Just arrived. new place, new start ~

**Profile** Number of posts : 35

My Story

Het kleine, maar breedgebouwde gestalte stond rustig te soezen in het ochtendzonnetje, haar rechterachterhoef op rust. Bijna onbeweeglijk wiegde ze rustig heen en weer, in harmonie met het ochtendbriesje, dat zachtjes langs haar flanken streek. Het was vroeg in de morgen. De zonnestralen vielen nog maar vaag op haar lichtroze neusje, en op het helgroene grasland waren maar enkele paarden te bekennen, die zoals altijd waren samengetroept tot een kleine kudde. Beauty hield zich liever afzijdig. Ze merkte dat ze, al was ze al een week op in deze streek, nog steeds niet helemaal werd geaccepteerd in de kudde. Sommigen keken haar wantrouwig en soms zelfs neerkijkend aan, maar veel kon het haar niet schelen. Ze kon het hen immers niet kwalijk nemen, mocht ze de verhalen geloven die zich hier de ronde deden. Ze had even tijd nodig voor zichzelf. Geen sociale contacten, en al helemaal geen relaties, want in haar ogen was het toch allemaal waardeloos. Ze was elke vorm van zelfrespect en vertrouwen in anderen verloren, maar vond haar leventje wel goed zoals het was: alleen, maar vredig.

Ze liet ingetogen een zucht ontsnappen, en opende haar ogen. Haar blik gleed minutenlang over de horizon, haar zwarte poelen tot spleetjes geknepen om het felle zonlicht zoveel mogelijk af te weren. De wind lichtte haar fluweelzachte manen even van haar hals, toen ze het silhouet opmerkte, dat fel afstak tegen de horizon. Ze brieste even. Begroeting, respect, noem het hoe je wil. Beauty vond het allemaal maar onzin en het zou haar een worst wezen als andere paarden haar volkomen zouden negeren. Maar ergens had ze die plichtstrouw; de souplesse en discipline van haar opvoeding had een stevige basis gelegd. Haar manen vielen nonchalant langs haar wangen wanneer ze wat losse plukjes gras uit de grond trok.

**Profile** Number of posts : 179

Devantium de grote zwarte frieze hengst stond gezellig tussen de kudde paarden heerlijk te grazen. Eindelijk naar die lange strenge winter konden ze hun buik echt vullen met vers mals gras. Voedzaam en lekker, en beter dan droge boomschors waar je de splinters in je tong aan overhield. Inderdaad dit was een beter leven. Alle paarden waren dan ook hun wintervacht verloren en stonden allemaal stuk voor stuk te glimmen in de mooie felle voorjaars zon die je al zeker voelde branden op je lichaam.

Devantium hief zijn hals op om even al kauwend om zich heen te kijken wanneer zijn ogen op een witte merrie aan de rand van het bos vielen. Ze stond alleen en leek niet echt vrolijk. De eerste indruk van devantium. De vriendelijke reus bedacht zich niet en zetten zijn brede en imposante lichaam in een krachtige ruime stap. Zijn lange dikke golvende manen vielen mooi over de ene kant van zijn brede hengsten nek. Zijn vriendelijke warme ogen waren op haar gericht en zo ook zijn nieuwschierige oren. Het geritsel door het lopen over het gras verraden zijn aankomst bij haar. Ze was aan het grazen zo helemaal alleen.

Hij liet ook zijn brede hals zakken en zocht met haar oogcontact. " heej, wat doe jij zo alleen hier aan de rand van de kudde? " vroeg hij vriendelijk waarna hij zijn hals weer ophief en even omzich heen keek en een blik wierp op de kudde. Zijn merrie met zijn veulen liepen er ook tussen. Hij had de eer samen met calliope de eerste veulen op de wereld te zetten. Ja en hij was trots. Een trotse vader. Hij richtte zich weer op de witte merrie met haar zwarte manen. Devantium was een vriendelijk paard. En hij hield er niet van om iemand zo alleen te zien staan.

**Profile** Number of posts : 35

My Story

Toen ze het doffe geluid van hoeven door het lentegras hoorde, richtte ze haar hoofd op. Haar blik viel op de zwarte hengst, die haar richting uitliep. Ze zuchtte een beetje geïrriteerd, maar diep vanbinnen voelde ze een soort van opluchting. Ze had het vroeger zo fijn gevonden om anderen om zich heen te hebben. Ooit was ze één van die paarden die daar bij elkaar in kleine groepjes op wat gras stond te sabbelen. Ooit. In een ver verleden.

De stem van de zwarte hengst was kalm; iets wat haar geruststelde. Ze voelde zich veilig, wat niet betekende dat het gevoel van ongemak verdween. Ietwat timide probeerde ze zichzelf een houding te geven. 'Ademen, leven, wat merries als ik ook horen te doen in het leven'. Een korte, maar geforceerde glimlach sierde haar lippen, die nog lichtelijk vochtig waren van de ochtenddauw die zich gevestigd had op de verse grassprietjes.

**Profile** Number of posts : 179

Devantium greens even om haar opmerking. Ieder paard was weer anders en hij accepteerde en respecteerde elk paard zoals ze waren en zo ook deze witte merrie die er niet zo van gediend leek te wezen met de gezelschap van devantium. Even trok devantiumeen wenkbrauw omhoog waarna hij weer opnieuw een glimlach op zijn lippen tovert. " tja, ademen is inderdaad wel nodig, leven. Hmm.. Leven doe je al automatisch ook al wil je het niet. Leven doe je en wat merries moeten doen of horen te doen? " vroeg hij toen verbaasd. Wat was hier de conclusie van? Devantium schudde even zijn brede hals waarna hij haar even een speels zetje gaf. " kom op meis, ik ben devantium aangenaam " sprak hij vriendelijk om zich voor te stellen waarna hij even zijn volle staar tegen zijn zwarte flanken sloeg en zijn achterbeen onder zijn buik trapte voor de vliegen die er ook weer bij hoorde.

Zijn fijne oortjes richtte hij op de schimmel merrie die nu natte lippen had van het gras. Truwens dat hadden ze allemaal. De ochtend dauw was nou eenmaal niet weg te denken. Het was iets magisch. Devantium keek even omzich heen en zag dat de bloemetjes in bloei kwamen te staan, de bomen hun bladeren hadden gemaakt en de jonge konijntjes rondhuppelen. Ja het voorjaar deed weer wonderen met de natuur. Hij richtte zich weer opnde onbekende merrie en wachtte haar reactie af.

**Profile** Number of posts : 35

My Story

Ze keek de hengst aan en liet zijn woorden even bezinken, om haar blik vervolgens af te laten dwalen naar de horizon. Hoe gigantisch groot het gebied hier ook was, toch kon ze bijna met zekerheid zeggen dat de paarden die ze in de verte had opgemerkt, niet van deze kudde waren. Weggetrokken uit haar dromen, richtte ze zich weer op de hengst en trok ze haar mondhoeken omhoog om wat hij zei. Ze voelde dat haar gespannen en misschien zelfs geïrriteerde stand was verdwenen. Ze stond er ontspannen bij, ietwat nonchalant zelfs, met haar linkerachterhoef op rust.

Toen ze weer zijn stem hoorde, knikte ze even afwezig. Haar blik gleed even over de hengst en rustig nam ze hem in zich op. De bries tilde haar manen even op waardoor ze ongestructureerd weer neervielen en langs haar schouder naar beneden hingen als de takken van een treurwilg. Even leek het alsof ze niet eens zou antwoorden; alsof ze stom geworden was en geen woord kon uitbrengen en dit gesprek nooit meer een vervolg zou kennen. 'Beauty. Aangenaam.' zei ze toen, iets korter door de bocht dan ze eigenlijk bedoeld had.

**Profile** Number of posts : 179

Devantium zag dat de merrie al wat beter ging staan en dat ze haar bewust of onbewust weer beter voelde. Een glimlach sierde devantium zijn zwarte lippen. Zijn oren speels naar voren en zijn vriendelijke ogen op de appelschimmel gericht. Devantium schudde zijn brede hals eventjes en zag de merrie weer even in haar gedachtes afdwalen. Devantium greens eventjes en zetten even zijn voorbeen naar voren om even zijn hoofd aan te schuren om de jeuk te bestrijden. Waarna hij zijn hoofd weer optilde en zich weer richtte op de merrie

De merrie begon te praten en stelde haar voor. Devantium knikte eventjes en nam haar naam op en matchde dat samen met dit lichaam, zodat hij da niet meer kon vergeten. " aangenaam beauty " zei devantium vriendelijk en keek even omzich heen. " vertel eens wat over je zelf. Ik bedoel waar kom je vandaan? En wat doe je zo in je leven? " vroeg devantium vol belangstelling. Misschien zal de merrie dan wat meer uit haar schulp komen en haareer thuis voelen hier. A was devantium lang geen leider meer hier op bmh. Toch wou hij de paarden hier zich thuis laten voelen en laten genieten van het prachtige leven hier. Hij wachtte af op haar reactie.

X.. Sorry meis, was het eerlijk gezegd vergeten. Sorry:)

**Profile** Number of posts : 35

Beauty.

Ze liet de woorden even bezinken, maar het was alsof zijn woorden amper tot haar doodrongen, en ze maar met moeite haar hersenen bereikten. Even sloot ze haar ogen terwijl de zachte, vochtige bries langs haar flanken streek. Na een tijdje liet ze haar blik weer rusten op de imposante hengst. Devantium. Die naam zou ze moeten onthouden. Maar wie was hij? Wat wilde hij van haar? Kon ze hem wel vertrouwen en niet te vergeten : zou ze hem ooit ook het wederzijdse vertrouwen kunnen schenken? Een hoop dingen spookten door haar hoofd, en lieten zich blijken door een afwezige blik, die zich wel doorheen de zwarte poelen van de hengst leken te boren.

Toen hij haar vroeg naar haar verleden, voelde ze een vlaag van lichte paniek door zich razen. Ze sloeg haar blik neer; op de grond vervolgde een lieveheersbeestje zijn tocht op een lange grasspriet, die zacht heen en weer wiebelde. Het stelde haar gerust op de één of andere manier. Ze keek de hengst weer aan. 'wil je het lange verhaal of het korte?' bracht ze uiteindelijk, niet bepaald enthousiast en eerder onzeker uit. Meteen schoot haar onbewuste weer in werking om een manier te vinden om de waarheid te verbergen, of op z'n minst te omzeilen. Het liefst wilde ze weglopen, niets zeggen. Maar anderzijds was ze zo benieuwd naar de hengst, die tot nu toe enkel nog een zwarte gestalte was geweest voor haar. Devantium genaamd.

Just arrived. new place, new start ~ 34i23i8

Just arrived. new place, new start ~ Dy12ed

De sneeuw verdween voor de zon, de bloemetjes en bijtjes deden hun werk en merries ... er kwamen veulens. Zo simpel was het gezegd. Voor de donkere helft van BMH was dit een tijd van walging en deelse vreugde. Het was zielig te zien hoe gelukkig paarden konden zijn, hoe veulens dartelde op de wei en zich nergens zorgen om leken te maken. Het was gewoon zielig over het algemeen, hoe kon je gelukkig zijn in een wereld waar geluk soms helemaal niet mogelijk was? De deelse vreugde ... nouja, er was niets sappigers dan een veulen tussen je tanden. De gitzwarte hengst grinnikte donker voor hij zijn lichaam wegdraaide van de bosrand nadat hij de hemel zijn gelukzalige glimlach schonk.

Ja de blauwe maan was onderweg en geen enkel paard, goed of slecht kon aan zijn wil en wet ontsnappen. Hij hunkerde al dagen naar het vlees, het bloed van de onschuldigen. En hij zou het krijgen, willen of niet. Hij stond machtig nu, met zijn medeschimmen, eens zien hoe Sythka en Achilles hun eerste blauwe maan zouden doorgaan. Langzaam wandelde hij door het bos, zijn humeur kon niet op, hij was gelukkig op zijn eigen moeilijke manier. Maar zijn geluk was niet zo lief ... hij was zo gelukkig omdat er enkel doden zouden vallen.

Zijn paarse ogen kijken met zo'n wreedheid en hebzucht door de omgeving heen. Zijn blik gaat opzij en zijn neusgaten sperren zich kort. Al zijn zintuigen waren extra geprikkeld en de geur van paarden had hij zeker geroken en waarom niet, hij kon maar beter eens binnenvallen in het gesprek. Nochalant als hij was wandelde hij op de twee paarden af, een brede zwarte hengst en een tengere merrie. Hij kon ze beiden tergelijk met gemak aan, hij griffelde bij het gedacht. 'Wat ik doe in mijn leven?' Herhaalde hij de vraag van de hengst. Hij gooide zijn oren plat en beet dreigend naar de merrie. 'Ik moord, verkracht, martel en nouja ...' Hij zweeg en drukte zijn neus bruut tegen de merrie. 'Ik hoor graag de korte versie.' Siste hij dreigend ...
°Sorry, blauwe maan!

Leader Shade

**Profile** Number of posts : 35

Beauty.

Nog steeds nadenkend, werd ze uit haar droomwereld getrokken door een tweede silhouet. Eerder verrast dan geschrokken keek ze hem even aan, terwijl haar oren naar voren gesperd waren. Even kneep ze haar ogen samen; ze kende deze gestalte. Als uit een realiteit die ze nooit zelf had beleefd. Als een droom, of een nachtmerrie? Ze had het gevoel dat zijn naam op het puntje van haar tong lag, maar hoe zeer ze ook nadacht en haar blik over zijn lichaam liet glijden, slaagde ze er niet in om deze hengst thuis te brengen. Ze werd weer afgeleid en keek kort langs de paarden heen. Het begon te schemeren. En dan, werd ze plots aangetrokken tot iets dat zich achter de wolken omhoog liet glijden.

De blauwe belichting die zich deels achter de horizon verborgen hield, had iets magisch en onheilspellends tegelijk. Zich realiserend dat er een stilte was gevallen en de laatste woorden van de hengst haar amper hadden bereikt, schoot het haar plots te binnen. 'Avanti, is het niet?'. Haar blik gleed nogmaals over zijn lichaam, en de twee paarse poelen die enkel haat reflecteerden, waardoor ze even bevestigend knikte. Ze wist wat er kon komen, maar was tot haar eigen verbazing nog steeds relatief rustig. Ontspannen. Nonchalant zelfs. Of het nu door haar rijke verleden of door de aanwezigheid van Devantium kwam, bleef haar voorlopig onduidelijk. Een zucht ontsnapte haar lippen terwijl ze even haar hoofd schudde om een pluk manen van haar voorhoofd te ontdoen. 'Laten we niet rond de pot draaien; ik weet waarom je hier bent.'

**Profile**

» Arrived at a new place
» The start of a whole new life in a wonderful place. ~
» Vespero is arrived
» the bitch is just arrived
» If you start me up, I'll never stop [Delaney]

Just arrived. new place, new start ~

Just arrived. new place, new start ~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen