When the past is hunting you. [Libertad]

Stoppen met rennen en de realiteit voor ogen komen. Stoppen met rennen en je omdraaien naar degene die je dood wilde ... degene die je moest doden maar het punt van de hele zaak was de moed vinden om het te doen. De moed samen te rapen om degene die je dood wilt de afgrond in te duwen om je eigen leven te redden. De angst in sommige ogen was een onbeschrijfelijk fenomeen ... onschuldigen samen steken in een bos en ze laten vechten tot er één terug levend uit kwam was gewoon gruwelijk. Hoe ver moest het gekomen zijn om dit in te voeren, om je kuddes onder bedwang te houden? Serano had die vraag meermaals door zijn geest laten dwalen maar hij kon nooit op een goed antwoordt komen. De verhalen waren er wel, over een grote opstand tegen de leiders van het gebied met zen tien kuddes. Er was één kudde fel genoeg om opstand te bieden en die werden afgeslacht tot het laatste veulen. Als herinnering van die opstand moesten ieder jaar één merrie en één hengst uit iedere kudde naar voor treden om te vechten tot de dood. Toen hij voor het eerst de verhalen van zijn vader te horen kreeg borrelde een zekere woede op. Hij wou geen onschuldig bloed zien verspilt worden. Maar het was niet zijn keus en op zijn drie werd hij weggerukt van zijn familie en samen met de onervaren Jenna in de bossen gestoken tijdens een kille winter.

Hij opende zijn ogen en keek naar het groene gras onder hem. De beelden van die tijd raasden voor zijn geest en een gevoel die weinigen konden delen nam bezit van zijn lichaam. Het liefst van al was hij gestorven naast haar of had hij zijn leven voor haar gegeven maar zoals iedereen zei: De goden waren je gunstig gezind Serano. Hij overleefde het en keerde vermoeid terug naar huis met een verwerkingsproces van jaren. Hetgene wat hij het meest nodig had was de troost van zijn moeder maar ze was er niet. Libertad had hem zo goed mogelijk opgevangen omdat hij de enige was die dat gevoel kon delen. Serano kon zich niet meer normaal gedragen tegen anderen. Hij knakte als een twijgje bij de minste woordwisselingen hij hoorde of had. Hij wist nog goed wat Libertad hem had gezegd, hoe hij met dat verdriet, die woede moest omgaan.

"Ik zet mijn emoties altijd over in mijn werk ... op die manier kwets ik daar geen andere mee buiten mezelf."

En Serano volgde die raad op en stak al zijn emoties en concentratie in zijn werk als leider. Het hield, hij werd er beter van. Hij verloor niet sneller zijn geduld meer en kon beter, maar verbitterd, omgaan met andere paarden. Toch bezorgde de kudde hem teveel druk en vluchtte hij na een half jaar. Hij vertelde niemand, zelf Libertad, niet waar hij geen hing. Hij wou weg van de plek, weg van het bloedvergiet, weg van de herinneringen. En zijn instincten om te overleven waren zo groot dat hij hier op BMH ook zijn leiderstatus kon krijgen. De dingen die hij van Jenna had geleerd waren hier van enorm belang. Overleven was regel 1 en de rest kwam veel later. Terwijl het gras tussen zijn tanden door scheurde bracht Serano de ene herinneringen naar de andere op...

Gast **Profile**

Het was een turbulente tijd voor Libertad geweest, een korte periode was hij de leider van de derde rang geweest, om later weer ingezet te worden voor de tweede rang. Uiteindelijk had hij zijn taken opgegeven, misschien lichtjes onder dwang maar dat deed er nu niet meer toe. Hij was blij zijn rustige leven weer op te pakken, ondanks dat hij het wel voelde kriebelen om over de kudde te waken. Waarschijnlijk zou zijn tijd ooit nog komen, misschien wel in een land ver weg. Misschien was hij er wel helemaal niet klaar voor om zo een belangrijke taak op zich te nemen, de laatste jaren had hij in zo veel verschillende dignen gefaald dat het ook onmogelijk had geleken om het goed te doen als leider.

Maar nu was hem ter oren gekomen dat een andere hengst zich bij de leiders had gevoegd, een hengst die hoorde tot de nieuwe garde, een naam die hij maar al te goed kende. Het was immers Libertad geweest die Serano had opgeleid, de technieken van het overleven had geleerd, zoals hij bij Jenna had gedaan. Al had Jenna die vreselijke dag niet overleefd, en eveneens was haar moeder weken later aan verdriet gestorven.

Het idee om weer tegenover Serano te staan, de emotie's te voelen die herinnering nu eenmaal teweeg brengen, hij vroeg zich aan of hij het aan zou kunnen. Maar hij verlangde zo erg om herinnerd te worden aan vroeger, aan zijn dochter waar hij zo zielsveel van had gehouden. Hij wilde de hengst zien die haar had zien sterven, hij wilde de hengst zien die er voor had gezorgd dat zijn dochter geliefd was gestorven, geliefd door hem. Hij had Serano na die dag nooit meer gezien, immers werd hij gehuldigt voor zijn heldendaden. Libertad had het te druk gehad met zijn partner, welke stervende was van haar verdriet. Na de dood van de moeder van Jenna was hij verder getrokken, op zoek naar iets dat hem kon vast houden, veel vond hij niet maar Serano had nooit zijn gedachtes verlaten. Hij was immers als een zoon geweest, en nadat hij Jenna had verloren, na die vreselijke wedstrijd in het woud was hij ook zijn zoon verloren, hij had de harde blik in zijn ogen gezien, er was niks meer over van de oude Serano.

Volledig in gedachtes afgedwaald blijft hij rond lopen, zijn lichte manen in de wind, de veren en blauwe kralen kletterend tegen elkaar. Een zucht ontglipt zijn lippen wanneer hij het woud van Ferelden bereikt, Serano kon niet ver zijn als het de Serano was die Libertad kende.

When the past is hunting you. [Libertad] Libbytekst

Jenna, Brisa <3

Het had hem een volledige week gekost om hier in te prenten op zijn omgeving. Om te leren snappen waar de problemen waren, om te leren omgaan met de kudde en vooral om te vergeten wat vergeten moest worden. Maar hij deed echt hard zijn best tog gingen herinneringen niet zo heel snel weg. S'nachts, als hij genoot van een krachtige maar korte slaap werd hij gewekt door hartverscheurende nachtmerries waarin de andere deelnemende hengsten en merrie zich op hem wreekten in vormen en maten die onmogelijk waren. Of dan zag hij bevoorbeeld één beeld van Jenna en dat zorgde bij hem voor ophef de rest van de nacht. Dus het vraagde vaak meer van hem dan nodig was. De reden waarom hij ook niet echt tussen andere kudde paarden terug keerde, hij bleef hier, in zijn gebied of ging hoogstens eens naar het strand daar waar niemand hem echt kon storen. Wie hem wou spreken moest hem maar komen zoeken ... zo was hij immers niet altijd.

Hij gooit zijn hoofd in de lucht en spitst zijn oren op de omgeving. De vogel die twee tellen geleden in een boom zat te fluiten staakte zijn lied. Het konijn enkele meters verder was gevlucht in zijn hol en de herten op één kilometer waren verder weg bewogen, alsof ze van iets weg bewogen. Had het niet aan Libertad en Jenna gelegen dan waren zijn instincten helemaal niet zo aangescherpt. Ieder detail in zijn omgeving was nuttige informatie. Er was maar één regel, overleven. Hij snoof kort, de wind kon hem geen informatie voorzien dus dat betekend dat wat onrust bezorgde aan de andere dieren in een directe lijn voor hem lag, diegene kon hem ruiken of tenzij Serano hem te snel af was.

Zijn lichaam sprong meteen in een soepel snelle galop. Hij rende een kilometer naar links om dan in een ruime boog rond te lopen en uiteindelijk ergens achter de indringer te komen staan. Maar toen hij zag wie het was vielen al zijn actieve zintuigen en redeneringen stil. Hij kwam tot stilstand en keek alleen maar zwijgend toe naar de hengst, Libertad. Hij slikte, verschillende beelden schoten voor zijn ogen weg. Libertad was de enige die wist hoe het voelde om in zo'n strijd gegooid te worden, hij was de enige en niemand anders kon dat gevoel delen. Libertad was meer vader voor Serano dan welke andere hengst dan ook. 'Libertad.' Klonk in een gesmoord woord van angst en verdriet. Hij zette aarzelend een stap naar voor, moest hij nu blij of kwaad zijn met dit? Hij was gevlucht omdat hij het ondragelijk vond, tog had hij enorm veel spijt gehad door nooit iemand op de hoogte te brengen al wist hij wel dat Libertad hem kon doorgronden op ieder mogelijk vlak...

Gast **Profile**

Hoe gesmoord en zacht zijn naam ook hand geklonken in de wind, het stemgeluid prikte nog na in zijn oren. Kalm en beheerst draait Libertad zijn lichaam, zijn hoofd statig en sterk gedragen boven zijn lichaam maar zijn ogen hoopvol zoekend naar de hengst. En daar stond Serano. Een wrange lach glijd over zijn lippen en hij heft zijn hoofd om de hengst beter te aanschouwen, ondanks de gekwelde blik in zijn ogen zag hij er goed uit. 'Serano' zijn stem is kalm en krachtig, zoals deze altijd al was geweest, Libertad had altijd discipline gekend, al vanaf jongs af aan toen zijn ouders hem achter lieten, en de kracht van die discipline is nu nog steeds hoorbaar in zijn stem. Alsof hij nog steeds jonge paarden moest trainen om hen weg te sturen naar hun dood. Het hele voorgeval jaren geleden staat nog op zijn netvlies gebrand, na al die jaren kon hij het levenloze mishandelde lichaam van zijn jonge dochter nog steeds niet vergeten. Minuten, uren waren voorbij gestreken en hij was er zeker van geweest dat ze weer zou op staan, weg zou rennen van alle agressie in het vreselijk woud. Maar dat deed ze niet ze bleef daar liggen, roerloos met haar ogen wijd open.

Jenna was zijn eerste dochter geweest, en de eerste waar hij zijn hart aan had verloren. Ze was een slimme zelfstandige merrie geweest, wijs voor haar leeftijd en met de eigenschap om zich totaal aan te passen aan haar omgeving, de kleinste dingen op te merken die een ander ontgaan zou zijn gegaan. Jenna was de merrie geweest die er voor had gezorgd dat Libertad zijn verleden kon afsluiten, kon beginnen aan zijn nieuwe leven. Maar alles werd ruw uit zijn handen getrokken toen zij werd uitgekozen, toen zij werd weg gezonden, in angst had hij toegekeken, elke handeling volgend. Een zucht ontgaat zijn lippen en hij stapt voorwaarts richting Serano.

Jenna, Brisa <3

De manier waarop Libertad zijn naam zei, kalm en krachtig, bracht hem terug naar het verleden. Hij sloot zijn ogen en zag het beeld nog zo helder voor zijn geest. Hij en Jenna voor hem, luistert naar zijn woorden van wijsheid om te overleven in de kille koude bossen van die verschrikkelijke winter. Libertad had zich enorm sterk gehouden over het feit dat zijn dochter de dood tegemoet zou wandelen. Misschien was hij ervan overtuigd dat ze het zou overleven of misschien liet hij niets van dat hartverscheurende verdriet blijken zodat zijn dochter ook niet in de put zou geraken nog voor ze het bos in moest. 'Blijf in leven!' Had Libertad hen beide toegeroepen die dag... blijf in leven ... Serano had het overleefd maar op welke manier?

