Do you want to meet me?

**Profile** Number of posts : 54

| Evalanche |

Winter, sommige hielden van de ijzige kouw die het landschap deed verdorven. Om eerlijk te zijn, hield ik er zo afentoe ookwel van. Echter bracht dit weer ook enkele nadelen met zich mee, voedsel zoeken was het grootste probleem dat er was. Aangezien je soms door een berg sneeuw heen naar enkele grassprietjes moest zoeken die nog niet overleden waren door de ijzige kouw die over het gebied raasde. Luid brieste ik een keer, mijn valkkleurige vacht viel duidelijk op boven de witte vlakte die zich onder mijn zwarte hoeven bevond. Krachtig sloeg mijn staart tegen mijn flanken aan, automatisch gebeurde het eigenlijk, aangezien ik gewend was om vliegen weg te slaan die zo irritant waren dat ze keer op keer terug bleven komen. Het zou niet lang meer duren, dan zouden de insecten weer terug komen, dan zouden de bomen hun bladeren weer terug gaan krijgen om uiteindelijk de grond te besmeuren in de herfst met hun bladeren. Mijn bruine ogen gleden door het bos heen waarin ik me bevond. Ik had me in een kudde weten te plaatsen, volgends sommige kon dat m’n leven redden. Ik snapte er nog niks van, maar aan de verhalen te horen waren er zogeheten schimmen die bij elke volle maan paarden kwamen vermoorden, ontvoeren of misbruiken. Nog slechts vier maanden, dan zou ik een drie jarige zijn. Oud genoeg om gedekt te worden, om een veulen te kunnen verwerken in mijn lichaam. Dat zou nu opzich ookwel kunnen maar ik had geen partner, geen hengst om mijn liefde mee te delen. Niet dat ik daar naar verlangde. Het intresseerde me eigenlijk niks. Lichtjes was mijn hals gekruld waardoor mijn nekspieren lichtjes zichtbaar werden. Afentoe maakte ik een te sierlijke pas om op te letten waar ik mijn benen neer moest zetten. Ik wilde deze route levend eindigen en niet als een paard met een paar gebroken benen. Oké, eigenlijk was dat volkomen onzin. Krachtiger zetten in mijn achterhand eronder waardoor mijn passen verlengd werden bij elke pas die ik had gezet en zou gaan zetten. Krachtig werd mijn hoofd omhoog gegooit terwijl een nieuwe geur mijn neus binnen drong. Een onbekende geur, één ding kon ik zeker opmaken eruit, het was een ander paard maar meer dan dat niet. Automatisch sloeg mijn voorbeen naar voren toe, verliet een wolkje stoom mijn neusgaten terwijl een harde bries hoorbaar was. Ietsjes stonden mijn oren naar voren gericht, oplettend en geintresseerd. Wachtend op het paard dat zou komen.

Iedereen is welkom

**Profile** Number of posts : 1162

Er was weinig aan de winter wat Diablo aansprak. Zijn zwarte vacht vloekte bij het witte deken en onopvallend even op rust gaan staan was dus bijna onmogelijk. Hij viel altijd wel op en er was steeds weer iemand die tegen hem sprak. Nu hij leider van rang drie was geworden, moest hij daarmee leren leven. Tot nu toe ging dat prima, maar het zou maar een kwestie van tijd zijn voordat hij de drang kreeg om zich terug te trekken en in zijn eentje rond te gaan dwalen. Daarnaast was de shire groot, lomp en zwaar. Lichtvoetigheid was niet zijn sterkste punt en wanneer hij zich verplaatste trok hij dan ook lange sporen in de sneeuw. Het was wat anders dan de ronde afdrukken van de meeste paarden. Ook zijn lange sokken hingen er geklit en smerig bij. Maar de shire had één voordeel: zijn wintervacht. Koud had hij het bijna nooit en de vetlaag van de zomer bracht alleen maar meer warmte.

Diablo was 's morgens opgestaan en had besloten een lange, winterse wandeling te maken. De hele dag stilstaan en waken was niets voor hem, en hij had gemerkt dat er niet veel dreigingen meer waren nu de blauwe maan voorbij was. Zijn hoeven hadden hem al de hele dag overal gedragen: bossen, heuvels, bergen, de zee, ... Hij was een reiziger, maar hij moest zich nu beperken tot de gebieden van blue moon horses. Hij kende dan ook bijna alle plekjes die er te kennen vielen.

De rustige wandeling werd ruw onderbroken door de doordringende geur van een ander paard. De sociale vaardigheden van Diablo mochten dan niet op en top zijn, hij had wel eens zin in een rustig gesprek met iemand, in vernieuwing, in 'iets anders'. Hij had amper paarden leren kennen die hem lagen en hij was best eenzaam. Eenzaamheid vrat hem niet op, hij is een reiziger, en dus ook gewend aan de afwezigheid van anderen. Maar nieuw bloed in zijn omgeving kon wel eens deugd doen. De shire verzamelde dus al zijn wilskracht en zette koers richting de bruine gestalte in de verte. Een gestalte die nu bijna even hard opviel als hijzelf.

Hoe meer hij de merrie naderde, hoe meer hij begon te twijfelen. Had hij hier nu wel zin in? Misschien was de merrie zoals de andere paarden die hij eerder had ontmoet: koppig, veel te spraakzaam, veel te actief. Aan de andere kant, de merrie kon ook een rustig, vreedzaam type zijn, een paard dat intelectueel wat meer te bieden had. Hij gaf haar het voordeel van de twijfel, priemde zijn oren geïnteresseerd naar voren, en bleef op een aantal meter van de verschijning staan. Goeiemiddag, vulde de hese stem van de hengst de witte leegte. Hij was een complete paradox met de omgeving: zwart, zwaar en lomp. De winter was echter wit, licht en elegant - al was dat enkel zijn mening.

