Behind those eyes.. [E'vesdar]

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Hier sta ik dan, op het hoogste punt waar ik me ooit geschat heb. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ik sta op een heuvel en kijk over een menigte paarden heen. Mijn blik houdt ieder organisme nauwlettend in de gaten. De plek waar ik me bevind, voelde nooit eerder zo vertrouwd. Ik was hierheen gekomen om mijn vader, Avareth, opnieuw te ontmoeten. Na al die jaren twijfel en strijd, heb ik hem eindelijk ontmoet. Hij was groots, ik was trots op hem. Trots om zijn zoon te mogen zijn. Nu was dit alles van mij, zowel het gebied als de kuddedieren. Een zekere verantwoordelijkheid rustte nu op mijn schouders. Maar ik vond het prima. Mijn jonge leeftijd beroofde me niet van mijn ervaringen. Ik was een jonge leider, maar mijn capaciteiten waren groot. In mijn verleden had ik genoeg doorstaan om dat nu met zekerheid over mezelf te kunnen zeggen. Mijn moeder, haar verafschuwde ik. Waar ik vroeger altijd onder haar had gestaan, als nietig verklaard werd, daar sta ik nu dubbel zo hoog bóven haar. Ik kijk nu met trots op haar neer, en kan met diezelfde trots bewijzen wat er van me is geworden, zónder haar hulp. Althans, als ik me door deze moeilijke strijd weet te worstelen. Een strijd met andere paarden, die net zoals ik leider van rang twee willen worden.

Drie jaar geleden heb ik BMH verlaten. Ik was hier nochtans heel graag. Ik speelde met de andere veulens, leerde Axis kennen en experimenteerde met de natuur. Maar telkens lukte het mijn moeder om me daarbij te saboteren en me van mijn eigen wil te doen afwijken. Ze wilde me zodanig kleineren en beheren dat het een omgekeerd effect bij me teweeg had gebracht. Net omdát ze het me allemaal verboden had, heb ik alles gedaan wat ik maar wilde. En mijn vertrek, dat heb ik me al meerdere malen beklaagd. Nooit meer, echt nooit meer, laat ik me nog door een ander wezen beïnvloeden. Niets zal me nog in de weg staan nu ik hier op deze plek sta. Het ligt me te nauw aan het hart dat ik ooit voor een doodsbange merrie stond. De blik in haar ogen sprak voor zich. Ze vertrouwde me. We speelden samen als veulens. We knuffelden. Ontdekten de wereld. Tot op een moment waarop alles in duigen viel. Alles wat we opgebouwd hadden spatte uiteen. Ik werd opgeleid waarvoor ik daar gekomen was. Ze maakten van mij iemand die geen medelijden kende. En toch, bij het zien van die machteloze blik van Kayleigh, werd ik weer dat jonge veulen. Ik kon het niet. Mijn lieve Kayleigh kon ik geen kwaad doen. Zo was ik niet. Dat was de laatste keer dat iemand me wilde beïnvloeden. Uiteraard kwam het snel aan de oren van de leiders. Ik werd als een zwakke verklaard. Niemand zag me nog staan, andere hengsten lachten me uit. Om me te kleineren pijnigden ze Kayleigh voor mijn ogen. Zelfs toekijken kon ik niet. Na enkele martelingen van de leiding werd mijn koppigheid nog steeds niet gebroken. Ik ging mijn eigen gang, deed geen vlieg kwaad. Sindsdien heb ik Kayleigh nooit meer gezien. En verdomme, wat mis ik haar.

