mare, rank 1 Zoals altijd had Darlica zich apart van de kudde voortbewogen, in een boog erlangs, maar nooit er ver vanaf. de ontmoeting die ze met Zircon had gehad, had haar laten schrikken en liet haar nog elke dag nadenken over de keuzes die ze in haar leven maakte, want, zo had ze gezien, het kon zó voorbij zijn. ookal had de schimmenhengst haar laten gaan, zijn kille ogen toonden wat hij werkelijk was, een schim, een monster, iets wat zó kon doden, met een vingerknip je leven kon nemen. Hoe ze haar veulen had achtergelaten, hoe ze E'vesdar had verleid, hoe ze haar kudde uitgetrapt was. dat alles ging meermaals per dag door haar hoofd, liet haar denken, denken aan een toekomst, denken aan manieren om het goed te maken. maar wat ze ook bedacht, alles leek nutteloos. Ze brieste kwaad, liet haar lenige lichaam overgaan in een galop die de grond liet daveren en haar manen en staart liet wapperen, en deed haar ogen half dicht, genietend van de pure, schone lucht om haar heen, vrij van gedachten. Overgaand in een rustige stap, weer afgekoeld van haar kwade gedachten, kwam ze bij de rivier uit, waar ze al snel nog een ander paard zag staan. gelijk toen hij oogcontact maakte herkende ze hem. het was de schim Zircon, die haar had laten leven. ookal was ze doodsbang geweest, ze vertrouwde hem min of meer. ze knikte naar hem, niet al te erg afgeschrokken door zijn levenloze ogen, die ze al eerder had gezien, en liet eerst haar ranke neus het water raken om gulzig enkele slokken te drinken voor ze zich weer omdraaide naar hem. 'Dag Zircon.' beantwoordde ze hem, ietwat glimlachend, terwijl ze dichterbij kwam. ze was wel bang, maar toonde dit niet.

mare, rank 1 Zijn honingzoete stem laat even een rilling over haar lichaam schieten, niet alleen van wantrouwen, maar aan de andere kant ook van plezier. juist het enge randje aan de hengst, de uitdaging dat het een schim was, de angst voor haar leven, dit alles maakte dat Lica hem begeerde, dat hij een uitdaging voor haar was, precies zoals E'vesdar dat vóor hem had geleken. Ookal had ze spijt van haar acties, had ze gezworen tegen de leider van de 2e rang, Libertad, dat ze het nooit meer zou doen, dat ze zich zou gedragen, alles om in de 2e rang te komen, ze was haar streken nog niet vergeten en ging er maar wat graag mee door. hengsten in palmen, dat was Darlica's leven. haar sombere gedachten van zo even was ze alweer vergeten, en ze ging over op de flirterige, vrolijke Darlica. Haar hoge, maar zachte stem weerklonk tussen hen in, ietwat galmend over het water. 'Ik moet jóu bedanken, omdat je me hebt laten leven..' de glimlach op haar lippen deed haar ranke gelaat goed en ze schudde even haar hoofd, haar dikke manen bos zich opnieuw verdelend, het litteken even zichtbaar zoals altijd wanneer ze haar hoofd bewoog, en daarna weer verborgen. Enkele passen liet ze haar lichaam over het vochtige gras dansen in zijn richting, terwijl ze grinnikte om zijn poging om een gesprek aan te knopen. haar ranke, fluwelen neus bereikte zijn schouder, en heel even aarzelde ze nog, maar haar spel ging door. ze raakte hem aan, haar ogen twinkelend. 'gelukkig kunnen wij elkaar warm houden.' haar hoge, zoete lach klonk en ze keek hem ontdeugend aan. ver weg in zich wist ze dat ze nu héel verkeerd, en héel gevaarlijk bezig was, maar ze had het naar haar zin, en haar leven was toch al verpest, dus wat maakte het uit. misschien paste ze zelfs beter bij de schimmen dan bij die kuddepaarden die toch niks met haar te maken hadden. als een soort loner ging ze nu toch al door het leven, niet bij de kudde, en toch dichtbij. haar ogen twinkelden nog steeds terwijl ze weer een pas achteruit zette. 'ik vind het leuk om je weer te zien.' een korte rilling schoot over haar rug toen de wind wat aanzette, en haar nog dunne vacht haar in de steek liet. 'Wat doe je hier? ik dacht dat schimmen alleen met blauwe maan hier konden komen?' de ontwetendheid was niet gespeeld, darlica was serieus. het feit dat ze al van de schimmen afwist, was alleen maar geluk, E'vesdar had haar over het gevaar verteld, maar meer ook niet.

mare, rank 1 het gespierde, grote lichaam naast haar liet haar nog maals rillen, meer van plezier dan iets anders dit keer. ze kon zijn warmte voelen en zijn vacht ruiken. ze had verwacht om een meer dierlijke geur te ruiken, zweet, bloed, dat soort dingen, maar het enige wat ze rook was bos, bos en paard. ze glimlachte en zette een pas opzij, waardoor haar ranke lichaam tegen het zijne aan stond. ze leunde niet en deed verder niks, stond gewoon tegen hem aan terwijl ze naar hem luisterde, gewoon een nieuwe poging om toenadering van de schim te zoeken, iets waarvan ze altijd had gedacht dat het niet kon, dat schimmen geen emotie en geen gevoelens hadden, maar die indruk kreeg ze niet van Zircon. Zijn woorden laten haar hoofd ietwat schuin hangen terwijl ze luistert. plots duwt hij zijn neus in haar manenkam, wat haar geschrokken een pas achteruit deed zetten, nog altijd op haar hoede voor de enorme kracht en tanden waarvan ze wist dat hij die moest bezitten. maar haar spel, en het kleine beetje vertrouwen wat Zircon al in haar had aangewakkerd, wonnen het, en ze zette haar lichaam weer tegen het zijne. een oprechte glimlach speelde om haar lippen terwijl ze hem aankeek. 'Dat je anders was had ik al door.' haar stem was vriendelijk, niet gemaakt en niet angstig, gewoon normaal. 'en ik ben blij dat je gezelschap zoekt, want zoals je ziet ben ik ook maar alleen.' dat was een gevaarlijk iets om te zeggen tegen een schim, zomaar jezelf op een presenteer blaadje geven; ik ben helemaal alleen, pak me dan! maar darlica's angst was totaal verdwenen. schimmen? pff, zircon had haar bewezen dat niet alles is wat het lijkt. 'en, je bent ook fijn gezelschap.' haar ogen glinsterden en ze drukte haar fluwelen neus zacht tegen de zijne, haar ogen open en kijkend in die bijzondere, levenloze van hem.