Arrived at a new place

**Profile** Number of posts : 64

Lang liep er een merrie over de vlaktes, opzoek naar een nieuwe thuis. Ze hoopte het te vinden, na haar gereis. Lang had ze erover nagedacht om naar die ene speciale plek te gaan. Ja, ze kende de gevaren van het landschap Blue Moon Horses, niet dat ze er ooit geweest was. Nee, die plek zou haar nieuwe thuis worden, na zoveel jaren en enkele eeuwen gereisd te hebben van kudde naar kudde. In elke kudde had de dame haar wijsheid gebruikt, wat niet zonder veel gevaren was. Haar hele leven had ze gevochten voor te overleven, waaronder ze tot nu zelfs ook alleen leefde. Zonder hengst, zonder kudde met alle vrijheid die men zou wensen. Het was hard voor deze merrie, maar tegelijk had ze ook veel vrienden gehad in de kuddes waar ze had geleefd. Vanaf haar geboorte was ze gewild en bemind door elk lid van haar oorspronkelijk kudde. Tot deze werden uitgeroeid, door enkele andere wezens. Overal waar ze leefde had ze veel leed gekend, niet te min had ze juist daaruit een sterke wil zoals de oceaan ontworpen. Van veulen af had ze toen gereisd, naar waar wist men niet. Het leek wel eeuwen door te gaan toen ze bij elke kudde waar ze opgroeide verlies kende. Nu is ze 4 jaar oud en toch lijkt het doordat ze veel geleden en meegemaakt had, dat ze ouder leek. Niet omwille van haar uiterlijk, maar eerder door de wijsheid die ze meebracht. Wat voor velen vreemd was, was voor haar een gewoonte. De merrie haar naam was Untamed Ocean, sterk van wil en moed met veel wijsheid. Langzaam maar zeker kwam ze bij de grens. De grens tussen het bekende voor haar en het onbekende wat haar thuis zou worden. Blue Moon Horses een plek die ze zou betreden, hoewel ze wist welke gevaren er hier afspeelden. Niet te min toonde ze geen angst, waarom moest ze angst tonen als ze al voorbereid was op de gevaren die hier zouden afspelen.

Kalm liep ze dus de grens over met veel moed en sterke wil, het duurde niet lang of ze keek wat in het rond. Haar eerste plek wat ze zou zoeken vanuit deze vlaktes was het strand. Lang gallopeerde ze in deze richting tot ze er eenmaal na het verre reizen bereikt had. Haar ogen gericht op haar omgeving, het zand, de lucht, het gras van de duinen en tot slot de oceaan. Daar waar haar naam op gebasseerd was en daarmee ook haar lievelingsplek was. Kalm zette ze hoef per hoef in het zand tot ze aan de grens van water en het zand terecht kwam. Daar bleef deze merrie rustig staan, zich afvragend wat ze allemaal kon verwachten van de plek die o zo gevaarlijk zou moeten zijn. Het maakte haar niet uit hoe gevaarlijk het hier was, het enige wat ze wenste was rust. Haar blik ging even om zich heen, vooraleer ze zich naar de horizon oprichtte. Niet te min hield ze met haar oren alles in de gaten, de wind blies ook even door haar manen. Bij elke voetstap die ze hoorde of het nu dichtbij was, of nog in de verte hoorde ze deels. De verschillende geuren die ze rook, gaven haar de indruk dat ze zich misschien toch geen zorgen zou moeten maken over de plek. Haar hart bonkte erg rustig in haar borst, haar ademhaling zo zacht en vredig. Haar ogen die glinsterde in de zon, bleven echter gericht op de horizon van haar geliefde plek. Liefde had ze ooit wel gekend eveneens als vriendschap, al had ze in haar levensjaren dit achteruit gezwierd.