Het is een plek die ik verdien. Het leiderschap zou me goed doen. Dan zou ik eindelijk mezelf kunnen zijn en bewijzen wat ik in me heb. Ik doe dit voor mijn moeder, om met veel deugd in haar gezicht te kunnen kijken en haar te zien wegkijken. Uit schaamte, wellicht. Maar het meest van al doe ik dit voor Kayleigh. Om ook aan haar te bewijzen dat ik nooit een hengst zal zijn die andere merries kwaad doet. Zij niet, een ander ook niet. Was ze maar hier, dan zou ze weer van mij zijn. Dan kon ik ze beschermen, tegen al het kwaad. Het is hier niet veilig, op geen enkel moment van de dag. En als de nacht komt, op een moment waar je liever de rust opzoekt, wordt je ongetwijfeld door schimmen lastiggevallen. Iemand die nog nooit een schim heeft ontmoet, is geen inwoner van BMH.

Ik laat mijn blik nog een laatste keer over het gebied glijden en beslis me dan om te draaien. Voor vandaag heb ik genoeg geoefend. Ik kan nu alleen maar hopen dat de goden me gunstig zijn en ik over twee weken mijn titel in ontvangst mag nemen. Wanneer ik enkele stappen in de andere richting heb gezet, herinner ik me een bijzondere verschijning. Het is een hengst, zwarte vacht. Ik daal de heuvel verder af en beslis het wezen op te zoeken. Mijn staart zwiept onophoudelijk heen en weer om het vliegenharnas van me af te schudden. "Hallo", weerklinkt dan mijn stem.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Een luide hinnik buldert over de vlaktes, en al snel volgen een paar hoeven die luid denderend door het gras maaien. Het zware gehijg van de hengst maakt de uitputting duidelijk en zijn zwarte hals is wit van het zweet. Zijn lange zwarte manen klapperen achter hem in de wind, en de zon brand hevig op zijn vacht. Sneller en sneller, zijn hoeven maaien over de grond, zijn neus ver voor zijn lichaam de lucht in gestoken. Zijn hartslag is snel, en zijn ademhaling zwaar, zijn benen voelde aan alsof hij elk moment zou kunnen neer vallen, maar ondanks alles voelde hij zich goed, het voelde alsof hij zichzelf weer in de greep kreeg. De spieren kronkelen onder zijn blinkende vacht en zijn ogen staan geconcentreerd op de horizon, witte wolkjes dampen van zijn hete lichaam en luid briesend overbrugt hij de laatste meters, voor hij met een noodstop tot stilstand komt en zijn voorhand hoog de lucht in gooit. Zijn lange zwarte benen maaien door de lucht, en komen met een krachtige klap weer op de grond terecht. Zijn ogen gaan ongecontroleerd over de omgeving heen en elk wezen word binnen enkele seconden in hem opgenomen.

Met krachtige passen draaft hij weer verder, zijn hals in een boog en de typerende knie hoge passen maken duidelijk dat hij andalusier bloed heeft. Zijn robuuste hoofd hangt laag en zijn ademhaling word met de minuut weer meer gecontroleerd. Hij hield van zijn dagelijkse rit, hij hield van de natuur, en hij hield er van om al zijn krachten uit te buiten en zo ver te gaan dat hij niet meer kon. Met een zwakke grijns op zijn lippen gaat hij in een stap verder, maar het lot heeft andere ideeen, een jonge hengst kruist zijn pad en E'vesdar moet heel even scherp stellen of hij deze kant op kwam. Met een krachtige beweging komt hij tot stilstand en spant zijn lichaam op, af en toe leek het alsof de hengst bestond uit één brok ongecontroleerde kracht en bij een uitbarsting zouden de omstanders er niet goed van weg komen. Maar hij houdt zich nu in, hij blijft kalm en staart de hengst aan met een ijzige blik. 'Hallo' Zijn stem is koud, doorleefd maar diep en ruig, en krachtig zoals E'vesdar zelf was.

Gast **Profile**

**Profile**

» Imagnetrix, Mesmerized by those eyes.
» You just can't keey your eyes off
» ~ The mouth might lie, but never the eyes.
» your sad sad eyes gave you away
» | Luna | eyes like the moon in the night sky

Behind those eyes.. [E'vesdar]

Behind those eyes.. [E'vesdar]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen