De ruime passen van de palomino kleurige onsterfelijke merrie waren kalm, net zoals de verdere uitstraling van de schim. Toch was dit enkel schijn. Koste wat het kost dwong ze zichzelf kalm te houden, dwong ze zichzelf te beheersen. Voor ze van de blauwe maan kon genieten moest ze eerst Avanti onder ogen komen en dat was, zachtzinnig gezegd, niet iets waar ze naar uit keek. Éen maal eerder had ze de toorn van een schim over zich heen geroepen, door Ayana uit te dagen toen ze voor Avanti gekomen was. Die strijd was niet eerlijk geweest, maar ook dit maal zou het niet per definitie eerlijk zijn. Als haar leider besloot haar te straffen voor haar afwezigheid was er niets dat ze zou kunnen doen, enkel de bui over zich heen laten komen om zich vervolgens vanaf onderen weer beetje bij beetje naar boven te werken.

Terwijl haar blonde staat eens fel door de lucht zwiepte en hierbij haar eigen flank en wat takken van struikjes raakte flitsten haar ogen heen en weer. Ook probeerde ze zo oppervlakkig als het maar kon adem te halen, zodra ze diep inhaleerde wist ze zeker dat ze haar controle zou verliezen. Het koste haar al moeite, maar als de geur van paarden, de geur van bloed, haar zou bereiken zou er geen land meer te bezeilen staan. Zoals elke keer tijdens de blauwe maan stond de palomino op knappen, net zoals haar mede schimmen. Ze kon de kracht door haar lichaam voelen vloeien, net zoals de lust die telkens net haar rationeel denkende hoofd probeerde te overwinnen. Bah, dit kon ze maar beter zo snel mogelijk achter de rug hebben.

Hoewel haar verschijning vrij kalm was en normale paarden niets aan haar op zouden merken zouden haar soortgenoten haar spieren zien trillen terwijl ze deze in bedwang probeerde te houden. Ze zou niet zomaar leuk meedoen aan de jacht partijen alsof ze nooit weg was geweest, nee, ze genoot ervan, dat zeker, maar genot kwam later pas. Liever nog iets achter de hand waar naar ze uit kon kijken nadat ze de terror van haar enige leider zou ondergaan. Ooit had ze zelf die rol gehad. Trots blikte ze terug op die tijd in het land waar ze oorspronkelijk vandaag was gekomen en hoewel die tijd nu ver achter haar lag kwam het af en toe nog wel voorbij drijven in haar gedachten. Hoewel ze sinds haar transformatie geheel anders tegen de dingen uit het verleden aankeek kon ze het soms niet laten te ‘dromen’ over wat haar zonen waren geworden. Hoe het nu met Zephyr en Zephuros ging wist ze niet, zou ze ook niet zomaar meer te weten te komen, maar het kon vast niet anders dan dat ze beide een geweldige toekomst voor zich hadden. De oudste aan de zijde van zijn vader, haar jongste zelfstandig en uiteindelijk sterker dan zijn volle broer. Alle Sythka haar nageslacht was van een en dezelfde Friese hengst. In dat opzicht was ze hem trouw gebleven, zoals in hun overeenkomst was afgesproken, maar ze zou hem niet langer volgen. Nee, ze had een betere leider gevonden. Een stille glimlach trok haar mondhoeken iets omhoog, maar tegelijkertijd besefte ze weer dat ze Avanti eerst onder ogen moest komen.

De komst van haar mede schim was nauwelijks hoorbaar. Direct wist ze dat het maar om één schim kon gaan; Achilles. Ze waren even ‘oud’, getransformeerd tijdens dezelfde blauwe maan en nog altijd net iets luider dan hun oudere medeschimmen. Toch waren ze in dat opzicht beide vooruit gegaan, ze waren lang niet meer zo hoorbaar als ze eerst waren geweest. De normale dieren zouden hen in ieder geval niet meer opmerken. Even trok er een grijns over haar gezicht toen hij haar groette met haar naam. Ze knikte eens met haar hoofd. ”Achilles.” Zijn vraag zorgde er echter voor dat de grijns werd weggeveegd. Direct bracht hij het punt onder de aandacht waar ze het liefst nog even omheen had gedraald. ”Ik heb mijn voorgaande thuisland vereerder met een bezoekje” antwoorde ze hem op een zachte toon. Er was geen nood om hard te spreken, de zintuigen van deze hengst waren goed genoeg om haar nog luid en duidelijk te verstaan wanneer ze heel zachtjes fluisterde. Haar ogen geleden kort over het flink gespierde lichaam van de zwarte hengst.

Van het ene op het andere moment was haar normaal zo trotse houding ineens weggevaagd. Lichtelijk liet ze haar hoofd een stukje zakken en draaide haar oren wat naar achteren, zonder deze plat tegen haar nek te drukken. Avanti was ten tonele verschenen. De van oorsprong Friese hengst was gekomen zoals ze verwacht had, toch had ze hem niet nu al verwacht. Aan de andere kant was het dan ook eerder weer voorbij. Zacht snuivend keek ze hem aan, in afwachting van wat er verder zou gebeuren. Hij stelde haar niet dezelfde vraag als Achilles had gedaan, maar wou de reden weten achter haar afwezigheid. ”Er was een familie lid dat op haar plaats gezet moest worden..” klonk de stem van de fijn gebouwde palomino uiteindelijk zachtjes. En toen Avanti vervolgens naar voren kwam bleef ze staan, maar liet in een reflex haar hoofd nog ietswat verder zakken. Deze droeg ze op de hoogte van de looplijn, normaal droeg ze haar hoofd fier hoger dan dat. Zachtjes snoof ze nadat hij zijn woorden had gesproken. Het liefst zou ze het ontkennen, ze was niet sneu of zielig, maar dat zou haar leider niet echt tevreden stellen dus hield ze haar mond. Wel trok haar lip ietsjes op waardoor haar hoektanden zichtbaar waren, haar waardigheid was ze nog niet verloren.

Vanaf het moment dat Avanti ten tonele was verschenen had Achilles zich naar de achtergrond geplaatst. Of dit was om de aandacht niet op zichzelf te vestigen of om Avanti te laten zien dat hij zich er niet mee zou bemoeien wist ze niet precies, maar haar aandacht was ook niet langer op hem gericht. De enige die nu van belang was was haar leider met paarse ogen. Zachtjes snoof de merrie eens, terwijl haar hoofd houding nog steeds een fractie onder haar normale looplijn bevond. Ze wist dat ze iets had gedaan wat hem niet aanstond, ze wist dat ze het zou bezuren dat ze terug was gekomen, maar spijt van haar actie om alleen te gaan? Nee, dat zou ze niet zomaar hebben. Toch wist ze dat dit de enige thuis was die ze nog zou kennen. Terug naar haar oude situatie kon ze niet meer, ze zou het niet eens meer willen. Het zou allemaal inhouden dat ze hetgeen wat ze het liefste deed achter zich zou moeten laten. En zoals elke drug; eenmaal begonnen was er geen weg terug.

”En mijn miezerige dochter laten denken dat ik het niet alleen af kon? Nooit, nooit van m’n leven” was haar antwoord. Even leken haar ogen vuur te schieten, maar haar toon had ze nog enigszins in bedwang kunnen houden. Iedere schim had haar spieren onder haar vacht kunnen zien trillen, iedereen had kunnen zien hoeveel moeite het haar koste om zichzelf onder controle te houden nu de blauwe maan weer op haar vacht scheen en deze spookachtig deed glanzen. Ze had een blauwe maan gemist in haar afwezigheid en de drang om hem in te halen was groot. Toch zou het nog wel even duren voordat ze haar kans kon pakken. De woorden die vervolgens volgden – met het gevolg dat de vogels in een omtrek van 100 meter ervandoor gingen – zorgden ervoor dat ze lichtelijk ineen dook. Hij had gelijk, en dat wist ze, maar nooit eerder had ze een reden gehad om Zanyatta dan ook inderdaad een kopje kleiner te maken. Zonder schaamte had ze haar moeders titels over genomen en gezegd dat het háár overwinningen waren, dat zij diegene was geweest die succes had geboekt. Niets van dat alles was waar geweest, haar enige dochter had nooit wat bereikt in haar zielige leven en was ook een ene bal waard, maar nu had ze de streep overschreden die Sythka getrokken had. Wat betreft haar zoons was ze geduldiger en kon ze veel meer hebben. En waar Cobrazarao het meeste interesse in hun oudste zoon had, lag haar sympathie bij de jongste.

Ook de volgende schim die verscheen was er eentje die zich niet meer liet horen. Zodra de valkkleurige merrie ten tonele trad vloog het hoofd van de palomino met een ruk de lucht in en drukte ze haar oren plat tegen haar nek aan. Automatisch opende ze haar mond en ontblootte dus haar tanden. Haar blonde staart sloeg ze eens fel door de lucht heen terwijl het haar nu nog meer moeite koste om zich te kunnen beheersen. De afschuw die ze bij deze medeschim had was voor geen van alle niet op te merken, het was van begin af aan al duidelijk geweest. Sythka haatte haar valkkleurige kuddegenoot Ayana meer dan dat ze haat had gekoesterd voor haar dochter. Haar felle houding zwakte weer af toen ze zich realiseerde dat Avanti opnieuw tegen haar was begonnen te praten. Haar bruine ogen flitsten naar hem toe terwijl ze zichzelf bij elkaar hield. Op het moment dat de Friese hengst naar voren schoot was het voor haar te laat om uberhaupt nog voor hem uit te wijken, en koppig en trots als ze was deed ze het ook niet. Opnieuw boorden zijn scherpe tanden haar hals binnen en net zoals de vorige keren ervoer ze de pijn die ermee gepaard kwam. Ooit, de avond dat ze haar vroegere leven voor goed achter zich had gelaten, waren het Ayana’s tanden geweest die haar tot dan toe haast smetteloze lichaam doorboord hadden. De twee littekens liepen nog steeds evenwijdig naast elkaar over haar rug. En dan waren het Avanit’s putjes in haar hals. Verdere littekens ontsierden haar lichaam niet, ze had zichzelf in de jaren van haar leven altijd goed verzorgd. Haar hoofd hing nog een stukje lager, maar verslagen was ze niet. En de woorden die haar leider als laatste sprak zorgde er ook voor dat ze zich niet zo zou tonen. Dat Achilles betrokken werd kon ze nog hebben, maar dat hij opnieuw Ayana ook beval zich op haar uit te leven stond Sythka alles behalve aan. Wrok koesterde ze al voor de valk, en die zou hierna alleen maar groter en groter worden.