De kracht achter Libertad's stem bracht hij terug naar toe. Zijn lichaam nam ongewild een wat grotere, staterige houding aan vooral het respect voor Libertad, zijn trainer, kwam naar voor. Zijn hoofd hing wat lager, zijn zwarte ogen keken de bleke hengst respectvol aan. Hij had het geweten maar hij durfde Libertad niet onder ogen komen voor de herinneringen al konden ze hem wat beter maken. Ze konden steun vinden bij elkaar, meer dan iemand anders dat kon doen. En dat Libertad hier was, in zijn bossen betekende dat hij waarschijnlijk op zoek was naar de hengst, de leider van rang 4. Maar hij kon de connectie tussen Jenna en Libertad moeilijk uit zijn geest halen, hij zag de hengst en dacht meteen aan Jenna. Libertad stapt langzaam zijn richting uit en Serena blijft zijn bewegingen volgen. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen.' Zei Serano dan op een wat meer verbitterde kalme manier. 'Ik ben blij dat je er bent, dat je komt ...' Hij zweeg en keek op zoekend naar de juiste woorden. '... Ik kon het zelf niet, nog niet tenminste.' Hij zweeg en drukte zijn neus kort tegen de hals van Libertad en vond de geur die hem al die nachten had gerust gesteld, een geur die ook Jenna droeg. 'Bedankt.' Fluisterde hij uiteindelijk. Serano was blij ... blij dat Libertad hem was komen opzoeken terwijl hij zelf het niet kon ...

Gast **Profile**

De zachte woorden van Serano brengen hem terug naar vroeger en heel even veranderd de grote sterke gevlekte hengst weer in de jonge angstige hengst die Libertad vroeger had gekend. Wanneer hij de aanraking van Serano op zijn hals voelt stapt hij voorwaarts en slaat zijn hals om die van Serano heen, trekt hem dicht tegen zich aan. 'Kom hier jongen' Zijn stem is warm en vriendelijk. Na al die jaren was Serano alles wat hij nog had, zijn dochter was immers gestorven en zijn enige liefde had hem verlaten voor een ander. Het leven was hem niet goed gezind geweest, toch deed hij alle moeite om positief te blijven. Een zachte zucht ontglipt hem en na enkele tellen neemt hij weer afstand, laat zijn blik kort over Serano glijden. 'Je hebt het goed voor elkaar' Glimlacht hij wat bitter, wetende dat Serano nooit zou terug krijgen wat hij had verloren, en zelfs dan zou het nooit hetzelfde zijn.

Jenna, Brisa, Serano <3

Toen Libertad hem omhelsde viel al de druk en stress weg. Hij ademde alle lucht uit zijn longen en hield zich vast an Libertad. De herinneringen stroomde in grote beken door zijn geest heen en vooral dat ene ... het beeld van de schimmelkleurige merrie met haar zwart inteligente ogen die Serano aandachtig opnam. Hij had zoveel bewondering voor Libertad en Jenna gehad, geen van beide had ook maar iets getoond over de nakende dood en het vertrek. Het ergste was dat Libertad zijn dochter moest trainen en daar keek Serano het meest naar op. Toen Libertad zich terug trok keek Serano hem met een zwakke glimlach aan. De woorden duwde wat meer kracht bij de hengst binnen. 'Was het niet zonder jou en J...' Hij zweeg en wendde zijn blik kort naar de grond. 'Zonder jou en haar was ik hier niet gekomen.' Zei hij uiteindelijk, waarbij hij Jenna's naam nauwgezet ontliep.

Hij blikte door de bomen heen naar de omgeving. Liet zijn zintuigen het werk doen en kwam tot de conclusie dat het merendeel van de dieren zich gewoon rustig verder begaven met hun taken. Het was stil, geen andere paarden. 'Ben je hier al lang?' Vroeg hij nieuwgierig. Hij zette een stapje naar achter en blikte naar Libertad die er nog steeds in al zijn kracht en uitstraling stond. Hij bleef Libertad even in stilte aankijken voor hij weer begon te praten. 'Ik heb alles gedaan wat je me vroeg. Ik hield me bezig maar probeerde tergelijk te herinneren. Het werkt maar ik vraag me af ...' Hij zweeg even. 'Hoe is jouw leven geweest?' Hij wist niet dat de moeder van Jenna overleden was net als alle andere oudjes uit hun kudde geweest. Was de hele kudde uit elkaar gegaan toen Libertad en Serano waren verdwenen. En niet alleen hen ook zijn ouders waren vertrokken, de kudde was dus ontzettend geslonken...

**Profile**

» Libertad
» Libertad • My hoofs in the yours
» Libertad |We can't plan life. All we can do is be available for it.
» Walking In To A New Life -> Libertad
» When the past hunts you down .ENG

When the past is hunting you. [Libertad]

When the past is hunting you. [Libertad]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen