Ik ben net nieuw hier en ben vrij nieuwsgierig hoe het er allemaal aan toe gaat.
Opeens komt er een spierwitte hengst op me afgelopen die op enkele meters halthoud,
hij bekijkt me met een nieuwsgierige blik, met een krachtige hallo maken we kennis.
Ik ben Babilon wie ben jij?
Terwijl ik dat zij zag ik een grote wonde op zijn schouder.
Ik vraag me af wat het te betekenen heeft, maar houdt verstandig men lippen op elkaar geklemd.

'Aangenaam, Lerav' breng ik zo zelfzeker mogelijk uit. Het valt niet te ontkennen dat ik nogal onzeker voor de dag kom, want ik sta letterlijk op mijn benen te rillen en mijn blik spreekt boekdelen. De 'schuilgaande gevaren' is het hier dan zo gevaarlijk in de wouden? Met een bange stem vraag ik aan Lerav of hij me wil helpen.

Een zucht ontglipt mijn lippen. Ik heb het dan ook ongelofelijk moeilijk, en lig meer dan ooit in de knoop met mezelf. Kayleigh had me op een heel bizarre manier een list geflikt, en daar kon ik niet bepaald goed mee omgaan. Ze had me ten eerste niet ingelicht wanneer mijn zoon geboren werd, en om er een schepje bovenop te doen stond ze nog te flikflooien met een hengst waarvan ik nu weet dat hij Gazardiel heet. Op een dag zal ook hij nog mogen geloven aan mijn razernij, hij kon zich daar maar beter van bewust zijn. Dat was het veiligst voor hem, maar ook voor Kayleigh. De stem van de hengst voor me doet me uit mijn gedachtegang opschrikken, en bezorgd me op de een of andere manier ook een geërgerd gevoel. De aanleiding tot die ergernis ligt deels bij het overdreven angstige gedrag van de hengst, maar nog het meest bij mijn ergernis aan Kayleighs gedrag tegenover mij. Babilon hoorde zich dus niet ongemakkelijk te voelen, mijn prikkelbare gedrag was vooral te zoeken bij mijn persoonlijke problemen. 'Schimmen zijn levenloze wezens, en hetgeen ze willlen bereiken, is een wereld vol moordende zielen. Ga nooit het bos in, het is er levensgevaarlijk.'

ik zie dat lerav met iets zit diep van binnen, maar ik durf het hem niet vragen. hij zou me immers nooit willen helpen moest ik naar zijn verleden vragen. ik begin me meer en meer ongerust te maken over de wouden. ik weet niet waar ik naartoe kan gaan zeg ik stil tegen lerav. ik weet men weg hier nog niet zou jij me kunnen helpen? traag ga ik een paar stappen achteruit en kijk even rond me heen, ik voel me bekeken zeg ik nog snel tegen lerav..

Ik merk dat Babilon merkt aan mijn gedrag dat ik met problemen te kampen heb, dat er diep in mij een oorlog aan de gang is. En dat vind ik positief, op z'n minst is hij in staat van iemands gedrag af te leiden hoe die iemand zich voelt. Gelijklopend zie ik de angst die nog steeds zo duidelijk in zijn oogjes blinkt. 'Doe die ongelofelijk zielige blik van je gezicht, dat is het eerste waar schimmen naar smachten.' zeg ik kortaf, me ongelofelijk storend aan zijn onkunde in het zijn van een zelfzeker hengst. 'Jij moet nergens heen, je moet gewoon zorgen dat je bij de kuddeleden blijft, zeker nu, wanneer die blauwe gloed zich over het gebied werpt. Dat zijn de gevaarlijkste dagen, dus luister naar wat ik zeg. En dat je je bekeken voelt, dat is niet abnormaal. Ze horen, voelen, en zíen alles. Je kunt hun ogen zo in je huid voelen branden. Ze doen niets liever dan onschuldige dieren op stang jagen, en ik zeg het je, doe iets aan je houding of over een uur vind ik je doodbloedend terug. En dat wil ik niet, begrepen?'

kortaf zegt lerav me dat ik men zielige blik van men gezicht moet doen. en dat doe ik maar best ook als ik dit hier zo allemaal hoor. ik ben blij dat ik lerav ben tegengekomen en hij me enkele regels leert over de wouden. nu ik me meer op men gemak voel bij lerav wou ik het toch eens weten komt die wond op je schouder ook van een schimmel? Hopelijk val ik lerav niet aan met deze vraag.

Ik kijk de hengst aan en probeer een grijntje spot in zijn ogen terug te vinden, maar die is er niet. Meent hij nu serieus wat hij zojuist heeft gezegd? Denkt hij dat BMH krioelt van de schimmels, en dat dat het grote gevaar is waar ik het over heb? Ongelovig schud ik mijn hoofd, met een spottende grijns op mijn gelaat. 'Schimmels groeien tussen je tenen, maar schimmen krijg je niet meer weg eenmaal je ermee in aanraking komt, dat in tegenstelling met schimmels, beste Babilon.' Ik vond het best plezierig dat we over zo'n serieus onderwerp konden lachen, maar wilde dat hij de ernst van de situatie onder ogen zag. Ik keek naar de wond op mijn schouder en schuurde er even langs met mijn tong om het opgedroogde bloed schoon te vegen. Dan keek ik weer naar Babilon, en liet mijn stem weer horen. 'Hetgeen ik wilde doen was mijn familie beschermen, en dat heb ik ook gedaan. Avanti, de leider der schimmen, besliste me te tekenen met een litteken voor het leven. Daar zou ik meer van afzien, dan de dood zelf.' Mijn blik werd ernstiger, mijn glimlach verdween.

Met een beschaamde blik kijk ik naar lerav in mezelf denk ik 'wat heb ik nu gezegd'.
Door dit misverstandje konden we toch even lachen. Schimmen zijn blijkbaar niet om mee te lachen als ik het zo hoor. Terwijl lerav zen wonde even schoon maakte moest ik even slikken, wist ik maar wat er gebeurd was. Ik zij het nog maar in men mezelf en het was alsof lerav gedachten kon lezen. Toen lerav vertelde dat die wonde was doordat hij zen familie moest beschermen toonde dit echt een teken van moed. [b] Vallen de schimmen je dan zomaar aan? je zij me dat ik bij de kuddeleden moest blijven. kan je me even voorstellen aan hun? [b]

Met een verstreken gezicht kijk ik de bruine hengst diep in de ogen aan. Zijn koolzwarte ogen lijken ondoorgrondbaar, maar toch kan ik er de angst uit onderscheiden. Ik zucht alvorens ik mijn stem weer laat horen. 'Schimmen vallen aan wanneer zij denken dat het een gepast moment is, een moment waarop jij het niet verwacht, dus.' Hoe kan iemand zo onwetend zijn? Hoe kan iemand zo weinig afweten van wat zich rondom hem afspeelt? Ik begrijp best dat het voor hem een grote verandering in zijn leven is, in zijn vorige leven kende hij waarschijnlijk geen schimmen. Maar zoveel vragen had nog nooit iemand op me afgevuurd, als zijn woorden kogels waren geweest, dan lag ik nu al dood te bloeden. 'We zijn met te veel om je aan iedereen voor te stellen, Babilon. Trek erop uit, smijt je in de groep en leer anderen kennen. Ga vriendschappen aan en heb lief, enkel zo overleef je, vooral in dit vreselijke gebied van BMH. Als je rust wilt vinden, dan ben je hier aan het verkeerde adres.'

Code:

Aan Lerav zijn gezicht zag ik dat hij men angst kon zien. Ik zal vooral moeten leren die angst van me af te zetten. Voor dat ik hier toekwam had ik een leven zonder gevaar,maar met andere complicaties Op men vorige verblijfplaats werd ik buitengesloten door de kudde en ik werd zowat weggepest, ik ben dan maar vertrokken om een nieuw leven te beginnen. Ik zal me bij de kudde aansluiten en iedereen op zen tijd leren kennen en zo nieuwe vriendschappen sluiten. Voor ik naar de kudde ging bedankte ik Lerav om me te waarschuwen voor de schimmen en andere info over BMH.