Verward.. Kon je haar ooit verward noemen? Misschien was dit het dichtste dat ze ooit kwam bij het tonen van emotie. Zij, als rechterhand van de duivel. Een toestand van verwardheid leek absurd voor een merrie van haar kaliber. Toch was het de waarheid. Zoals ze nu haar weg baande tussen de bomen van het duistere woud door. Gelukkig kon niemand haar zo aanschouwen, want geen enkele ziel haalde het in zijn hoofd om hier rond te dwalen. Althans, niet zonder een reden. Af en toe was er die enkeling, de uitzondering, het paard dat zich ofwel bij hen wilde voegen, of te stom was om hen te mijden. De enige die momenteel van haar status zou afweten, zou Avanti zijn. Ze wist dat hij haar onrust kon voelen. De band tussen de schimmen was sterk en hij als leider wist de kleinste oneffenheden aan te wijzen. Ergens zat het haar dwars dat juist de schimmen konden aanvoelen hoe ze ervoor stond en toch kreeg ze zelf geen vat op wat er nou precies aan de hand was.

De verwarring dreef haar enkel aan tot woedde. Ayana was in een bui waarin ze alles op haar pad kon slopen, een alles verwoestende storm. Ze was echter niet blind genoeg om zomaar een gebied op te stormen. Nee, ze hield zichzelf in Vyranthium, als geketend aan de bomen. Hier was niemand, niemand die haar ongemak wegens haar verwarring kon voelen. Niemand die haar pad zou kruizen en de storm zou ontketenen. Hoe fout ze was in haar oordeel. De valkkleurige merrie stapte met stevige, toch sierlijke passen voort. De strepen en vlekken die zich over haar lichaam bevonden waren kenmerkend aan de kudde waar zij eens toe had behoord. Paarden buiten dat gebied zochten er niets achter, maar uiteindelijk bleek de bron van haar verwarring de kudde te zijn waar zij in was opgegroeid. Zo scherp als ze was, merkte ze op dat er zich toch een verloren ziel in het bos bevond. De merrie dacht erover om een andere weg in te slaan, maar besloot toch de achtervolging in te zetten. Enige emotie nu volledig van haar gelaat weggeveegd. Ayana voelde zich ergens wat gerust dat ze die macht over haar lichaam niet was verloren. Met soepele passen sloot ze zonder moeite de ruimte tussen haar en de bruine hengst. Haar groene ogen strak op hem gericht, terwijl hij zich plots omdraaide, de oren in de nek. Donkere manen vielen rustig langs haar hals, over het litteken dat Avanti had achtergelaten. Haar aandacht was gericht op hem, haar ogen vastgehaakt in de zijne, kijkend naar het bekende paars. Dit moest er een van Avanti zijn. Had hij niet verteld over de wezens die dankzij hem de aarde bewandelde. De hengst voor haar leek verzonken in zijn eigen gedachten en begon te spreken. Het was haar duidelijk dat de woorden niet aan haar gericht waren, hoe eigenaardig dat ook was. Alsof hij tegen zichzelf praatte, alleen dan in meervoudsvorm. Zijn aandacht keerde echter weer volledig terug bij haar. 'Wat een genoegen om jou hier te mogen ontmoeten. Zeg me eens, wat doe je hier zo alleen in Vyranthium?' vroeg ze hem. Haar stem zuiker zoet, met een mysterieuze ondertoon.
[Srry dat ik je zo lang heb laten wachten. Ik was even aan het brainstormen over Ayana en wat ik haar gegeven heb bij de wedstrijd, en hoe dit het beste uitgewerkt kon worden]