De witte merkte hoe Xariv even een mening vormde in zijn eigen hoofd maar die niet uitsprak. Het liet haar even hardop lachen waarna ze haar keel schraapte. Ieders mening mag gehoord worden, ik zal het er gewoon niet altijd eens mee zijn, het was geen aandringen op het uiten van zijn mening, ze deelde het enkel even kort mee. Moest er toch ooit een dag komen dat de twee meer als enkel kennissen werden, dan mocht de hengst weten dat meningen altijd verteld mochten worden, maar dan moest je tegen kritiek kunnen.

Dat is inderdaad een mooie vergelijking, bevestigde Katar Xarivs uitleg. Maar vergeet niet dat met de juiste wind, een sneeuwvlok ook weer naar boven kan vliegen. Of dat de meesten op een blad terechtkomen en daar sterven. En niet altijd laag bij de grond. Zijn uitleg over de dood liet haar echter even haar wenkbrauwen fronsen. Hoe kan je nu geen mening hebben over iets. Heel even leek Katar uit het veld geslagen. Ze had al slechte meningen gehoord, ongegronde meningen, meningen zonder verdere betekenis, maar 'geen mening' was iets wat ze niet snapte. Je moet iets niet hebben meegemaakt om ergens in te geloven, toch?

geestdriftig knikte hij op haar vraag. `Dat is zo, maar een mening over de dood vormen is iets anders dan bijvoorbeeld een mening vormen over of het gras in Orlais lekkerder is dan in Minanter, omdat je over het gras van anderen meningen kunt horen omdat zij het geproeft hebben, maar de dood kan niemand voorproeven voor je.` hij glimlachte. `maar, zoals je zegt, iedereen mag een eigen mening hebben, dus als die van mij van de jouwe verschilt, nou en..` de grijns op zijn gezicht werd groter en hij knikte naar haar. hij wist dat zijn uitleg opnieuw vreemd zou klinken, maar dit was hoe hij het zag, en zoals ze al zei; iedereen had een eigen mening. hij liet zijn donkere ogen door het bos dwalen, de hoopjes sneeuw die daar lagen waar de bomen toch hun bladeren hadden laten vallen, het hadden verloren van de eeuwige wisselwerking van de seizoenen, wetend dat ze in de lente weer opnieuw hun krachten zouden moeten geven om de bladeren te laten groeien. op andere plekken groeiden grote dennenbomen, in hun element met de kou, groen en hoog, zonder bladen maar met eeuwig groene naalden, in de lente licht groen van de nieuwigheid, in de winter diep groen als de kleuren van de andere bomen vervaagden tot bruin. bruin zoals de meeste paarde hier ook waren, afgezien van Katar en hem, beide net zo wit als de sneeuw, en net zo sierlijk als de sneeuwvlokken die dwarrelden waar de wind hun ook maar bracht. hij richt zijn ogen weer op Katar terwijl hij enkele passen vooruit zet, wachtend op haar. 'Je hebt me nog niet verteld waar we heen gaan, en ik weet hier de weg niet ..' de glimlach op zijn lippen was wel gemeend, hij was echt geïnteresseerd in het bos, en haar verhalen erover. haar vreemde onderwerpen keuze, onderwerpen die verder gingen dan het luchtige gebabbel van de meeste paarden, maakten dat hij haar steeds meer ging waarderen als gezelschap. rank two