HappyBoy_SilverJet
Profile
Number of posts : 3079
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: I'm in love, but still afraid. ~Zyaron zo 22 jul 2012 - 23:19 | |
| |
OMNIEL
Learning to trust is one of life's most difficult tasks
Met een angstige blik draafde Omniel rond in haar nieuwe gebied Orlais. Speciaal voor haar geliefde had ze zich naar deze rang gewerkt om samen met hem een gezin te stichten. Toen ze het voorstel deed voelde ze zich er goed bij om een veulentje te nemen, maar vlak daarna schoten twijfels weer door haar hoofd. En dan de gevaarlijke tegenvaller dat Xariv tot vechter in gepromoveerd. Omniel wist maar al te best dat haar vader zich had laten vermoorden door de schim Achilles, toch voelde ze zich nergens veilig en bleef denken dat hij altijd achter haar aan sloop.
Haar roetzwarte vacht steekt hard af tegen de witte, ijzige sneeuw die als een laken over het landschap lag. Omniels effen zwarte manen dansen op de gure en koude wind die de winter met zich meedroeg. Gelukkig houd haar dikke, wollige vacht de wind tegen zodat hij haar niet kan onderkoelen. In de winter kan Omniel echt niet zonder haar dikke vacht, dat is dan echt haar beste vriend. Voor haar neus staat de ‘ingang’ van neen bos. Angst vliegt weer door haar hersenen en zonder het zelf helemaal te beseffen vlucht ze het bos in voor niets. Weer speelt haar hele verleden zich voor haar ogen af als een soort film.
Haar benen bewegen zich snel onder haar lichaam, vluchtend voor de hengst en de groep hengsten die er niet zijn. Haar ademhaling begint snel te gaan en wolkjes vormen zich voor haar neusgaten bij elke keer dat ze uit ademt. Haar lichaam van een andalusiër raast door het bos en bomen flitsen langs haar voorbij. Haar blik staat strak voor haar uit gericht en slecht af en toe kijkt ze achterom.
Na haar laatste ontmoeting met haar vader en met Avanti die hem tips gaf, was ze als de dood voor schimmen en haar vader, die al een tijdje van deze wereld was verdwenen. De bomen rond haar waren allemaal kaal, of dat was toch wat Omniel gaf in haar ren.
Weer kijkt ze achterom en voor haar hersenen haar hoofd weer naar voor had gedraaid bost ze tegen een potige hengst met een bruine kleur. Omniel valt plat op haar rug en een pijnscheut schiet in haar achterbeen door de achterwaartse val. Wanneer ze snel terug overeind komt, voelt ze pas dat haar been enorm pijn doet en houd hem dus lichtjes omhoog. Ze beweegt zich een paar passen achteruit als ze door heeft dat het een hengst is en als haar gedachten hem voor één enkele keer verandert in Rakanto voor een paar seconde. Haar blik stond angstig, maar wanneer hij weer verandert in het normale paard ontspant ze slechts een beetje, maar ze weet dat het haar verschrikkelijke vader niet is en dat is een heuse opluchting.
|
 |
|
|
