Technisch gezien mocht hij hier niet zijn want technisch gezien was hij geen kuddepaard meer. Hij en boezemvriend Rixan waren verbannen naar 'the outlands' zo gaf hij de verdorde woestijn en het diepe schimmenbos zijn naam. En leiders konden hem straffen, omdat hij hier was. Maar wat konden ze meer doen dan waar hij nu stond? Hij was verbannen, kende geen liefde, geen leven en geen zin om te leven dus in welke mogelijke vorm zouden ze hem kunnen straffen. Hij terug bij Avanti dumpen? Pff, nee, Avanti zouden ze hier niet bij betrekken. In die kleine tussentijd van enkele weken was Alvaro wat sterkte geworden, wat meer als vroeger, mede dankzij Katar. Ze had hem een beetje op het juiste spoor gebracht. De oude hengst was niet langer angstig om de dreigementen van de schimmenleider, laat staan dat hij ook maar luisterde.

Zijn gedempte onregelmatige stap slenterde langs de kudde paarden terug het bos in. Hij zou er niet tussen gaan huppelen daarvoor was hij te onaangenaam. Hij staarde naar het witbedekte landschap terwijl de sneeuw met dikke vlokken uit de lucht viel. Zelf had hij zelden last van de kou, hij was een forse frieshengst maar anderzijds teisterde de kou zijn manke been. Mankheid die eeuwig zou blijven hangen en nooit zou genezen of tenzij de schimmen hem weer terugnamen ... dan was hij nog liever dood. De kou drong er zo ver in door dat het moeilijker werd voor hem om te bewegen. Dus hij wist niet wat leuker was, de kou of de lange hete zomerdagen. Hij stapte op een stroeve lastige manier verder, het ergerde hem dat zag je duidelijk in zijn paarse ogen. Het deed pijn, pijn die er hem aan hielp herinneren wie hij was en wat hij deze wereld had aangedaan met al zijn slechte woorden en beslissingen. Zijn blik verplaatste zich naar een andere richting toen zijn neusgaten een bekende geur opsnoven. 'Ze zal het nooit leren.' Siste hij voor zichzelf toen de geur zich bekend maakte als Glow. Langzaam zocht hij haar en vond haar lopend tussen de donkere bomen in. 'Weet je hoe gevaarlijk het hier is voor je Glow.' Mompelde hij afkeurend eens zijn paarse ogen zich op de hare hadden gericht ...

Alvaro blijft met zijn lege blik tussen de bomen staan kijken naar Glow. Die nog steeds overactieve vrolijke Glow. Ze bracht je inderdaad in een goede stemming maar voor Alvaro was haar overactief zijn vaak een reden geweest om haar de rug toe te keren. Toch was ze één van de belangrijken in zijn leven, ze hadden samen al veel meegemaakt en ondernomen. De reden waarom hij blij was haar hier weer te zien, gezond en wel. Dat veronderstelde hij tenminste. Ze zag er nog steeds goed uit in tegenstelling tot Alvaro die op alle mogelijke plaatsen gebroken en gekrenkt was geweest. Ze gilde zijn nam bijna en meteen landde zijn oren in zijn hals. En je zou nu eens moeten weten hoeveel schimmen dat gehoord zouden hebben. Maar toch ... hij liet haar begaan.

Hij voelde haar neusje tussen zijn manen en sloot kort zijn ogen. Hij snoof warme lucht tegen haar zwarte vacht en glimlachte kort. Haar fluisterwoorden slaat hij zo goed als in de wind. Hij was niet de hengst die zulke dingen zou gaan terugzeggen. Zijn gebaren waren vaak al meer of genoeg. 'Jouw gegil heeft het halve schimmenbos gewekt.' Mijmerde hij dan streng. Ja, Streng, ze was weer te entousiast geweest. 'Dus ik stel voor dat we verdwijnen voor men broer hier is.' Vervolgde Alvaro veelbelovend. Zijn manke lichaam gaat in stap en snel, wat snel was, bewoog hij tussen de bomen door. 'Waar heb je al die tijd gezeten?' Vroeg hij na een tijdje ...