De grond onder haar lichaam was zacht. Het had zo lekker gelegen voordat ze wakker was geworden, nog onbewust van het lichaam waar ze zich zonder kennis tegen genesteld had. Het maakte niet uit dat deze omgeving onbekend voor haar was, dat het gezelschap haar eerder had proberen te vermoorden. Alsof dat slechts kleine details waren die er niet toe deden, vervaagden ze van haar denkbeeld tot minderwaardige irritaties waarvoor ze geen moeite meer deed om aan te denken. De ontspanning was zo nieuw. Op het punt waar ze zich normaalgesproken onrustig op haar hoeven zou hijsen, lag ze stilletjes na te dommelen, het fluitende orkest van vogels ergens boven haar in de achtergrond en gedachtes op nul. Ze had hier eeuwig door kunnen slapen.

Ze realiseerde het terwijl ze vaag naar hem opgekeken had - Dacht ze, want de blik in zijn ogen was nieuw en bracht haar van haar normaal zo standvastige stuk, zelfs al wist ze al dat de hengst sowieso een niet te volgen imbeciel was. Vreemd genoeg leek dat op het moment niet uit te maken. Daarnaast hielp het feit dat ze nog niet helemaal wakker was ook niet mee.
De impulsieve reactie van haar lichaam verbaasde zelfs háár toen ze half spastisch van hem wegschoof en eenmaal op bepaald afstand van E'vesdar zat, ietwat oncomfortabel.
Op haar wang bijtend en nogmaals concluderend dat het niet allemaal maar één verschrikkelijke boze droom was, staarde ze wezenloos naar het mos voor haar hoeven voordat ze weer zo terug bij tijd was dat ze haar kop omhoog durfde te trekken om hem aan te kijken. Hoe het ook was gebeurd, hij had een grote fout begaan. Vieze perv, hoe dúrfde hij! Een merrie die hij niet eens kende zo in verwarring te brengen door haar eerst te redden, gevolgd door een poging tot moord, waarna ze samen een paar vierkante meter mos hadden gedeeld? Zónder dat ik ook maar de mogelijkheid had gekregen om het af te wijzen! Het was bespóttelijk, schandálig, zelfzúchtig! Iets wat een hengst van zijn standaard niet eens aan hoorde te dénken! Wat ging er toch om in dat rare hersenpannetje van die gestoorde perenkop! Het was absoluut iets wat ze niet zomaar ongestraft kon - en zoú laten gebeuren, …probeerde ze de woede in haar hoofd een vastere, tastbaardere vorm te geven. Het werkte alleen niet zo goed. Het hupste en het sprong, en ze leek er maar geen vat op te kunnen krijgen.
Ondertussen was de hengst alweer opgestaan, rekte zich uit alsof dit voorval hem niets deed. Hem wellicht zelfs dagelijks overkwam. Vlegel dat 'ie was. Ze snapte niet waarom zij hem zelfs maar enkele miliseconden aardig had gevonden.
Haar mond voelde droog aan alsof de woorden die haar mond normaal gesproken opvulden nog eens extra wilde laten blijken dat ze er niet voor haar zouden zijn vandaag. Terwijl ze zichzelf op hoorde te jutten en op zou moeten staan om hem eens een flinke preek te geven, voelde ze zich daar alles behalve toe instaat; In plaats daarvan voelde ze zich hulpeloos en ontzettend kwetsbaar.
Alsof hij haar stilzwijgen desondanks op magische wijzen had omgezet in zinnen, vulde zijn nonchalante woorden, zich als een schild tegen haar - zo had ze gedacht - onzichtbare haatgevoelens (omdat hij haar in een situatie als deze had gesleurd) opzettend, de ruimte: "Het was niet mijn bedoeling geweest om zo wakker te worden."
Hoé... Ze staarde hem aan, nog steeds vanaf de grond, onbegrip in haar nu toch wel hatelijke blik sidderend. Hoe kón hij er... er zo gemakkelijk over doen terwijl zíj helemaal omgewoed werd vanbinnen. "Mijn excuses..."
Plotseling leek het moment de emoties van de vorige avond te absorberen, zich binnen in haar op te zwellen bij de rest van haar onwetende kwesties. Het was chaos. Ze snapte er níks meer van. Wáárom? wilde ze vragen. Hoé? Wat gebeurt er? Wat gebeurde er gisteren? Wat in gódsnaam was die panter en waarom had hij haar willen vermoorden? Beduusd staarde ze hem aan. Ze had nog nooit een hengst ontmoet die zoveel vragen in haar had doen opkomen. E'vesdar had haar totaal uit haar oersaaie, maar vertrouwde dagritueel gerukt. Het voelde vreselijk verwarrend en eng.

Ze had geen woorden, dus probeerde ze al haar gevoelens, haar vragen, haar trots, haar vernedering en spijt op de één of andere manier in haar blik te laten weerspiegelen. Haar hersens rookte spuugde terwijl ze zich langzaam op haar benen hees. Een stilte viel terwijl ze in zijn oranje ogen staarde die vreemd genoeg van alles en nog wat tegen haar probeerde te zeggen, leek het wel. Maar ze had er geen zin meer in. Ze stapte naar de muur rechts van haar, op de één of andere manier wetend dat daar de snelste uitgang naar het Minanter zat. Zonder om te kijken haastte ze zich door een opening, een donkere gang in, daarbij de ruimte die haar enkel verwarring had gebracht achterlatend.
Op goed geluk de instructies van gisteren in haar hoofd herhalend, kam ze uiteindelijk terecht bij een overwoekerde doorgang. Door de lichte spleetjes scheen helder licht en op instinct duwde ze de lange klimop stengels aan de kant. Automatisch zoog ze een diepe teug verhelderend zuurstof naar binnen en stapte vervolgens in het vrije daglicht.

Snelle drafpassen dreunden op het bospad. Ze wilde dit stuk van het woud zo snel mogelijk achter haar laten, had ze besloten nu ze weer beschikte over een normale manier van rationele beslissingen maken. Ze had het bovendien net even uitgeprobeerd en was er achtergekomen dat ze ook weer normaal kon praten. Het zal dus wel aan die verdraaide grot gelegen hebben, hield ze zichzelf koppig voor.

Ondanks de frisse lucht duurde het niet veel passen voordat haar gedachtegang weer terugkeerde naar de hengst, E’vesdar.
Wellicht had hij geprobeerd haar te vermoorden, maar als ze dat opwoog tegen de keren die hij haar had gered leek het plots zo… onbelangrijk. Hij had haar beschermt. De kwade geesten voor haar op afstand gehouden. Blauwe maan, een periode waarop ze normaalgesproken nachtenlang vastzat in nachtmerrie na nachtmerrie… Was toch zo zorgeloos ingedommeld als een jong vogeltje in een nest…
Misschien had de wereld om haar heen gelijk, misschien was ze inderdaad maar een zielige, weerloze merrie die niet voor haarzelf hoorde te zorgen. Juist daarom had ze altijd het gevoel gehad alsof ze het tegendeel moest bewijzen, wetend dat ze altijd kon rekenen op de eeuwige vlammen in haar versteende hart die steeds wéér en wéér haar standvastigheid en trots in stand hield. Maar als ze nu echt eerlijk was tegen haarzelf... Wás ze wel in staat om deze harde wereld alleen aan te kunnen? En zo ja, hoé?
Ze kon niet tegen zichzelf liegen. Het was niet zijzelf die haar van de wolven had gered, net als dat het niet zíj was die op eigen krachten boven het ijskoude wateroppervlak was gekomen bij de waterval. De plotse drang om hem te bedanken voor zelfs maar zijn aanwezigheid, maakte dat haar lichaam voordat ze het zelf helemaal door had een rechtsomkeert maakte. Alsof er een nieuwe wereld voor haar was open gegaan rende ze terug naar de struiken die de ingang verhulden en worstelde zich er opnieuw doorheen.
Ze wilde hem bedanken.
Ze wilde hem nog één keer zien voordat ze terug zou gaan naar het Orlais om te zeggen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. (Of in ieder geval iets in die trant.) Ze liep terug naar de ronde opening in de grot, zag echter al direct dat de ruimte er hetzelfde uitzag als toen ze hem eerder die vorige avond aantroffen: Leeg.