ღ Zehlia -- The true story ....

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Daar lag ze dan, De tweevoudige moeder liggend langs de levenloze lichaam van haar hengst. Voelend hoe de vrieskoude sneeuw de warmte steelde van de levenloze lichaam Ze voelde de plakkerige bloed op haar vacht ,Haar zeeblauwe ogen sloten zich voor de donkere vlekken die de sneeuw gevuld had. Ze kon niet geloven dat hij was gegaan,weg van haar, enkel zijn lichaam waar geen leven meer in bevond was nog bij haar. De tranen in haar ogen konden de uitweg vinden en tranen stroomde over haar gezicht. Ze trok haar hals over zijn lichaam. Wetend dat het geen nut had wetend dat ze nu een prooi kon zijn. Maar daar maakte zich nu niet druk om. Ze had zo gehoopt dat hij het haalde met de zware verwondingen. Bijna de hele nacht gevochten en dan bij zon's opgang kon ze zijn laatste gesnak naar adem horen. De net 6 lentes oude merrie had haar neus verborgen tussen de bonte manen van de hengst. Ze kende hem al vanaf jongs, waren beste vrienden wat bloeide tot liefde en zo had ze ook twee veulens van hem. Hun zoon en dochter.... maar nu al miste ze hem...

Nadat haar zoon haar had weg getrokken bij het levenloze lichaam van zijn vader was ze een langere tijd een vrak geweest. haar zoon was echt een hengst om trots om op te zijn, Ze nam haar weg bij het levenloze lichaam enkel om niet nog een familie lid te verliezen. Maar toch had de merrie meerdere malen gedacht om er zelf ook een einde aan te brengen. Zo depressief was de merrie geweest, Elke dag moes ze denken aan zijn warme lichaam zijn stem en zijn heerlijke geur die hij altijd met zich meedroeg. Wat haar soms te gek maakte en de merrie de raarste dingen liet doen. Maar haar familie was haar steunpunt in dat moment groot geweest, ze steunde de merrie met veel liefde wat haar op haar beentjes liet staan. Wat haar na een langere tijd sterk maakte. Steeds meer kwam ze terug tot de oudere zei, zoals ze was. Ze had geleerd dat hij weg was. dat hij niet meer was waar ze wilde en dat ze verder moes met het leven. Maar de plek waar ze geboren , groot en geliefd was , werd een plek waar ze niet meer wilde leven . Ze wide weg, weg van de plek waar het bloed van haar hengst gegoten had, weg van de plek waar bloemen en gras zich hadden verzorgd met het bloed...

De merrie schrok wakker ... Ze voelde bezweet aan en haar ademhaling was snel. ze voelde haar hardt in haar keel kloppen. Ze was wakker geworden door het verleden. Door de hengst die met een klap verdween... Ze voelde zich soms leeg en dat was nu ook de nacht waarbij de leegte in haar begon. De donkere hemel waar geen ster aan te bevinden was , maar enkel gevuld met donkere wolken deed een rilling bij haar opkomen. Zacht voelde ze hoe het begon te miezeren. Maar ze stond stil . emotieloos en leeg ...

**Profile** Number of posts : 15

Emissario stootte krachtig zijn poten af tijdens zijn indrukwekkende draf. Hij draafde vaak, er was geen reden toe, maar hij hield ervan. Zijn ogen naar de hemel gericht merkte hij op dat het regende, zijn lange zilveren werden er warrig van. Hier werd hij gelukkig van.

Hij maakte een rustige overgang naar stap en bleef enkele seconden staan. Hij zag een merrie, weg van hem gedraaid. Hij plooide zijn hals richting haar om meer te weten te komen. Hij wist niet waarom, maar Emissario had deze keer het eerst het gevoel contact te leggen.

Hij galoppeerde krachtig tot enkele meters voor haar en die maakte een abrupte stop. De merrie had nog niet bewogen en Emissario boog zijn hals naar links om haar ogen te bespeuren. -Emissario- groette hij knikkend en wijs, en hij bleef geduldig staan tot de merrie een reactie gaf.

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

mischatjeh schreef:

Een stem trekt haar weg uit haar eigen wereldje, Haar ogen zochten naar hetgene waar de stem vandaan moes komen. veel zoeken hoefde ze niet want de hengst stond maar enkele meters voor haar. Voorzichtig trekt ze haar lippen omhoog tot een warme glimlach vormend. Ze herhaalde nogmaals het ene woord voor zichtzelf in haar gedachtes. moes dat zijn naam voorstellen ? ze dacht van wel en kijkt hem aan met haar zeeblauwe ogen. " Zehlia is de naam"zegt ze dan met een glimlach terwijl ze even haar hals schud om de druppels water van haar lichaam af te krijgen. Niet dat het veel nut had want ze voelde hoe de druppels zich steeds grooter vormde en haar lichaam bereikte.

Haar parelwitte zeiknatte manen hadden haar hals gesierd. zelfs haar staart haren plakte aan haar benen. ze keek de hengst aan. ze was nog niet helemaal helder en de glimlach die er op was gezet met moeite was ook verdwenen. even schudde ze haar hoofd weer als ze beseft dat ze weer weg kwelde .. ze richte haar ogen weer tot de hengst. "Welkom in Blue Moon Horses. "ze glimlachte liefjes . niet wetend wat ze er even mee aan moes ...

**Profile** Number of posts : 15

Emissario richtte zich op bij het horen van Zehlia's stem. Zijn linkermondhoek krulde op terwijl hij dacht aan een eerste vriendschap. De merrie zag er prachtig uit. Verstomd bleef hij haar aankijken, even niet nadenkend over het feit dat hij recht tegenover de merrie stond en niet meer op honderd meter afstand. -Dank je- brieste hij en opnieuw kromde hij zijn brede nek. Hij keek de Zehlia recht in de ogen. De zijne dwaalden af door haar diepe heldere maar toch doorleefde blik. Het was alsof hij wist wat ze doormaakte, maar Emissario wou niet opdringerig overkomen noch praten over zijn eigen problemen.

Emissario keek naar rechts en zijn manen wapperden tussen de druppels. Hij wist even niet wat te zeggen, maar weggaan kon niet meer. -Dit is een van de mooiste plaatsen die ik al gezien heb in mijn leven- zei hij terwijl een traan opborrelde. Deze verdween toen de merrie lieflijk antwoordde.

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

mischatjeh schreef:

Haar neus werd nat door de regen, het was prachtig hoe de regen met wild gekletter de grond raakte en evenals haal parelwitte lichaam. Ook de lichte lichaam voor haar , was nat van de regen. Ze liet haar ogen even rond zijn lichaam glijden. een gespierde arabieren hengst. Hij was niet parelwit zoals zei , hij had nog enkele spots op zijn rug. Dan kruizen hun ogen zich weer en ze merkt hoe de hengst verdwaald in haar ogen. Ze grinnikte kort en hoorde later zijn stem. Ja het was zeker mooi hier.De gebieden van blue moon horses waren zowiezo mooi. "Er zijn nog zoveel mooie plaatsen hier"zegt ze met een honingzoete zachte stem..

**Profile** Number of posts : 15

Zijn ogen dwaalden af naar het gras, hij wreef zijn hoef over het groene mos. Wat voelde het goed hier, juist- zoals het hoorde. Hij zuchtte. Niet van verveling, van opluchting. Emissario handelde te veel naar zijn verplichtingen, dat ging hij veranderen. Nú veranderen. Hij kijk weer opzij. De donkere wolken trokken langzaam weg. Het regende nu ook weer minder. Emissario ging hier wel vaker komen, galopperen door de velden; dat leek hem geweldig.

Hij hield op met dromen en focuste zich weer op de merrie. Hij vond het vreemd dat hij zich zo gemakkelijk voelde. Emissario was nooit een echte prater, sommigen wisten dit niet te appreciëren, maar Zehlia wel. Dat dacht hij althans. -Die wil ik ook wel eens zien, die plaatsen- Was dit te opdringerig? Hij dacht een seconde na en liet alles los. Het leven was hoe het was, het maakte niet meer uit. Hij strekte zijn hals en dimde zijn ogen om een beetje van de nieuwe zonneschijn op te nemen.

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Ze grinnikte kort bij zijn woorden dat hij de andere plekken ook nog wilde ontdekken. "Dat komt allemaal vanzelf"zegt ze dan zacht. "Open je ogen en de wereld opend zich voor jou"Haar woorden waren nog altijd honingzoet, even laat ze haar neus tot de grond zakken en laat het gras haar lippen kietelen. dan heft ze haar hoofd omhoog en je zag hoe haar manen om haar hals heen dwaalde en terug wild op zijn plaats terug kwamen. Ze glimlachte en kijkt hem aan. "Zullen we dan wat plekjes gaan opzoeken ? "vroeg ze dan maar even richt ze haar ogen tot de hemel en dan weer tot de hengst afwachtend op zijn antwoord.

[Oew i'm so sorry , over het hoofd gezien]

**Profile** Number of posts : 15

[Geen probleem hoor, ik heb zelf ook niet veel tijd gehad met de examens!(: ]

Emissario trok opnieuw zijn linkermondhoek op, het was een begin van lachen. Hij hield van lachen, dat was hij vergeten. Zehlia's manen wapperden nu door de wind die de regen geproduceerd had. Het zag er oogverblindend uit. Emissario boog zijn hoofd haar zijn borst, gespierd en nog witter van het water. Zijn ogen kijken Zehlia recht aan, geen omweggetjes; daar was hij niet zo voor. Dan knikte hij, sloot hij zijn ogen en duwde zijn hals wat lager. Daarna richtte hij zich weer op, als een echte hengst: sterk, wijs en zonder vrees. -Als ik met jou deze streken niet wil verkennen, dan weet ik niet met wie wel- Hij lachte lichtjes, hopend dat zijn klein geplaag haar niet ongemakkelijk zou doen voelen. -Graag-, zei hij -Graag-

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Ze glimlachte naar hem en na zijn antwoord grinnikte ze kort, plezierig stapte ze aan. "je kent natuurlijk niet veel paarden hier"zegt ze met een glimlach, rustig stapte ze richting het meer. eerst zouden ze door het bos moeten war ze gauw water tegen zouden moeten komen.
* inspriloos ..

**Profile** Number of posts : 15

-Je kent natuurlijk niet veel paarden hier- zei de merrie zacht en aardig. Daar had ze gelijk in. Emissario kende niemand, buiten Zehlia. Terwijl de merrie zich omdraaide bleef hij haar met starre ogen aankijken. -Niet echt zo veel nee- loog Emissario een beetje.

Al glimlachend liep de merrie verder wiegend met haar heupen, alsof ze moeite deed om zo sierlijk te bewegen. Haar glimlach maakte haar alleen nog maar mooier. Emissario zag hoe ze dansend richting het bos liep. Ze keek nog even achterom om te kijken of hij wel volgde, zijn afwezige blik kruiste de hare. Het was pas toen dat ik uit mijn dagdromen schoot. Dagdromen, dat had hij nooit eerder gedaan.

De merrie verdween achter takken en bladeren. Emissario zag het laatste lichtpuntje van haar staart nog verdwijnen. Nu moest hij haar achterna gaan, hij zou haar anders kwijt geraken in de diepe stiltes van het bos. Hij dwarrelde haar achterna, als een bijtje zweefde hij regelrecht naar het geheel van loof en boomrijke geuren. Eenmaal aangekomen in het bos keek de merrie hem vanaf een afstandje aan. Ze had op hem zitten wachten. Waarom kon hij nou gewoon niet meteen volgen zonder altijd alles te moeten overdenken. Het maakte hem te anders van de andere paarden.

Emissario vermande zich. Hij stapte stevig naar haar toe. Zijn borst bonzend bij elke stap. -Zeg me eens,- zei hij. Zijn vacht glinterend als marmer door de zonneschijn die nu eindelijk door de takken van de sparren scheen. Hij liep de merrie voorbij en draaide zijn hals om daarna zijn lijf zwiepend en speels naar haar toe te steigeren. -Wat stel je voor?- Hij voelde zich op zijn gemak. Zijn verloren hart begon te breken van het geluk dat eruit wou.

**Profile**

» So dreams do come true || Serano
» Don't believe dreams come true, only the nightmares are reality
» I am here, to make my dream come true ~ Avanti
» ღ Trevor - A Part of my dream come true
» True strength is the flower of Wisdom || Khedija

ღ Zehlia -- The true story ....

ღ Zehlia -- The true story ....

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen