Nog altijd staren mijn ambere ogen naar de mooie merrie voor me. Ondanks het feit dat ze haar wintervacht had was ze nog steeds een plaatje. Voor een moment probeer ik me te bedenken hoe ze er uit zou zien als het zomer was of lente. Even zie ik een prachtige witte merrie voor me tussen de bloemen met lange sierlijke manen en bloemetjes en vlechtjes in haar staart. Ik zucht mijn fantasieën weg en glimlach weer vrolijk naar haar. Wanneer ze kort rilt kijk ik met bezorgde ogen naar haar vacht. Het is dan wel haar wintervacht maar erg dik was die nu ook weer niet, in tegenstelling tot mijn teddybeer vacht. Zullen we ergens schuilen waar het warmer is? Een grot bijvoorbeeld? Vraag ik aan haar, mijn ogen in de hare leggend. Tenslotte ken ik heel Ferelden uit mijn hoofd en weet ik precies welke kant we op moeten om zo snel mogelijk bij een grot uit te komen, of iniedergeval iets waar de wind je niet kan raken. De kans dat er nu iemand anders was is klein, aangezien Ferelden maar een paar leden telt en de meeste paarden met dit weer bij hun eigen kudde blijven. Ik hoor haar stem weer door het bos heen rinkelen en kijk haar met een licht verraste blik aan. Ze noemde me daadwerkelijk bij mijn lange naam. Ragnarok, de naam proeft gewoon raar in je mond wanneer je hem uitspreekt en velen vinden het een vervelende naam. Persoonlijk heb ik geen voorkeur over Ragnar of mijn volledige naam, het is enkel speciaal dat iemand daadwerkelijk zich de moeite neemt om hem wel uit te spreken. Ik grimas bij haar volgende woorden en antwoord dan vrolijk: Okay dan zal ik de eerste zijn: Zeel, zeg ik grinnikend voor ik mijn aandacht op de lucht vestig. Kleine sneeuwvlokjes dwarrelen dansend naar beneden en plaatsen zich uiteindelijk tussen mijn ogen of op mijn neus. Mijn aandacht word weer door haar getrokken wanneer ze begint te praten en ik knik haast automatisch. Schimmen zijn wezens die uiteindelijk gewoon verkeerd begrepen worden.. Dit waren vroeger namelijk ook normale kudde paarden. En geloof me paarden worden echt niet als slecht of goed geboren, dingen zijn gebeurd. Dingen waarover jij en ik niet eens willen dromen. Zeg ik dan zachtjes, mijn ogen weer van haar afdwalend. Zo zag ik de schimmen iniedergeval, en heel soms krijg ik voor een moment medelijden met ze. Dat het leven ze zo ver heeft weten drijven, zo ver dat ze hun eigen leven ontnemen en het geven aan iemand die er mee kan spelen zo veel als hij wilt.. Onbegrijpelijk, maar het gebeurd blijkbaar. Misschien moet ik mezelf zien als een van de gelukkigen die het niet heeft meegemaakt bedenk ik me nu plots. Ineens voel ik een zachte neus tegen mijn hals aandrukken en kijk ik licht geschrokken naar diegene die me aanraakt, Zehlia dus. Ik ontspan meteen weer wanneer ik zie dat zij het is en blijf haar vriendelijk aanstaren. Meer kan ik niet doen, buiten afvragen waarom ze dit deed. Het leek wel alsof ze zocht naar een beetje aandacht, een conversatie een aanraking, liefde misschien.

Ze verbreekt het contact na een paar seconden en begint weer te praten. Met gespitste oren luister ik naar haar rang en knik ik uiteindelijk. Rang 2 dus, dat viel nog mee, ze moest het eens proberen voor rang 3 ergens weet ik gewoon dat ze word toegelaten. Daarna zal ik haar misschien nog wel eens tegen komen, misschien en misschien niet. Het ligt er nu maar net aan wat het lot doet met ons beiden. Wanneer ze weer begint te praten knik instemmend. Ferelden is echt een prachtig gebied vooral in de lente en in de zomer. Alle bloemen staan dan in bloei en het enige wat je kan ruiken is de geur van dennebomen en vers gras. Jullie van de lagere rangen moeten ons gewoon meer bezoeken zeg ik vervolgens grinnikend. Bij haar volgende woorden moet ik kort lachen en ik knik dan vervolgens. Heb je ze al eens ontmoet? Vraag ik dan met een sierlijke grimas op mijn gezicht. Misschien moest ik haar zeggen dat ik de bétaleider was, misschien niet.. Nee dit spelletje is voor eventjes veels te leuk om te spelen.. Wat kan het kwaad tenslotte? Voor een keer in mijn leven kon ik de titel van leider voor eventjes naast me leggen, een hele andere ervaring. Naja, dit is niet helemaal de eerste keer. Er was nog een keer voor deze, eentje met een merrie Moira. De merrie had geen flauw idee dat ik de onderleider was en sprak heel eerlijk over de rangen en de leiders. Toch moest ik een paar keer slikken bij de manier van praten, aangezien ik normaal enkel word aangesproken in een beleefde vorm. De merrie Zehlia lijkt me een heel ander type, meer een zacht type, of dit van nature is of is gekomen door oorzaken is natuurlijk de vraag, een vraag die ik niet ga stellen uit pure beleefdheid. Als ze het ooit wilde vertellen en als daar rede toe was dan zou ze er zelf wel mee komen. Dan glijd er ook een rilling over mijn rug heen en knik ik in de richting van de grotten. Zullen we dan maar? Vraag ik met een kleine glimlach, mijn ogen in de richting van de grotten richtend, hunkerend naar warmte en beschutting tegen de felle wind. Ik wacht niet veel langer en spring in een sterke draf aan mijn hoofd gekruld in een sierlijke krul zodat je mijn spieren zelfs onder mijn dikke wintervacht ziet rollen. Peinzend kijk ik achteruit of de merrie me daadwerkelijk volgt. Gelukkig is het niet ver weg en na een kleine 4 minuten aan draven zie ik de vormen van de grot al verschijnen. Het gekletter van mijn hoeven op de stenen is te horen wanneer ik de grot binnen draaf. Ik schud mijn vacht uit en wacht geduldig tot Zehlia me vergezeld. Bah wat haat ik de winter toch, zeg ik vluchtig mijn ogen speels in de hare gericht. Winter is enkel leuk als het windstil is, zeg ik daarna grinnikend. Ik loop een stukje naar haar toe en druk mijn warme neus tegen haar wang aan om vervolgens ook een deel van mijn hals tegen de hare te duwen. Om op te warmen, natuurlijk bedenk ik me grimassend. Mijn ogen op de mooie merrie richtend. Ben je hier in BMH geboren? Vraag ik dan plots uit interesse doelend op het feit of ze hiervoor ergens anders heeft gewoond. Mijn ambere ogen priemen nieuwsgierig in de hare, afwachtend op antwoord.

Terwijl ik in de grot naast de merrie sta krijg ik het gevoel dat ik langzaam aan wel moet vertellen wie ik ben.. Niet ieder paard vond het zo leuk wanneer er dingen verscholen worden en wanneer iemand voor de gek gehouden word. Ik kan me dan ook goed voorstellen wanneer Zehlia er niets van begrijpt, waarom ik het niet gezegd heb bijvoorbeeld. Ze zit niet in dezelfde situatie als mij, en daarom verwacht ik ook geen begrip van haar kant. Haar woorden galmen nog na in mijn hoofd, ze had gezegd dat een goede vriend van haar schim is geworden. Paarden kiezen soms het donkere pad, en voor diegene die achter blijven is dat alles behalve leuk. Het liefst zou ik elke schim uitroeien, of het nu een oude bekende was of een geliefde. Ze zullen tenslotte hetzelfde doen wanneer ze onder de blauwe maan jou tegen komen. Genadeloos zullen ze je neerslaan om je mee te sleuren naar hun leider die dan kan bepalen of hij het snel eindigt of langzaam. De grimas verdwijnt bij de gedachte er aan, nooit en te nimmer zal ik zo ver zinken. De warme glimlach keert pas terug wanneer de merrie weer praat en mijn mening beaamt. Ik grinnik zachtjes, ik denk dat er maar weinig paarden zijn die van de winter kunnen genieten. De schimmen zullen er vast weinig problemen mee hebben, sterker nog ik denk dat ze genieten van de koude stilte en de kilte die tussen de paarden in de kuddes heerst. Ik grimas vrolijk, maar mijn ogen staan serieus op de ingang van de grot gericht. Ik zie haar glimlachen wanneer ik mijn warme lichaam tegen de hare aanduw en ben op mijn beurt blij dat ze mijn vriendelijke gebaar niet afwijst. Een teken van vertrouwen en misschien wel zoiets als vriendschap. Vrienden heb ik tenslotte nooit veel gehad, paarden die ik vroeger kende vonden me zelfingenomen worden en té bazig. Ze wilde het allerliefst dat ik afstand deed van mijn taken, maar dat ging niet meer. Eenmaal een leider altijd een leider. Ik denk zelfs dat wanneer ik gestript zou worden van mijn leiders functie ik misschien daadwerkelijk op het slechte pad zou belanden. Ik grimas om die gedachte die mijn eerdere gedachte tegenspreekt. Misschien hebben de schimmen ook wel ooit zo gedacht.

Mijn ogen richt ik weer neutraal in de hare wanneer ze begint te praten. Niet hier geboren dus. Tenslotte zijn het maar enkelingen die echt hier geboren zijn, schimmen roeien de veulens uit voordat ze ook maar de kans hebben om iets van de wereld te zien. Gelukkig zie ik steeds meer jonge gezichten en dat doet me ergens goed. Veulens zijn tenslotte de nieuwe paarden die het over moeten gaan nemen van ons wanneer we sterven. Als er geen veulens zijn zal BMH uitsterven. Eigenlijk moest ik ook een zoon of dochter hebben om het van me over te nemen.. Nu is het het einde van de draad, geen vervolg meer. Ik zucht om de moeilijke levensvragen en besluit vervolgens om het er later met Serano een keer over te hebben. Wat zou hij doen? Haar vraag komt niet geheel onverwacht en ik priem mijn oren naar voren. Nee, ik ben hier eveneens niet geboren. Ik kom uit een plek met enkel zand en bergen. Ik ben hier later pas heen verhuisd, op zoek naar iets wat ik nog altijd niet heb kunnen vinden. Zeg ik dan op een iets zachtere toon terwijl ik mijn gezicht betrek. Het duurt maar even voordat er weer een glimlach op mijn gezicht staat en ik richt mijn aandacht weer op Zehlia. Dus, heb je familie hier? Of wat was precies je reden om te vertrekken van waar je geboren bent? Vraag ik nieuwsgierig, totaal niet bang voor het onbekende. De meeste paarden durfden nooit te vragen hoe verder zat, wat hun verleden was etc. Ik geloofde er juist in dat wanneer je het er over hebt het uiteindelijk beter gaat, beetje hypocriet natuurlijk aangezien ik nog nooit iets heb verteld over mijn verleden. Ik grimas om de fout maar verander er niets aan. Mijn amberkleurige ogen glijden vanzelf weer naar de ingang wanneer een korte stilte tussen ons tweeën plaats vind. De harde wind waait nog altijd aan de rotsen voorbij en neemt alles mee wat zijn pad blokkeert. Even denk ik aan de kudde paarden van rang 4, maar ergens weet ik dat hun allemaal al goed beschermd zijn. Als je het zover geschopt hebt als rang vier dan weet je wel van wanten en heb je meer als een winter gezien. Ik glimlach vrolijk en vraag haar dan speels: En nog geen hengst in het spel? Ben je al in de zevende hemel geweest? Vraag ik grinnikend mijn ogen nieuwsgierig in de hare duwend. Voordat ze de vraag terug kan stellen beantwoord ik hem al voor mezelf: Ik nog nooit. Liefde is iets wat blijkbaar niet voor mij is weggelegd. Ik heb het nooit gehad denk ik. Geen idee of mijn ouders ooit van me gehouden hebben, verder heb ik weinig vrienden gehad.. Tuurlijk ben ik wel eens verliefd geweest, maar dat was toen ik nog jong en onverstandig was. Ik grinnik en bedenk snel in mezelf dat ik nu nog niet veel ouder ben. Mijn ogen zijn weer weggedreven van haar en staren weer met een ijzige blik naar de sneeuw van buiten. Moest ik het haar gewoon vertellen of niet vertellen? Ik schud koppig mijn hoofd en besluit het nog niet te doen, wat niet weet wat niet deert. denk ik.

Peinzend over verschillende dingen volg ik de waterdamp wolkjes die ritmisch mijn neus verlaten. Heel even vergeet ik dat Zehlia naast me staat en vergeet ik al mijn taken en verantwoordelijkheden. Het voelt heerlijk om voor een moment nergens over na te hoeven denken en voor een moment alleen maar hoeft te leven. 'Maar hoeft te leven' alsof dat zo eenvoudig is in deze pessimistische wereld. Ik schud de nare gedachten uit mijn hoofd en staar weer in de glazige ogen van Zehlia. Iedereen heeft zo zijn verhaal, de een is alleen erger als de ander. Wanneer ik haar stem weer hoor verdwijnt het gevoel van geen zorgen en vullen de verantwoordelijkheden weer de lege plek. Ik knik vriendelijk en denk even na over haar woorden. Je hebt al een zoon? Vraag ik ietwat verbaasd over het feit. Dat had ik nooit achter haar gezocht, zo zie je maar dat niet iedereen hun verhaal op hun gezicht heeft geschreven. Ik hervat me en probeer de verbazing van mijn gezicht af te werken, ik wil tenslotte niet onbeleefd overkomen op de een of andere manier. Dan was je iniedergeval niet alleen. zeg ik met een kleine beschaamde grimas. Ik ben blij dat je een nieuw begin hebt gevonden in dit gevaarlijke BMH. Zeg ik uiteindelijk kort, mijn oren voor een moment naar haar toe spitsend. Ik wilde dat dat voor iedereen zo was, bedenk ik me niet veel later, denkend aan hetgeen of beter diegene waar ik naar op zoek ben. Haar blauwe ogen staren me aan alsof ze door mijn ziel heen kunnen staren, iets er aan verontrust me maar anderzijds stellen ze me enorm gerust. Gek eigenlijk, dat deze merrie míj gerust moet stellen. Naja we hebben het allemaal wel eens moeilijk, en toch schaam ik me diep als leider. Wat zal ze wel niet van me denken wanneer ze ontdekt dat een verward depressief figuur als mij de bétaleider moet voorstellen.. Van rang 4 nota bene.

Ik schud mijn hals uit en raak licht geiriteerd van mijn natte manen die aan mijn klamme vacht plakken. Godzijdank werd het langzaam lente, het is overal aan te merken. Aan de geur van het gras en het briesje wat zo nu en dan wat warme lucht mee brengt. Haar woorden dringen langzaam tot me door en ik schud mijn hoofd uiteindelijk. Ik voeg geen woorden toe aan die actie wetend dat het toch geen zin heeft. Ik voel haar warme neus tegen mijn lichaam aan en kort erna haar warme lichaam, eerst verwijder ik mijn lichaam koppig van de hare voordat ik haar aanraking accepteer. Alsof ik een veulen ben, besef ik me kort erna. Liefde is voor sommigen niet weggelegd. zeg ik uiteindelijk koud. Voor een kleine seconde schrik ik van mijn eigen stem voordat ik me hervat en een toepasselijk gezicht aanneem. Ik verwijder me van haar lichaam door een aantal passen naar voren te nemen en direct voor de ingang van de grot te gaan staan. Haar woorden over de vrienden wil ik niet horen, waardoor ik de helft maar mee krijg. Ik wil niet meer gerust gesteld worden, ik kom er zelf wel uit, uiteindelijk. Mijn ogen glijden voor een moment peilend over het gezicht van Zehlia heen, ze zal m'n gedrag vast niet begrijpen.. Vertel me meer over je zoon. Brom ik dan simpel, enkel een lichte vorm van interesse hoorbaar. Ik ben wel degelijk geinterreseerd in deze merrie, het is enkel.. dat ik gewoon nooit een leven heb mogen hebben. Ik kwam hier en werd leider, ik ben nog geen 6 jaar oud en heb alles al gezien. Ik moet anderen leren over liefde en rouw terwijl ik het zelf nog nauwelijks heb meegemaakt. Ik ben haast te vergelijken met de jonge hengst Morax, waarover iedere leider twijfelde behalve ik dan. Een kleine waterige glimlach siert mijn lippen wanneer ze het heeft over de zevende hemel en haar ervaringen er mee. Haar woorden zijn overigens alles behalve vrolijk en de glimlach verdwijnt weer even snel als deze gekomen is. Het spijt me voor je. zeg ik dan oprecht tegen haar, mijn amber kleurige ogen weer even op haar richtend. Niemand heeft het makkelijk Ragnarok, niemand. Er lopen paarden rond die het driedubbele hebben meegemaakt van wat jij hebt meegemaakt, die zeuren ook niet. Ondanks het feit dat hen wel recht hebben om te zeiken over wat er allemaal gebeurd is. Het verleden is het verleden en het heden is het heden, daarop moet ik me concentreren. Ik hoop voor je dat je opnieuw in die zevende hemel komt. Zeg ik dan wrang glimlachend tegen haar. Een korte stilte volgt hierna, een stilte die ik niet geheel erg vind. Op het moment gaat er toch te veel door mijn hoofd heen om uberhaubt het gesprek te volgen. Taken, verantwoordelijkheden, waard of niet waard, normen en waarden.. Al deze dingen spoken door mijn hoofd heen.. Heb ik wel de goede keuze gemaakt? En wat denkt de rest hierover? Mijn ogen dalen langzaam naar de grond, zoekend naar het antwoord, zoekend en zoekend altijd zoekend. Nooit vindend, ik kan niets vinden net zoals hém. Wanneer Zehlia besluit de stilte te verbreken zucht ik diep, en verschijnt er een gepeinigde blik op mijn gezicht. Op het moment ben ik blij dat ze de pijn in mijn ogen niet kan lezen, zodat ik me daar iniedergeval niet voor hoef te schamen. Wat is er te vertellen... begin ik prevelend, mijn ogen weer op de sneeuw buiten gericht. Ik ben geboren heel ergens anders, ben daar opgegroeid en als jonge hengst weggegaan op pad, of beter nog op zoek. Er was namelijk een gerucht in de kudde, er was een monster. Een monster zoals jij of ik nog nooit gezien hadden, een monster met vleugels die de spanwijdte hadden van wel 6 paarden breed. Het monster zag er meestal uit als een normaal paard, maar op sommige momenten liet hij zich gaan en sloeg hij zijn vleugels uit op zoek naar een prooi.. Mijn ogen blijven tijdens mijn woorden gefixeerd op de sneeuw, terugdenkend aan toen. Ik ben vertrokken in de winter en niet meer teruggekomen, heb mijn ouders in de steek gelaten voor leiderschap hier op BMH. En dat terwijl ik enkel wil zien of het waar is, of mijn broer een monster is. Ik heb er nooit in geloofd maar... Ik merk dat ik een te lange stilte heb laten vallen en ga dan weer moeiteloos verder, mijn stem kraakhelder maar mijn ogen troebel. Het was een gevaar, en niemand wist hoe het paard bij naam heette, ik wél. Heel mijn familie wist wie hij was, mijn broer. De laatste woorden zeg ik zuchtend en zachter als de vorige. Ik wilde niet dat ze hoorbaar waren, ik haatte het om het anderen te vertellen die er waarschijnlijk niets van begrepen. Mijn broer werd verbannen om zijn kleur en .. het gerucht. Ik ben pas geboren toen hij weg was, en heb dit in mijn jonge jaren nooit geweten. Toen ben ik op zoek gegaan naar mijn enige broer, en heb hem tot noch toe niet kunnen vinden. Na mijn woorden val ik stil en merk ik dat er een traan over mijn wang heeft gerold. Ik schud mijn lichaam uit, Zehlia niet de kans gevend om ook maar iets van emotie te zien. Een glimlach verschijnt weer op mijn lippen en ik draai me om naar haar, mijn gezicht weer perfect normaal als voorheen. Dus dat is zo'n beetje mijn verhaal. Ik ben verder hier blijven hangen en... hierna sterft mijn stem weg en om de stilte te verdoezelen glimlach ik enkel breed. Ik duw mijn neus weer zacht tegen haar schouder, hopend dat ze op die manier niets door heeft van mijn rare gedrag van eerder en er verder niets achter gaat zoeken. Ik wilde hier niet over praten, hier moest ik zelf uit komen. Mijn oren glijden plat naar achteren wanneer ik de wind niet meer hoor huilen, mijn hoofd draai ik richting de ingang om te zien dat de sneeuw gestopt is. Ik grimas breed en stap bedenkelijk richting de ingang. Tevreden staar ik naar buiten, de gedachten en het gesprek van net weer opslaand voor een andere keer.