De zon mocht dan misschien wel de aankomende lente aankondigen, toch was het hartje van het bos niet bereikbaar voor diens stralen. Er was geen plant die moeite deed er te groeien zonder zijn belangrijke levensbron. De bomen hadden geen laaghangende takken want zover kon het zonlicht nooit reiken. Heel hoog, aan het bladerdak, daar was het enige leven, daar groeiden takken en bladeren en die zorgden ervoor dat er beneden niets groeiden. Er was enkel een klein stroompje waar heel af en toe een wolf of vos iets kwam drinken maar voor de rest leefde hier niets nogmaals, laat staan een vogel die hier langs kwam gevlogen voor zijn nest aan de andere kant van het bos te bereiken, ze namen liever een omweg. De grond was modderig, alsof er paarden wel honderd rondjes hadden gelopen in paniek dat ze gepakt zouden worden.

Zijn zware hoeven zakten wat weg in die modder. het mengde zijn met de resten bloed en klitte vast in lange beenhaar over zijn hoeven. De littekens kronkelde her en der over zijn zwarte vacht en zijn staart zwiepte nijdig heen en weer. Een paard kwaad zien was één ding maar een schim in alle staten zijn was een stuk erger. Zijn hoofd gaat in de lucht en een luide angstaanjagende hinnik spreid zich over het bos. En dan was het weer even stil, hij bleef roerloos staan. Zijn manen, lang maar samengeklit lagen warrig over zijn brede hals. Zijn paarse ogen keken vervloekt rond. Nooit eerder was hij zo nijdig, nooit eerder had hij zoveel zin om al het leven uit zijn omgeving te onttrekken. En waarom nu weer?

Weer gooit hij zijn hoofd in de lucht, zijn bebloedde voorbenen maaien door de lucht waarna zijn lichaam in een krachtig maar o zo woedende en nijdige galop gaan. Zijn hoeven komen stampend neer en gooiden modder hoog in de lucht. Zijn oren lagen plat in zijn hals maar strekten zich kort vooruit bij het horen van een stem. Hij remde, kwam stil en liet zijn zintuigen het werk doen. Riep iemand hem met zo'n haat dat Avanti het zelf amper kon geloven. Er kwam een valse glimlach op zijn lippen en meteen gaat zijn lichaam weer in galop, naar het onbekende dat hem riep. 'Eindelijk.' Mompelde hij toen hij zijn doel bereikt had. Het paard voor hem kon hem niet direct zien daarvoor speelde Avanti teveel in in zijn omgeving. 'Je bent niet bang? Weet je hoe zielig het klink.' Hij grinnikte donker en richtte zijn paarse ogen op naar de hengst voor hij langzaam en dreigend dichter kwam...

Zijn lichaam wandeld kort door het zonlicht, de onbekende hengst voorbij en in de schaduwen aan de andere kant tussen de bomen. in die tijd dat hij was blootgegeven aan de zon kon je zien hoe zwaar mismaakt hij niet was in wezen en ziel. Over zijn gitzwarte lichaam liepen hier en daar witte littekens. Zijn benen waren bebloed en zijn manen samengeklit. Hij had twee open wonden, één op zijn hals en één op zijn achterhand maar geen van beide leek hem te deren. Alleen daarvan zou je al draaien en lopen maar het was vooral zijn aanblik. De paarse ogen alleen al, kil, zonder emoties en leeg. Ze keken je aan met een haat die niet eerder te beschrijven viel. Op zijn lippen lag een valse grijns.

Hij had de hengst in die ene minuut grondig bekeken maar nog niet goedgekeurd. Hij mocht dan misschien wel groot en sterk zijn dat vertelde nog niets over zijn karakter. Maar de aanblik, kill en ondoorgrondelijk keurde Avanti allesinds al goed. Het antwoord deed Avanti kort knikken. 'Wat je wil.' Siste hij kortaf. 'En vertel, wie zal je dat bloed geven?' Vroeg hij dan half geintresseerd. Zijn lichaam stapte langzaam rond, zijn oren nijdig plat en zijn blik ondoorgrondelijk op de hengst gericht....

Avanti was enorm verveeld door het niets doen, hij wou iets aan stukjes scheuren, gewoon iets doen. Axis en de andere leiders hadden hem in hun macht en hij kon helemaal niets doen zolang er niet meer schimmen waren om mee samen te spannen. EN Axis wist het maar al te goed, hij dacht dat Avanti schaakmat stond maar wat had hij nog gedacht? Dat Avanti geen plan B en C en D enzo verder had? Dat hij niet bereidt was de duivel in zichzelf los te laten. De blauwe maan kon meer dan dat. Dat de hengst voor hem zo rechtuit zei dat hij schim wou worden zindde hem wel maar dan nog hij was niet overtuigd. Met woorden kwam je er niet bij Avanti, nooit.

Het boeide hem niet wat hij moest geven ... nou dat was intressant. 'Je ziel, en er is geen weg terug of enkel die van dood. Waarom wil je zo graag een schim worden?' Vroeg hij dan emotieloos. Zijn lichaam ging in stap, de hengst zou wel volgen. Zijn paarse ogen hielden alles nauwlettend in de gaten terwijl hij dieper en dieper het donkere woud instapte. De rottende geur van lijken kon je vaag van heel ver ruiken. 'Schim worden gaat niet op één, twee drie. Het is een pijn die zelf het sterkste paard op zijn knieen krijgt. Ben je bereidt die pijn te ondergaan, ben je bereidt onder mijn gezag te leven?' Bij dat laatste dulde hij geen tegenspraak ...

De hengst voor hem hapte niet meteen toe, voor Avanti een teken dat hij wel dergelijke angstaanjagend was. Niemand was dom genoeg om het tegen Avanti op te nemen of tenzij je zo zielig en hopeloos was dat je meteen dood wilde. De hengst zei hoe verleidelijk het vechten met een schim was maar hij weigerde het aanbod ... het bevel. En regel één van Avanti was, weiger nooit een bevel van je leider of toekomstige leider. Hij snoof diep in, de lucht kringelde naar buiten toen hij weer uitsnoof, zijn scherpe hoektanden maakten een vaag knarsend geluid.

'Mij kun je niet vermoorden! Ik ben ontsterfelijk!' Hij gooide zijn hoofd in de lucht en steigerde laag, zijn hoeven kwamen met een oorverdovende klap terug op de grond. 'En dat mijn vriend was het verkeerde antwoord.' Na die angstaanjagende woorden schoot hij naar voor, recht naar de hengst. Hij zou het gevecht winnen, zowiezo en met wat geluk was de hengst zijn beloning onsterfelijkheid. Zijn tanden boorden zich meermaals in diens zwarte vacht, hij klopte zijn voorbenen tegen diens lichaam en liet verminkende wonden achter. Het voelde zo goed, andermands vlees te proeven, het bloed op zijn tong te hebben liggen. 'Met een beetje geluk geef ik je straks onsterfelijk leven, bewijs me eerst maar eens waar je toe in staat bent!' Siste Avanti voor hij een nieuwe aanval starte. Het was onbegonnen werk om het tegen Avanti te kunnen winnen ...

In al zijn machtigheid steigerde hij hoog. Zijn bebloedde voorbenen maaiden vooruit terwijl hij een rake klap gaf. Bij Avanti moest je eerst op sterven liggen en dan pas zou hij zijn oordeel velgen. De hengst voor hem was niet bang maar hij zou het moeten zijn want Avanti toonde geen genade hij toonde geen medelijden met ieder levend wezen hier op deze aardbol. Zijn scherpe hoektanden zette zich in diens hals, rukten het vlees uit zijn hals en glimlachte zelfvoldaan bij het zien van bloed. Zelf had de hengst hem ook een wond toegebracht maar onder de stralen van de blauwe maan kon niets hem schenden, kon niets hem pijn doen. Hij voelt de tanden van zijn tegenstander rond zijn hals en met een enorme kracht ramt hij zijn hoofd in Achilles zijn buik. Hij was zo snel dat het onmogelijk leek maar de reeks beten die Avanti toediende waren bijna dodelijk. Hij zette nooit een stap naar achter en met een imens groot verlangen storte hij zich terug op de hengst ...