**Profile** Number of posts : 54

| Evalanche |

Diep ademde ik een keer in, geduldig wachtend op het paard dat zou komen. Alert stonden mijn oren naar voren gericht. Geduld was één van de dingen die ik altijd al had gehad, dat kwam grotendeels door het verleden dat ik had moeten doorstaan. Diep ademde ik één keer in terwijl mijn hoofd geheven werd, nieuwsgierig en vooral wachtend op de nieuweling. Een sterke geur drong zich mijn neus in. Pas enkele dagen was ik hier, maar veel paarden had ik nog niet gezien. Met machtige passen kwam de grote shire hengst tevoorschijn. Hij was ontzettend groot vergeleken met mij. Zijn vacht was enorm dik wat waarschijnlijk een groot voordeel zou zijn met deze kou. Ookal waren de sokken van de hengst geklit en lichtelijk vies alsnog waren ze ontzettend mooi om te zien. Enkele meters van haar vandaan bleef de enorme hengst staan. Lichtelijk knikte ik terwijl de hese stem van de hengst de stilte en vooral de leegte die er heerste van de sneeuw verbrak. ‘Goeiemiddag.’ Waren zijn woorden. Nieuwsgierig bleven mijn ogen op de hengst gericht. Voorzichtig deed ik een pas naar voren terwijl mijn bruinen ogen op de hengst gericht waren. Afwachtend op een reactie. Op het eerste gezicht leek hij het niet erg te vinden waardoor ik nog enkele stappen deed om de meters tussen ons in te overbruggen. Misschien kon het geen kwaad om gezelschap te hebben van een ander paard. Zachtjes brieste ik een keer terwijl mijn lichaam geheel ontspannen was. Ergens wilde ik geen ruzie krijgen met deze enorme hengst. ’Goedemiddag,’ Vriendelijk rolde de woorden over mijn tong heen. Ergens was het niet eens erg om deze aangename stilte te hebben. Misschien vond de hengst dat ook want erg spraakzaam leek hij op het moment niet te zijn. Rustig draaide mijn oren van voor naar achter om eventuele ongewoonlijke geluiden op te vangen. ’De naam is Evalanche, maar noem me alsjeblief Eef of Eva. Ik hou er niet bepaald van als m’n hele naam gezegd word.’ De naam had ik gekregen van mijn moeder, echter bleken de mensen mij dezelfde naam gegeven te hebben. Leuk was het niet, want altijd als ik het verkeerd had gedaan waren ze boos geworden. Voor elke klap die ik kreeg riepen ze altijd met een boze stem mijn gehele naam uit waarna de zweep mijn lichaam raakte. Nog steeds had ik enkele kale plekken op mijn flanken en achterhand. Daar waar het haar gewoon letterlijk was weg geslagen door de zweep. Leuk en fijn was het bepaald niet geweest. Aandachtig bleven mijn oren naar voren gericht, wachtend op de woorden die de hengst zou uitspreken. Ergens was ik nieuwsgierig naar de naam van de hengst, maar ik had geen zin om door te gaan dringen of om ongeduldig te gaan doen. Het maakte het alleen maar erger op dit moment namelijk, erger niet bepaald maar ik had er geen zin om een slechte indruk achter te laten. Aangezien ik negen van de tien keer geduldig was tegen over andere paarden. Rustig, afwachtend en vooral vol met energie die op de goede momenten gebruikt werd. Zachtjes verliet een bries mijn neusgaten terwijl mijn ogen nog steeds op de hengst gericht waren.

**Profile** Number of posts : 1162

De merrie gaf meteen een rustige, vredige indruk en Diablo kon een kleine glimlach van opluchting niet onderdrukken. Hij had er dan ook geen problemen mee dat de merrie hem uiteindelijk naderde tot de laatste meters waren overbrugt. Ze begroet hem vriendelijk en er valt een korte maar zeker geen onaangename stilte. Zo eentje waar je geen problemen mee hebt, die er gewoon is en die amper opvalt. De merrie stelt zichzelf voor, en Diablo schud zachtjes zijn hoofd. Jammer, gaf hij met een kleine glimlach toe. Evalanche is een mooie naam. Maar dan denk ik dat ik het bij Eva hou. Eef vond hij minder mooi klinken. Eva had iets nonchalant terwijl Eef in zijn oren weer wat boerser klonk.

Nu de merrie nader was gekomen kon de hengst even de tijd nemen om haar beter te bekijken. De kale plekken vielen hem meteen op en hij trok dan ook ongegeneerd even zijn wenkbrauwen samen. Dat ziet er pijnlijk uit, het was iets typisch voor de Shire: hij zei gewoon de dingen die hij dacht. Rechtuit, meestal zonder nadenken. Dit kon in zijn nadeel spelen: hij kon paarden kwetsen. Aan de andere kant wist je altijd waar je stond bij de hengst. Wanneer je hem niet aanstond vertelde hij je dat recht in je gezicht. Er was dus geen nood om Diablo te wantrouwen, hij was alles behalve achterbaks.

Normaal gezien had Diablo nooit de neiging om snel zijn eigen naam te zeggen. Namen schepten banden, en banden waren iets waar hij liefst zoveel mogelijk afstand van nam. Eva gaf hem echter een andere indruk dan de meeste merries. Ze was rustig en vredig en ze fokte Diablo niet op met ongepaste energie en rondtrippelen. Misschien was dit wel een van de paarden waar hij mee kon 'proberen'. In de zin van 'meer moeite doen' en niet de zwijgzame bok spelen die hij normaal voorstelde. Diablo, stelde de shire zich dus na een korte twijfel voor.

**Profile** Number of posts : 54

| Evalanche |

De hengst schudde zachtjes zijn hoofd terwijl mijn ogen op hem gericht bleven ‘Jammer,’Een kleine glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij sprak. ‘Evalanche is een mooie naam. Maar dan denk ik dat ik het bij Eva hou.’ Opgelucht verliet een bries mijn neusgaten terwijl ik een dankbare knik met mijn hoofd gaf. Haar ogen bleven op de hengst gericht terwijl ze hem onderzocht. Onder zijn dikke vacht kon je alsnog de duidelijke bespiering zien die er onder zat verstopt. Toen zijn stem weer hoorbaar was, keek ik hem lichtelijk nieuwsgierig aan, zijn wenbrauwen waren iets samen geperst. ‘Dat ziet er pijnlijk uit,’ Ik volgde zijn blik naar de kale plekken. ’Ik was gevangen als jaarling om als renpaard te dienen, echter vonden ze mijn karakter niet al te leuk. Ze probeerde me als springpaard daarna te gebruiken terwijl ik een twee jarige was.. Als je dan niet wilt luisteren, schreeuwen ze eerst boos je naam waarna ze je dus slaan met een zweep.. Met als gevolg die plekjes.’ Gaf ik als kleine verklaring. Mijn stem bleef rustig, boos worden of de hengst met mijn problemen opzadelen had geen nut. Het was gebeurd, het was het verleden geworden en niks kon dat nog veranderen. Weer viel er een korte aangenaamde stilte tussen ons twee, ergens vond ik het echt heel erg fijn. Veilig voelen, deed ik negen van de tien keer namelijk niet maar in de buurt van deze hengst.. Voelde het op dit moment wel, alsof we elkaar al een lange tijd kende, niet dat dat zo was want een hengst als hem zou ik nooit kunnen vergeten. ‘Diablo.’ Stelde de hengst zich uiteindelijk voor. ’Diablo, een mooie maar aparte naam voor een aparte krachtige stoere hengst.’ Meer tegen mezelf dan tegen Diablo sprak ik deze woorden waarna een kalme tevreden bries mijn neusgaten verliet. Wachtend op de woorden die de hengst eventueel zou kunnen uitspreken tegen mij. Wachtend om zijn stem vol kalmte weer te horen.

~ Sorry echt een flutje

**Profile** Number of posts : 1162

* maakt niet uit, ik brei er altijd wel een stukje bij :p

De manier waarop ze zo haar verleden vertelde gaf Diablo enige voldoening. Een serene, niet-opgejaagde manier. Het wees erop dat ze (een soort van) vrede had genomen met haar verleden. Ook Diablo had dit gedaan: hij teerde niet meer langer op zijn oude ladder relatie met de bloedmooie Mayalynde. Een relatie die hem voorheen de grond in had geboord en tegelijkertijd in de hoogste wolken bracht. Het enige wat er nog over bleef van zijn verleden was zijn voorliefde voor de zee, of voor water in het algemeen. Hij was het perfecte voorbeeld van 'bad guy turning good' en het gaf hem enige trots om te kunnen zeggen dat hij uit die zwarte periode is kunnen kruipen, al heeft het hem heel veel moeite gekost.

Dat is inderdaad niet zo.. prettig, mompelde de shire kort wanneer Eva was uitgesproken. Alhoewel Diablo een vriendelijke hengst was, waren zijn sociale vaardigheden gelijk aan 0. Hij had geen inlevingsvermogen en kon hoogstens een luisterend oor bieden, maar daar was hij dan wel weer heel erg goed in. Mocht het wat uitmaken: het maakt je niet minder mooi. Een compliment, dat wel, maar het kwam stroef over zijn lippen. Het klonk niet gemeend, maar dat was het wel.

Het compliment dat de jonge Eva over zijn naam geeft, laat hem even kort hardop lachen. Diablo is een ander woord voor Duivel, kwam er gesmoord achterna. Hij was nooit goed geweest in complimenten accepteren. Hij had genoeg zelfvertrouwen, dat wel, maar hij accepteerde ze nooit voor de volle 100%. Maar dat nam niet weg dat hij zich gevleid voelde. En stoer? [/b]Daar kan je je wel eens in vergissen.

De hengst nam even de tijd om rond zich te kijken, om de omgeving in zich op te nemen, en hij kwam tot de conclusie dat deze plek hem niet helemaal lag. Hoe je van de zee?[b] Een onverwachte vraag, eentje waarmee hij erop doelde om erheen te gaan. Er was geen plek op aarde waar hij liever was. Het was niet enkel zijn thuis, het was ook zijn hart en ziel. Ooit kon je dat letterlijk hebben genomen: in een ver, jong en saddistisch verleden was hij een watergod geweest. Mayalynde had hem vergezeld in dat avontuur, maar daarna was het alleen nog maar bergaf gegaan.

**Profile** Number of posts : 54

| Evalanche |

‘Dat is inderdaad niet zo.. prettig.’ Had de hengst kort gemompeld. Ik knikte lichtjes aangezien ik er niet teveel over na wilde denken. Het werkelijke woord liefde of vrijheid had ik daardoor nooit in mijn nog jonge leven gekend. Misschien was het niet erg om zo te leven, gewoon in rust genietend van het vrij zijn om je daarna pas te binden aan iemand. Of alleen voor het hebben van een veulen zoals ik sommige merrie’s had zien doen toen ik nog jong was geweest. Eigelijk had ik die merrie’s nooit gesnapt, aangezien mijn moeder toen nog met mijn vader samen was toen ik geboren werd. Misschien dat ze nu nog steeds samen waren, maar dat kon ik nooit weten aangezien ik niet eens meer wist waar mijn geboorte plaats was.. Jammer genoeg, want afentoe had ik graag de liefdelijke neus van mijn moeder weer tegen mijn hals aan willen hebben. ‘Mocht het wat uitmaken: Het maakt je niet minder mooi.’ Waren de woorden die stroefjes over de lippen van de hengst heen kwamen. Ergens klnk het niet gemeend maar ergens ook weer wel. Lichtjes knikte ik weer als dankje wel. Ik was niet het type dat graag opschepte namelijk. En complimentjes over mijn uiterlijk, tja ik wist negen van de tien keer niet hoe ik daar op moest reaeren. ‘Diablo is een ander woord voor de Duivel,’ Sprak hij gesmoord. ’ Dat wist ik niet,’ Iets verlegen kwamen de woorden eruit. ‘En stoer? Daar kan je je wel eens in vergissen.’ Kort schudde ik mijn hoofd. ’Vanaf de buitenkant zie je er stoer uit, je hart is misschien voor jezelf niet altijd stoer maar een hart wat alleen maar op stoerheid afgaat is geen puur hart. Het gaat om de actie’s die je doet en in dit geval helpt je uiterlijk daar ook bij.’ Zachtjes maar rustig sprak ik de woorden uit. ‘Hou je van de zee?’ Mijn oren gingen bij het woord zee meteen naar voren. Om eerlijk te zijn was ik afentoe wel een waterrat, ik hield ervan maar elke dag was ook niet lekker. Ik was een typisch paard wat niet elke dag hetzelfde wilde doen maar afentoe verandering wilde in haar leven. ’Show me the place and I go with you because I love the sea.’ Ik hield echter meer van de zee dan van een kalm meertje aangezien de zee een strand had, iets waarvan ik nog meer hield. Rollen en gek doen in het zand, zo afentoe. Afwachtend volgde ik Diablo, benieuwd hoe we naar de zee gingen aangezien ik de weg niet wist.

**Profile** Number of posts : 1162

Bij haar verlegen antwoord kneep Diablo even geamuseerd zijn ogen dicht. Het kleine ding voor hem was op zijn minst schattig te noemen. De vleiende woorden van Eva laten hem wederom glimlachen, maar hij ging er verder niet op in. Wanneer ze echter zegt dat ze de zee wel ziet zitten, begint Diablo zonder pardon enthousiast te stappen. Hop! Niet treuzelen dan! en bij die woorden begint hij - nog enthousiaster dan voorheen - te draven. Één ding had de jonge merrie echter mis: Diablo zou niet de moeite nemen om langs de mooie plekjes van dit gebied te wandelen. Wanneer zijn tocht naar de zee leidde, ging hij rechtdoor, op volle snelheid en vooral: blindelings. De gedachte alleen al om tot zijn borst in het water te staan gaf hem rillingen over zijn gehele lichaam. Zelfs met deze temperatuur kon hij zich prima in het water begeven: dat was iets dat hij had overgehouden aan vroeger. Zolang hij kon genieten, deerde de temperatuur hem niet.

