Pip
Editor
Profile
Number of posts : 2407
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Got away safaly | Zehlia za 16 jun 2012 - 0:09 | |
| Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.
Ze slikte eens. Maar liep zette haar ranke, elegante lichaam stug in beweging. Haar besluit stond vast. Ze moest er even tussenuit. Ze moest haar verdriet verwerken om met een schone lei te beginnen. Ze had zich er al bij neer gelegd dat het over was met Lerav, maar toch deed het nog steeds pijn. Ze was gek op Lerav geweest, van begin af aan. Haar ogen gleden naar Astracan die trots zijn borst naar voren duwde. Hij had het zelfde stevige postuur als zijn vader. Hij was nu al even gespierd en sterk. Ze glimlachte even. Ze had geprobeerd hem over te halen dat hij bij zijn vader bleef. Maar hij wilde persé mee. Ze had gedacht dat het niet goed voor hem was. Zo zonder andere veulens om mee te spelen. En daarnaast wilde ze dat hij een sterke band had met zijn vader. Dat zijn vader hem tot een echte sterke leider kon trainen en de in de voeten van Lerav kon stappen. Maar zoals het er nu uit zag ging dat niet lukken. Lerav haatte Kayleigh en Kayleigh vluchtte weg om haar verdriet uit te laten drogen in de hitte van de woestijn. Diep in haar vochten twee engeltjes, de ene zei neem je verlies en verwerk het, maar de ander sprak haar wijs in de oren dat ze naar hem toe moest gaan, dat ze moest knokken voor zijn liefde. Echter wist ze niet of die liefde er nog was en leek de eerste optie haar het veiligst. Misschien laf, maar ze wilde zekerheid. Niet weer een gebroken hart, ze wilde stevig op haar benen staan. Hij snapte hem volledig maar ergens was het raar, hij had haar haast tot de liefde gedwongen maar heeft hem nu ook weer afgenomen. Tuurlijk snapte ze waarom, maar toch...
Ze keek om naar het veulen dat haar tegenwoordig met gemak bijhield. In stevige passen liep ze door. Ze had uitgerekend dat ze binnen 4 uur in Seheron konden zijn. Hij was zo trots, haar kleine Astracan, altijd borst naar voren en neus in de lucht net als zijn vader. Ze grinnikte zachtjes toen Astracan vrolijk voor haar uit huppelde. Opeens voelde ze ogen in haar rug branden. Met een ruk draaide ze zich om. Maar ze zag niemand. Ze gooide haar oren in haar nek en liep langzaam verder, elk geluid. Ving ze op in haar kleine oren. Ook Astracan had het gehoord en ging bang tegen zijn moeder aan lopen. Opeens schoot ze weg in een verzamelde galop. Ze mocht niet gevolgd worden. Ze zag hoe ze werd ingehaald door Astracan en veruimde haar passen snel. Ze voelde hoe de temperatuur warmer werd en de ondergrond harder werd en onderbroken door een aantal flinke rotsen. Langzaam minderde ze vaart. Haar vacht was nat geworden en ze had zo'n dorst gekregen. Vlug schoten haar ogen langs de horizon. Instictief rende ze de rechterkant op. En de goede kant. Langzaam voelde ze een koelere wind door haar manen waaien en kreeg een prachtige oase in 't oog.
Haar ogen schoten een moment naar Astracan die braaf zijn moeder volgde . Opeens maakte ze haar hoeven los van de grond en sprintte naar de oase. Al snel hoorde ze het kabbelen van een helder riviertje. Gulzig liet ze haar hoofd zakken en schrokte wat van het water naar binnen. Ook Astracan had duidelijk dorst gekregen. Ze voelde hoe hij aan haar tepels zoog, het was een heerlijk geruststellend gevoel. Opeens voelde ze een schaduw over zich heen vallen. Ze had dus toch gelijk...
|
|
|
