Op de wonden die ze had opgelopen in het gevecht met Ayana hadden zich al snel dunne korsten gevormd, de eerste tekenen van het heling proces. Nog even en er zou haast niets meer van te zien zijn, hoewel het waarschijnlijk langer ging duren voordat twee van de kleinste wondjes genezen waren. De twee bevonden zich op gelijke hoogte naast elkaar en precies op de plaats in haar hals waar haar slagader liep. Dat was de plaats waar Avanti het gif in haar lichaam had geïnjecteerd. Op dat moment had ze languit op de grond gelegen, deels omdat zijn brede hoef haar tegen de grond had gedrukt en deels omdat haar rug gebroken was geweest door een slag van Ayana. En daarbij had de valkkleurige merrie ook haar zenuwen beschadigd. Nooit, nooit zou de dat moment opnieuw willen beleven. Simpelweg het feit dat haar achterhand niet meer deed wat ze wou dat er gebeurde gaf een hopeloos frustrerend gevoel. Het was heel gek om ineens geen controle meer over je lichaam te hebben, je achterbenen niet kunnen voelen. En ondertussen had ze nog steeds wanhopig geprobeerd de nog steeds aanvallende Ayana uit haar buurt te houden. Eindelijk was Avanti naar voren gekomen, zijn lieftallige –kuch– mede schim teruggeroepen en Sythka gegeven waarvoor ze gekomen was. Vooral de eerste nacht was raar geweest. De hele nacht was ze met twee dingen tegelijkertijd bezig geweest, aan de ene kant was daar de aanval aan de zijde van haar nieuwe leider, aan de andere kant was daar de pijn. Met elke hartslag had het gif zich verder door haar bloedcirculatie verspreid en haar lichaam aangetast. Voor een normaal paard zou het onmogelijk zijn geweest de pijn opzij te zetten en met een ruimer deel van de geest aan de rest deel te nemen. Maar in deze situatie kwam je ook niet terecht als normaal paard, of je vond de dood, of je werd zoals zij nu was.

Het bleke maanlicht weerkaatste op haar hoektanden die duidelijk zichtbaar waren doordat ze haar mondhoeken op had gekruld tot een grijns. Gister om deze tijd had ze nog normaal tegen de omgeving aangekeken, nu kon ze elk detail haarfijn zien. Ze kon dingen horen die verderop plaatsvonden, die ze onder normale omstandigheden nooit gehoord zou hebben, ook haar neus en andere zintuigen werkte beter. De kracht die ze door haar lichaam voelde stromen, kracht die een uitweg leek te zoeken maar er geen vond, was ook iets wat ze als nieuws evenaarde. Ze had al heel snel gemerkt dat ze met veel minder moeite sneller vooruit kwam en de kracht die haar slanke lichaam bezat was nu zeker gewaagd aan dat van Ayana. En dan had ze nog niet eens stil gestaan bij de drang die ze voelde. Alsof ze door iets van bovenaf werd aangestuurd, werd gedwongen, gesmeekt om voor vers bloed te zorgen. De geur van een paard zorgde ervoor dat haar hoofd met een ruk opzij vloog en ze haar slanke benen plots schrap zette. Ze bevond zich in het stukje bos dat bij het gebied van de kudde met de op een na hoogste rang behoorde. Voor zover zij wist was hier enkel en alleen nog maar een leider, geen kuddedieren. En ze kon zich niet voorstellen dat die leider zomaar met de blauwe maan in zijn eentje richting het bos huppelde. Avanti’s waarschuwing schoot even door haar hoofd heen, hij had haar verboden bij de leiders in de buurt te komen. Echter verdween die waarschuwing al snel weer ergens ver achter een deur, opgeborgen en ver weggestopt. De palomino snoof diep, nam de lucht goed in zich op voordat ze met een gracieuze beweging haar lichaam draaide. Alles ging plots zo gemakkelijk. Een galopsprong was nodig om een stuk grond te overbruggen waar anders wel zeker drie galopsprongen voor nodig waren geweest. Ze was niet alleen sneller, maar had ook meer kracht om zich af te zetten.

In een vlotte draf bewoog de deels Arabische merrie zich voort, haar hals wat gekruld waardoor de spieren goed zichtbaar waren en haar staartwortel fier wat in de lucht gestoken. Nog steeds bevond ze zich tussen de bomen, een plaats waar ze zich –zelfs in de winter – kon voortbewegen zonder dat de anderen haar konden zien. Hetzelfde was geweest toen ze voor Avanti en Ayana had gestaan, alleen zijn paarse ogen waren zichtbaar geweest. De valkkleurige merrieschim had ze zelfs helemaal niet gezien. Het duurde niet lang voordat ze haar slachtoffer direct kon zien. Een merrie, niets leider dus. Tevreden keek ze neer op het wezen dat in haar ogen nu zeker als nietig beschouwd werd. Een zacht gegniffel was hoorbaar, wat daarna overging in een ruwe lach. Haar ogen bleven gericht op de eenzame merrie voor haar, terwijl zij zichzelf nog in het duister schuil hield. Ze had het idee dat er een andere aanwezigheid was, maar of het nu Ayana of Avanti was wist ze niet. Maar natuurlijk kon het ook heel iets anders zijn, een gril van moeder natuur misschien? Of een ander roofdier dat op zoek was naar een gemakkelijke prooi.

Het bleke licht dat de blauwe maan weerkaatste op Sythka’s scherpe tanden gaf de merrie die zich voor haar bevond ook een blauwachtige glans. Een glans die ze vervolgens als een groot baken uitstraalde. Dat Avanti en Ayana hier nog niet op gereageerd hadden, van kilometers afstand kon je haar al zien, ze viel op, dat zeker. En het bos was afgelegen genoeg, niemand zou iets meekrijgen van hetgeen dat zich tussen de bomen af zou spelen. Dit bos was totaal anders dan het bos waarin zij voor het eerst tegenover een schim was komen te staan. Dat bos was kaal geweest, maar had tegelijkertijd toch ook in blad gestaan. De stammen van de bomen waren kaal, tot ergens hoof boven haar hoofd. Daar vinden de bomen al het zonlicht, of in haar geval maanlicht, op en voorkwam dat de jonge plantjes en bomen op de grond een kans kregen. Vandaar dat de enige hindernissen in dat bos de stammen waren, voor de rest kon je haast tegen niets oplopen, als je tenminste zag waar je ging. Sythka had Avanti in eerste instantie nauwelijks kunnen zien, Ayana helemaal niet. Maar het bos waar ze zich nu in bevond was totaal anders. Er waren vooral loofbomen te vinden, en ze waren bij lange na niet zo groot als de bomen die ze in het andere woud had gezien. Oké, oké, de vergelijking was niet helemaal eerlijk. Haar ogen zagen stukken scherper dan eerst, de kleine details die de gewone paarden over het oog zagen ontgingen haar niet meer.

Onder de bladeren van een boom, ze had te weinig verstand van de verschillende soorten om te vertellen wat voor een soort boom het was, stond ze kalmpjes naar de sneeuwwitte merrie te kijken. Haar donkere manen dansten speels over de hals van de merrie heen, om daarna weer de lucht in te vliegen. Sythka kon haar ogen maar met moeite van het tafereel lostrekken. Het leek haast wel of ze de stabiele hartslag van de merrie hier kon horen. Opnieuw werden haar mondhoeken gekruld terwijl ze met haar tong haar lippen eens bevochtigde. Het leek wel alsof ze wat zocht, iets of iemand, of misschien wel de kudde waar ze toe behoorde. Ach, die zouden haar hier toch niet horen. En als ze over enkele dagen genoeg lef hadden om te gaan zoeken, zodra de periode van de blauwe maan voorbij was, zouden ze alleen het half aangevreten lichaam vinden van hun o zo geliefde familielid. De merrie liep haar onopgemerkt voorbij, maar vertraagde haar tempo. De ranke palomino gooide haar benen in een opwaartse galop naar voren toe, om zich daarna af te zetten voor de volgende galopsprong. Met een kwart cirkel wist ze zich in de duisternis voor de merrie te plaatsen. Nog steeds stond ze onder de dekking van een boom met laag hangende takken. Kalmpjes maakte Sythka enkele passen naar voren. ”Boo” klonk er haast fluisterend voordat haar gniffelende lach opnieuw overging in een ruw gebulder. Haar hoofd laat ze iets zakken en haar ogen lieten het gelaat van de witte merrie niet los. ”Oh sneeuwwitje waar ga je heen, ga je heen?” sprak ze de merrie nog steeds grijnzend toe, waarbij de hoektanden duidelijk zichtbaar werden. Met nog enkele passen naar voren toe liet ze meer van zichzelf zien. De kleine, ronde littekens, duidelijk afdrukken van soortgelijke hoektanden als die van haar, waren goed te zien n het licht van de blauwe maan, tenminste, diegene die goed keken konden ze zien. Toch waren er op haar lichaam maar drie paar te ontdekken. Twee maal van de keren dat Avanti haar in haar hals had gebeten en de oorspronkelijke beet van Ayana die daarna in twee evenwijdige wonden waren doorgescheurd. Afwachtend lag haar blik speels op de merrie tegenover haar gericht, wat zou ze doen? Verstijven van angst? Of zo hard als mogelijk rennen op de korte pootjes die ze had.