Terwijl hij daar zo liep, als een klein kind dat op weg was naar de grootste beloning uit zijn leven, blikte hij af en toe een keertje opzij. Je bent hier nog niet lang he? vroeg hij twijfelend. Ik ben niet goed in namen onthouden, maar gezichten gaat me beter af. En dat van jou heb ik nog niet gezien. En ik neem aan dat zo een jonge geest als jij niet het type is dat zich tussen de bomen verschuild voor dagen en dagen? Diablo kon het natuurlijk mis hebben, maar de merrie leek veel te vrolijk en speels om niet af en toe onder de paarden te komen.

**Profile** Number of posts : 54

| E V A L A N C H E |

Geamuseerd kneep Diablo zijn ogen even dicht, dit was typisch weer een actie voor mij. Kort schudde ik me hoofd om het als het ware van me af te schudden, niet dat zoiets letterlijk zou kunnen maar het ging om de figuurlijke term in dit geval. Toen Diablo enthousiast begon te stappen moest ik eerst enkele passen draven om hem uiteindelijk een beetje bij te kunnen houden. ‘Hop! Niet treuzelen dan! Nog enthousiaster begon Diablo aan z’n tripje naar de zee. In een krachtige draf volgde ik hem. Bij elke pas haalde ik hem een klein beetje in, als het ware totdat ik naast hem draafde. Mijn hals was ietsjes opgeheven maar ook niet kaars recht. Weer zo’n minpuntje, ik was zo gewend dat de mensen mijn hoofd zo laag naar beneden trokken en m’n hals zo rond mogelijk wilde hebben dat ik automatisch zo was gaan lopen na een half jaar. Aangezien ik geen klappen wilde, en ookal was ik niet meer bij mensen in de buurt. Ergens leek het soms net als vroeger als ik m’n hals teveel liet hangen. Kort gooide ik me hoofd de lucht in terwijl de lucht van de zee mijn neusgaten binnen drong. ‘Je bent hier nog niet lang he?’ Vroeg Diablo. Ik schudde m’n hoofd lichtjes om hem gelijk te geven. ’Ik ben hier slechts enkele dagen.’ Gaf ik toe. ‘Ik ben niet goed in namen onthouden, maar gezichten gaat me beter af. En dat van jou heb ik nog niet gezien. En ik neem aan dat zo een jonge geest als jij niet het type is dat zich tussen de bomen verschuild voor dagen en dagen?’ Geamuseerd gleed er een kleine glimlach op mijn snoet heen. ’Ik kom niet zo heel vaak onder de paarden, ik ben liever het type dat toe kijkt en afwacht op dat gene wat gaat komen. Soms kom ik wel eens onder de paarden of kom ik ze vanuit het niets tegen. En om gek te doen heb ik niet echt iemand nodig, behalve mezelf dan.’ Sprak ik rustig terwijl ze de zee steeds meer naderde. Het deed me denken aan mijn oorsprongelijke geboorte plaats, daar waar ik was geboren en getogen tot mijn eerste jaar. Het had namelijk aan een zee gegrenst. Kort schudde ik m’n hoofd om die gedachte die oh zo fijn was van me af te schudden. Het zand zou binnen enkele passen mijn hoeven aanraken. Een lichtelijk afwachtende maar geamuseerde blik sierde mijn lippen. ’Wie der het eerste is?’ Vroeg ik lichtelijk verlegen maar ergens ook vol energie. Zonder op antwoord te wachten – terwijl mijn hoeven het zand raakte – maakte ik een grote sprong het zand op. Het voelde fijn, deze omgeving, het paard in m’n omgeving. Het was allemaal zo fijn, op dit moment tenminste. Misschien dat het niet slim zou zijn om straks de zee in te rennen terwijl mijn vacht nog steeds zo dun was, maar who’s care. Luid brieste ze een keer, keek vluchtig achterom waarna haar lichaam in een galopje aansprong. Elke pas galloppeerde ik een tikkeltje groter terwijl Diablo haar al snel had ingehaald. – als hij mee deed natuurlijk. – Enkele bokken sprongen werden gemaakt door mijn lichaam. Luid snoof ik terwijl mijn benen het water raakte en mijn tempo verlaagd werd tot een stap. Mijn blik schoot meteen naar Diablo die al verder het water in ging. In een verzameld drafje volgde ik hem, terwijl hij met zijn borst al in het water stond raakte het water al bijna mijn schouders. Ëén meter vijvenzestig was ik pas, uiteindelijk zou ik de één meter zeventig wel halen en misschien nog wel iets groter, maar dat wist ik zelf ook nog niet, totdat het zou gebeuren. ’Ik kan niet zo diep als jou hé.’ Sprak ik lichtelijk beschamend voor m’n grote. Aangezien ik naast de enorme hengst net een dwerg was, voor m’n gevoel tenminste.

~ Woow, ik had insp ~

**Profile** Number of posts : 1162

Het eerste wat de shire opviel was de gespannen houding die de merrie naast hem aannam. Hij kon direct de link leggen met haar verleden. Probeer je eens te ontspannen, stelde Diablo nonchalant voor. Bij wijze van motivatie deed hijzelf meteen hetzelfde: zijn schouders gingen rustig wat meer hangen, zijn hals hield hij lang en gestrekt en zijn pas was nog slordiger dan normaal. Hij zag er nu nog meer uit als een papzak, maar er was geen greintje stress of spanning te vinden in zowel zijn houding als zijn ogen.

Wanneer ze verteld dat ze toch niet zo'n 'paarden paard' is, knikte hij enkel even kort. Echter, bij haar voorstel sprong de hengst aan in een krachtige galop en bij elke pas die hij zette spande hij meer samen waardoor zijn passen enkel langer werden. Een gevoel van vreugde bekroop hem en hij kon het niet laten om tijdens zijn 'vlucht' zijn hoofd in de lucht te gooien en kort maar krachtig te hinniken. Zonder pardon stormt de reus het water in, vertraagd zijn pas en kwam uiteindelijk tot stilstand. Even snel als zijn enthousiasme en energie was opgekomen, verdween deze weer en maakte plaats voor eeuwige rust. In zijn hoofd speelden geen gedachten, enkel een vredige stilte die werd opgevuld door het ruisen van de wind. De golven beukten in op zijn borst: een strijd die ze uiteindelijk zouden verliezen. De hengst was niet meer gewoon en het prikken van het zout in zijn ogen of de koude deed hem bijna niets meer.

Wanneer de merrie zich naast hem begeeft, lachte hij even gesmoord. Klein en mager, de winterzee is niets voor jou, het was zowel een grap als advies: hij wou niet dat de kleine, jonge en dun behaarde merrie een longontsteking zou krijgen. Maar we kunnen wel nog even blijven. Na die woorden richtte de shire zijn blik weer op de horizon en een diepe, gelukzalige zucht ontglipte hem. Dit is de mooiste plek ter wereld, mompelde hij in de richting van zijn metgezel. Een complete paradox: de gezonde lucht, de vrijheid die hier heerst. En dan de ruwe zee in zijn koudste staat. Vredig en ruw. Maar het is de meest mooie paradox die ik ooit heb mogen kennen.