[[OOC :: Open voor iedereen die wilt]]

Gast **Profile**

Vol gratie beweegt Vouh zijn grote lichaam over het mulle zand. Zijn heldere blauwe ogen stonden op oneindig, en zijn lichaam was nat van het zweet. Hij hield van het strand, iets wat hij misschien van zijn vader had overgenomen. Het bracht hem de kalmte die hij zo nu en dan zeker nodig had. Het was een wirwar van gedachtes in zijn hoofd, en geen enkel moment kreeg hij zijn hoofd leeg. Enkel nu, nu hij zijn lichaam dwong om harder en harder te gaan, totdat zijn benen zouden stoppen en zijn adem op zou zijn. Hij hield van het gevoel als hij zijn lichaam tot het uiterste te krijgen, dan kreeg hij het gevoel alsof hij leefde, iets wat hij vaak vergat. Hij was zo vaak verzonken in zijn gedachtes dat hij soms niet meer wist wat de werkelijkheid was, hij verkoos zijn dromen dan ook boven de realiteit. Hij hield niet van deze wereld, hij had zijn eigen wereld gemaakt waar hij zich kon terug trekken wanneer hij wilde. En het liefste deelde hij die wereld met geen enkele ziel, er was maar één merrie geweest die zijn dromen had gedeeld, en zij was jaren geleden gestorven. Nee Vouh hechte zich liever niet aan een ander. Dit maakte hem echter niet minder sociaal, hij vond het heerlijk om met anderen te spelen, hen te laten geloven dat hij wel om ze zou geven.

Zijn vacht glanst in de zon, het schittert lichtjes, en als je goed kijkt kan je zien dat zijn bruin/blauwe vacht lijkt op de hemel in de nacht, met schitterende sterren. Zijn benen zijn blauw, donker blauw. En eveneens zijn manen zijn gekleurd in de kleuren blauw, paars en zelf hier en daar een donkere kleur roze. Hij was een aparte verschijning, een dromerig dier, alsof hij het universum in zijn vacht had opgesloten. Ondanks zijn aparte lichaam, zijn ogen waren leeg, er was geen pupil aanwezig. De meesten zouden denken dat de hengst blind was, dit was hij echter niet. Hij zag alles prima. Zoals dat hij nu zag dat er een witte merrie aan de horizon verscheen, Vouh heft zijn hoofd en spert zijn neusgaten om zacht te briesen, en zijn lichaam langzaam tot stilstand te brengen. Hij vroeg zich af of ze hem zou naderen. En of hij dan zou weg lopen.

• Zo ziet hij er uit mocht je het je af vragen. Klik hier!

**Profile** Number of posts : 64

Kalm stond Ocean daar terwijl ze genoot van de wind door haar manen. Niet alleen daarvoor, maar ook voor een moment van rust die ze had na de lange reis. Het deed haar voor even goed, al werd dit plots verstoord door hoefgetrappel in de verte. Dat deed haar dan ook opkijken en ze bracht haar neus de lucht in. Net nu ze aangekomen was en even tot rust kon komen was er een een hengst in haar buurt. Ze kon het ruiken dat het een hengst was, maargoed haar blik ging dan ook zijn kant op. Dit om te zien wat voor hengst het was, niet dat het haar zoveel kon schelen. Haar oren gingen automatisch plat in haar nek, als teken dat ze hem niet vertrouwde. Hoewel ze dit vaker deed en ook haar oren plat legde in de nek voor een waarschuwing. Toen de hengst stilstond en leek af te wachten, keek ze hem terug met de oren naar voren aan. Of ze hem zou moeten benaderen wist ze niet, hoewel ze daar ook niet echt zin voor had. Kalm bleef de merrie dan toch maar staan, al duurde dit maar voor een bepaald moment. Ze moest wel zeker weten of dit het gebied was, wat haar thuis zou worden. Al wist ze niet of hij er een antwoord op zou kunnen geven. Rustig draaide ze zich om met haar blik nog steeds op hem gericht, waardoor ze algauw in zijn richting draafde. Dit deed ze echter op een kalm tempo, zonder enige haast of bedreiging. Haar zwarte manen wapperden mee met haar lichaam, waarna ze dan op ongeveer 5 meter tot stilstand kwam. Twijfelend keek ze hem aan, waarna ze dan kort naar de oceaan keek. "Is dit het gebied van Blue Moon Horses?" Dit vroeg ze dan ook met een kalme blik en rustige stem. Niet echt klinkend of ze hem zou gaan bedreigen, of bedreigend overkomen met haar lichaamshouding. Het leek wel of Ocean de rust zelve was, al was ze eerder te vergelijken met de oceaan. Datgene waar ze al vanaf haar geboorte naar vernoemd werd, wat ze diep vanbinnen nog niet eens begreep.

Gast **Profile**

Vou zijn pupilloze glijden over de merrie heen. Ze had een vacht zo wit als sneeuw, die lichtjes blonk in het zachte zonlicht. Maar haar manen een staart waren donker als de nacht, een mooi contrast. Heel even is Vouh gefascineerd door de merrie haar kleuren, hoewel hij al snel zijn interesse weer verliest. Zijn blauwe ogen glijden over het kolkende water van de zee, de wind trok stevig aan zijn manen, en het zand schuurde langs zijn benen. Soms wou hij dat hij de zee in kon stappen, en zou kunnen ademen onder water. Een hele nieuwe wereld verkennen, eentje waarvan hij tot nu toe alleen nog maar had gedroomd. Maar het water was te zout, en zijn lichaam te zwaar. Ook was het niet zo een fijn gevoel om je longen gevuld te hebben met water.

Wanneer hij zijn ogen weer op de merrie richt komt ze zijn kant op, haar manen fier in de wind, en haar lichaam in een kalme tred. Vouh zijn oren gaan een seconde plat zijn nek in. Maar deze komen al snel weer naar voren als hij haar vriendelijke stem hoort. 'Dit is het gebied van de blauwe maan ja' zijn stem is zangerig, maar zwaar en ruig. Zijn pupilloze ogen blijven in de hare hangen.

**Profile** Number of posts : 64

De merrie had zijn reactie wel opgemerkt, maar dat nam niet weg dat ze het hem niet kwalijk nam. Nee, integendeel ze zou ook zo gereageerd hebben net als hem. Waarom weet ze zelf niet, maar iets in haar maakte dat ze soms wel eens haar woesternij kon loslaten. Al was ze nu gewoon de beheerste dame, die al haar wijsheid de voorrang gaf. Afwachtend op de hengst zijn antwoord keek ze zelf even naar de zee. Toen ze hem weer aankeek hoorde ze zijn antwoord en ze glimlachte(?) iets wat ze bijna nooit bij een vreemde zou doen. Maargoed het leek of ze wel duidelijk zat te glimlachen, al kon je met haar nooit zeker zijn. De vriendelijke uitstraling die ze had bleef echter voor een moment staan, niet dat ze opeens gemeen zou doen ofzo. Hij deed namelijk niets wat Ocean zou ergeren, kalm dacht ze voor ze hem terug beantwoordde even na. "Dan ben ik blij dat ik eindelijk mijn bestemming heb gevonden, waar ik jaren naar heb gezocht." Zei ze dan met een beheerste stem tegen de blauw/bruine hengst, van wie ze misschien zijn naam zou moeten vragen. Haar ogen straalde gewoon de rust zelve uit en ze bleef hem dan voor kort aankijken. Haar blik gleed stilaan toch wel af naar de zee. "Hoe onbeleefd van me...Ik ben Untamed Ocean, zeg maar gewoon Ocean en jij bent?" Vroeg ze dan nadat ze zichzelf had voorgesteld tegenover de hengst, hoewel ze dat meestal achterwege hield totdat de ander zich bij zijn naam vernoemde. Haar ogen keken nog kort naar de zee, maar dan keek ze hem weer gewoon rustig aan. Zich afvragend hoe zijn naam was en waarom hij er zo speciaal uitzag. Laat staan dat ze net als hem uniek was, met haar witte lichaam en zwarte manen. Het moest er wel komisch uitgezien hebben als ze geboren was, maar in haar oorspronkelijke kudde was ze erg speciaal. Niet dat ze dat van zichzelf vond, aangezien ze niets om al die aandacht gaf omwille van haar uiterlijk. Zelfs een hengst had moeite moeten doen, om zo in deze merrie haar hart te geraken. Velen zouden na een paar pogingen gestopt zijn, al waren er dan weer anderen die toch de moeite namen. Toch waren degene die het gelukt waren kort daarna vermoord door één of ander dier. Dat had haar dan ook van de vriendschap en van de liefde ontdaan, ze zou eerst jaren omgaan met iemand voor ze deze zou gaan vertrouwen. Laat staan er verliefd op worden, want daar moeten de hengsten dan weer veel moeite om doen. Is het waar dat men hier in angst leeft om de gevaren die er zich afspelen hier? Vroeg Ocean aan hem om zo meer te kunnen weten over haar nieuwe woonplaats, al zou ze ook nog op verkenning gaan. Gewoon omdat ze het hier wel wat gewend moet raken, of beter gezegd in de hoop hier ook net als alle andere kuddes geaccepteerd te worden. Je kon nooit weten of men haar bij kwam staan of dat ze haar ontweken. Vaak als dat gebeurde was dat om haar uiterlijk, aangezien het niet vaak voorkwam dat je een witte merrie zag met zwarte manen.

Gast **Profile**

De merrie was blijkbaar al langer op zoek naar dit gebied, iets wat Vouh zich niet goed kon voor stellen. Het gebied was vervloekt met de meest gore wezens die er bestonden, hoe kon ze blij zijn hier aan te zijn gekomen? Misschien verwachtte ze familie, of was ze op zoek naar een verloren liefde. Het maakte hem voor de rest ook eigenlijk vrij weinig uit, waarom hij hier over na dacht was ook een raadsel voor hem. Meestal deert het hem totaal niet wat anderen er toe brengt om dingen te doen, over het algemeen is hij te druk bezig met zichzelf om aandacht te geven aan anderen. Daarnaast had hij ook niet altijd even hard de behoefte aan gezelschap, hoewel dat vandaag wel weer leek mee te vallen. De eerst wat onzekere en wantrouwende houding van de merrie verdwijnt en er breekt een vrolijke lach door op haar gezicht. Deze werkt aanstekelijk en heel even verschijnt er een lach rond zijn lippen, zijn pupilloze ogen twinkelen even kort en hij grinnikt. 'Aangenaam Ocean' Hij had geen idee of hij morgen haar naam nog zou kennen, of überhaupt zou weten dat hij haar had ontmoet, maar het feit dat het bij de zee was, en haar naam daar aan gelinkt was maakte het wel makkelijker voor hem. 'Vouh is de naam' Zijn lippen krullen zich in een charmante lach, en zijn zeeblauwe ogen volgen de contouren van haar gezicht.

Ze was een zeer knappe merrie, meestal nam Vouh niet eens de tijd om het uiterlijk van een ander in zijn gedachten te printen, maar ditmaal kon hij er niet om heen dat de witte merrie een schoonheid bezat die hij niet eerder had gezien. Nu moest hij ook wel zeggen dat hij niet veel dieren de laatste maanden had gezien, maar van wat hij had gezien stak ze er hoog boven uit. Haar zachte zwarte manen dansen op de wind, en haar donkere bruine ogen liggen even vriendelijk in de zijne. Opnieuw is er een zwak glimlachje rond zijn lippen te zien. Echter wanneer ze begint over de angsten van het gebied, de schreeuwende wouden en de vreselijke nachtmerrie's, word zijn gelaat weer serieus. 'Je zult voor jezelf moeten uit maken wat waar is, en wat gelogen is' zijn lippen krullen zich weer in een grijns, en zijn donkere blauwe ogen staan op de zee gericht. 'Ik weet alleen dat je beter niet alleen kan zijn tijdens volle maan' hij grinnikt zachtjes.

*Pff ik zit er niet in met Vouh, zou je het erg vinden als ik wissel van paardje als het echt niet lukt? xD

**Profile** Number of posts : 64

Haar blik was nog op de zijne gericht toen ze zichzelf had voorgesteld, waarna ze dan ook zijn naam had mogen ontvangen. Namen kon ze dan wel misschien iets minder onthouden, maar een ander zijn uiterlijk zoals dat van hem kon ze beter. Ondanks het feit dat beide misschien uniek waren qua uiterlijk, was het dus geen moeite om hem te herkennen. Toen ze nu net juist even in gedachten verzonk, keek ze gewoon in zijn richting. Algauw herstelde de witte merrie zich en ze glimlachte kort bij het horen van zijn naam. "Het is me een waar genoegen om ook jouw naam te mogen weten. Een mooie naam bij een hengst met een unieke vacht." Zei Ocean hem dan ook met een zachte ondertoon in haar stem en ze bekeek even kort zijn lichaamsbouw. Hij zag er sterk uit voor een hengst, wat zo ook wel hoorde te zijn. Toch waren er ook van die hengsten die amateurs waren, dachten dat ze sterker waren dan leiders en dergelijke meer. De wereld zat dan ook altijd vol met verrassingen, niet dat ze daar op zat te wachten ofzo. Nee, haar enige doel was deze plek bereiken, zien hoe het leven hier is, de gevaren ervan kennen en ooit maar dan ook ooit misschien een partner vinden die het waardig was. Zijn naam bleef ze in haar gedachten en dat zou ze nog even doen, totdat ze zeker wist dat ze hem niet zou vergeten. Al zou ze hem gewoon herkennen aan zijn vacht, maargoed dat is een andere bijzaak. Ook zijn geur drong tot haar neusgaten door naar haar hoofd en dankzij zijn geur zou ze hem ook makkelijk kunnen onderscheiden. Zijn andere woorden deden haar even kort nadenken en ze sloot dan ook de ogen. "Agh ik heb veel over deze plek gehoord van andere kuddes waar ik geleefd had, al hadden deze angst gehad toen ik deze plek wilde opzoeken." Vertelde ze dan ook eerlijk aan hem en ze keek dan even in het rond. Toen hij sprak over dat je beter met de volle maan niet alleen moest zijn, wekte dat wel wat interesse bij haar op. Het was vreemd dat zij zich erg interesseerde, maar wat hij net vertelde klonk als een avontuur in haar ogen. Ookal was het dan wel gevaarlijk, maar dan nog zou ze geen angst tonen om met de volle maan rond te lopen. Natuurlijk zou ze dat wat er dan rondliep niet uitdagen en zich gewoon gedeisd houden. Ze kende de gevaren hier namelijk niet en ook wist ze niet wie of wat het was, waarover Vouh zat te praten. Nouja één ding was zeker haar verblijf hier zou nog spannend kunnen worden, al zag hij er wel interessant uit ondanks zijn vacht. Hmm...Dan vraag ik me toch af of ik wel in iemands buurt dat ik niet ken zou zitten tijdens de volle maan dan. Weetje ik ben meer iemand die alleen rondzwerft dan in een groep. Hoe gevaarlijk het meestal is, al heb ik geen angst om mezelf te verliezen. Vertelde ze weer met de zachte ondertoon in haar stem, waarna haar blik dan gewoon in de richting van de zee ging. Kalm keek ze ernaar en ze sloot dan ook kort de ogen. Deze gingen meteen weer open, waardoor haar blik dwaalde naar Vouh's richting.

[OOC :: Het is een leuke hengst Razz

Al is het jouw keuze wat je doet. Hij heeft wel indruk gemaakt bij iemand die erg gesloten is geworden xD Razz

]

Gast **Profile**

Vouh moest grinniken om het compliment, het was lang, zeer lang geleden dat een merrie hem een compliment gaf. Het was vaker andersom, wat ook wel te verwachten viel met het bloed van zijn vader, en de charme van zijn moeder. Agh ik heb veel over deze plek gehoord van andere kuddes waar ik geleefd had, al hadden deze angst gehad toen ik deze plek wilde opzoeken. Hij glimlacht vriendelijk, dat was ook helemaal niet raar. Een dier dat hier in het gebied had geleefd en daar heelhuids vandaan was gekomen werd gek gemaakt door angst. Als je hier echter was geboren en niet beter wist, of zelfs ergere angsten kende, dan maakte je je er echter niet zo veel zorgen meer om. 'De meeste kuddedieren zijn zich nog niet eens bewust van de monsters, dus wat dat betreft heb je weer wat meer kans om te overleden' Hij wend zijn pupilloze ogen af en bekijkt de horizon. 'Je moet hard voor je leven vechten hier, maar de schoonheid van het gebied maakt het op goede dagen allemaal weer goed. Zelfs in de droogste tijd van het jaar is het gras nog ontzettend groen, en het water in in overvloed. We hebben hier niks te klagen.' Behalve dan de vloek die het woud tergt, waar je dan ook beter niet in de buurt kon komen.

Hmm...Dan vraag ik me toch af of ik wel in iemands buurt dat ik niet ken zou zitten tijdens de volle maan dan. Weetje ik ben meer iemand die alleen rondzwerft dan in een groep. Hoe gevaarlijk het meestal is, al heb ik geen angst om mezelf te verliezen. Een charmante grijns verschijnt rond zijn lippen. Hij was zelf ook meer een loner, maar dankzij het instinct dat hij van zijn moeder had gehad wist hij zich prima te verbergen in het woud. 'Toch lijkt het me niet slim om alleen te zijn. De leiders kunnen je ook flink op je dak geven als je je niet aan de regels houdt' het was waar, naast de angst voor de schimmen moest je ook nog op de leider letten.

**Profile**

» Just arrived. new place, new start ~
» Vespero is arrived
» the bitch is just arrived
» New place
» The perfect place

Arrived at a new place

Arrived at a new place

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen