Xariv`s glanzende witte lichaam had zich in Orlais gevestigd nadat hij door Libertad was toegelaten tot de 2e rang. de ranke hengst voelde zich hier een stuk beter. Hij miste de prachtige zwarte Omniel verschrikkelijk en had bijna iedere nacht nachtmerries waarin zij in de problemen zat en hij niet op tijd kwam om haar te redden. toch was het beter zo. ze konden nu alle 2 groeien. zij kon helen van het moeilijke verleden wat ze had gehad, vrienden maken, minder bang zijn. en hij, hij kon òpgroeien. een volwassen hengst worden, klaar voor een echte relatie. hij hoopte alleen dat als ze allebei zo ver waren, dat ze dan nog samen konden zijn. hij vreesde dat de tijd haar verdriet zou veranderen in kwaadheid, en dat ze hem niet meer zou willen zien. het was dan wel net Blauwe maan geweest, en hij wist dat de schimmen nog niet ver weg zouden zijn, zich wentelend in de vreugde die ze hadden beleefd in het bang maken van de kuddepaarden, maar Xariv voelde zich niet bepaald zenuwachtig of bang. hij wist dat hij in de buurt van de kudde was en dus binnen het bereik van hulp, als hij die al nodig had. Hij stond rustig te grazen aan de rand van de rotsen bij het strand. de zilte zeelucht koelde zijn vacht af die onder de brandende zon behoorlijk warm kon worden. zijn witte vacht leek te schijnen in de zon, waardoor hij extra opviel in het groen en grijze landschap. hij gaf er niet zoveel om. hij wist dat hij voeldoende snelheid en kracht bezat om wie dan ook aan te kunnen. Plots hoort hij een geluid en spitst hij zijn oren, terwijl zijn gedachten nog half weg waren, verweg bij de liefde die hij nog altijd voelde voor de zwarte merrie. het geluid won het van zijn gedachten en hij schudde zijn hoofd, zijn verwarde gedachten wegdrukkend naar de achtergrond en zijn donkere ogen om zich heen turend, hopend de oorsprong van het geluid te vinden. *open for anyone. rank two

Zijn oren en ogen gaan alle kanten op, zijn witte lichaam aangespannen als de vechter die hij is, altijd bewust op gevaar, altijd in staat en van plan om andere paarden te redden, zichzelf achterop te stellen. hij was niet voor niets aangenomen als vechter voor de paarden in BMH, hij zou iedereen en alles proberen te beschermen tegen de schimmen, zichzelf daarbij als laatste laten komen. Gelijk ziet hij de merrie, wit, net als hem, zwevend en dansend over het strand. Xariv brieste, vriendelijk, vrolijk. zijn ranke lichaam had zich ontspant zodra hij doorkreeg dat het een gewone merrie was, niks meer en niks minder. bijzonder zoals elk paard was, maar niet gevaarlijk. zeker niet voor een gespierde, maar ranke, hengst zoals hij. hij liet zijn nek krullen, zijn lange, witte manen dansend op de wind die aan was gewakkerd en de herfst voorspelde. hij brieste nog eens, zijn donkere, intelligente ogen op die van de merrie gericht terwijl een glimlach rond zijn lippen speelde en hij op haar af stapte, zijn achterhand krachtig onder zijn lichaam, zijn spieren overduidelijk rollend onder zijn witte, glanzende vacht. hij deed geen moeite, hij was nou eenmaal zo geboren, wit en knap, maar trainde wel voor zijn spieren, en dat was dúidelijk te zien. Hij stopte voor de merrie, zijn ogen vriendelijk op de hare, zijn hoofd opgeheven en zijn voorlok ietwat scheef op zijn hoofd nadat hij zo had geparadeerd naar haar. hij knikte naar haar. 'hallo.' begroette hij haar, zijn stem diep en laag, charmant als altijd. 'Ik ben Xariv.' zijn eeuwige glimlach vergezelde zijn stem terwijl hij zijn staart zwiepte en afwachtend de merrie voor hem bekeek. rank two

Haar korte antwoorden lieten hem merken dat ze niet de behoefte had een lang verhaal te vertellen. het mysterie dat deze merrie met zich meebracht liet hem steeds meer hunkeren naar haar verhaal, haar leven. Hij was enorm nieuwschierig aangelegd en dat liet hij ook meteen merken. 'goh..' hij glimlachte voorzichtig, en besloot toen zelf maar het goede voorbeeld te geven. 'Ja, ik ben aan het trainen want ik ben aangenomen als Vechter, ik moet dus samen met anderen de kuddes van BMH beschermen tegen de gevaren hier.' de glimlach op zijn gezicht werd zo mogelijk nog breder, zo innig gelukkig was hij met zijn aanstelling als vechter. het was zijn droom geweest, het is zijn bestemming in het leven dat wist hij zeker. Zijn ogen werden iets kleiner toen hij de merrie nu opnieuw aankeek, serieus dit keer. 'nu weet ik nóg je naam niet!' hij lachte zacht en charmant terwijl de wind om hen heen nog wat aanwakkerde en zijn manen en staart zacht liet bewegen. rank two

-- wooops, perongeluk bewerkt om als nieuw bericht te posten, post ik em hier. -__-

Haar korte antwoorden lieten hem merken dat ze niet de behoefte had een lang verhaal te vertellen. het mysterie dat deze merrie met zich meebracht liet hem steeds meer hunkeren naar haar verhaal, haar leven. Hij was enorm nieuwschierig aangelegd en dat liet hij ook meteen merken. 'goh..' hij glimlachte voorzichtig, en besloot toen zelf maar het goede voorbeeld te geven. 'Ja, ik ben aan het trainen want ik ben aangenomen als Vechter, ik moet dus samen met anderen de kuddes van BMH beschermen tegen de gevaren hier.' de glimlach op zijn gezicht werd zo mogelijk nog breder, zo innig gelukkig was hij met zijn aanstelling als vechter. het was zijn droom geweest, het is zijn bestemming in het leven dat wist hij zeker. Zijn ogen werden iets kleiner toen hij de merrie nu opnieuw aankeek, serieus dit keer. 'nu weet ik nóg je naam niet!' hij lachte zacht en charmant terwijl de wind om hen heen nog wat aanwakkerde en zijn manen en staart zacht liet bewegen. rank two

-- dus, nog een keer dit bericht maar nu op de juiste plek haha.

haar ogen die plots de zijne zochten en ze vasthielden lieten hem schrikken, maar hij liet dit niet merken en nam haar naam in zich op. 'Katarzyna, wat een bijzondere naam!' zijn stem klonk oprecht enthousiast. het was een bijzondere naam, en waarschijnlijk moeilijk te onthouden, maar de merrie had zo'n indruk op hem gemaakt, dat hij hem waarschijnlijk onthouden zou. zijn ogen glijden even vluchtig over haar heen, om niet alleen haar naam en ogen te onthouden, maar ook de rest van de gestalte die daar bij hoort. Xariv was altijd éen met de natuur geweest, struinen door de bossen, langs het water kijkend hoe alles leeft en bloeit en groeit. de geluiden in het bos trokken even zijn aandacht, maar hij zocht er verder niks achter en liet zijn oren en ogen weer op de witte merrie voor zich staan. hij glimlachte teder. 'en wat doet zo'n bijzondere merrie bij het strand op zo'n gure dag als vandaag?' hij was misschien niet bijster geïnteresseerd in haar antwoord, maar wel wilde hij meer over haar weten, en het gesprek gaande houden was dan belangrijk. de wind was guur en de zee rolde klotsend over het zand in hun richting, de golven hoog en gevaarlijk, lawaai makend. even richtte Xariv zijn ogen op de zee, de geluiden volgend en met zijn neus de frisse, zoutige lucht opsnuivend. hij genoot van de natuur, genoot van de lucht en het weer. rank two

de merrie vertelde dat ze haar vrienden in het bos had verlaten, achtergelaten. Xariv´s ranke neus was even op de grond gericht, waar hij met zijn voorhoef rondjes door het zand trok. dan kijkt hij haar weer aan, twijfelend. de merrie was niet erg spraakzaam, maar had zijn nieuwschierigheid gewekt. ze zou niet zomaar van hem af komen. 'je kunt hier weer nieuwe vrienden maken.' stelde hij haar gerust met zijn diepe, charmante stem. Even dacht hij aan de enige plek die hij ooit diep in het bos gezien had, samen met zijn prachtige Omniel. de open plek, ver weg van de duisternis, badend in het zonlicht, het riviertje wat er door stroomde, de grot, de nacht die hij daar had doorgebracht, luisterend naar het geritsel van nachtdieren, kijkend naar de vuurviegjes die hun magische lichten hadden laten schijnen over hun, de prachtige omniel aan zijn zijde. hij brieste, schudde zijn hoofd, daar moest hij niet aan denken, het was verleden tijd, en de beslissing of hij en Omniel nog bij elkaar kwamen, lag in handen van een hogere macht, de leiders die zouden besluiten of de zwarte merrie wel of niet naar hem toe mocht, naar de 2e rang. Hij keek Katarzyna weer aan, teruggekomen uit zijn gedachten, en glimlachte week, niet wetend wat te zeggen. rank two

hij zag hoe de merrie voor hem haar ogen gesloten had en zo rustig stond. hij snapte niet dat iemand dat kon, zomaar zijn ogen sluiten, en sowieso niet nu hij net gehoord had dat ze uit het bos kwam, en dus niet veel kende hier. hij daarintegen, stond altijd met zijn oren te draaien, nooit rustig, altijd op zoek naar het gevaar, altijd klaar om anderen te beschermen. hij wist diep van binnen dat hij tegen de schimmen niet heel veel kon aanrichten, maar toch zou hij zijn aanstelling als Vechter met eer dragen, ook als het een zelfmoordmissie zou blijken te zijn. hij was bereid zijn leven te geven voor de goede zaak. Katarzyna vertelde dat ze haar vrienden had achtergelaten, maar deelde hem nu mede dat het bós haar vrienden waren. aan de ene kant kon hij het begrijpen. de magie van de natuur zorgde er bij hem voor dat hij op dat moment niks anders nodig had, geen paarden om zich heen, tot rust komen, een zijn met de natuur. toch had hij altijd na een tijdje behoefte aan gezelschap, ander gezelschap dan de diertjes in het bos, een andere lucht om hem heen dan de boslucht. daarom vond hij het raar om te horen dat de merrie het bos aanduidde als een van haar vrienden. hij keek haar dan ook vragend aan. 'ik denk dat het bos het ook wel zonder jou red, dat heeft het voor jou geboorte ook gedaan.' hij was niet gemeen, het was gewoon een eerlijke opmerking, waarmee hij hoopte de witte verschijning voor zich tot rust te laten komen. rank two

Xariv spitste zijn eeuwig bewegende oren nu stilstaand op Katarzyna. haar verhaal boeide hem, maar hij hoorde aan haar stem, die zachter was en wat gesmoord klonk, dat ze zich misschien schaamde, of misschien had ze het al duizend keer verteld en geloofde niemand haar. Xariv echter, wist dat zij de waarheid sprak. hij wist het, hij wist dat alles leefde, dat alles begrip voor elkaar had, en dat alles in vrede en in balans was. het zou iets moeten zijn wat ook de paarden moesten doen in het leven. niet proberen elkaar uit te moorden zoals de schimmen probeerden, leven, in balans, in vrede.. het was niet meer dan een gedachte, de uitkomst zou hij nooit meemaken. hij glimlachte vriendelijk naar haar. 'Het klinkt misschien vreemd, maar ik begrijp het, ik geloof je..' zijn stem was ietwat aarzelend, wetend dat het voor haar nog vreemder moest klinken dat iemand haar mening deelde, ookal wist hij niet zeker of hij dat op een zelfde manier deed als haar. zo éen met de natuur als zij was, was hij zeer zeker niet. Even gleed zijn blik over de zee die naast hun zijn pad voortzette, eeuwig de deining en eeuwig de beweging erin. het fascineerde hem. dan richt hij zijn blik op haar. 'Zullen we het bos maar opzoeken dan?' ergens hoopte hij dat ze hem meer zou vertellen, meer over haar interessante theorie, haar geloof.. hij wist dat hij het nooit volledig zou begrijpen, maar hij wist ook dat het voor hem een enorm voordeel zou zijn als hij het bos nog beter zou leren kennen, het zou hem een voordeel geven omdat hij dan het leefgebied van de schimmen zou kennen. en natuurlijk, hij wilde gewoon het gezelschap van de witte merrie, en iets in hem zei dat hij daarvoor zich moest schikken naar haar, en haar liefde voor het bos, trok hem aan. rank two

in een lichte draf, zijn voeten eerst zwevend over het zand en later krakend over de gevallen bladeren, volgt hij de merrie. een grijns sierde zijn gelaat, hij grijnste om haar manier van lopen. ze leek wel een engeltje, zwevend, sierlijk en gracieus, ging ze hem voor, steeds dieper het bos in. Xariv werd even opgeschrikt uit de stilte die om hen heen heerste door haar woorden, maar herstelt zich en knikt. 'dat heb ik wel eens gezien ja, bijzonder..' toen hij klein was, spelend met een kleine vogel, die een boom was ingevlogen. xariv had, met zijn toen nog kleine lichaampje, aan de voet van de boom gestaan, zijn voorhoef klauwend in de bast om de vogel te bereiken. oh wat was hij verbaast dat het kleine dier zo maar daar kon komen, en hij niet, hij was altijd aan de grond genageld, onmogelijk kon hij vliegen of klimmen zoals andere dieren. de bast was op de grond gevallen, en een dikke kleverige drab was uit de boom gekomen, alsof de boom huilde omdat Xariv hem pijn gedaan had. zijn moeder had hem teruggeroepen, maar later had hij nog gezien dat het gestold was op de boom, het beschermde nu het binnenste, maar zónder de bast. inderdaad zoals Katarzyna zei, precies zoals een wondje zichzelf beschermde met een korst. Zijn oren waren nog steeds constant in beweging, een eigenschap die hij zichzelf had aangeleerd. hij keek even om zich heen en snoof de heerlijke, pure boslucht diep in zijn longen voor hij de merrie weer aan keek, niet in staat wat uit te brengen omdat hij simpel weg niet wist wat te zeggen. rank two

het deed hem goed om de merrie's stem te horen. ze paradeerde ogenschijnlijk zonder moeite door het bos, terwijl Xariv moeite had om niet tegen elke boom op te lopen. ze leken zomaar uit het niets op te doemen. 'éen keer, maar dat was bij Minanter, net aan de andere kant dus.' hij had niet gelogen. hij had een hele tijd moeten lopen samen met zijn Omniel om bij het prachtige, idyllische riviertje te komen in het midden van het bos. daar was het inderdaad precies het zelfde als hier. overal bomen, alleen het ruisen van de wind tussen de blaadjes en het getsjirp van vogels in de toppen. het licht was, net als hier, ook schaars geweest op de grond. Hij was blij dat Katarzyna nu blijkbaar wat spraakzamer werd, haar vraag kwam immers vanuit haar zelf, hij had hem er niet uit moeten trekken. hij glimlachte even, ze begon misschien wel wat los te komen bij hem. ze intrigeerde hem nog steeds, hij was reuze benieuwd om meer over haar te horen. even zuchtte hij. eindelijk waren zijn ogen aan het schemer duister gewend geraakt, en ook hij kon nu zonder moeite achter haar aan lopen. 'het is hier zo prachtig, rustig, niks behalve de bomen en de dieren om ons heen.' de glimlach om zijn lippen liet hem stralen en zijn neus raakte voorzichtig haar nek aan waarna hij zijn ogen weer op de bomen richtte, zich even afvragend waar ze hem mee naar toe nam. rank two

de merries stem klonk niet erg blij toen ze vertelde nog in Minanter te zitten. 'Waarom vind je Minanter niet leuk?' hijzelf had altijd kunnen genieten van de plekjes daar, de rotsen en bergen van waaraf je perfect uitzicht had over alles om je heen, de bossen, de prachtige, kabbelende rivier.. hij glimlachte om haar vraag en schudde kort zijn ranke hoofd heen en weer, zijn manen zich slordig herverdelend over zijn gespierde nek en schouder. 'ik weet niet.. ik voel er niks van... het blijft het zelfde denk ik, een kudde, een gebied, een leider..' en zo was het. hij was niet veranderd door naar de 2e rang te komen, dat alles kon hem gestolen worden, in de eerste rang was hij net zo gelukkig. de enige reden dat de ranke, arabische hengst naar de 2e rang had gewild, was om even een afstand tussen hem en Omniel te creeren, waar hij nu ongelooflijk veel spijt van had. hij miste de zwarte merrie elke dag.. rank two

even zonder kader, ben bij mn vriend

Katarzyna haalde even haar schouders op. Ze had altijd de dood als iets moois gezien, en deed dat nog steeds. Ze was niet bang om te sterven, maar had het leven dat ze had toch lief. "Ik zou me veiliger voelen..." vertelde de merrie hem. "De tweede rang wil nog steeds niet zegen dat je veilig bent, maar het is een stap dichter bij rang vier en het zou me toch een gevoel van geborgenheid geven..." De merrie stopte nu met wandelen en nam even de tijd om de omgeving in haar op te nemen. Het bladerdek werd weer minder dik en het groen begon terug te komen. Deze 'fase' van het bos was het best te vergelijken met een plek tussen leven en dood, al had Katar geen geloof in een echte 'dood', enkel in het wederkeren van de ziel.

"Een stap dichter bij de mogelijkheid om te ontsnappen aan de schimmen," beindigde ze haar mening zachtjes.

de ranke witte arabier bleef staan toen zij dat ook deed, niet wetend wat hij anders moest doen. hij liet zijn staart zwiepen, en bekeek haar nog eens. het was écht een bijzondere merrie. wat wist hij nou eigenlijk van haar? ze waren al bijna 2uur samen, maar hij wist nog niks anders dan dat ze gek op de natuur was en dat haar naam net zo bijzonder als haar uiterlijk was, Katarzyna. hij liet zijn neus naar de lucht wijzen, nogmaals de frisse bosgeur opsnuivend terwijl hij boven zich een stukje van de lucht zag, éen plekje waar geen boom stond. Haar verhaal deed hem grinniken. 'Het is een lánge, zware weg naar rang 4, daar kom je niet zomaar..' een glimlach sierde opnieuw zijn ranke gelaatstrekken. 'en als de schimmen je willen, krijgen ze je toch wel..' hij zuchtte, nadenkend. 'Ik ben uitgekozen als vechter, en ben daar heel trots op, maar ik weet ook, dat het een zelfmoord missie gaat zijn. ook wij, getraind en oplettend, zijn niet veilig voor de schimmen..' hij klonk verdrietig. hij wilde zijn jonge leven niet opgeven, maar was nu eenmaal uitgekozen. hij wílde vechter zijn en was bereid zijn leven te geven, maar een káns, ookal was het maar miniem, een kansje om te overleven, dat zou fijn zijn. rank two

Die lange, zware weg naar rang 4 is een weg die ik met plezier afleg, beantwoorde de merrie zijn vaststelling. Ik mag inderdaad áltijd aantastbaar zijn voor het slechte, maar elke hulp om dat te vermeiden is welkom. Een korte stilte viel, een stilte die door deze plek alleen maar werd benadrukt. De vogels floten hier niet en de wind had geen kans om zich tussen de dichte kruinen te begeven. Zelf vond de merrie het een vreedzame stilte al wist ze dat vele anderen het een doodse stilte vonden. En zoals eerder vermeld: de dood was in Katars ogen iets vredigs.

Eigenlijk wou ze heel graag naar haar plek gaan. Haar plek met de boom en de eeuwige vlakte, de onheilspellende mist. Ze was er lang niet meer geweest. Maar ze wit nog niet direct of ze Xariv wel wou meenemen. Het was uiteraard háár plek, haar vlakte van geborgenheid. Alvaro was de enige die er ooit was geweest. Zelfs Kenye, met wie ze ooit en veulen had gekregen, was er niet geweest. Ook het veulen zelve, Wulfgar, had de plek nooit mogen aanschouwen. Dus besloot ze nog even te wachten en de hengst wat verder te peilen.

Wat vind jij van de dood? de vraag was rechtuit en onverwachts maar Katar stelde ook niets meer voor. Ze was een brok onvoorspelbaarheid - vriendelijke onvoorspelbaarheid. En wat vind je van het leven?

hij knikte om haar woorden. ze had gelijk, wat er ook aan vooraf ging, elk paard zou proberen in de hogere rangen te komen, een kleine kans op veiligheid, op geborgenheid, de geveinsde veiligheid die in de hoogste rang was. maar toch, er kon altijd iets gebeuren. zoals met de sneeuw nu, je kon uitglijden, je benen breken, wat dan ook. daar waren geen schimmen voor nodig. en, als Xariv mocht kiezen, stierf hij liever een spectaculaire dood waarbij hij tegenover een schim stond, dan een dood waarbij hij oud en grijs was, in de hoogste rang, toeziend hoe de andere paarden éen voor éen sneuvelden. hij besloot dit niet hardop te zeggen omdat Katar zo vastbesloten leek om naar de 4e rang te geraken. haar vraag laat hem even nadenken. hij had deze vraag niet verwacht, maar toch ook weer wel. het was echt een vraag voor de witte, zweverige merrie die voor hem stond. hij liet zijn ogen even naar boven gaan, het dikke bladerdek dat zelfs in de winter onverstoorbaar leek, omdat de grote sparren dichte takken hadden. de witte sneeuwvlokken die er boven op vielen en waarvan er maar heen weinig de grond bereikten hier midden in het bos. dan kijkt hij weer naar Katarzyna, zijn gedachten opnieuw geordend. 'Ik denk dat ons leven niets anders is dan de sneeuwvlokjes die boven ons vallen.' hij glimlachte, wetend dat dit debiel moest klinken. 'We kunnen zelf nauwelijks iets aan onze koers veranderen, we vallen toch wel naar beneden op een gegeven moment. het enige wat wij kunnen doen, is zorgen dat onze tijd híer, in het leven, het waard is geweest. ' hij knikt, tevreden over zijn uitleg, en besluit er dan nog wat aan toe te vinden en schraapt zijn keel voor hij verder gaat. 'Over de dood heb ik geen mening. het kan een verlossing zijn, een straf, maar wát de dood ook is, ik weet het niet zeker, wat ik heb het nog nooit zelf mee gemaakt, óf ik kan het me niet meer herinneren.' Reïncarnatie klonk vreemd als hij het zou uitleggen, maar het was niet iets wat hij zou afschrijven. niemand wist wat er in de dood gebeurde, tot diegene het zelf had meegemaakt, en dan was het te laat om het door te vertellen.. door er zo over na te denken, kon hij de dood accepteren, was het niet iets waar hij vol angst naar toe ging, maar wel iets waar hij tegen op zag. zijn leven hier, was hem veel te dierbaar, en hij hoopte het nog lang te hebben. rank two