**Profile** Number of posts : 54

| E V A L A N C H E |

‘Probeer je eens te ontspannen’ Stelde Diablo nonchalant voor, misschien was dat nog niet eens zo slecht idee maar het probleem was echter dat ik deze houding gewend was aan te nemen. Op een of andere manier was het daardoor moeilijker om ontspannen. Het kon ook komen omdat.. Omdat wat eigenlijk? Omdat ik het niet graag genoeg wilde? Was dat mogelijk? Eigenlijk probeerde ik het nooit. Mijn ogen gingen gleden naar Diablo toe die het voor leek te doen als het ware om haar te motiveren om hetzelfde te doen? Zijn schouders gingen rustig hangen en zijn hals was lang en gestrekt. Daardoor zag Diablo er nog machtiger uit in haar ogen. Het enigste wat ervan hem af te lezen was, was de rust en ontspanning. Die hij automatisch overbracht aan mij. Voorzichtig liet ik mijn hals iets meer hangen, voelde ik hoe mijn schouders iets meer begonnen te hangen terwijl mijn passen zelfs iets langer leken te worden. ’Misschien, heb je gelijk om me meer te ontspannen.’ Gaf ik op een haast fluisterende toon toe. Toen ze uiteindelijk met hun lijven in het water waren stonden haar oren vrolijk naar voren gericht. Wachtend op datgene wat zou komen. Misschien zou het goed nieuws zijn of slecht nieuws zijn. Je wist het eigenlijk nooit in dit leven namelijk. Gesmoord leek Diablo te lachen terwijl zijn ogen op mij gericht waren. ‘Klein en mager, de winterzee is niets voor jou.’ Klein was ik inderdaad vergeleken de zwarte hengst en mager? Hmm, misschien een beetje maar zodra de lente zou komen kon ze eindelijk meer eten vinden om weer dikker te worden. ‘Maar we kunnen wel nog even blijven.’ Na die woorden wende Diablo zijn blik van mij af om ze op de horizon te richten. Een zucht die diep was maar ergens ook gelukzalig leek te klinken. ’Misschien kan ik wel iets van jouw haar lenen, jij hebt het waarschijnlijk lekker warm met al dat haar.’ Sprak mijn stem vriendelijk. Maar lichtelijk verlegen omdat het nogal een rare vraag was eigenlijk. ‘Dit is de mooiste plek ter wereld,’ mompelde Diablo richting mij. ‘Een complete paradox: de gezonde lucht, de vrijheid die hier heerst. En dan de ruwe zee in zijn koudste staat. Vredig en ruw. Maar het is de meest mooie paradox die ik ooit heb mogen kennen.’ Lichtjes ging mijn wenkbrauw omhoog bij het woord paradox, ik had nog nooit van dat woord gehoord. ’Wat betekend het woord paradox?’ Als een klein kind die om een ijsje vroeg, vroeg ik het bijna. ’De zee is inderdaad één van de mooiste plekken ter wereld, het brengt me altijd tot rust namelijk.’ Het deed me teveel denken aan het verleden, toen ik nog jong was. Een klein hoogbenig veulen dat onstabiel op haar benen stond, dat probeerde te zwemmen maar altijd op haar plaat ging doordat ze haar evenwicht verloor door het water. Ik was één van de grootste veulens in die tijd, maar ook één van de onhandigste maar ook één van de snelste in die tijd. Allemaal herinneringen die me teveel deden denken aan mijn ouders. Zacht brieste ik een keer. ’Ergens hoop ik dat het snel lente woord, dan groeit het gras tenminste weer.’ Sprak ik met een lichte grijns op mijn snoet.

~ Sorry voor de late reactie, was een dagje mee met een vriendin naar de camping.

**Profile** Number of posts : 1162

Diablo - we'll always only ever be an ocean apart.

Haar opmerking over zijn dikke wintervacht liet hem even lachen, maar zijn blik bleef strak op de horizon voor hem hangen. 'Een dikke vacht is inderdaad wel handig ja, maar eenmaal het nat is geweest duurt het ook lang voordat het weer opdroogt. En dat is in dit geval misschien weer niet zo handig.' Wanneer de jonge merrie echter vraagt wat een paradox is, blikt de hengst opzij en lacht breed en geamuseerd. 'Een paradox is een tegenstrijdigheid. Zoiets als 'kalm aan, maar rap een beetje', waar je eerst vraagt dat ze rustig doen maar ze vervolgens weer opjaagt.'

Met haar mening over de lente kon hij alleen maar instemmen. Zo kon de hengst zich tenminste verplaatsen zonder dat hij een sleepspoor van zijn sokken achterliet of kon hij menig paard mee de zee innemen zonder ze mogelijk ziek te laten worden of een longontsteking te laten krijgen. 'De lente betekend nieuw leven,' versterkte hij dus evas haar mening. 'En nieuw leven is altijd goed.' Heel even leek de hengst pijn te vertonen in zijn ogen. Nieuw leven... Hij had ooit een zoon gehad. Zijn naam was Roque - dezelfde naam als een van de leiders nu had. Maar hij had zijn zoon nooit echt gekend en hij was even snel van het toneel verdwenen als Mayalynde zelf. Ik kan niet wachten tot ik een merrie vind die me 100 procent ligt, waarmee ik een liefdevolle relatie kan beginnen en uiteindelijk ook in liefde een veulen kan opvoeden. Diablo pauzeerde kort, hij was het niet gewoon om zomaar even zijn hart te luchten, en zeker niet in een plotse opwelling, maar Eva leek een goede merrie te zijn. En ach, who cares. Ik wil wel eens een échte vader zijn. Ongemerkt slikte de shire de brok in zijn keel weg.

**Profile** Number of posts : 54

| E V A L A N C H E |

Don't hate the things that you love the most.

Kort wierp ik mijn blik weer op Diablo, echter was alleen de zijkant van zijn hoofd zichtbaar. Dit omdat hun ruggen ietsjes richting het strand gedraaid waren en hun hoofden meer richting het water gericht stonden. Kijkend naar de horizon. De zon die de hele dag lichtjes geschenen had, maar nooit genoeg effect had gehad tegen de sneeuw en de koude temperatuur de die hele dag actief was geweest. Begon langzaam onder te gaan waardoor een oranje gloed over het water zichtbaar was. Een glimlach leek Diablo zijn gezicht te sieren. ‘Een dikke vacht is inderdaad wel handig ja, maar eenmaal het nat is gewees tduurt het ook lang voordat het weer opdroogt. En dat is in dit geval misschien weer niet zo handig.’ Hmm, handig inderdaad niet met deze koude temperatuur. ’Hmm, dat is wel weer zo, maar zolang het droog is zal het altijd warmer zijn dan de mijne.’ Sprak ik lichtjes teleurgesteld aangezien ik graag een dikke vacht had gewild. Toen Diabl zijn hoofd draaide met een brede lach en een geamuseerde blik keek ik afwachtend naar de woorden die snel genoeg uit zijn mond zouden rollen om de glimlach en de geamuseerde blik te verduidelijken. ‘Een paradox is een tegenstrijdigheid. Zoiets als ‘kalm aan, maar rap een beetje’, waar je eerst vraagt dat ze rustig doen maar ze vervolgens weer opjaagt.’ Begrijpend knikte ik. ’Duidelijk.’ Sprak ik ter bevestiging. ‘De lente betekend nieuw leven,’ Dat klopte inderdaad. ‘En nieuw leven is altijd goed.’ Sprak Diablo voordat ik verder kon nadenken. In de lente zouden veulens geboren worden, hengsten zouden hun geliefde’s dekken om een eventuele zoon of dochter te krijgen het jaar daarop.. Iets wat ik nog maar moest hopen, om de juiste hengst te vinden waarmee ik mijn liefde zou kunnen delen. ‘Ik kan niet wachten tot ik een merrie vind die me 100 procent ligt, waarmee ik een liefdevolle relatie kan beginnen en uiteindelijk ook in liefde een veulen kan opvoeden.’ Alsof Diablo mijn gedachtes kon lezen op dit moment. ’Blijkbaar kan je gedachtes lezen, ik hoop ooit de perfecte hengst te vinden waarmee het klikt. Waarmee ik gewoon samen kan zijn en echt mezelf bij kan zijn.’ Sprak ik op een rustige toon. ‘Ik wil wel eens een echte vader zijn.’ Kort knikte ik. Iedere hengst wilde een echte vader kunnen zijn, tenminste degene met gevoel. ’Ik hoop dat ik ooit een echte moeder word, eentje waarbij de hengst niet weg loopt zodat je uiteindelijk alleen het veulen op moet voeden.’ Rustig haast fluisteren sprak ik de laatste woorden uit terwijl mijn ogen op de ondergaande zon gericht waren.

**Profile** Number of posts : 1162

Diablo - we'll always only ever be an ocean apart.

Met nog steeds dezelfde brok in zijn keel knikte de hengst eenmalig en stroef. 'Dat willen zovelen. Zelfs de paarden met de brutaalste houding hunkeren naar liefde. En ze kunnen lang weigeren, maar er zal altijd één iemand voorbij komen die hun ogen opent, al is het maar voor even.' En dat kon Diablo bevestigen als geen ander. Eigenlijk had Diablo niet meer echt het gevoel van 'liefde'. Hij hunkerde ernaar, dat is zeker, maar hij kon het nergens meer vinden. Hij voelde het nergens meer, zelfs geen klein overspringend vonkje. Hij had zelfs helemaal niemand die hij 'vriend' noemde, al sprak hij dagenlang met iemand.

'Dan moet je goed zoeken,' antwoordde de shire haar vaststelling. 'De meeste hengsten lopen niet vrijwillig weg. Ze lopen weg omdat er iets in hun hoofd zit dat hen ervan weerhoudt om bij de merrie te zijn, omdat ze gebroken zijn. Daarom moet je eerst proberen de hengst te 'helen' voordat hij je een veulen zou mogen schenken.' Kortaf snoof Diablo even waarna hij een crue lach uitstootte. 'Of omgekeerd, zorg dat de merrie stabiel is voordat je háár een veulen biedt.' Het kwam er bijna bot en spottend uit, maar dat was haast onmogelijk door de brok die nog steeds weigerde doorgeslikt te worden.

De avond viel stilletjes, het water werd kouder en Diablo begon zich zorgen te maken om de gezondheid van de merrie. Kom, sprak hij bemoederend (of bevaderend c:), We gaan ergens liggen waar de wind niet komt, zodat we het niet té koud hebben met dit natte gedoe. En dan gaan we eens goed en lang slapen. Lijkt dat geen zalig idee?

**Profile** Number of posts : 54

| E V A L A N C H E |

Kort knikte Diablo, het leek wat stroefjes maar dat kon ook aan mij liggen natuurlijk. ‘Dat willen zovelen. Zelfs de paarden met de brutaalste houding hunkeren naar liefde. En ze kunnen lang weigeren, maar er zal altijd één iemand voorbij komen die hun ogen opent, al is het maar voor even.’ Kort knikte ik. Als veulen was ik verliefd geweest op m’n beste maatje in de groep. Wederzijdes was het voor kort, ookal waren we te jong geweest om de woorden van liefde of verliefdheid werkelijk te begrijpen. Toen de mensen kwamen, had hij me achter gelaten, hij was gevlucht en had me in de steek gelaten. Zonder me toen één blik waardig te gunnen. Kort schudde ik mijn hoofd weer, weg met die gedachte, met al die nare gedachtes. ’Ik snap wat je bedoeld. Liefde moet je niet opzoeken, het komt vanzelf op je pad.’ Dat waren tenminste de woorden van mijn moeder. Maar ook van de dingen die ik had gezien, wist ik dat ze waar waren geweest. ‘Dan moet je goed zoeken.’ Beantwoorden Diablo haar. ‘De meeste hengsten lopen niet vrijwillig weg. Ze lopen weg omdat er iets in hun hoofd zit dat hen ervan weerhoudt om bij de merrie te zijn, omdat ze gebroken zijn. Daarom moet je eerst proberen de hengst te ‘helen’ voordat hij je een veulen zou mogen schenken.’ Kort knikte ik, dacht ik na over zijn woorden. ’Vanaf die kant heb ik het eigenlijk nog nooit echt bekeken, maar wat kan ik er nou over zeggen. Ik ben jong, misschien nog te jong om de betekenis van het woord liefde te begrijpen. Sprak ik kalmpjes uit. Kort snoof de shire hengst waarna een crue lachje werd uitgestoten. ‘Of omgekeerd, zorg dat de merrie stabiel is voordat je haar een veulen bied.’ Kort knikte ik. Het moest van twee kanten komen, niet alleen van de mannelijke kant maar ook van de vrouwelijke kant.

Ik voelde hoe het water langzaam aan kouder begon te worden. ‘Kom’ Mijn ogen keken hem rustig aan, ergens vertrouwde ik hem gewoon. Alsof hij een goede vriend was, bijna alsof hij een vader was die zijn dochter toe sprak. In een rustig tempo volgde ze hem het water uit. ‘We gaan ergens liggen waar de wind niet komt, zodat we het niet te koud hebben met dit natte gedoe. En dan gaan we eens goed en lang slapen. Lijkt dat geen zalig idee?’ Kort knikte ik. Slaap had ik lang niet gehad, en ergens voelde het goed om bij de hengst te zijn. Alsof hij haar bescherming zou bieden tegen de buiten wereld. ’Dat lijkt me inderdaad een zalig idee.’ bevestigde ik. In een dribbelpas volgde ik hem zodat ik het nog een beetje warm zou krijgen. Mijn lichaam was dit keer geheel ontspannen, of het kwam doordat ze het koud had of doordat het kwam door Diablo die als een vader voor haar leek op dit moment wist ze niet. Ik volgde Diablo terwijl we ons richting onze bestemming bewogen. Eenmaal aangekomen ~ In de volgende post beschrijf ik waar want ik weet niet waar ~ zakte ik rustig door mijn voorbenen heen terwijl de rest van mijn lichaam met een doffe plof de grond raakte.

~ Insp PAPA DIABLO ~

**Profile** Number of posts : 1162

Diablo - we'll always only ever be an ocean apart.

Diablo vond dat een van de grootste misvattingen ooit. 'Je bent nooit te jong om echte liefde te kennen. Dat is het mooie juist: het komt soms op de meest onverwachte momenten. Wanneer we ouder worden betekend liefde geven en krijgen gewoon iets anders. Dan ben je niet meer blij met de dingen van toen. Het is dus niet de liefde die veranderd, maar wij.' En bij die woorden sloot hij het onderwerp een beetje af. Hij begon moe te worden van de 'inspanning' die ze vandaag hadden gedaan. Diablo was het niet gewend om een hele dag sociaal te wezen en dat kostte hem enige energie.

Ze hoefden niet zo erg ver te wandelen: vlak naast het strand, nog tegen de zee, begonnen de kliffen die makkelijk te beklimmen waren in het begin. Hier bevonden zich meerdere kleine grotten en alhoewel het verderop gevaarlijker werd, was het begin van de rotswand perfect bewandelbaar. 'Zo,' zuchtte Diablo tevreden. 'Hoog en droog.' Als een ware, ongegeneerde papzak gooide hij zich in het verste hoekje van de grot neer.

**Profile** Number of posts : 54

| E V A L A N C H E |

‘Je bent nooit te jong om echte liefde te kennen. Dat is het mooie juist: het komt soms op de meest onverwachte momenten. Wanneer we ouder worden betekend liefde geven en krijgen gewoon iets anders. Dan ben je niet meer blij met de dingen van toen. Het is dus niet de liefde die veranderd, maar wij.’ Kort knikte ik, het onderwerp was gesloten door Diablo zijn woorden. Misschien was het wel beter, anders zou het nog een lange avond worden. Aangezien ik niet het type was dat snel een discussie opgaf. Tegen de zee aan begonnen de kliffen, met een perfecte rorswand die ervoor leek gemaakt om heen te lopen. ‘zo’ zuchte Diablo tevreden. ‘Hoog en droog.’ ’Gelukkig wel. Sprak ik ietsjes opgewekt. Een droge plek zou inderdaad fijn zijn voor vannacht. De afgelopen nachten waren namelijk koud geweest maar vooral ook heel erg.. eenzaam. De shire hengst gooide zich in het verste hoekje van de grot neer terwijl ik een kleine meter naast hem me tegen de vlakte had gegooit. Ik liet me op m’n zijde vallen, mijn hoofd raakte zachjes de grond terwijl mijn lichaam geheel ontspannen was met Diablo in mijn buurt. Het voelde volkomen veilig met hem in de buurt. ’Hoe raar het ook klinkt, ik ben blij dat ik je vandaag ben tegen gekomen Diablo.’ Zachtjes sprak ik mijn woorden uit, het voelde gewoon vertrouwd. Zachtjes sloeg mijn staart tegen mijn flank aan waarna ik mijn hoofd ietjes hief om mijn blik op Diablo te werpen. Nu pas voelde ik hoe vermoeid mijn lichaam was, van de afgelopen paar dagen die ik had door gemaakt in blue moon. Tenminste, zo noemde ik het gebied zelf vanwege de blauwe maan en zijn fratsen.

**Profile** Number of posts : 1162

Diablo - we'll always only ever be an ocean apart.

Alhoewel Diablo in slechts enkele seconden al half was ingedommeld - de hengst had de gave om zijjn verstand op nul te zetten wat inhield dat hij ook zonder problemen kon slapen - maakten de woorden van de merrie hem weer klaarwakker. Niet omdat ze sprak, hij zou er waarschijnlijk doorheen geslapen hebben moest ze iets anders hebben gezegd, maar om het toch wel hartverwarmende compliment. In een lange tijd is er niemand geweest die toegaf dat hij of zij blij was Diablo te leren kennen, of hem gewoon te kennen. Mede dankzij zijn associale leven natuurlijk, hij kende nauwelijks iemand écht.

Zodoende draaide Diablos oren wel even haar richting uit en opende hij één oog, maar hij reageerde niet overduidelijk. Mhmh, was het enige gemompel dat uit hem kwam. Ga nou maar slapen. Het was meer een vlucht om niet toe te geven dat hij ook blij was om haar te leren kennen. Een vlucht die hij graag maakte, vooral nu 's avonds. Het zou hem te veel kopzorgen geven of het nu wel of niet een goede beslissing was om toe te geven, en hij had zijn slaap hard nodig. Hij was ondanks alles nog steeds een leider die de nodige kracht moest bezitten wanneer dat nodig werd geacht. Dus zette hij wederom zijn verstand op nul om in een diepe maar vredige slaap te komen.

**Profile** Number of posts : 54

| E V A L A N C H E |

Diablo draaide enkel zijn oren in haar richting terwijl zijn ene oog geopend werd. Overduidelijk reageerde hij niet, ‘mhmh.’ Was het enige wat zijn mond verliet. Terwijl de woorden daarna helderder waren voor mij. ‘Ga nou maar slapen.’ Kort knikte ik, liet ik mijn hoofd weer zakken terwijl mijn lichaam ontspannen tegen de vlakte aangedrukt was. Afentoe draaide mijn oren heen en weer omdat er dan een onverwachts geluid hoorbaar. Uiteindelijk was ik zo ver weg gezakt dat mijn lichaam zich in een rustige slaap bevond. Die avond droomde ik nauwelijks. Ik was eigenlijk zo goed als verdwenen in een diepe slaap. Afentoe werd ik wakker, keek ik om me heen om te kijken of de omgeving nog steeds veilig was en om te kijken of Diablo er nog was om daarna weer in slaap te vallen. S’nachts was het behoorlijk afgekoeld waardoor mijn lichaam ook afkoelde. Uiteindelijk viel ik half rillend weer in slaap. Toen ik uiteindelijk weer is wakker werd, leek het alsof ik pas enkele minuten geslapen had terwijl het misschien een paar uurtjes geweest waren. Vogels die niet weg waren getrokken vanwege de kou, floten hun liederen om iedereen wakker te maken. Of dat probeerde ze waarschijnlijk. Rustig opende ik mijn ogen terwijl mijn neus tegen iets aan kwam. Blijkbaar had ik me in me slaap verplaatst opzoek naar een enige bron van warmte die ik bij Diablo had gevonden blijkbaar. Mijn hoofd lag ongeveer bij de buik van de grote hengst die een of andere warmte leek uit te stralen op dit moment voor mij.

~ Flutje, sorry! ~

**Profile** Number of posts : 1162

Diablo - we'll always only ever be an ocean apart.

Diablo had de nacht zonder enig ontwaken doorgebracht. Hij had het niet warm noch koud en hij had alles behalve kopzorgen. Waarom zou hij ook? Hij had bijna de hele wereld aan zijn voeten liggen en was er vast van overtuigd dat alles we in orde kwam. Iemand die sterk in zijn schoenen stond, had weinig te vrezen. De zelfzekerheid die de hengst in de loop der jaren had gekweekt kwam nu goed van pas tijdens zijn dagen in leidersschap. En ook gewoon in zijn nachten van slaap.

De ochtend viel en de shire zijn inwendige klok zei steeds bij het eerste straaltje zonlicht 'maak dat je wakker bent, luie hond'. En Diablo kon niet meer dan luisteren. Hij kon nadien ook niet meer in slaap vallen, dus er zat niets anders op dan ook daadwerkelijk wakker te worden en iets te gaan doen. Deze morgend was echter anders, hij was alleen in slaap gevallen maar werd wakker met Evas warme snuit tegen zijn lichaam aan. In eerste instantie voelde hij zich ongemakkelijk, vooral omdat de merrie ook wakker was en hij had niet direct iets tegen haar te zeggen. Het enige wat hij deed was even kort verstijven, terug ontspannen en eens diep zuchten. 'Goeiemorgend Eva', zijn normaal hese stem was nu enkel heser geworden, het was duidelijk dat de hengst met open mond had geslapen en hij hoopte van harte dat hij niet had liggen kwijlen.

'Je had het koud precies.' Natuurlijk, idioot. Een vaststelling van het overduidelijke. 'Ik hoop dat mijn berenvacht je heeft gered,' en meer zei hij niet echt. Bijna meteen stond hij recht, strekte elke spier die zich maar strekken kon - wat zeer komisch kon zijn, de hengst balanceerde vaak op een been of op twee linkerbenen, en evenwicht was iets dat hij 's morgens niet echt had - en schudde zich van onder tot boven uit. Dus.. Wat wil de Lady vandaag gaan doen?

**Profile** Number of posts : 54

| E V A L A N C H E |

Ik voelde kort hoe het lichaam van de grote maar vooral warme shire zich aanspande. Logisch ze kende elkaar nauwelijks en dan ligt er ineens een wild vreemde tegen je aan. Toen hij ontspande om diep te zuchten merkte ik dat hij ook klaar wakker was geworden. 'goeiemorgend Eva,' zijn stem was heser dan daarvoor, logisch want zijn mond had de halve nacht open gestaan waardoor ik enkele keren misschien wakker geworden was om daarna weer vredig in slaap te vallen. Met een ruk trok ik mijn hoofd omhoog zodat er weer wat afstand ontstond tussen ons beide. 'Goede morgen Diablo,' Sprak mijn stem vriendelijk zoals altijd. 'Je had het koud precies.' Kort knikte ik. 'Blijkbaar wel, ik geloof dat ik nogal bewegelijk ben in me slaap.' gaf ik zachtjes toe. 'Ik hoop dat mijn berenvacht je heeft gered?' Een lichte grijns sierde mijn lippen terwijl de hengst opstond, ik volgde zijn voorbeeld en rekte lichtjes mijn lichaam uit, de rest zou straks wel komen als we zouden gaan lopen. 'Je vacht heeft me inderdaad warm gehouden vannacht.' Sprak ik met een lichte grijns. De hengst balanceerde op zijn benen wat er nogal grappig uitzag. Met moeite hield ik me lach in, aangezien het een beetje onbeschoft zou zijn hem s'ochtends uit te lachen. Wat ik dan uiteindelijk nog kon verhalen op toe lachen misschien. 'Dus.. Wat wil de Lady vandaag gaan doen?' Kort trok ik me wenkbrauw op, ik was gewend rond te dwalen, afentoe te eten en het grootste deel op mezelf te leven of om een ander te volgen. Het laatste gebeurde eigenlijk nooit, aangezien ik niet graag een praat maar raak paard was tegen andere. 'Goede vraag, misschien is iets van een ontbijt zoeken niet slecht voor ons?' mijn neus wees richting de buik van Diablo waar knorrende geluiden uit kwamen. Waarop mijn buik ook weer reageerde. 'Ik ben s'ochtends niet echt een prater, dus als ik knik en geen antwoord geef, wees niet bang ik negeer je niet.' Sprak ik op een kalme maar rustige toon terwijl ik ontspannen in de grot stond, wachtend op een antwoord van de hengst naast mij.

**Profile** Number of posts : 1162

De shire merkte natuurlijk dat de merrie moeite had met haar lach in te houden en hij kon niet meer doen dan even een onozele grijns op zijn gezicht te toveren. Ik ben niet meer zo jong, breide hij een excuus aan zijn slechte evenwicht voordat hij zich langzaam naar de uitgang van de grot begaf. Een pril zonnetje scheen doorheen de wolken, het teken dat de winter niet meer zo erg lang zou duren. De witte sneeuw was een marteling voor de ogen door het reflecterende licht en Diablo moest even zijn ogen dicht knijpen. Ontbijt ja.. het klonk een beetje twijfelend, bij dit weer was er niet veel keuze en Diablo was het beu om steeds weer hetzelfde te moeten eten. Ik kan niet wachten tot er terug appels groeien, bromde hij een beetje nors.

Wanneer de merrie hem verteld dat ze geen prater is, knikte de hengst kort. Praten doen we later wel, eerst even wakker worden en zien dat we niet uitglijden, aangezien we beide blijkbaar 'erg stabiel' op onze benen staan nu. Bij deze woorden grijnsde hij waarna hij voorzichtig de kliffen begon af te wandelen. Gisteren avond had het allemaal zo makkelijk geleken en was hij erop gelopen alsof het niets was, maar nu leek het een parcours voor goed getrainde bergbeklimmers en dat waren ze geen van beide met hun lange benen en hoeven.

**Profile**

» Legend, devantium wanna meet you
» Hi, hello, ola, hoi, and nice to meet you >.<
» We'll meet again ~ Tarquando
» It's my pleasure to meet you. Babilon?
» Meet Jules (open)

Do you want to meet me?

Do you want to meet me?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen