In een ritmische beweging werden twee paar hoeven telkens in paren van twee opgetrokken om vervolgens weer in de dikke laag sneeuw neergezet te worden. Elke pas liet een afdruk in de sneeuw achter voordat haar hoef weer omhoog werd getrokken voor de volgende pas en de volgende afdruk. Erg dik was de laag niet meer. De temperaturen schommelden, de ene keer kwam het overdag niet onder het minpunt uit terwijl een week later de temperatuur ’s avonds niet eens meer echt onder het nulpunt zakte. Het bleek dus maar weer dat ook een winter wisselvallig kon zijn en niet alleen de herfst dat stempel opgedrukt kon krijgen. En de onregelmatigheden in de temperatuur zorgde ervoor dat de natuur totaal over de rooie was. Zodra het weer enkele dagen of een tweetal weken warmer was met neerslag in de vorm van regen in plaats van sneeuw kwamen de bloemetjes en plantjes weer langzaam in bloei. Sommige vroege bomen kregen knoppen en de eerste bloesem. En vervolgens ging alles weer dood als de temperatuur radicaal zakte. De dieren die vroeg hun nesten worpen of eieren legde moesten door de lage temperaturen ook afscheid nemen van hun kroost en verder leven alsof ze nooit bestaan hadden. Want wie in deze wereld met een bezwaard hart rondliep zou het volgende slachtoffer worden. Dat was nu eenmaal de cirkel van het leven, je kon niet overal bij stil blijven staan en overal je tijd voor nemen, ooit was die tijd op. En het verschilde per individu wanneer de tijd op was. Bij de een kwam het heel snel, terwijl de ander misschien wel van ouderdom zou sterven. Weer anderen wisten het eeuwige leven te verkrijgen, alleen dat waren gevallen apart, niet echt in te delen in de categorie paarden. Dit waren geen dieren meer met een natuurlijke levensverloop, het waren beesten geworden, beesten die sommigen liever kwijt waren dan rijk. Welke gek zag nu wat in degene die bij volle maan verschenen om leed en chaos te verspreiden. Degene die levens namen en leven schonken aan mismaakte en incomplete wezens. Degene die verwondingen veroorzaakte –zowel lichamelijke als mentale– en onschuldigen uit hun vertrouwede omging wegrukte. En die periode vond twaalf keer per jaar drie dagen per keer plaats. Elke maand waren er wel slachtoffers, elke maand verdwenen er paarden en ongetwijfeld zouden ze ook elke maand hun lusten loslaten op de onschuldigen. Onschuldigen die zich hevig verzette in een doodsstrijd of onschuldigen die aan de grond genageld zouden staan van angst. En dan was er ook nog een groep die bijzonder geïnteresseerd leek te zijn in deze harteloze beesten. Maar of dat nu terechte interesse was of nieuwsgierigheid; dat wisten ze pas zodra ze tegenover de meest gevreesde van allemaal zouden komen te staan.

De sporen die de palomino kleurige merrie achterliet zouden voor iedereen te volgen zijn, iedereen met goede bedoelingen, maar ook voor hen die op een duister doel uit waren. De blauwe maan was verschenen, dus waarom zou ze zich zorgen maken van wolven of andere roofdieren die haar zouden kunnen volgen, die haar geur van kilometers afstand konden ruiken. Voorheen was ze nooit zomaar zo ver van haar kuddegenoten afgedwaald. Niet omdat ze zo graag in de buurt was, maar wel voor haar eigen veiligheid. Ze had haar leven niet willen vergooien door toevallig op het verkeerde moment alleen te zijn, dat zou een nutteloze dood zijn. Dan zou ze voedsel worden voor diegene die vervolgens opnieuw zouden aanvallen. Toch zou het haar niet deren als een van die o zo opgewekte jonge dingen ten prooi zouden vallen aan roofdieren, het zou betekenen dat zij meer rust had. Daarnaast gaf ze niets om het leven en leed van degene om haar heen, het enige leven wat voor haar van belang was was dat van haarzelf. Waarom zou ze zich druk maken om iemand die de wereld toch beter kwijt kon zijn dan rijk? Om Axis te vriend te houden, de leider van de kudde waar alle paarden uit de eerste rang verplicht toe behoorden, had ze zich zo vriendelijk als mogelijk opgesteld richting de anderen, maar van harte was het niet gegaan. Zeker de andere merries, geslachtgenoten die ze verachtte om een simpele reden, kregen nog wel eens een zure blik achter de rug om. Sythka wist dat ze de schijnvertoning nooit lang vol zou houden, er was niet veel voor nodig om de fijngebouwde merrie uit haar slof te doen schieten, de grens van wat ze kon verdragen lag ontzettend laag. Haar geduld was trouwens ook ver te zoeken, waarom langer over iets doen dan nodig? Die tijd kon ze beter besteden, bijvoorbeeld met haar allervriendelijkste gezicht op naar de ouderen van de kudde stappen en hen te vragen naar de verhalen, de schokkende gebeurtenissen en maandelijkse hel die plaats vond onder de blauwe maan. Het zou haar eerste blauwe maan zijn, wat inderdaad inhield dat ze nog geen maand in deze kudde en in dit gebied verbleef. Ze kwam ver, ver van hier. Ooit had ze daar als symbool voor het kwade gestaan, maar langzaam aan waren er teveel nieuwelingen gekomen die haar vergaten, niet meer zagen staan en nooit van haar gehoord hadden. Dat had te trots van de ranke merrie behoorlijk gekrengd en haar humeur was er absoluut niet beter van geworden. De enige die ooit een gemeende glimlach hadden gezien waren haar zonen, haar enige dochter had ze verstoten zodra ze de kans gekregen had. Hier was je als kuddeleider een symbool van het goede, van veiligheid, geen taak voor haar. Echter was ze hier ook niets in de zin van de boosaardigheid zelf, nee, daar zorgde die o zo interessante duistere wezens wel voor.

En Syth zag haar kans schoon nu de blauwe maan was gevallen. Officieel zou het morgen pas volle maan zijn, maar volgens de verhalen van de anderen zouden ze vanaf nu actief zijn. En daarom zou het nu vele malen gemakkelijker zijn om tegen het gestalte van Avanti op te lopen. Haar fijn gevormde hoofd wat geheven en haar hals had ze zo gebogen dat de spieren duidelijk zichtbaar waren. Een trotse houding voor een bijna nog trotsere merrie. Haar blonde staart hing dan ook fier wat in de lucht, wat een vleugje Arabisch bloed in haar aderen verraadde. Met elke pas die ze in de sneeuw zette verwijderde ze zichzelf verder en verder van de kudde, maar aan omkijken dacht ze niet. Als alles volgens plan zou gaan zouden ze snel genoeg weten wat er van die nieuwe merrie geworden was. Het idee dat ze de anderen al bibberend van angst weer zou spotten zorgde voor een zelf genoegende grijns die haar mondhoeken deed optrekken. "Come out, come out. Wherever you are.."

Eindelijk was zijn tijd gekomen. Hij had gehunkerd achter de duivels aanwezigheid, de blauwe maan, hij voelde de connectie sterker dan ieder andere schim kon voelen. Al stond hij in dit duistere bos waar zijn stralen hem niet konden reiken toch voelde de leider de energie in zijn lichaam oplaaien. Er werd hem een energie gegeven die niemand anders kon krijgen, hij kreeg het onsterfelijke. Dood en verderf zou hij zaaien toch wist hij dat nu, deze blauwe maan niet veel kon gebeuren. Ze waren met de weinig, enkel hij en Ayana konden het niet opnemen tegen de vier leiders van BMH maar dat wou niet zeggen dat Avanti niet bereid was de nodige schade aan te richten.

Zijn zware hoeven zakten wat weg in die modder. het mengde zijn met de resten bloed en klitte vast in lange beenhaar over zijn hoeven. De littekens kronkelde her en der over zijn zwarte vacht en zijn staart zwiepte nijdig heen en weer. Een paard kwaad zien was één ding maar een schim in alle staten zijn was een stuk erger. Zijn hoofd gaat in de lucht en een luide angstaanjagende hinnik spreid zich over het bos. En dan was het weer even stil, hij bleef roerloos staan. Zijn manen, lang maar samengeklit lagen warrig over zijn brede hals. Zijn paarse ogen keken vervloekt rond. Nooit eerder was hij zo nijdig, nooit eerder had hij zoveel zin om al het leven uit zijn omgeving te onttrekken. En waarom nu weer?

Weer gooit hij zijn hoofd in de lucht, zijn bebloedde voorbenen maaien door de lucht waarna zijn lichaam in een krachtig maar o zo woedende en nijdige galop gaan. Zijn hoeven komen stampend neer en gooiden modder hoog in de lucht. Zijn oren lagen plat in zijn hals terwijl hij zich richting de kudde begeeft, hij wist dat Ayana hetzelfde zou doen. Het feit dat Axis hen in zijn macht had maakte hem echt nijdig, ze konden niets doen, ze stonden schaakmat want nu zouden de leiders enkel voor hen uitkijken en eens er paniek in de kudde was zouden ze weten dat het de schimmen waren. Hij had dus zo snel mogelijk en nieuwe kudde nodig.

Zijn zintuigen doen het werk terwijl zijn lichaam geruisloos verder gaat door het bos, hij was sneller, stiller en moordlustiger. Als hij een sterke geur ruikt vertraagd hij meteen, zijn paars giftige ogen schieten recht naar zijn doel, niet veel verder was een merrie en ze sprak uitdagend haar omgeving toe. Een valse grijns siert zijn donkere gelaat. Een merrie, alleen in de bossen en ze was op zoek naar hem? 'Ik speel graag verstoppertje maar volgens mijn regels.' Fluisterde zijn donkere stem, ze zou hem niet kunnen zien, daarom speelde hij te goed in op zijn omgeving. Het enige wat ze zag was zijn paarse kille ogen. 'Wat doet een merrie zo alleen in deze donkere bossen?' Siste zijn stem. 'Onder een blauwe maan dan nog wel.' Vervolgde hij meteen. Hij wandelde uit het donker, zijn lange hoektanden lagen over zijn lippen klaar om zijn prooi te verscheuren en hoe graag hij haar wou verscheuren hij wachtte ongeduldig op haar verklaring ...
° Ik vraag Wazbeer of ze erbij wil komen. =D

De maan straalde zijn kille blauwe licht door de gaten in het bladerdek. Hoewel het winter was, waren er bomen die nog zo groen bleven als daarvoor. Dit zorgde ervoor dat Avanti en zij gewoon verborgen konden blijven in de duisternis. De blauwe lichtstralen die de grond onder haar hoeven toch bereikte, brandde op haar huid. Ze voelde de adrenaline door haar lichaam gieren, haar mond droog en opzoek naar bloed. Het duurde niet lang voor de kille kreet van Avanti het woud vulde. De zwarte hengst voelde het ook en hij was niet al te ver weg. Hoewel de twee er alleen voor stonden, betekende dat niet dat ze niet sterk waren. En vastbesloten om zo veel mogelijk schade aan te richten waren ze zeker. Axis zou leren dat de schimmen niet in toom te houden waren.

Ayana gooide haar voorhand in de lucht en maaide even met haar ranke benen door de lucht. Haar mysterieus getinte, ijzige, maar melodieuze hinnik vulde het woud. De kudde moest het ook gehoord hebben, ze wisten dat zij eraan kwam. Haar mooie voorbenen raakte de grond weer. Ze waren donkerbruin en boven haar knieën hadden zich er een soort tijgerstrepen gevormd. Ayana spande haar spieren aan en vloog vooruit, tussen de boven van het dichte bos door. Avanti was dichtbij, ze voelde zijn aanwezigheid. De merrie had maar één doel voor ogen, de kudde in BMH aanvallen. Snel rende ze naar de ooen velden, waar de paarden zich bevonden, denkend dat ze beter af waren als ze hun vijand konden zien. Echter, voor de merrie het veld had bereikt, hield ze stil. Avanti was ook gestopt, aangezien er zich een eenzame merrie in het woud bevond. Ze had de roep gehoord, het leek een mooie uitdaging. Snel spurtte ze door het dichte bos om vervolgens heel kalm en geluidloos te stoppen, om vanaf een mooie afstand te kijken en te luisteren naar wat de twee zeiden. Je kon haar niet zien, door de plaats die ze had uitgezocht, maar Ayana was dichtbij en kon alles horen. De merrie grijnsde toen ze Avanti hoorde spreken. Meester in zijn vak, dat liet hij wel weer blijken. Haar ogen daar in tegen, stonden nog steeds strak op de onbekende merrie gericht.

Eenmaal het woud bereikt werd de laag sneeuw minder, omdat deze simpelweg meer obstakels tegen kwam dan in het open veld. Onder normale omstandigheden zouden de meeste bomen allang geen blad meer hebben, maar de duisternis die haar had overvallen zodra ze tussen de eerste bomen door was gelopen bewezen toch echt het tegendeel. Normaal gesproken zouden alleen de naadbomen nog groen zijn, met kale stammen tot hoog aan het bladerdek. Daar was het zonlicht, of in het huidige geval het blauwe maanlicht, te ontvangen. Daar groeiden ze ook alleen, waardoor de jonge bomen en planten laag bij de grond geen kans kregen. Ze waren gewoon nietig, helemaal niets waar en een zielig hoopje. En ze wist dat diegene van wie ze alleen zijn paarse ogen zag op dezelfde manier tegen haar aankeek. Zou ze nu bang moeten zijn? Zou ze moeten bibberen en al flauwvallen bij het zicht van die mysterieus zwevende ogen. Ja, ook Sythka moest even de brok uit haar keel wegslikken. Eerder dan verwacht had de schim haar bereikt, en de snelheid waarmee hij was gekomen zou haar doen huiveren onder andere omstandigheden. Hij hoefde maar enkele snelle passen te maken om bij haar te komen en een strijd te beginnen. Zich zomaar overgeven deed ze niet, maar als ze met alleen het gebruik van woorden tot een overeenstemming konden komen zou ze geen moeite doen zich te verzetten. Als ze kreeg waar ze voor kwam, waarom dan een heisa maken van niets?

De lucht leek drukkender te worden toen een tweede aanwezigheid verscheen. De ranke palomino wist niet hoeveel schimmen er waren. Of zoals de verhalen zeiden; hoeveel er overleefd hadden. In ieder geval nog twee dus. Op dit moment kon ze alleen de geur van de eerst bepalen naast de boslucht. En zijn stem, een gefluister maar toch duidelijk hoorbaar, zorgde ervoor dat haar ogen op de zijne gericht bleven. ”Waarom zou ik niet? Als een tocht onder de blauwe maan nodig is om het de kuddes het leven zuur te maken..” was haar antwoord, lang niet zo argeloos zoals ze had gewild dat het klonk. En dat zou het duistere monster zeker gehoord hebben. Twee snelle passen maakte ze achteruit, de ruimte tussen hen vergrotend, al wist ze natuurlijk niet waar nummer twee was. En die nummer twee, waarvan ze de locatie niet kon bepalen, zorgde ervoor dat haar oren plat in haar nek werden gedraaid en ze haar ogen langzaam rond liet glijden. Haat was duidelijk in haar ogen af te lezen. Waarom moest verdomme nog aan toe het tweede wezen nu perse van hetzelfde geslacht afstammen als zijzelf? Alsof ze zichzelf niet al lang genoeg had ingehouden in die vervloekte kudde van Axis. ”Ik kwam niet voor jou, verachtelijk vrouwelijk kreng dat zich hier ergens verstopt houd” siste ze tussen haar tanden door, luider dan de zware stem van daarnet. Nog steeds gleden haar ogen rond, op zoek naar een tweede paar ‘zwevende’ ogen. Maar deze waren niet zichtbaar. Waarschijnlijk omdat de merrieschim zichzelf zo geplaatst had dat zij alles kon zien en horen, maar voor het enige normale paard zou ze niet zichtbaar zijn. ”Ik moet je niet, get the hell out of here ..” was haar nog steeds sissende gevolg. Voor een enkel ogenblik vlogen haar ogen terug naar het paar paarse, dat zich nog steeds op dezelfde locatie bevond als daarnet, mooi zo. Dan konden ze mooi wachten tot de vrouwelijke schim zou vertrekken.

Nu zijn zintuigen veel scherper stonden kon hij met gemak de aanwezigheid van zijn geliefde Ayana voelen. Ze was dan misschien één van zijn vele slaafjes geweest maar nu was ze zijn trouwe loyale rechterhand. Niemand zou kunnen vervangen wat Ayana was, ze was gebleven toen het nodig was. Hij had haar al eerder misbruikt, uitgescholden, kapotgebeten omdat ze er niet geweest was wanneer hij haar riep maar ze had dat allemaal doorstaan en was gebleven. De andere waren gevlucht en dat maakte Avanti rot ambetant. Hij nam de palomino vanuit het duister op, ze was een merrie, rank, fijn net als Ayana was. Ze straalde karakter uit wat hem zinde, merries konden veel agressiever de hoek uit komen dan hengsten op momenten, zeker tegenover elkaar. Zijn paarse ogen gleden kort opzij naar Ayana die ergens in het duister het gesprek bijwoonde. Ook de onbekende merrie voor hem had die aanwezigheid geroken en het zinde haar niet. Haar uitleg deed hem minachtig lachen. Hij wandelde dichter en hapte kort nijdig als ze twee passen achteruit zet. 'Durf je afstand niet noch ruimer te maken.' Siste hij waarschuwend. Hij had geen tijd in spelletjes. 'Maar als ik het goed begrijp wil je mijn merrie worden in plaats van Axis de zijne?' De naam sprak hij rottig uit. ookal was Axis familie, hij had voor het verkeerde kant van het leven gekozen.

De woorden die voor Ayana bedoeld waren deden Avanti duister glimlachen maar toch en zat dreiging in zijn stem bij volgende woorden. 'Je weet toch tegen wie je het hebt?' Vroeg hij bot. Zijn blik gaat naar Ayana en met een korte knik beval hij haar dichter te komen. Opnieuw kwamen er worden en Avanti, die al zo gespannen was, barste los. Hij schoot naar voor en boorde zijn hoektanden in haar hals. 'Nog commentaar, ik geef je graag wat meer van dit ... en ik niet alleen.' Hij keek kort over zijn schouder naar Ayana. 'Probleem met Ayana?' Vroeg hij terwijl hij zich terugtrok en zijn neus kort tegen Ayana aanduwde, als brute gewoonte...

Ayana wist als geen ander hoe voorzichtig je moest zijn met Avanti. Wegblijven terwijl hij haar nodig had, dat had ze geweten. Hij had de andere schimmen hun gang laten gaan. Vernederd was ze, maar alles had ze doorstaan. De merrie was er van weg gewandeld met haar hoofd fier in de lucht. Haar ego misschien iets gekrengd, maar niet van plan om hun nog lang te laten genieten van haar fout. Nee, nee, nu waren het de andere schimmen die Avanti hadden verlaten, terwijl zij aan zijn zijde bleef staan. Iets wat haar had gepromoveerd tot zijn rechterhand, iets dat ze maar al te graag was. Ze hoorde er thuis, je kon het niet anders zeggen. Ayana hoorde aan zijn zijde, als een schaduw die hem trouw bleef. Menig paard zou hun bijzondere 'relatie' niet begrijpen. Geen vrienden, geen geliefden, toch meer dan kennissen, elkaar respecterend. Toch konden beide ook kwaad doen tegen de ander. Een foute zet en plotseling wisselde de stemming. En toch, toch hield het Ayana niet weg. Ze had zich aangepast aan hem. Droeg de straf wanneer hij vond dat ze die verdiende, droeg de eer wanneer hij haar prees.

De merrie maakte duidelijk waarom ze hier was gekomen, maar zette toch een stap achteruit. Wat er daarna uit het mormel kwam liet Ayana haar ogen samen knijpen. Ook Avanti reageerde erop door naar voren te stappen en nijdig naar de merrie uit te halen. Zijn merrie worden, met die instelling. Nee, hij maakte dat al duidelijk. De zwarte fries wenkte haar en sloeg toe. Hij boorde zijn tanden in haar, zij voelde de drang om zijn voorbeeld te volgen, maar deed rustig aan. Met haar ogen samengeknepen tot spleetjes, stapte ze haar schuilplaats uit als een luipaard. Haar blik stond strak gericht op de merrie voor haar. Toen Avanti zijn neus tegen haar aan duwde begroette ze hem door even langs zijn zware lichaam te schuren. Haar ogen bleven echter op de merrie hangen. 'Als je kiest voor dit leven, kies je ook voor mij, want ik zal er zijn, of je wilt of niet' siste ze op melodieuze toon. Mooi niet dat zij zou wijken voor een merrie met zo'n grote mond. Haar oren lagen plat in haar nek, haar donkere manen hingen golvend langs haar hals. Ayana grijnsde onheilspellend, waardoor je haar scherpe hoektanden kon zien. 'Problemen mee? Integendeel' sprak ze zacht.

Elk normaal levend wezen zou niet kunnen ontkennen geen angst te hebben zodra ze tegenover schimmen kwamen te staan. Niet zozeer omdat ze per direct heel dreigend waren of hun doel bekend maakte, maar vanwege de verhalen. Verhalen die aangedikt werden, terecht of onterecht, konden iemand heel goed beïnvloeden en de angst voeden. Diegene die de vrees zouden ontkennen zouden alleen maar tegen zichzelf staan liegen, iedereen om de individu in kwestie zou weten dat het tegendeel waar zou zijn. Twijfel hoefde niet zozeer een onderdeel te zijn van die angst, angst was meer een natuurlijke reactie op iets wat levensbedreigend kon zijn. Kon zijn, in dit geval. Het kon ook zo uitlopen dat ze het er wel levend vanaf zou brengen, maar die grillen lagen in de handen van de twee andere aanwezigen. De twee die elkaar al door en door kende terwijl zij maar een vreemdeling in hun ogen zou zijn. Iemand die misschien versterking van het team zou worden, maar het kon ook zo uitlopen dat ze niets van waarde in haar zagen. En dat was iets waar Sythka zich ontzettend ongemakkelijk bij voelde, alles hing af van het oordeel van de ander, van iemand superior aan haar. En ondertussen kon ze zelf maar op kleine subtiele manieren wendingen aansturen die haar lot konden veranderen. Een verkeerd woord en het kon over zijn. Daarvan was de palomino zich bewust, toch zou ze zichzelf geen andere houding geven betreft het bijzijn van iemand die ze vanuit het diepste van haar hart haatte. Dit was iets wat de twee mochten weten, ze was te trots het te verbergen of zich anders voor te doen. Ze moesten genoegen nemen met hoe ze was en anders was het game over, voor haar dan wel te verstaan.

Op het moment dat ze uiting probeerde te geven aan haar onrustige gevoelens kwam er een donker, stevig gebouwd en groot gestalte naar voren toe. De plotse beweging zorgde ervoor dat ze snoof, voor beide schimmen goed hoorbaar, en haar ogen direct toezoog naar de schimmenleider. Zijn waarschuwing nam ze ten harte, geen haar op haar hoofd –beter gezegd lichaam– dacht er nog aan verder achteruit te wijken. Zin had dat sowieso niet, hij zou veel sneller zijn en zou de afstand direct nihil maken. Zijn volgende woorden namen haar aandacht in beslag. ”Ja, daar komt het simpel gezegd op neer” reageerde ze nu meer zelf beheerst. Haar stem klonk vrij kalmpjes en sloeg aan het eind niet over, daarnaast siste ze niet richting hem zoals ze richting de merrie had gedaan. In haar ogen had hij meer waarde dan zijn metgezel, ze was hier voor hem, niet voor haar.

Sythka’s aandacht vloog heen en weer tussen de twee. De een die ze nog niet kon zien, de ander vlakbij haar. Aan de ene kant wou ze het liefst duidelijke uiting geven aan haar haat, maar tegelijkertijd was er een duidelijk obstakel aanwezig. Zijn naam kende ze niet, de enige benaming die ze voor hen kende was schim. ”Wie niet, wat wel.” Meer woorden had ze bewust niet gebruikt, in een poging zichzelf tot bedaren te brengen en niet de woede van het Friese gestalte voor haar neus over zich heen te halen. En vervolgens, op ene moment dat haar aandacht bij de onzichtbare merrie was, leek er iets te knappen in het loggere wezen voor haar. Voor ze hier op kon reageren boorden een paar scherpe tanden zich in haar hals. Zonder dat er iets tegen kon doen snakte ze naar lucht, als reactie op het feit dat ze alle lucht uit haar longen geperst had. Ondertussen kwam er een tweede gestalte naar voren toe, maar de pijn overheerste. Dit was iets wat ze nooit eerder gevoeld had, anders dan wonden die je opliep in een normaal gevecht. Toch kreeg ze het voor elkaar te antwoorden. ”Als je wilt horen dat ik geen problemen met haar heb dan zal ik dat zeggen, maar je mag best weten dat dat een leugen is. Echter neem ik het voor lief” was haar moeizame antwoord in een poging haar aandacht weg te trekken bij het verschrikkelijke gevoel uit haar hals. Bewust reagerend op zijn woorden en die van de merrie alleen kort meenemend. Kort kneep ze haar ogen dicht, voordat ze weer naar het tweetal keek. Nu kon ze duidelijk zien, ondanks dat ze zich nog steeds onder de donkere bomen bevonden. Hij het sterkte, forse gestalte van een Fries, zij was fijner en slank net zoals zijzelf.

Er was weinig angst te lezen in haar ogen maar ze was wel op haar hoeden voor zijn moordlustigheid en maar goed ook. Avanti had weinig geduld, hij had weinig zin om een babbeltje te slaan en angstige paarden te spreken, hij wou zijn tanden zetten in het vlees en hij bloed proeven van onschuldigen. Daar was hij deze nacht op uit en dat zou hij eisen, willen! Ze luisterde naar zijn bevel en dat stelde Avanti tevreden maar hoe ze tegen Ayana tekeer ging zinde hem minder. Zijn zwarte lichaam wandeld in een grote cirkel rondom de palomino merrie, zijn paarse ogen leken zich te boren in haar ziel. 'Vanwaar je haat tegenover hen?' Vroeg hij met een knik naar Ayana, doelend dat ze een merrie was. 'Begrijp me niet verkeerd, ik haat ook merries ...' Hij was even stil en haalde het sarcasme naar boven. 'En hengsten, en veulens en alles wat leeft, wat dartelt.' Hij zweeg, zo kon hij eeuwen verder gaan. Hij glimlachte geamuseerd.

Maar ze zou het nooit moeten uitwerken op Ayana want die merrie was voor Avanti een trouwe bondgenoot. Hij zou haar in bescherming nemen, een privilege die andere schimmen niet kregen maar aangezien ze zijn rechterhand was en steeds gebleven was had Avanti zich op die manier opgesteld. Nee, hij hield niet van haar, niet in die zin dan toch. 'Als je een probleem hebt met Ayana dan heb je een probleem met mij en dan zal je het moeten uitvechten.' Hij zweeg en zijn paarse ogen leken plots fel opgewonden te flakeren. Met een verlangen die alleen Ayana zou begrijpen keek hij naar de twee merries. 'Waarom vechten we het niet uit, als echte hengsten zeg maar.' Hij grinnikte geamuseerd en wendde zich naar Ayana. 'Ayana lieverd, waarom laat je deze merrie niet even zien dat je niet echt een merrie bent.' Hij zweeg even en keek geamuseerd voor zich uit. 'Niet het soort merrie dat vrolijk over de heide loopt in ieder geval.' Vervolgde hij. Hij grinnikte weer en wandelde op de palominomerrie af. 'Als je zo graag de mijne wil zijn waarom toon je dan niet even wat je waard ben.' Fluisterde hij bot. Zijn neus scheurde kort over haar gehele lichaam alvorens hij zich wat terugtrekt ...

Avanti was het duidelijk niet eens met de houding tegenover haar en dat stemde Ayana goed. Terwijl de hengst dichtbij het mormel stond en haar in zich op nam, schoof zij ook een stukje dichterbij. Haar donker groen/blauwe ogen strak op hen gericht. Het duurde niet lang voor hij weer sprak en wat hij zei maakte haar nog vrolijker als daarvoor. Nou ja, vrolijker. Zij mocht het uitvechten met de merrie. Toen hij haar wenkte en haar vertelde wat hij wilde knikte ze, de onheilspellende grijns nog steeds rond haar lippen. 'Natuurlijk, Avanti' siste ze tegen hem. Het was duidelijk dat de onbekende merrie veel pijn had beleefd aan de beet van haar machtige leider, maar ook Ayana had zulke scherpe hoektanden. Ze kon niet wachten om haar te laten zien wat er gebeurde als je haar niet mocht. Toch wist ze, dat als deze merrie erdoor kwam, zij met haar opgescheept zou zitten. Moeizaam zou het altijd blijven, gezien Ayana haar al niet mocht. Een merrie die zo snel een oordeel trok over een schim, die wist niet waar ze mee bezig was. Ook was ze er zich duidelijk van bewust dat zij nog steeds de rechterhand was hier en haar tegenstander een sterfelijk paard zonder aanzien. 'Let it begin' sprak ze fel.

De merrie schoot met ongekende snelheid naar voren. Als een luipaard die haar prooi bespringt, zette ze haar hoektanden vast in de rug van de merrie. Ze hoefde niet hard te bijten, want haar tanden sneden als een mes door boter. Bloed vloeide haar mond binnen. Dit maakte haar echter nog wilder. Ayana wilde dat de merrie schreeuwde van de pijn, ze wilde dat er meer bloed vloeide. Daarom trok ze iets naar achter, waardoor ze een paar diepe sneden achterliet in de rug van hun prooi. Dit was meestal de gebruikelijke opdracht. Vecht met een schim, tot je er bijna bij neervalt. Tot het enige wat je nog kan redden, de beet van Avanti is, die je tot een schim maakt. Hier was geen plaats voor vrolijk weg huppelen en het een andere keer opnieuw proberen. Geen vallen en opstaan, maar vallen of opstaan. Aan het eind wist je het pas, of je een schim zou worden, daarvoor was je gehuld in onzekerheid. Ja, Ayana wist dit, sinds zij ooit zelf een schim was gemaakt door Avanti. Ze voelde echter geen enkele vorm van medelijden tegenover de merrie. Nee, deze zou het voelen en weten waar je terecht kwam wanneer je koos voor het schim zijn.

Het was de ranke merrie als snel duidelijk geworden dat ze niet tegenover iemand stond die ’s werelds grootste geduld had. En eigenlijk had ze ook niets anders verwacht. Hoe had hij anders kunnen worden wie hij nu was? Ieder wezen moest een kort lontje hebben, of ieder geval een grens die snel bereikt was. Hetzelfde gold voor haarzelf, hoewel ze het ook heerlijk vond diegene die zij minder achtte op haar te laten wachtten. De trots die de duidelijk deels Arabische merrie bezat was torenhoog en straalde duidelijk van haar af. Trots die ze op sommige momenten beter kon inslikken, zoals nu het geval was. Echter had ze het lang genoeg voor zich moeten houden, om niet in een ruzie met Axis te belanden. Hij was de leider van de kudde met de laagste rang, diegene die dus de baas was geweest over haar in de periode dat ze zich op haar liefst had moeten presenteren. En nu, eindelijk, kon ze zich van haar beste kant laten zien, een kant die hier meer gewaardeerd zou worden dan in de misselijk makende kudde. Met tegenzin had ze gedaan wat er van haar gevraagd werd, opdrachten opgevolgd en standjes over zich heen laten komen, maar diep van binnen had ze de hengst liever naar zijn keel gegrepen. Maar ja, wat kon zij als slank gebouwde en in verhouding kleine merrie nu inbrengen tegenover een hengst die ervaring had in het bestrijden van schimmen? Nee, als ze hem zou willen krenken moest ze hetgeen worden waar hij de meest grote hekel aan had; een schim, een overloper. Want dat zou ze zijn, vrijwillig naar het woud getrokken in de hoop te vinden waar ze voor kwam. En de eerste stap richting haar doel was nu gezet; ze was de twee enige schimmen uit de omgeving tegen het lijf gelopen. In eerste instantie had Sythka gedacht dat haar dag niet meer beter kon worden, totdat het bleek dat de tweede ooit een normale merrie was geweest zoals zij nu nog steeds was. Nog een rede om haar niet te mogen; de merrie aan Avanti’s zijde was hetgeen wat zij wou zijn. En tegelijkertijd wist ze dat ze Ayana, zoals hij haar genoemd had, nooit zou evenaren. Knarsetandend gleed haar blik opnieuw over hen heen. Toch moest ze al snel de beslissing maken wie van de twee nu belangrijker was, de schimmenleider verliet de zijde van zijn merrie en begon om haar heen te cirkelen. ”Moet er perse een verklaring voor zijn? Maar in mijn geval is die er wel. Elke merrie staat voor mij gelijk aan de meest verschrikkelijkste van allemaal; het wicht dat me op de wereld heeft gezet en me vervolgens zonder om te kijken in de steek had gelaten.” Het zou de palomino niet verbazen als hij nu in lachen uit zou barsten, merendeel van diegene die ze het had gezegd deden dat. Maar niemand wist hoe diep de haat in haar geworteld zat, als zwarte strengen die zich strak om haar hart hadden gewikkeld.

De volgende gebeurtenissen volgden elkaar snel op. Voordat ze het echt compleet doorhad stelde Avanti, zoals Ayana hem genoemd had daarnet, iets voor wat de situatie compleet om zou gooien. Verwachtte hij nu serieus dat ze zich tegen een schim kon weren? Hier, helemaal alleen in het woud? Nee, natuurlijk niet. Maar aan de manier waarop ze zichzelf verdedigde kon hij wel zijn oordeel over haar vellen. ”Dan zijn we op dat gebied gelijken” was haar reactie op de uitleg dat Ayana geen merrie was die vrolijk door een bloemenveld huppelde. Een lichte tinteling van haar huid was voelbaar toen hij zijn neus langs haar lichaam schuurde, voordat hij zich terug trok en het andere gestalte naar voren kwam. ”Bring it on, bitch” siste Sythka terug zonder haar ogen nog van valkkleurige merrie af te halen. De verschijning deed haar even denken aan haar enige dochter, diegene die ze zo snel mogelijk geloosd had. Ze had het als jammer ervaren dat ze het nog gered had en nog steeds in het verachtelijke gebied dat zijzelf had achtergelaten rond liep.

Het verschil in snelheid tussen de merries was bijna als het verschil tussen een Thoroughbred en een lompe Fjord, om zomaar een dwarssteek te noemen. En zonder dat zichzelf de tijd had kunnen geven zich uit de benen te maken stonden er al een paar tanden in haar rug. De slanke merrie produceerde een grommend geluid terwijl ze haar dichtbij zijnde voorbeen door de lucht maalde om de schimmenmerrie op haar knie te raken. In de hoop dat ze die zou doen breken, of nog beter verbrijzelen. Ze voelde hoe er bloed opwelde uit de twee kleine gaatjes op haar rug, die met een brute ruk werden opengetrokken tot twee evenwijdige halen. Luid snuivend creëerde ze direct ruimte voor zichzelf. Haar strategie was nu eenmaal afgestemd geweest op haar lichaamsbouw. Ze was slank en snel, behendig en een ster in het ontwijken van lompe aanvallen van de veel grotere en grovere gebouwde paarden. Een manier van strijden die in deze situatie geen vruchten af zou werpen. Het zag ernaar uit dat Ayana niet de volgende zet zou maken, toch wist Sythka dat haar grootste kans was als de schim naar haar toe zou komen, om dan, zodra de merrie vaart had ontwikkeld, plots toe te slaan en waar ze kans had weg te schieten. Of ze moest zich bewust laten pakken, de schim dichterbij laten komen en dan toeslaan. Ze was immers niet snel genoeg om de afstand tussen hen te kunnen overbruggen zonder haar tegenstander de ene na de andere grote kans te geven. Ondertussen voelde ze de twee stroompjes bloed nog steeds via haar rug over haar buik stromen om daarna in een vast ritme op de grond te druppen. Een geur die roofdieren aan zou trekken als ze echter niet in de buurt van twee schimmen waren geweest. Roofdieren wisten prima wie ze aankonden en aan wie ze ondergeschikt waren. Haar ademhaling was lichtjes gehaagd, maar haar ogen bleven rusten op het gestalte van Ayana, Avanti volledig negerend. Als het zo moest zijn dat hij zich er ook mee zou gaan bemoeien zou het met een klap over zijn. Vechten met een schim was als iets, maar twee was niets tegen te beginnen.

Ze gebruikte twee grote drafpassen om de afstand te verkleinen, plots in beweging gekomen en even plots weer in de remmen geschoten. Ze zette haar slanke benen schrap onder haar lichaam en maakte een schijnbeweging naar rechts voordat ze naar de linkerkant schoot. Ze had daarnet een goede inschatting kunnen maken van Ayana’s snelheid en die zou ze gebruiken. Lichtjes hief ze haar voorhand de lucht in terwijl ze zichzelf om haar achterhand raaide. Na enkele seconden met vier hoeven op de grond te hebben gestaan hief ze beide voorbenen de lucht in, de ene uitgestrekt de ander voor haar borst gevouwen, om een gerichte slag richting de onderkaak van de schim te maken.

De manier waarop Ayana met plezier op zijn bevel inging deed hem duister glimlachen, hij cirkelde een laatste keer rond de merrie heen, ieder aspect in haar lichaam, uitdrukkingen en gedragingen had hij opgenomen en verwerkt. Hij kon het verschil in een seconde opmerken zonder daar moeite om te doen. Hij kon blind zijn weg vinden en op dezelfde manier moorden als hij met een zicht kon. het bloed dat uit haar wond was gegleden deed hem hunkeren naar meer maar deze keer was het Ayana die het slachtoffer mocht bespelen. Avanti? Hij zou toekijken en met plezier lachen om haar pijn en hij zo oordelen of ze het wel waardig was in zijn kudde te mogen triomfen, onder zijn macht en gezag. Ze zou natuurlijk nooit over Ayana geraken of tenzij Ayana wel een slechte zet ging plaatsen. Maar daarvoor had zijn merrie meermaals haar loyaliteit bewezen. Zijn forse zwarte lichaam draait zich en gaat enkele meters verder staan, hij stelt zich comfortabel in ruststand ookal was iedere spier van de adrenaline gespannen. Haar woorden, uitleg, deden hem kort opkijken voor hij vals glimlach. 'Join the club. Mijn ouders lieten me ook in de steek voor mij tweelingsbroer ...' Hij zweeg kort bij de gedachten van Alvaro, ergens miste hij zijn broer wel, hij was de rechterhand voor Ayana geweest maar werd vermoord, door Axis, leider rang 4.

'Heb je je ouders vermoord? Dat was het minste dat je dan kon doen.' Hij grinnikte en dacht even terug terwijl Ayana de aanval starte. Hij had lang getraind en ze achternagezeten tot ze wisten dat hij er was. Tot ze zijn paarse ogen in hun rug konden voelen branden en dan vermoordde hij ze koelbloedig maar lijdzaam. Zijn paarse ogen gaan naar het gevecht, Ayana in haar haar trots en moordlust. Hij wist dat hij niet zou moeten ingrijpen. Alleen als hij vond dat ze niet waardig genoeg was dan zou hij de dodelijke eindslag geven ... misschien Ayana. Maar hoe meer ze de merrie toetakelde hoe meer Avanti hunkerde achter haar bloed. Hij snoof de geur diep in en zijn ogen keken met zo'n verlangen op dat het alles nodig had om niet naar voor te stormen. Maar hij richtte zijn aandacht op haar dapperheid en techniek, was ze het waardig genoeg om als schim door te staan, zoja zou hij haar de beet geven, het pijnlijkste dat er was. Zoniet dan zou ze sterven ...

”Ja en nee” was in eerste instantie haar reactie, omdat Ayana zich verder in haar zicht bewoog en haar uitdagend toe had gesproken. Toch wist ze dat Avanti niet tevreden zou zijn met het korte antwoord dat ze had gegeven. ”Mijn zwakke vader was al gestorven voordat ik geboren was, maar ik heb me kostelijk vermaakt met m’n moeder.” Haar ouders waren nooit een stel geweest, haar moeder had erg op Sythka zelf geleken, op de slechte ervaring met haar moeder na. Hengsten zocht je uit op hun kwaliteiten om voor sterk nageslacht te zorgen, alleen had een ziekte haar vader al snel neergehaald. Of kwam het omdat Sythka haar moeder hem eerst eens even goed te grazen had genomen en hij al zwak en kwetsbaar was geweest door de plotse aanval. Ach, het maakte haar ook allemaal geen bal meer uit, ze leefden beide niet meer en ze gaf ook helemaal niets om hen, nooit gedaan. Hetzelfde gold voor haar halfzusje Sadira.

Op dit moment werd al haar aandacht in beslag genomen door het valkkleurige kreng voor haar neus. Maar op het feit na dat haar tegenstander al waardig genoeg was geweest om tot een schim te worden gemaakt werd zij op dit moment uitgeprobeerd, vernederd en gemeen verwond. Nu kon ze al vertellen dat de twee paar tandafdrukken, die in haar hals kwamen van de brede mond van Avanti en die van haar rug had Ayana toegebracht, onder elke blauwe maan zichtbaar zouden worden. Ze kon ze bij haar tegenstander ook duidelijk zien. De wonden die met brute kracht diep in haar vlees werden toegebracht zouden een rafelig littekenweefsel achter laten, mits ze de boel overleefde. Anders zou er alleen een stapeltje her en der verspreide botten overblijven. In haar eigen ogen was dat alsnog beter dan terug keren naar Axis, zeker als de donkere hengst te weten zou komen wat ze had gedaan en waar ze was geweest en om welke reden. Van de familieband tussen Avanti en Axis wist ze niets af, hoe zo zou ze het ook kunnen weten? Daarvoor was ze nog maar te kort onder de blauwe maan. En waarom zouden ze dat haar überhaupt verteld hebben? Het had geen meerwaarde voor haar of voor de kuddeleider van rang één dat ze het wel zou weten. Op dit moment wisten Avanti en Ayana ook nog helemaal niets over haar, behalve dat ze gekomen was om zich tot de zijne te laten maken.

Mooi, ze had het kreng vol op haar knie weten te raken. Dat kreeg je ervan als je zo dicht bij je tegenstander in de buurt kwam en deze koppig vast hield. Daarmee had ze Sythka ook ruimte gegeven voor een tegenaanval. Het feit dat Avanti haast op knappen stond kreeg ze absoluut niet mee, haar aandacht was volledig in beslag genomen door het gevecht. Het leek er in ieder geval wel op dat ze Ayana wist te verrassen met haar schijnbeweging en tijdige aanval. Toch had ze haar aanval niet kunnen uitvoeren zoals ze in het verleden had gedaan; snel toeslaan en even snel weer terugtrekken. En het leek ook wel alsof ze haar hoeven voor niets hard tegen de onderkaak van de schim had geslagen, alsof Ayana er helemaal niets van voelde. Voor hetzelfde geld zou ze door de lucht kunnen schoppen, dat zou evenveel schade aanrichten, beter gezegd, even weinig. Maar dan had ze niet zelf ook de schok door haar been voelen gaan. Maar de pijn die binnen enkele seconden alles overnam zorgde ervoor dat haar achterhand, terwijl ze luid naar adem snakte, tegen de grond zakte. Een gekraak was hoorbaar geweest op het moment dat de schimmenmerrie haar hoeven voor de eerste keer op haar rug liet landen. In een wanhopige poging haar lichaam overeind te houden wist ze zichzelf in een soort zittende houding te krijgen, maar hoe ze ook probeerde, haar achterbenen leken niet meer te willen bewegen. Nijdig stootte ze een hinnik uit, waarin niet alleen haar woede en de haat die ze voelde doorschemerden, ook haar pijn was duidelijk hoorbaar. Het was alsof haar rug in brand stond, tenminste, het voorste deel. Uit nog meer en diepere wonden stroomde het bloed naar beneden, vele malen meer dan daarstraks. Echter weigerde Sythka zich verder neer te leggen, en probeerde vanuit haar onhandige positie haar eigen tanden in de hals van Ayana te planten zodra die weer dichterbij kwam om haar hoektanden in haar tegenstanders lichaam te boren. De ademhaling van de licht gekleurde merrie was haastig, maar haar ogen straalde nog steeds vechtlust uit, pas als ze languit op de grond lag, als het allemaal over was, zou ze zich erbij neerleggen. Wie weet kon ze zo meteen ineens wel weer opstaan en onverwacht klappen uitdelen. Ondertussen lagen haar oren plat in haar nek gedrukt en was haar eerst zo schone vacht nu besmeurd met haar eigen bloed en modder. Gekrengd en gebroken, bij lange na niet meer wat ze ooit geweest was. Nietig was ze in de ogen van haar tegenstander en diens leider.

Hij vond het goed, goed dat ze haar ouders vermoord had. Dat was altijd al een grote stap naar slechtheid want je kon ieder paard zonder genade vermoorden maar je bloedeigen ouders. Avanti had het gedaan met liefde en vreugde, hij had zijn tanden over hun lichamen gekrast en lachen onder de blauwe hemel. Daarna had hij zijn wraakactie verder gezet naar zijn broer, Alvaro en toen kwam hij hier waar Alvaro de macht had, een schim was. Maar hij kon zijn broer niet haten, ze deelden exact hetzelfde bloed en dezelfde lust. Dus focuste Avanti zich maar op al het nageslacht dan rondhuppelde van Alvaro. Alles met paarse ogen zou moeten sterven. Van de vele leden bleven er nog maar twee over op BMH waarvan één Avanti's zoon was. Axis en Hades waarvan de eerste de ondergang zou moeten vinden. Hades, daar kon nog wat in gekneed worden, in zijn gekheid, zijn waanzin.

Avanti had zijn blik op het gevecht gehouden, hij had er niet van weggekeken. Ayana liet zich ten volle gaan, net als hem zat ze met een hoop opgekropte woede en die mocht ze eens ten volle laten lopen. Avanti zou zijn beurt wel nog krijgen vannacht. De merrie vocht stevig terug maar met de wonden die ze nu had zou ze langzaamaan gaan sterven en branden in hel. 'Stop. Ayana, laat haar lieverd.' Het liefdevolle woord werd met zo'n lust en haat uitgesproken dat het al niet meer lief klonk. 'Ik denk dat ze haar genoeg bewezen heeft.' Hij zweeg en stapte langzaam op de gebroken palomino merrie af. Hij duwde zijn neus bruut tegen het bloed dat uit haar wonden kwam en gromde met een diepe lust. De vechtlust was er nog steeds en dat was positief voor haar. Zijn paarse ogen gaan kort naar Ayana, zeggend dat zijn volgende stap niet de dood zou zijn. 'Jullie zullen met elkaar moeten leren leven vrees ik, je kunt elkaars krachten dus nog wel af en toe eens meten.' Hij grinnikte donker en plantte zijn hoef op haar hals zodat ze plat zou blijven. 'Er is geen weg terug van dit enkel de dood.' Na dat boorde hij zijn twee scherpe hoektanden in haar hals, exact daar waar haar slagaders liepen. Het gif zou zich pijnlijk in het bloed vermengen en zo zou ze aan de krachten van de blauwe maan worden blootgelegd. 'Welkom bij ons, schimmen. Ik ben Avanti je leider en dat is Ayana mijn rechterhand wat logisch gezien betekend dat ze ook je leider is.' Hij lachtte emotieloos en bracht zijn lichaam naast dan van Ayana. 'Laten we jagen op alles wat onschuldig is, laten we doden wat al dagen eerder dood had moeten geweest zijn.' Fluisterde hij vals. De merrie zou de pijn nog een hele nacht voelen maar haar krachten zou haar in staat zetten die gedachten opzij te zetten en naast haar leider mee te jagen onder de blauwe maan...
° Je bent schim! Proficiat. =D

Haar doel was bereikt. In eerste instantie gleed er een triomfantelijke grijns over haar gezicht die haar mondhoeken omhoog deed krullen. Echter bleven haar oren in haar nek gedrukt liggen terwijl ze haar blik met moeite van Ayana lossneed en haar ogen, met een iets mildere blik, op Avanti richtte. Van beide kende ze de naam, maar hoewel ze trouw aan de kant van de een zou staan zou ze de ander alleen gehoorzamen omdat de merrie nu toevallig hoger in rang stond dan zijzelf. Misschien zou ze ooit de kans krijgen Ayana voorbij te schieten, als het kreng een kleine misstap maakte in Sythka’s voordeel. Maar tot die tijd zo ze doen wat er van haar verlangd werd, dat zou het in ieder geval makkelijker maken voor haarzelf. Keer op keer in discussie gaan en ongehoorzaam wezen aan iemand hoger dan zijzelf was alles behalve handig, binnen no-time zou Avanti er dan een punt zetten achter haar leven als schim. Toch was er van die triomfantelijke uitdrukking vlak daarna niet veel meer te zien. Een brede hoef drukte haar hoofd en hals omlaag, eerst had ze nog steeds in haar verdedigende houding gezeten, maar haar gewonde en kapotte lichaam was te zwak en broos zich tegen de schimmenleider te verzetten. De palomino klemde haar kaken op elkaar, snoof luid en spande al haar spieren aan. Met elke hartslag voelde ze het gif verder een weg banen door haar lichaam, overal een brandend gevoel achterlaten. Wat voor een hels gevoel was dit? Niets vergeleken met de pijn die ze even gevoeld had toen Ayana haar rug brak, niets vergeleken met de geboorten van haar drie veulens, niets vergeleken met verwondingen die ze in andere strijden had opgelopen.

Toch had ze er geen moeite mee om de woorden die Avanti vervolgens sprak luid en duidelijk te horen. Vervolgens opende ze haar ogen en keek hem vanuit haar nog steeds wat benarde positie aan. Toen hij over Ayana, zijn rechterhand, sprak kon ze het niet laten haar blik naar de valkkleurige merrie te laten glijden en haar ogen lichtjes samen te knijpen. Het was voor Sythka lang geleden dat ze een andere merrie boven zich had moeten dulden, maar als dat een deel van de prijs was die ze moest betalen zou ze zich daarbij neerleggen. Jaren, jaren geleden toen ze zelf een miezerig kuddelid was van onder de o zo gevreesde zwarte hengst had ze hetzelfde probleem gehad, maar ze had zich prima staande weten te houden en uiteindelijk was ze zelfs haar leider voorbij gestegen. Levenservaring was iets wat de ranke palomino had, en ze was ook echt niet een van de jongeren. Toch zou ze zo oud worden als ze maar kon bedenken. Haar kans op revanche kreeg ze dus nog wel. Het brandende gevoel negerend drukte ze zichzelf overeind. Haar lichaam had een verandering ondergaan, niet alleen de schade aan haar rug was met een ruk hersteld –hoewel er nog steeds bloed uit haar verwondingen stroomden, ook uit de verse tandafdruk op haar hals– ook haar lichaam leek ineens weer over te stromen van de energie. Alsof er een opgekropte bom ineens was losgebarsten en zich door haar lichaam verspreide. Even schudde ze zichzelf uit voordat ze opnieuw een blik op het tweetal wierp. Opnieuw een grijns, waarbij de hoektanden die verschenen waren duidelijk zichtbaar waren, en haar trotse houding was ook nauwelijks gekrengd. Maar ze stelde zich net zo op dat ze onderdanig was aan de twee al langer bestaande schimmen. ”Sythka” bromde ze op een zachte toon, maar de extra gevoelige zintuigen van de schimmen zouden elk geluidje opvangen. Zo, nu hadden ze dat voorstelrondje ook weer gehad. Nog iets wat onwennig zette ze haar lichaam in beweging, iets wat makkelijker ging dan ooit tevoren. Koppig als ze was nam ze plaats aan Avanti’s andere zijde, maar hield wel meer afstand tussen hen dan dat er was tussen Avanti en Ayana. Een buitenstaander was ze niet meer, waardig genoeg gekeurd en getransformeerd, maar ze was nog wel de ‘jongste’ van de drie, degene met het minste ervaring.

Ayana was al voorruit gegaan, maar Sythka had bewust besloten zich achter Avanti te scharen. Ze had alleen verhalen gehoord van de aanvallen van de schimmen, nooit eerder had ze er zelf een meegemaakt. Dit was de eerste keer, en direct van de goede kant ook. Terwijl ze haar benen in een krachtige opwaartse beweging naar voren gooide wapperden haar blonde manen en staart fier achter haar aan, haar staartwortel was zelf ietsjes in de lucht geheven. Zich aanpassen moest ze wel, dat had ze geweten, maar waarom ook direct haar houding drastisch bijstellen? Zolang ze de twee maar accepteerde als superior, wat was het probleem dan? Ze had haar plaats eerlijk verdiend, niemand ie daar iets aan kon veranderen.

Ach, een merrie boven zich in de rangorde kon ze wel dulden, dat viel te accepteren en mee te leven. Maar andere merries die tot Avanti’s kudde zouden toetreden zouden een heel andere Sythka te zien krijgen dan Ayana. Niet alleen vanwege haar plaats als rechterhand van Avanti zou ze zonder te morren elk bevel opvolgen, maar ook had ze met de strijd haar respect wel gewonnen. Natuurlijk wist ze dat de valkkleurige schimmenmerrie sterker was geweest vanwege het schimmenbloed, maar dat had haar niet van weerhouden niet alles te geven, geen medelijden te kennen. En daardoor had zijzelf ook mooi kunnen laten zien dat ze zich niet totaal liet overrompelen door iemand waarvan ze wist dat die sterker was. Maar ja, met een gebroken rug en beschadigde zenuwen kon niemand nog wat uitrichtten, maar aan opgeven had ze niet gedaan. Tot Avanti tevreden was en haar plat tegen de grond had gedrukt.

Haar anders net verzorgde vacht –Sythka was absoluut niet het type merrie dat er de hele dag bijliep alsof ze als een zwijn door de modder had gerold– zat nu besmeurd onder haar eigen bloed en de modder. Vrijwel alle verwondingen die ze daarstraks had opgelopen en die zonet nog open waren geweest, stopten nu met bloeden en het eerste laagje korst was al snel gevormd. Lang zou het helingsproces niet duren, dankzij het gif dat in haar slagader was geïnjecteerd. Echter liep er nog wel een klein stroompje bloed uit de twee even grootte ronde bijtwonden in haar hals. En het rood viel goed op tegen haar lichte vachtkleur. Dat Avanti zelf zo donker van kleur was, zoals het een Fries beaamde, hoefde niet te betekenen dat al zijn volgelingen dat ook waren. Zijzelf en Ayana hadden zelfs een verdunde vachtkleur, al was haar basis vos en die van Ayana bruin. Voor de rest zouden er bijna meer overeenkomsten dan verschillen te ontdekken zijn, hoewel ze dat beiden niet echt snel zouden toegeven na de bitchfight van daarnet.

Op het moment dat haar nieuwe leider in de remmen schoot zette ze haar eigen benen schrap en draafde de laatste paar passen voordat ze stilstond, met meer dan genoeg ruimte tussen hen. Als hij die te groot vind moest hij dat maar laten blijken, voor nu was het de veiligste keus dat aan hem over te laten. Zijn woorden waren iets wat ze figuurlijk in haar oren knoopte, ze zat er niet op te wachten zichzelf in de problemen te werken. Nooit had ze dat gedaan en nu zou ze dat dus ook niet zomaar doen. Of iemand moest er bewust voor zorgen dat de leiders haar kant op werden gedreven. Ach, met enkele sprongen zou ze toch zo weer uit hun buurt zijn. Enkele ogenblikken bleef ze staan langs de bosrand, haar ogen op het schouwspel voor zich gericht. Het koste haar geen moeite de bewegingen van Avanti en Ayana te volgen, te zien hoe de twee schimmen de kudde totaal in paniek liet raken en hun spel met hen speelde. Ondertussen draafde ze zelf op haar pas, te ongeduldig zich langer stil te houden. Een sluwe grijns gleed over haar gezicht toen ze vanuit het niets haar ranke lichaam naar voren gooide en zichzelf liet zien aan de kudde. Zouden ze haar herkennen? Ach, wat maakte het ook uit, zolang ze hen maar in angst zag voordat ze toesloeg. Het bleke licht van de blauwe maan viel op haar scherpe hoektanden die zichtbaar waren door de grijns op haar gezicht. Een luide hinnik, gevolgd door een gegniffel dat langzaam daarna overging naar een ruwe lach schalde de wanhopige kudde tegemoet. Ja, er was een derde schim, niet alleen Avanti en Ayana waar ze zich druk over moesten maken, nee Sythka was er nu ook.

Pal aan de andere kant van de kudde waar Avanti en Ayana waren stormde zij zonder echt op te letten wie ze te pakken had met een geopende muil op het dichtstbijzijnde paard af. Op het moment dat haar tanden veel te gemakkelijk door het vlees sneden en ze het bloed in haar mond proefde sloegen de stoppen in haar hoofd los. Met moeite herhaalde ze de woorden die ze gehoord had ’Blijf uit de buurt van de leiders’. Met een ruk trok ze zichzelf terug en hief haar voorhand de lucht in om haar hoeven tegen de schouder van het paard te plaatsen en het dier zo’n klap te geven dat ze enkele meters moest uitwijken.