs als ze er niks aan over zou houden. Maar dat maakte niet uit, uiteindelijk moest ze er toch aan gaan geloven als ze ouder werd en ze het niet meer kon krijgen van haar lichaam. De witte hengst zijn blik word weer in de verte gevestigd en Maya duwt haar neus tegen zijn wang aan. 'Je ontwijkt mijn blik al de hele tijd' Ze grinnikt en haar blauwe ogen zoeken de zijne. 'Ik doe je heus niks hoor' Met een grijns laat ze haar tanden zien en klapt deze op elkaar, een brede grijns siert haar lippen als ze gracieus het water in danst.

Haar lange zijdeachtige manen drijven als zwarte schaduwen rond haar lichaam en kleven vast aan haar slanke hals. De zoete lucht word gemaskeerd wanneer ze haar achterhand in de koele vloeistof laat zakken en ze met haar neus cirkels veroorzaakt in het water. Een zacht kreun verlaat haar lippen, het koude water had een bijna helend effect op haar brandende vacht en zachtjes dompelt ze de rest van haar lichaam in het water, tot enkel een klein hoofdje boven het water uit steekt. Al snel zoekt ze weer hogere grond op en het water glijdt in kleine stroompjes van haar lichaam af. Mayalynde hield van het water, in het land waar zij had gewoond had ze geleerd het water en de lucht te beheersen. Diablo was een watergod, en zij was een godin van de lucht, ze hadden elkaar alles geleerd. Maya voelde zich fijn in het water, het kalmeerde haar en gaf haar een vrij gevoel. Bijna net zo vrij als ze zich had gevoelt toen ze door de lucht had gevlogen.. Haar vleugels waren haar echter ontnomen nadat ze was vreemd gegaan met de vuurgod. Ze krijgt een brok in haar keel en wend haar blik af, het was al lang geleden, veel te lang geleden.

Zachtjes speelt de wind met haar manen, ondanks dat het voor de rest windstil was. Ze had haar krachten nog, ze wilde ze enkel niet meer gebruiken, niet meer nadat ze er achter was gekomen waarvoor Diablo ze had misbruikt. Een zucht ontglipt haar en ze richt haar blauwe ogen op Patriot. Met een scheve grijns draaft ze op hem af, het water glijdt van haar zwarte glimmende vacht en haar ogen staan uitdagend op de zijne gericht. 'Bang om nat te worden?'

**Profile** Number of posts : 743

Ik voel zacht haar neus tegen me aan en haar reactie, zo weerloos ben ik ook niet. Ik wil wat zeggen, een reactie geven, maar besluit het niet te doen. Als je ze niet kent, weet je niet wat het is. Iets waarmee ik zelf onderuit was gegaan en nu was het blauwe maan, maar ze was niet alleen en indien nodig zou ik haar beschermen, maar woorden zouden dit overbodig maken, het zou me onnodig heldhaftig maken en zo was ik niet. Toch denk ik terug aan mijn eerste ervaring met een schim, hoe de merrie mee werd genomen, hoe ik haar wou verdedigen, gegrepen werd, een liteken op mijn schoft eraan overhield en de merrie niet meer kon vinden. Nooit, nooit zou ik het mezelf vergeven en graag wou ik naar rang vier, liefst beta leider, goed maken wat ik destijds niet kon. Ik had de capaciteiten, dat wist ik, ik had de instelling, alleen het vertrouwen en geloof van de andere paarden had ik nodig, ik zou ervoor gaan.

Ik voel haar neus tegen mijn wang en hoe graag ik het ook zou willen, ik trek hem niet weg. Ik wil het niet eens, de kleine, zonder verdere bedoelende aanraking voelt fijn en haar woorden dringen door. Ik kijk haar niet aan, nee dat klopt, die ogen zijn om in te verdrinken. Ik begin even te lachen en mijn houding slaat iets om. Doelgericht haak ik mijn ogen strak in de hare. 'Beter zo?' zeg ik met een klein lachje en laat haar blik even niet los. Wanneer ze in het water danst is mijn blik ook nog steeds niet van haar afgegleden, haar manier van lopen, zweven, alles wat deze merrie deed leek perfect. Toch zat iets me niet lekker, het zou de droommerie van elke hengst zijn en ondanks dat deze merrie van alles in me losmaakte, karakter zal voor mij een enorm belangrijk ding zijn, misschien de reden dat ik nooit de liefde gekend heb.

Haar uitdagende blik in mijn ogen, mijn ogen die strak in de hare gericht blijven, een grijns op mijn gezicht. 'Wat denk je zelf?' zeg ik met een lach en breng mijn gewicht naar achter, mijn neus omhoog, en duw mezelf naar voren. Met een grote sprong, plonst mijn enorme lichaam zonder lomp te zijn het water in. Mijn manen drijfnat plakkend in mijn hals schud ik even wild met mijn hoofd. Een uitdagende blik in mijn ogen als ik een paar enorme draf passen om haar heen maak, mijn benen hoog optillend en de spetters spatten hoog op. De koele vloeistof was heerlijk om mijn lichaam en even hinnek ik luid, Misschien dat het zelfs mijn vacht eindelijk een keer wit maakte. Uiteindelijk sta ik stil en zoek haar blik weer op.
*Wooow, had je inspiratie teveel? Very Happy

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Uiteindelijk ging de witte hengst er op in en zette zijn kolossale lichaam aan in een draf om het water in te spetteren. Een brede grijns siert haar lippen en ze gooit haar voorbenen hoog de lucht in, haar slanke lange benen maaien door de lucht heen alvorens ze met een geluid van opspattend water weer terecht komen. Haar even hier voor nog zo zijdezachte manen kleven nu in slierten tegen haar hals aan. En behalve haar heldere blauwe ogen en mooie gevormde snoetje was er bijna niks meer over van de verleidelijke merrie van even hier voor. Natuurlijk was er iets aan Mayalynde dat maakte dat elke blik weer iets zou op wellen, al was het walging of opwinding, ze deed iets met je dat kon geen paard ontkennen. Het was dus ook geen wonder dat ze op ten duur wist hoe ze elke situatie naar haar hand moest zetten, maar ergens, onbewust, wist ze dat deze hengst haar moeilijkheden zou bezorgen.

De manier waarop hij haar bekeek verried zijn dubbele gevoelens, zijn lichaam werd tot het hare aangetrokken, maar zijn hoofd schreeuwde waarschijnlijk vol walging. Ze had het gezien en het maakte haar enkel meer en meer verzekerd dat ze hem moest en zou over halen dat ze niet zo was. Ze wilde zijn liefde, ze wilde zijn acceptatie. Ze wilde dat iemand haar zou vertellen dat alles goed zou komen en dat ze mocht weg zinken in een sterke omhelzing.

Maar die momenten kwamen nooit, op ten duur kwam de geliefde van de hengst er meestal achter dat de hengst een affaire had en werd Maya verrot gescholen en het gebied uitgestuurd. Natuurlijk ze pakte dingen verkeerd aan, maar ze was niet minder paard dan de rest, ze had even veel gevoelens, al liet ze dat niet altijd merken. Ze had te veel meegemaakt vroeger om zich nog echt vast te klampen aan de hoop dat alles ooit goed zou komen. Ze had zich al lang voorbereid op het feit dat ze eenzaam zou sterven. Zelfs nadat ze Youkai tegen het lijf was gelopen was er maar weinig veranderd. De hengst had iets in haar los gemaakt dat maakte dat ze weer durfde te geloven in een toekomst. Maar helaas was hij verdwenen voor ze hem ook maar iets kon vertellen. Het deed haar pijn terug te denken aan zulke periodes, maar uiteindelijk was het een deel van haar leven en had het haar gemaakt tot wie ze nu was.

Ze schud de lange zwarte slierten uit haar gezicht en deze kletsen als een zweepslag tegen haar hals aan, het water spat op uit haar vacht en haar ogen volgen de spetters die haar tegemoet komen. Het grote lichaam van de witte hengst zorgt voor veel beweging in het water en voor Mayalynde het goed en wel door heeft golft het water tegen haar borst aan. De druppels glijden over haar glimmende zwarte lichaam en hangen aan haar lippen. Haar mond is gevormd in een perfecte 'o' en met grote blauwe ogen staart ze in de ogen van de hengst. Ze kan een zachte grinnik niet onderdrukken en draait haar oren naar achter, verplaatst haar gewicht op haar voorbenen en leunt naar voren. Maar haar hoofd dicht bij de zijne strijken haar lippen zacht langs zijn oor, en haar woorden zijn maar amper een fluistering; 'wacht maar vreemdeling, dat gaat je berouwen'. Ze grijnst breeduit gooit haar voorbenen over zijn schoft heen en zet haar tanden in zijn manen.

Haar ogen twinkelen speels en ze schuurt met haar hoofd langs zijn schouder, nog altijd half over hem heen hangend met haar benen tegen zijn schouder aan. Met een plons komt ze weer neer en kijkt toe hoe haar lange zwarte manen verstrengeld zijn met de natte witte manen van de hengst. Ze grinnikt en een brede donkere grijns siert haar lippen. Een tikkeltje sensueel opent ze haar lippen weer 'zit je toch langer aan me vast dan je hoopte' haar woorden zijn plagend en doen niet onder voor de toon die ze gebruikt. Haar stem was van natuur al vrij hees, maar dit keer breekt de vrolijkheid er even in door. Alsof ze echt kon genieten.. zou ze dat nog kunnen?

* Oude oc's terug halen brengt veel herinneringen terug, hihi :3

**Profile** Number of posts : 743

Ik genoot van het water en deze merrie, die prachte zwarte merrie, een echte black beauty leek steeds meer kanten te hebben en vooral te laten zien. Ook leek er vooral meer karakter te komen en dat maakte dat ik de merrie steeds meer een kans wou geven. Anders was ze in ieder geval, maar ook haar karakter begon me aan te spreken, evenals de rest. Stiekem hoopte ik dan ook dat er alleen nog maar leuke kanten aan deze merrie gebonden zaten en de merrie die zich in het begin liet zien, dat die achterwege zou laten. Hoe aantrekkelijk ze daar ook geweest was, des te aantrekkelijker was ze nu ze zich niet meer bezig hield met haar lichaam en het verlijden van mij. Al voelde ik me zeker vereerd dat ik blijkbaar interessant genoeg was om tijd mee door te brengen.

Onbewust, heel stiekem kon ik de gedachten van mezelf met haar niet wegdrukken. Een grote witte hengst met een prachtige zwarte merrie, was een combinatie zou het zijn. Toch weet ik beter, ja ik had me aangetrokken gevoeld tot andere merrie's, maar tot meer dan een korte gezellige tijd had het bij mij nooit geleden. Liefde was een woord dat niet in mijn vocabulaire voorkwam en steeds vaker begon ik te denken dat samen niet aan mij besteed was. Ik was oprecht, zorgzaam en had enorm veel zelfkennis, maar ik was vooral realistisch. Realistisch genoeg om te weten dat na al die jaren vrijheid ik waarschijnlijk altijd in die vrijheid zou blijven leven. Zou ik er met respect van genieten? Ja zeker weten. Zal ik altijd het verlangen hebben naar het samen leven? Ook dat zal altijd blijven.

Haar lippen bij oren, die zachte stem, die strijkende woorden. Hoe ze het doet weet ik niet, maar ik lijk wel een marionette en ze heeft me volledig in mijn macht. Toch doet haar lichtste aanraking, korte blik en zachte woorden mij glimlachen. Een vrolijke flikkering in mijn ogen en ik laat haar begaan. Ik voel hoe ze haar voorbenen over mijn schoft hangt, over mijn litteken, wat haar waarschijnlijk niet eens is opgevallen, mijn lange manen bedekken het bijna altijd. Enkele secondes, heel kort lijken we perfect samen, zwart en wit. Ik schud met mijn lichaam en uitdagend draai ik mijn hoofd haar kant op, mijn ogen starend in de hare om dan met een mijn hoofd schudden mijn blik weer af te wenden. Zit je toch langer aan me vast dan je hoopte.. Ik zoek haar blik weer op en begin te lachen. 'Wie zegt dat ik dit niet hoopte?' zeg ik uitdagend, het paste niet bij mij dit te zeggen bij iemand die ik zo kort kende, maar ik kon de neiging niet onderdrukken.

Speels duw ik met mijn hoofd tegen haar schouder, waarna ik mijn lichaam van haar afdraai en met een paar grote krachtige stappen sta ik weer op de kant, op haar neerkijkend in het water. Het zonlicht weerkaatst op haar stralend vacht. Ik strek mijn benen en wild schud ik me uit, mijn manen dansen op me heen, maar blijven daarna gewoon weer warrig aan mijn hals geplakt. De neiging om te rollen onderdruk ik, nu zag ik er een keer fatsoenlijk wit uit, iets wat anders niet lang zal duren. Met een kleine lach op mijn gelaat zoek ik haar weer op.
*haha, dat blijkt! Ik lieft haar <3

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Ze had nooit geprobeerd hem te verleiden, zo dom en naïef was ze niet. Misschien was ze zo overgekomen, maar het was nu eenmaal een natuurlijk iets dat ze bezat. Bij elke stap die ze zette straalde ze een bepaalde sfeer uit die niet bepaald onschuldig was. Toch had ze veel meegemaakt en was niet zo simpel als de meeste merrie's. Ze was anders, en misschien niet op de goede manier. Maar ze had nooit geprobeerd hem te verleiden. Ze probeerde hem het idee te geven dat ze perfect was. Toch bleek ze hier vreselijk in te mislukken vandaag.

Ze laat haar blik naar de hengst glijden en vind daar zijn lichte bruine ogen, het was een knappe hengst. Een type dat haar vroeger zou kunnen bewaken toen ze nog woonde in de hengsten wereld. Er was er één geweest waarmee ze een goede vriendschap had gehad, hij was immers één van de bewakers geweest en niet één van de hengsten die misbruik maakten van elke merrie. Deze hengst deed haar sterk denken aan die enige vriend die ze ooit had gehad. Een sterk verlangen om die vriendschap weer te voelen overmant haar en haar gedachtes dwalen af, al is het maar voor een fractie van een seconde. Ze was niet op haar best vandaag, dat besefte ze maar al te snel. Maar het laatste dat ze nog wel zou willen is dat de witte hengst er achter zou komen dat ze een mentaal wrak is. Iets wat ze wel degelijk is, ondanks dat ze het zelf nooit zou toe geven.

Ze glimlacht bij de woorden van de hengst, en vooral de klank maakt dat er een huivering over haar lichaam trekt. De toon was diep en warm geweest en had haar even van haar stuk gebracht. Deze hengst was niet uit op een spelletje, dat had ze direct al gezien. Maar nu overrompelde hij haar door alsnog op haar verleidende houding in te gaan. Ze voelt hoe zijn hoofd langs haar schouder schuurt, en een warmte verspreid zich op haar huid waar hij haar aan raakt. En dan binnen enkele krachtige stappen is hij weer bij haar vandaan. Haar donkere blauwe ogen volgen zijn sierlijke stappen en een flauw lachje siert haar lippen. Hij deed haar ook sterk denken aan Diablo, iets dat ze vervloekte, en iets dat maakte dat haar hart een slag over sloeg.

Ze staat daar even en bekijkt hem, niet eens subtiel. Ze laat haar ogen over zijn druipende en blinkende witte vacht gaan en telt de spieren die krachtig onder zijn vel kronkelen. Hij was een imposant dier om te zien, en hij zou een gewilde hengst zijn onder de merrie's. Iets dat maakte dat Maya een golf van jaloezie voelde. De hengst was niet de hare, ze kende hem niet eens. Maar het idee van hem met een ander maakte dat ze in elkaar kromp van jaloezie. Misschien een slechte eigenschap, maar ze had het al van jongs af aan gehad. Haar lach trekt over de rest van haar lippen, en van onder haar voorpluk kijkt ze hem aan. 'De naam is Satine' Ze glimlacht, haar stem hees en ruig en donker zoals deze was geweest bij haar eerste woorden. Ook al was de naam die ze gaf niet de naam die ze had gekregen van haar moeder, het was wel haar naam. De naam die ze had gekregen toen ze drie werd en oud genoeg was om de hengsten te vermaken. Haar eigen naam hield ze achter voor de paarden die haar echt zouden kennen. En dat waren er maar weinig.

**Profile** Number of posts : 743

En wat wil je met deze twee doen?? Hihi

Gast **Profile**

Wel ik heb maya op inactief gezet omdat dit topic stil viel, en toen was het leukste ook wel weg, dus tenzij jij echt iets hebt van; jaaa heb zin om hem door te zetten. Maar anders kunnen we hem laten vallen, het maakt mij niet uit (:

**Profile** Number of posts : 743

Ik vond hem wel leuk (a) Dus als jij dat ook vind kunnen we doorgaan, mr moet je dr wel zin in hebben..

Gast **Profile**

Ja is goed, vind het prima ^^
Zal ik even een nieuwe kader maken voor Patriot? hij rekt het forum nu een beetje uit ^^

**Profile** Number of posts : 743

Ja, is goed Smile

En bij Lye'et heb ik ineens zo'n tussenstukje, mr weet nbiet hoe ik dat wegkrijg Sad

Als je kader hebt zal ik gelijk bij haar antwoorden ^^

Gast **Profile**

Hoop dat je het iets vind..

Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.

Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.

Hij kon niet zonder haar, zoals hij niet zonder adem kon. Hij had haar nodig, en daarvoor hoefde hij haar niet direct te zien. Hij wilde voelen, weten dat ze nog altijd van hem is. Hij wist het niet langer, hij wist niet meer waar ze was. Hij was haar uit het oog verloren, en hij was bang dat ze hem had verlaten. Hij kon het haar niet vragen, hij kon het woud niet in. Een schelle hinnik verlaat zijn lippen en nijdig gooit hij zijn voorhand de lucht in.

Code:: [table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 background=http://img822.imageshack.us/img822/8094/patrb.png width=400 height=455][td valign=top]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 200px; margin-left: 40px; margin-right: 40px; margin-bottom: 40px; width: 285 px; height: 210px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=Tahoma][color=grey][size=10]Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.

Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.

Hij kon niet zonder haar, zoals hij niet zonder adem kon. Hij had haar nodig, en daarvoor hoefde hij haar niet direct te zien. Hij wilde voelen, weten dat ze nog altijd van hem is. Hij wist het niet langer, hij wist niet meer waar ze was. Hij was haar uit het oog verloren, en hij was bang dat ze hem had verlaten. Hij kon het haar niet vragen, hij kon het woud niet in. Een schelle hinnik verlaat zijn lippen en nijdig gooit hij zijn voorhand de lucht in.
[/size][/color][/font]</div>[/td][/table]

**Profile** Number of posts : 743

-Superlief, dankjewel!

Iets in deze zwarte merrie maakte dat ik naar haar kon blijven kijken. De elgenatie waarmee ze haar bewegingen maakte, zo bewust van haar schoonheid, maar ook zo onbewust van haar onschuld. De intentie, voor mij, als hengst die haar niet kent, zo wazich, Was het verleiden of was het een onbewuste charme. Wat het ook was, ze maakte dat ik genoot zonder dat ze iets deed. Ze liet mij enkele momenten anders zijn dan dat ik was en ondertussen vond ik het ook niet meer erg. De eerste minuten had het me dwarsgezeten, maar ondertussen had ik door dat het goed was zo, wie zou het deren. Er gebeurde niks en ik genoot van haar gezelschap.

Weinig merrie's konden in enkele secondes volledig mijn aandacht trekken zoals de merrie voor me had gedaan. Ja, ik had hele aantrekkelijke merrie's gezien, maar op een enkeling na hadden ze me niet zo van mijn stuk gebracht als deze. De enkele die het wel was gelukt, merkte het niet. Ik moest koel blijven, mezelf onder controle houden, niet ingaan op de verleidingen die het leven bood. De meeste waren te naïef en snel afgeleid om te merken dat me wel dergelijk wat deden en al snel haakten ze af. Zij deed dit niet, ik had het idee dat ze me zag, maar dat ze me ook echt ziet. Een klein lachje op mijn gelaat, laat mijn ogen rustig enkele secondes in de hare rusten. Een warme blik zoekt de hare op en na enkele secondes laat ik mijn blik weer afgleiden om mijn neus in de wind te laten hangen.

Rustig sta ik zo, afwachtend op wat er zou gebeuren, maar wel geduldig. De stilte word onderbroken door een stem die me bijna kippenvel zou geven. Mijn ogen zoeken de hare weer op en ik voel haar ogen in de mijn boren. Satine... Ik laat haar naam door mijn hoofd rollen, opgeslagen in mijn geheugen knik ik langzaam. 'Satine.' herhaal ik om de naam even in mijn mond te proeven en wend mijn blik af. Nu pas besef ik dat ik haar naam al die tijd niet geweten had. Ik was er ook niet mee bezig geweest en nu ik haar naam wist, voelde het raar. Het was fijn haar naam te weten, weten wie je voor je had, maar iets mysterieus van het niet weten was verdwenen. 'Patriot.' stel ik mezelf dan uiteindelijk voor en ik laat mijn ogen weer naar de hare glijden. Wanneer ik deze gevonden heb glimlach ik speels.
-Patriot vind haar leeeeeuk! Srry voor flutstukje

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Normaal wist ze precies wat ze moest doen, wat knipperen met haar lange wimpers, haar lange glanzende manen wild over haar hals gooien, misschien een wat uitdagende pose aan nemen. Maar al die dingen zorgden enkel voor een klein lachje rond zijn lippen, maakte dat zijn ogen twinkelde, maar daar bleef het bij. Met grote donkere ogen nadert Mayalynde hem, duwt haar neus brutaal tegen zijn hals, glijd tergend langzaam naar zijn wang en laat hem daar rusten voor een kort moment. Ze ademt de heerlijke geur in die de hengst met zich mee draagt en sluit voor dat korte moment heel even haar ogen. Wanneer haar ogen echter weer open gaan is haar blik zacht en teder, en toch heet en opgefokt. Ze wist niet wat ze aan moest met deze hengst, en verbazingwekkend genoeg boeide het haar geen flikker. Ze grijnst, uitdagend maar zoet en verraderlijk verleidelijk. Ze verbreekt het contact, draait haar slanke zwarte lichaam en schampt langs hem heen, haar schouder langs zijn lichaam glijdend voor een kort moment.

De plek waar ze hem had aangeraakt voelde heet, haast broeierig aan en de grijns vergaat haar. Het was lang geleden dat ze haarzelf op die manier was verloren in een hengst, dat ze werkelijk waar had genoten van zijn aanraking. Zich bewust van de brandende blik van de hengst tovert ze een lach op haar gelaat en stapt het water uit, duizenden druppels water die als diamanten over haar vacht glijden. Haar lange golvende manen kleven aan haar slanke hals, en in een korte soepele beweging gooit ze de lange manen aan de andere kant van haar hals. Haar donkere blauwe ogen verborgen onder haar lange wimper slaat ze naar hem op.

Ze zag de korte teleurstelling op zijn gezicht, het mysterie was verdwenen. Ze lacht, donker en speels, haar ogen heet en verleidelijk. 'Ik gebruik niet altijd mijn eigen naam, Patriot' Ze grijnst '-dit is enkel de naam die je mag gebruiken'. Het doek was gevallen, haar masker was af, en het voelde verdomd fijn.

**Profile** Number of posts : 743

Mijn ademhaling stokt voor enkele secondes wanneer mijn lichaam de hare raakt. De geur, het aanzien en het contact met deze merrie was zo mooi. De chemie die er hing, maakte dat ik alles wou weten en dat ik alles toe liet. Wanneer ze het contact verbreekt zoek ik haar blik op, zo zacht, maar ook zo vurig tegelijk. Het maakte dat ik meer wilden weten, zonder het echt te willen weten. Ik wou weten wie ze was, maar als ik het zou weten, zou het dan nog wel hetzelfde zijn? Mijn blik volgt haar bewegingen en laat haar niet los. De elegantie en bewustheid waarmee ze elke beweging maakt, bijna uitgedacht was adembenemend.

De lach die ze me schenkt, de onschuld in haar ogen, maar elke stap berekenend maakte dat mijn lippen continue omhoog krulden en daar leek ook geen verandering in te komen. Deze merrie was bloedmooi en dat wist ze. Ongetwijfeld wist ze het. Na enkele secondes haar blik vastgehouden te hebben draai ik ook mijn lichaam haar kant op. Ik gebruik niet altijd mijn eigen naam, Patriot. Dit is enkel de naam die mag gebruiken. Ik hoorde haar woorden en enkele seconden was de verwarring op mijn gezicht te lezen. Satine was niet haar echte naam? Ik snap het niet, nog nooit had ik iemand ontmoet die me een naam gaf die ik mocht gebruiken, in plaats van haar echte naam. Na enkele secondes maakt mijn verbazing al snel weer plaats voor een speelse blik in mijn ogen. Zelfs als ik dacht dat er iets van het mysterieuze weg was, gaf ze er wel wat voor terug. Een raadsel, bijna een spel.

Op enkele meters afstand laat mijn blik haar niet los, ik zet mijn lichaam in langzame krachtige passen op haar af. Op enkele centimeters blijf ik staan, mijn neus glijd langs haar kaaklijn, haar wang naar haar oor. 'Ik geef je zelf wel een naam.' fluister ik zacht en trek daarna mijn hoofd weer terug, mijn ogen op enkele centimeters verwijdert van de hare, een uitdagende maar warme blik in mijn ogen. Ik doe rustig een stap terug, waardoor een ruimte tussen ontstaat en ik wend mijn blik af, mijn neus hangend tegen de wind.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Ze grijnst wanneer de hete blik van Patriot over haar lichaam glijd en blijft hangen bij haar ogen. Zijn lichaam komt in beweging en haar ogen glijden zonder géne over zijn benen heen, langzaam haar ogen glijdend naar zijn schouders, zijn brede hals en uiteindelijk zijn fijn gevormde hoofd. En daar vind ze een warme blik die eveneens uitdagend als speels was, een blik die haar uit lokte om haar charmes in de strijd te gooien en er voor te zorgen dat de hengst haar wilde, haar zijn prioriteit maakte. Toch was het niet het spel dat haar zo veel plezier bezorgde, nee het was niet de lange weg die ze moest gaan om er voor te zorgen dat de hengst voor haar viel wat haar blij maakte. Wat haar werkelijk voor een kort moment gelukkig kon maken was het moment dat er na kwam, het zoete vredige moment dat alles goed lijkt te zijn. Het moment dat koosnaampjes worden verzonnen, dat het onmogelijk is om van elkaar af te blijven, het intense gevoel om volledig verliefd te zijn, daar verlangde ze zo hevig naar dat het haar pijn deed in haar binnenste.

Ze was zich er van bewust dat ze nooit meer het gevoel zou voelen, het was over en gedaan met haar. Eén hengst had haar verpest voor de rest, en misschien wel goed ook, het emotionele wrak dat ze was zou waarschijnlijk opnieuw en opnieuw misbruikt worden tot er niks meer was over gebleven dan een zielig zwart hoopje. Iets wat ze waarschijnlijk nu ook zou zijn als het verlangen naar een klein beetje liefde haar niet op de been hield. En ze was er zeker van dat ze die liefde zou krijgen van deze witte hengst, was het niet enkele tellen hiervoor dat hij haar had aangekeken met een blik vol afschuw? En nu hing hij aan haar lippen alsof hij nog nooit een merrie had gezien. Hij verraste haar, maakte dat ze even uit het veld geslagen was en haar donkere blauwe ogen zijn blik vingen, kwetsbaar en schuchter voor dat korte moment.

De zwoele blik neemt het echter al weer gauw over en de kwetsbare Maya is alweer snel naar de achtergrond verplaatst, het innerlijke van Maya was immers niks waard. Het was er ingewreven toen ze jong was, en het was onmogelijk geworden om het af te leren. Ze heft haar slanke hoofd op haar de hengst als hij dichtbij komt, zo dichtbij dat ze de hitte van zijn vacht kan voelen. Een lach, een donkere mysterieuze lach krult haar lippen omhoog. De aanraking is vluchtig en zacht en Maya huivert wanneer ze zijn lippen tegen haar oor aan voelt. 'Wel patriot, ik wacht vol spanning' ze laat haar lippen langs zijn oor strelen, haar woorden niet meer dan een fluistering. Met het lichaam van Patriot nog zo dichtbij gebruikt ze het moment om haar lichaam tegen het zijne te vleien, haar neus door zijn manen te laten gaan. Ze streelt de aangespannen spieren op zijn schouders en vleit haar hoofd tegen zijn schoft aan voor een kort moment. Wanneer ze echter de beweging voelt die hij maakt wanneer hij naar achter stapt danst ze weer bij hem vandaan, moeiteloos en gracieus verplaatst ze haarzelf richting de oever. Haar ogen glijden heet en broeierig over zijn lichaam heen en een donker lachje rond haar lippen verteld hem alles wat hij moest weten; hij was van haar.

**Profile**

» There and back again - Dormoir
» LERAV~ Can I see you back?
» Back for a moment.
» Back again
» Back again

back on solid ground

back on solid ground

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen