I love this place #

**Profile** Number of posts : 637 Status : Active

Úni

ÚNI
I love the world, and I love you

Pure kalmte straalde de bonte merrie uit terwijl ze door het bos liep. Ze liep over een aantal hoge rotsen tussen elke boom door. Af en toe zigzagde ze eens om wat bomen te kunnen ontwijken. Het was een heerlijke dag voor de merrie. Ze hoorde bij de rang 1 en hoopte dat ze binnenkort hogerop kon. Ze kende ook nog niet zoveel paarden hier in het gebied, maar lang zou dat niet duren. Hoopte ze. De merrie liet haar ogen over de omgeving heenglijden. Elk oog was anders voor haar. Haar rechteroog was helder bruin en het andere, de linker, was een maanoog. Haar ouders hadden beiden ook één maanoog en ook de linkerkant. Ze had het dan ook van hen over gekregen. Geërfd. De merrie schudde met haar dunne gekleurde manen terwijl ze steeds dieper het bos in liep. Ze had wel gehoord van de waterval en daar was ze nu al verliefd op. Stromend water of het heldere water in de grote plas onder het water dat naar beneden stortte. Heel ingewikkeld, maar zij snapte het wel en ze vond het prachtig. Ze had er gewoon geen woorden voor en zou er zelfs willen wonen. Ze was dan ook een erg liefhebbende merrie. Ze hield vooral van veulens, vrienden en bloemen. En natuurlijk de waterval, waar ze nu dichtbij kwam. Haar blik gleed over de omgeving terwijl haar oortjes heen en weer draaiden. Ze zochten naar het geluid van het water en dat was dan ook snel te horen. Ze zette haar slanke lichaam in een zachte draf. Ze zwiepte met haar staart heen en weer en draafde rustig naar beneden. Ze sprong van een rots op de grond tussen de bomen. In een kleine handgalop, rende ze op het water af. Een hoge waterval was voor haar neus te vinden en meteen remde ze af, vlak voor het water. Ze bekeek even het water, erg helder. Ze glimlachte even en liet haar blik over de waterval zelf glijden. Het was echt prachtig zoals iedereen had verteld. Ze bleef een paar minuten staren en merkte dat later pas op. Ze schudde met haar hoofd en liet haar hals zakken om een paar slokken van het water te nemen. Heerlijk. Ze had lang gelopen en kon wat drinken zeker gebruiken. Ze briesde even en bekeek haar eigen spiegelbeeld. Het was winter, maar toch had ze dorst. Een laagje wintervacht was te vinden op haar dunne zijdevacht. Ze keek nieuwsgierig naar het witte gebied. Ze vond het vroeger altijd raar dat alles in de winter was bevroren. Op een dag rende ze naar haar moeder en vader toe en vertelde dat er iets héél raar was. Ze volgden haar en waren even geschrokken, tot ze aan de waterval kwamen. De favoriete plek van de jonge merrie. Ze lachten toen het veulen vertelde dat dit niet bevroren was. Ze hadden haar die dag uitgelegd dat het kwam doordat de waterval zo sterk was. Sindsdien vond de merrie het een speciale plek. Ze grinnikte even en liet haar voorhoeven in het water zakken. Het was misschien koud door de winter, toch had ze hier even zin in. Ze had door het draven en galopperen haar spieren opgewarmd en dat voelde ze diep vanbinnen ook. Úni nam nog een paar slokken waarna ze rustig weer uit het water stapte. Haar blik gleed nog eens over de waterval en toen rook ze het. Er was hier nog iemand. En ook een paard zoals haar. Haar oren draaiden nieuwsgierig alle kanten op terwijl ze afwachtte tot het paard dichterbij zou komen. Haar vriendelijke, toch voorzichtige, stem was te horen en galmde door het gebied: "Wie is daar?"

**Profile** Number of posts : 1162

vanmijjjj, typ zo meteen

**Profile** Number of posts : 1162

Diablo - we'll always only ever be an ocean apart.

Zoals iedereen te weten kwam wanneer ze Diablo ontmoetten, had Diablo een grote voorliefde voor water. Hij had daar zo zijn gegronde redenen voor, maar dat even terzijde. Zijn voorkeur ging uit naar de zee en vooral diens verwoestende krachten. Er was niets zo sterk als de golven die op je in beukten. Maar ook de watervallen van Blue Moon Horses vond hij goddelijk. Zo was hij 's morgens opgestaan en was hij er heen gegaan. Het was geen groot geheim dat watervallen grotten konden bezitten die zich schuilhielden achter het vallende water.

Aangezien Diablo zo een waterrat was, duurde het niet lang voordat hij de 'secret spot' had ontdekt. Hij had zich genietend onder het stromende water gezet maar viel - uit pure lompheid - naar achteren. In plaats van tegen een harde wand aan te beuken had hij een van de prachtigste plekken mogen aanschouwen die hij ooit had gezien. De grot was niet enkel vochtig en klam, maar er groeiden verschillende klimopsoorten overheen de wanden, en aan de ingang konden nog enkele lelies groeien omdat het water hier en daar toch wat licht doorliet. Het was een streling voor het oog geweest.

En ook nu stond hij daar weer, met zijn benen in het ondiepe water, luisterend naar de geluiden die de waterval maakte. Hij was één levende massa van rust, zowel fysiek als mentaal. Uren had hij daar gestaan. Uren had hij genoten van de bescherming van het waterdeken, voor niemand zichtbaar. Het duurde langer dan normaal voordat Diablo de geur van Uni opving, maar dat maakte in dit geval helemaal niets uit. Zij kon hem niet zien, en hij haar niet. Wanneer de merrie echter ook zijn geur opvangt en vraagt wie er in de buurt was, ontsnapte een zucht tussen Diablos lippen. Daar ging zijn rust. Maar na even denken, kon de hele situatie nog wel grappig worden. 'Ik!' riep Diablo op een onheilspellende en akelige manier. 'Ik ben de geest van de waterval!' Hoe kinderlijk het ook was, Diablo vond zijn lol er wel in. Hij lachte even zachtjes en gesmoord voordat hij verder ging. 'Wie durft mij te storen?'

**Profile** Number of posts : 637 Status : Active

Úni

ÚNI
I love the world, and I love you

'Ik!' riep iemand, vast de hengst die ze rook, op een onheilspellende en akelige manier. 'Ik ben de geest van de waterval!' 'Wie durft mij te storen?' Onrustig draaiden de oren van de merrie heen en weer terwijl ze rond haar heenkeek. Ze rook het paard heel erg goed en had geroken dat het een hengst was. De hengst die ze zojuist had geroken en in haar buurt voelde. Deze was immers verdwenen of hij speelde in haar ogen verstoppertje. Ze rolde met haar ogen en liet haar blik daarna toch even over het hele gebied heenglijden. Ze zag hem niet. Misschien bespiedde hij haar vanuit de struiken. Waar anders. Ze liep even naar de dichtste bomen en struiken, maar daar was niemand te zien. Ze sloeg ongeduldig met haar hoef op de grond en liep weer naar het water toe. Hier was de geur veel sterker dan bij de struiken. Waar zat die hengst toch? In een boom kon hij niet zitten, dat zou te gek zijn. Ze sloeg met haar bonte staart heen en weer terwijl het gekraak onder haar hoeven wat luider werd. Stomme krakende sneeuw. Ze hief haar hoofd op en snoof eens goed. De geur kwam dichterbij, maar toch zag ze geen verstopplaats voor een paard. Ze zette haar hoeven in het water en dacht na. Nee, nu zou ze echt niet gaan zwemmen om iemand te zoeken. Ze moesten maar naar haar toekomen als ze haar echt nodig hadden. "Geest van de waterval.. Ja.. Tuurlijk" klonk haar zachte en vriendelijke stem even. Dat zei ze natuurlijk tegen zichzelf, want de hengst leek te ver weg om haar dit te kunnen horen uitspreken. "Laat je nou maar zien! Ik weet heus wel dat je daar ergens bent bij die waterval.. Denk ik.." Even riep ze. Ze verwachtte niet dat de hengst haar kon horen als ze stil en op haar normale manier praatte. Toen ze vroeg wie er was, riep ze dat ook. En hij riep ook in haar richting. Alles was best verwarrend voor de merrie. Ze zag echt niets waar de hengst zich zou kunnen verstoppen want bij de struiken en bomen was ze al gaan kijken. De merrie stapte dieper in het water en nam nog even een paar slokken waarna ze opnieuw naar voren staarde. Haar ogen bespeurden alles aan de wanden van de waterval. Ze had wel eens gehoord dat er achter de grote straal een grot bevond, maar zo ver zwemmen met de winter? Nee, bedankt. Zo gek was ze niet en zo dik was haar wintervacht ook niet. Sommige paarden hadden een vele dikkere vacht gekregen, maar zij helemaal niet. Het was een dunne laag en haar onderlaag was ook nog eens super dun. Úni schudde even met haar manen waarna ze zweeg. Ze wilde wachten op het paard, maar misschien wou hij niet eens gezelschap en zou hij niet komen. Of hij vond haar stom of durfde niet. Er waren genoeg redenen om niet te komen. Al wilde ze wel iemand in haar buurt of leren kennen. "Kom op laat je zien! Ik blijf niet wachten en je maakt me best nieuwsgierig! Ik ben Úni!" Opnieuw klonk het zachte geroep van de 6 jarige merrie. Het was niet hard dus je zou niet gestoord worden van de stem. Ze zuchtte even en hoopte dat hij toch eens tevoorschijn zou komen

**Profile** Number of posts : 1162

Diablo - we'll always only ever be an ocean apart.

Diablos bulderlach weerklonk in de grot en het geluid werd enkel versterkt door de muren. Het klonk akelig, en truth be told, hij schrok er zelf wel even van. Bij haar halve smeekbede om toch maar tevoorschijn te komen, dook de hengst onderwater en zwom in één adem naar de oever. Wanneer het water to ondiep werd kwam hij weer boven en schudde zich ongegeneerd van kop tot teen uit. 'Goeiemorgend', een brede en alles overtreffende grijns sierde zijn ruwe lippen en met een hevige hoofdbeweging schudde hij de laatste druppels van zijn gezicht af. 'Úni is een zeer apparte naam,' vervolgde hij zijn doodnormale begroeting.

Het water was ijskoud geweest, dat is zeker, en alhoewel Diablos kaken sterk op elkaar stonden geklemd vond hij het nog dragelijk. Het enige nadeel was dat zijn lange wintervacht nu kletsnat was en als hij niet zo realistisch was zou hij zweren dat er ijspegels aan zouden kunnen groeien. 'Nieuw hier?' verbrak Diablo de gedachtes in zijn eigen hoofd. Een standaardvraag, maar er was op dit moment niet veel meer om over te praten.

**Profile** Number of posts : 637 Status : Active

Úni

ÚNI
I love the world, and I love you

Haar bruine ogen gleden heen en weer terwijl ze nog steeds op antwoord wachtte. Alleen een bulderlach weerklonk en door iets dat ze niet wist werd het geluid versterkt. Ze schrok even en hoorde opeens een luide plons in het water, maar ze was iets te traag en zag niets meer. Wat gek. Plots kwam er een paard uit het water en schudde zich eens uit. "Goeiemorgend." Nieuwsgierig keek de merrie naar de hengst die in haar richting liep en al het water uit zijn vacht en manen verwijderde. "Úni is een zeer apparte naam." Zacht begon de bonte merrie te grinniken. Ja, dat kon haar wel eens verlegen maken. Ze knikte zacht naar hem. "Dankjewel." Ze zwiepte met haar staart heen en weer en briesde eens luid. Briesen hielp enorm. Het maakte je neus weer even lekker warm. Ze schudde haar hoofd en keek de hengst nieuwsgierig aan die alweer zijn begroeting vervolgde. "Nieuw hier?" Kort en glimlachend knikte ze naar hem. "Ja klopt. Ik ben hier een week denk ik, maar ik ben nieuw ja. Leef jij hier al lang?" Haar stem zacht en melodieus geklonken. Voorzichtig en verlegen. Haar bruine ogen op de hengst gericht. Ze liet de glimlach op haar lippen rusten en wachtte nieuwsgierig af. Haar houding was duidelijk ontspannen. Ze liet haar blik kort nog een keer over het water glijden en dan weer naar de hengst die duidelijk doorweekt was door zijn zwemkunsten. "Wat vind jij eigenlijk van de natuur? Ik vind het hier prachtig. Of zijn er nog meer gebieden zoals deze?" Het gesprek was begonnen. Natuurlijk begon de merrie over de natuur want ze hield er immers énorm van. Ze wilde alle gebieden wel eens verkennen en zeker de natuur. Niet dat het nu prachtig was door de winter, maar ze wist waar alles te vinden was voor als het lente zou worden. Ja, ze zou zeker tijdens de lente alles bestuderen. Haar oren draaiden meteen weer naar de hengst terwijl ze nog steeds wachtte op antwoord. Gelukkig was ze erg geduldig. Ongeduldige paarden waren nooit gezellig om mee te praten. Altijd maar zeuren of je eindelijk zou antwoorden. Of dat je wel oplette. Hatelijk was het

**Profile**

» New place
» A place to stay?
» The perfect place
» It's a place of danger
» Arrived at a new place

I love this place #

I love this place #

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen