The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

{{ The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. }}

Een wit wolkendek was boven haar hoofd, die op sommige plekken de hemelsblauwe kleur liet tevoorschijn komen, en de jakobsladders naar beneden vielen. Het groene gras was bedekt met een dun laagje sneeuw. Ook op de takken van de naaldbomen, waar de merrie tussendoor slingerde, lag een laagje sneeuw, dat in het zwakke zonlicht schitterde. En in de zachte zuchten wind, als minuscule sneeuwkristallen naar beneden dwarrelde. Haar zwarte manen, die langs haar hals naar beneden lagen, bewogen mee met haar bewegingen. Er zaten in sommige plukken flinke klitten, maar dat deerde de merrie niet. Het enige wat haar op het moment interesseerde was het prachtige uitzicht wat moeder aarde hen geschonken had.

De merries reebruine ogen gleden over het wonderbaarlijke gebied. Ook al was dit voor de eerste, en dus laagste rang bestemd. Het was in een woord prachtig. Wat zou het gebied van de vierde rang dan te bieden hebben. Weer werden haar gedachten gevuld over het nieuwe gebied waar ze in was gekomen. Iets, waar ze vier lange jaren naar had gesnakt. Ze vond het niet erg om laagste rang te hebben. Voor haar part zou ze dat blijven. Maar ze had verhalen gehoord over een verhaal.. Een mythe, een sprookje van de schimmen van de blauwe maan. Voor haar was het als onzin opgevat. Ze was nieuw, maar een in haar ogen verzonnen verhaal geloofde ze niet. Ze wilde het eerst met haar eigen ogen willen zien, voordat ze het gelijk gaf. Het werd volle maan, snel. Dus ze wilde het wel zien. Maar vanwege die mythe, was een hogere rang in de kudde nodig. Hoe lager je rang, hoe meer kans je had om verslonden te worden door deze zogenaamde schimmen. Ze werden ook wel monsters genoemd. Iets wat overdreven was in haar ogen. Ze vermoordden paarden, martelden paarden, ontvoerden veulens, verkrachtten merries. Iets wat ze verbazingwekkend genoeg opnieuw niet geloofde. Waarom zou onze moeder aarde mythische wezens tot leven hebben gebracht?

Nieuwe geuren prikkelden haar neusvleugels. Zie hief haar hoofd, die eerder ontspannen op borsthoogte hing. Haar rechteroor draaide in reflex naar buiten. Haar ogen volgden die plek. Haar spieren werden, ook als reflex, aangespannen. Haar neusvleugels gingen wijder open staan. Haar hoofd stond hoog. Haar ogen speurden langs de naaldbomen heen en weer. Ze had zich toch niet vergist? Ze liet haar hoofd iets lager hangen. Nog steeds haar ogen strak gericht op de plaats waar ze dacht iets te horen. Haar staart werd zachtjes heen en weer gewiegd in een plotselinge windvlaag, die even abrupt ophield als zijn komst. Langzaam stapte ze een paar passen naar voren. Ze strekte haar hals iets naar voren. Ze snoof eens zacht. Ze stapte toen langs de bomen waar ze dacht iets te horen. Ze zag nog steeds niets. Toen kwam ze tot de conclusie, het was niets. Ze liet haar hoofd nog zuchtend hangen en stapte toen op een traag tempo verder. Bleef tussen de bomen door slingeren. Zonder enkel doel.

Rank I

The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N PiyZR

The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N Try_out_with_the_name_by_draera-d4oq47r

Met langzame schuchtere passen liep de bruine merrie door de naaldbossen. Haar oren stonden op scherp en haar ogen zochtte tussen de bomen naar mogelijke gevaren zoals schimmen of roofdieren. Nee Absoluut Schimmen. Die waren gevaarlijker.. Vooral tijdens de blauwe maan. De kudde was niet ver weg. Maar alsnog ook al was het overdag. Ze moest op haar hoedde blijven. Elk spoor van Schimmen opzoeken. Elk kleinste vorm van leven kon gevaar betekenen. Kon haar einde betekenen. Ze moest opletten. Ze moest overleven. Haar gedachtes gingen even uit naar de hengst die ze niet zo lang geleden had ontmoet. Devantium.. Hij bleef door haar gedachtes spoken en Calliope schudde even haar hoofd waarbij haar lange bruine manen weer voor haar ogen gleden terwijl ze verder liep opzoek naar iemand van de kudde.

Het laagje sneeuw dat op de grond lag deed haar hoeven een beetje wegzakken. Haar normale gladde zomervacht had plaats gemaakt voor een dikke en wollige wintervacht. In de verte hoorde ze geluid dat leek op een paard. En niet het demonische geluid van een Schim. Maar misschien had ze het mis. Al haar spieren stonden op scherp. Maar inplaats van iets gevaarlijks zag ze door de bossen een gestalte die ze licht kon slingeren. Calliope bewoog even met haar oren terwijl ze naar voren stapte. De merrie in de verte keek op alsof ze haar hoorde. Maar leek Calliope niet te zien. Bijna wou Calliope lachen, wat ze ook gedaan had als het geen blauwe maan was. Inplaats daarvan stapte ze langzaam naar voren in de richting van de merrie.

Ze gooide even haar hoofd in de lucht en hinnikte naar de merrie. Meteen daarna ging ze in een drafje naar haar toe. Ondertussen dat ze haar richting op ging probeerde ze te bedenken of ze de merrie kende. Maar met haar altijd slimme geheugen kon ze niet op de naam komen. Was ze nieuw? Of was Calliope gewoon weer eens zo snuger. Calliope wist bijna zeker dat ze de merrie nog nooit had gezien. En als ze dat wel had moest ze maar voor dom spelen. Zodra ze in gehoorsafstand kwam van de merrie glimlachte ze naar haar. "Jij hoort toch ook bij de kudde? Wat doe je hier, zo alleen?" Haar stem klonk oprecht bezorgd terwijl ze haar aankeek. Nogsteeds kwam ze niet bekend voor. Helemaal niet zelfs. Calliope hielt haar hoofd schuin terwijl ze de merrie aankeek. "Kan ik je helpen?" Vroeg ze zachtjes en glimlachte eventjes weer.

The Muze of Epic Poetry

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N MW5CN

{{ The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. }}

Ze schudde haar hoofd heen en weer. Haar zwart halflange manen bewogen mee in de beweging. Zacht brieste de merrie, een teken van dat ze ontspannen was. Ook hing haar hoofd ontspannen op borsthoogte, en haar oren hadden de neiging zijwaarts te gaan hangen. De merrie was weer eens verzonken in haar eigen gedachten. Stelde vragen aan zichzelf over de onverklaarbare dingen in het leven. De fabels die men aan elkaar vertelde. Waren ze de waarheid? Wat was geluk? En wat was toeval? Vragen zonder enige duidelijke betekenissen die dat konden beantwoorden. Wanneer had je geluk? En wanneer was iets toevallig? Was dat al voor je voorgekauwd. Had je het aan kunnen zien komen? Nee, want het was toch toeval?

Ze zag niks. Echt, écht niks. Een frons kwam op haar gezicht. Lucht verliet haar neusgaten. Het moment dat ze weer enkele passen had verplaats, werd de omgeving duidelijk gevuld met een gehinnik. Direct bleef ze weer stilstaan, haar hoofd werd geheven. Haar oren draaiden zich naar voren. Ze had dus tóch gelijk. Zelfvoldoening vulde haar gedachten. Maar daarnaast kwam meteen de gedachte, waarom had ze het dan niet gezien? Een bruine gedaante kwam op een draf tempo dichterbij. Ze liet haar hoofd zakken. Ze meende het dier te hebben gezien in de kudde. Maar ze wilde liever eerst de omgeving verkennen voordat ze anderen zou ontmoetten. Maar ze was nieuw. Geen een van de kuddeleden zou haar naam kunnen noemen. Ze had zich nooit officieel voorgesteld. Wat niet uitmaakte. Vanzelf zou haar naam wel de kudde rondgaan. Zodra ze dicht genoeg was, toverde de merrie een vriendelijke uitdrukking op haar gezicht. Ze besloot vriendelijk terug te glimlachen. Misschien zou dat ook een goede indruk achterlaten op de merrie voor haar.

De merrie vroeg iets aan haar. Was ze bezorgd op haar. Haar mondhoeken krulden zich weer iets meer omhoog. ‘Ja, ik zit ook bij de kudde. Ik ben pas nieuw. Ik ben hier om de omgeving te verkennen. Alleen zijn kan voor even geen kwaad, toch?’ antwoordde ze mee. Ze was geen klein kind. Ze kon zich prima redden. Dat had ze zichzelf vier jaar lang kunnen bewijzen. De merrie vroeg toen of ze haar kon helpen. Ze glimlachte vriendelijk terug. ‘Nee hoor, bedankt voor het aanbod. Maar ik red me prima,’ antwoordde ze daarop. Ze was zeker bezorgd over de mythe van de zogenaamde blauwe maan. Dat de schimmen zich gingen vertonen. Haar mondhoeken krulden omhoog bij die gedachte. Dat al deze paarden zo geobsedeerd waren door dat verhaaltje. Was het een bepaald geloof van de kudde of zoiets? Liet ze achter? Ze was er ook pas, maar als het zo vreselijk bijzonder geloof was, dan was dat haar toch verteld. Of was het écht zo, en bestonden mythologische wezens? Weer iets wat onverklaarbaar was, en men met blote oog moest zien. Ze keek de merrie vriendelijk aan. Ze zou het maar niet tegen haar zeggen. Maar iets speelde wel in haar hoofd. ‘En waarom mag jij dan wel alleen zijn?’ vroeg ze toen aan de merrie. Waarom zou ze niet bezorgd zijn om zichzelf, maar wel om de merrie waar tegen ze sprak. Haar hoofd kantelde een klein beetje, en met lichte interesse op haar antwoord wachtte ze af.

The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N BJ3MB

Toen ze dichterbij kwam herkende ze de merrie wel. Nou ja zo ongeveer. Maar goed, de meeste paarden hadden dezelfde kleur als zij zelf en dit paard. Schimmen hielden zich in de schaduwen. Niet hier, oftewel, ze zouden veilig naar de kudde kunnen vertrekken. De Leiders zouden hen beschermen. ‘Ja, ik zit ook bij de kudde. Ik ben pas nieuw. Ik ben hier om de omgeving te verkennen. Alleen zijn kan voor even geen kwaad, toch?’ Antwoordde de merrie en even schoten Calliope's oren achteruit. Dat kon ze niet menen toch? Elk moment lagen Schimmen op de loer. Je zou alleen maar hier kunnen overleven als je altijd op je hoedde was. Al helemaal met een Blauwe Maan. Het antwoord van de merrie had haar verbaast, maar goed, ze was nieuw.. Dus wist ze waarschijnlijk nog niet de gevaren van BMH. Ze glimlachte vriendelijk terug nadat Calliope haar hulp had aangeboden. ‘Nee hoor, bedankt voor het aanbod. Maar ik red me prima,’ antwoordde ze daarop. Calliope slikte opnieuw. De vriendelijkheid, en zeer waarschijnlijk ook onwetendheid was iets waar elk paard voor moest oppassen. Net zoals angst kikte die schimmen er op. De vreemde merrie keek de haar vriendelijk aan. ‘En waarom mag jij dan wel alleen zijn?’ vroeg ze toen aan de merrie. Calliope glimlachte en schudde even haar hoofd zodat haar lange verzorgde zwarte manen perfect naast haar nek kwamen te hangen en haar voorlok uit haar ogen bleef. Haar hoofd kantelde de merrie een klein beetje, en met lichte interesse op haar antwoord wachtte ze af.

Calliope glimlachte nogsteeds terwijl ze zich opnieuw helemaal uitschudde. "Het kan wel kwaad vrees ik. En al helemaal rond deze tijd. Er heerst een blauwe maan. Je weet het verhaal toch? Je weet de gevaren van de blauwe maan." Haar stem klonk zachtjes en bracht haar hoofd even omlaag. "En ok, maar alsjeblieft wees voorzichtig. Al ben je dan nieuw in deze kudde. Elk kudde-lid telt hier als familie. Wij laten niemand in de steek." Klonk haar stem zachtjes terwijl ze de merrie aankeek. "En tja, ik hoor hier ook niet te zijn. Sterker nog, ik ben gestoord bezig dat ik hier, maar zowel jij als ik kan beter met iemand anders zijn tijdens de blauwe maan." Ze probeerde haar stem onder controle te houden terwijl haar ogen schichtig rond gleden over de bosgrond. "En misschien wacht ik wel op mijn prins om me te redden." Grapte ze eventjes terwijl haar gedachte terug schoten naar iemand. Meteen schudde ze haar hoofd. Niet aan hem denken. Dat mocht gewoon niet. Hij had haar zo goed als gered die vorige nacht. Maar goed. Hoe kon ze haar reder vergeten? Eventjes moest ze lachen terwijl ze de merrie weer aan keek "Achja, mijn naam is Calliope." Glimlachte ze en gaapte even. Daarna keek ze de merrie weer aan wachtend op antwoord.

The Muze of Epic Poetry

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

{{ The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. }}

De merrie was duidelijk verbaast met haar reactie. Uit plezier krulden haar mondhoeken zich op. Ook deze merrie geloofde waarschijnlijk de mythe. Iedereen. Het was blauwe maan, maar nog geen enkele schim en/of lijk gezien. Hoe zouden die beesten dan te werk gaan. De merrie bleef haar vriendelijk aanstaren. Ze probeerde zo neutraal mogelijk te blijven kijken. Maar eigenlijk vond de merrie het wel komisch dat zij zo reageerde. "Het kan wel kwaad vrees ik. En al helemaal rond deze tijd. Er heerst een blauwe maan. Je weet het verhaal toch? Je weet de gevaren van de blauwe maan." Antwoordde de merrie toen. Ze opende haar mond, om uit te vertellen dat ze er niet in geloofde, maar dat deed ze niet. Haar mond werd weer gesloten, en in haar hoofd dacht de merrie na over de juiste woorden die ze moest kiezen. ‘Hmmm, de blauwe maan. Nee, nog nooit van gehoord,’ loog de merrie. Ze probeerde neutraal te kijken, haar mond als een smalle streep. Maar haar binnenste gierde van de lach. Ze leek op een onwetende merrie. Onschuldig keek ze de merrie aan, met een onschuldige glimlach op haar gezicht.

"En ok, maar alsjeblieft wees voorzichtig. Al ben je dan nieuw in deze kudde. Elk kudde-lid telt hier als familie. Wij laten niemand in de steek." Deze zinnen waren iets wat de merrie wel waardeerde. Dat elk familielid meetelde, was het kuddegevoel groter. Een glimlach toverde ze op haar gezicht. ‘Dank je, ik zal voorzichtig zijn. Ik waardeer dat men op elkaar kan bouwen,’ zei ze vriendelijk. Dit onderwerp zou waarschijnlijk zijn geëindigd. Dat nu de merrie nog wat kon zeggen. Ze verschool zich onder façades van vriendelijkheid, onschuldigheid en onwetendheid. Ze liet haar hoofd nog wat meer zakken. Haar spieren ontspanden zich. Deze merrie werd niet langer als vijand aangezien.

De merrie schudde haar hoofd bij het volgende antwoord. Ze krulde haar mondhoeken weer op. De merrie was een komiek in haar aanzicht. Ze was oplettend, voor de zogenaamde schimmen. Terwijl zij bijna de neiging had om haar hoef op rust te zetten, wat ze niet deed. Om de merrie niet te beledigen. "En tja, ik hoor hier ook niet te zijn. Sterker nog, ik ben gestoord bezig dat ik hier, maar zowel jij als ik kan beter met iemand anders zijn tijdens de blauwe maan." Ze lachte eventjes zachtjes. ‘Wat is er met die blauwe maan toch?’ vroeg ze toen onwetend. Een vragende blik kwam in haar ogen. Ze wilde de merrie niet beledigen, maar het was leuk. Ze schudde haar hoofd, haar manen bewogen mee, en plukken kwamen in de war. Haar reebruine ogen keken de merrie aan. De merrie grapte even iets. Ze waren doodsbenauwd voor de monsters. Ze glimlachte. ‘Ghehe, ja jaa..’ zei ze even zachtjes om geen stilte tussen de twee te veroorzaken. De merrie schudde haar hoofd, zonder reden. Ze kantelde even haar hoofd, maar ging daar verder niet op in. Het werd niet opgeslagen in haar geheugen. "Achja, mijn naam is Calliope." stelde de merrie zich toen voor. ‘Aangenaam. Mijn naam is Magnifico,’ antwoordde ze mee. De eerste waar ze haar naam aan blootstelde.

De antwoorden die de merrie had gegeven op haar vragen en de vragen die zij stelde waren om haar mond van open te laten vallen. Toch hielt ze zich even in om de merrie niet te beledigen. Maar die ene vraag van haar bleef door haar hoofd spoken. ‘Wat is er met die blauwe maan toch?’ De ontwetende ogen hadden haar bijna laten omvallen. Ze geloofde het haast niet. Hoe kon die merrie hier zijn, zonder enig idee. Zonder enig wat dan ook?? Ze zou een schitterend object zijn voor Schimmen! Nadat ze haar naam had verteld aan de merrie klonk haar stem opnieuw. ‘Aangenaam. Mijn naam is Magnifico,’ antwoordde ze mee. Calliope glimlachte even maar daarna werden haar ogen weer serieus. Deze merrie moest het weten.

Even haalde ze diep adem terwijl ze de merrie aankeek. Waar moest ze beginnen? "Het is niet enkel de blauwe maan die zo gevaarlijk is, het zijn de monsters die het met zich mee brengt. Ze heten Schimmen." Fluisterde ze zachtjes en keek de merrie strak aan. "Er is geen paard dat niet bang is van de gevreesde schimmen, geen paard dat niet zal vluchten, geen paard dat niet om genade zal smeken. Kruis je hun pad dan ben je of gedoemd, of dood." Sprak ze zachtjes. Dit onderwerp was gevaarlijk. En zeker tijdens een blauwe maan. "Je herkent ze uit de duizenden. De valse dodelijke blik in hun ogen, de littekens kronkelend over hun prachtige lichamen, de spieren rollend onder hun huid, de bloedvlekken aan hun benen, de afkeur voor al wat leeft in hun stem en de scherpe hoektanden over hun lippen." Heel even haalde ze adem. "Het waren vroeger paarden. Normale paarden zoals jij en ik. Maar ze verkochten hun ziel aan de duivel. Voor zover ik het verhaal weet." Diep haalde ze adem terwijl ze nogmaals zoekend omkeek. "De eerste schim heette Tyrano, hij sloot een pact met de duivel. Ze gaven hun ziel over aan de blauwe maan en in ruil kregen ze een onsterfelijk leven. Enkel de slechtste paarden sloten zich aan bij Tyrano en zijn kudde want leven onder de blauwe maan is meer dan alleen een vloek. Bij iedere maandelijkse volle maan benaderen ze de kudde, vermoorden ze paarden, gijzelen ze paarden, misbruiken ze merries. Dat is hun opdracht, willen ze blijven leven dan moeten ze gehoorzamen aan hun leider, doen ze wat verlangd word van de blauwe maan. Tyrano was degene die de opdrachten gaf, hij en enkel de leider besliste wie waardig is in zijn kudde als een nieuwe schim. Tyrano bleef niet eeuwig leven en gaf zijn leidersfunctie door aan een waardige teamgenoot voor hij vermoord werd door leiders. Nu, na vele jaren leven de schimmen onder het gezag van Avanti, een zwarte hengst al even dodelijk als Tyrano." Haar stem stopte opnieuw terwijl ze Magneffico aankeek.

Daarna hief ze haar nek waar een groot pijnlijk uitziende wond liep wat nog licht bloedde. "Vorige nacht ben ik ook aangevallen.. Ik had iemand bij me, dankzij hem heb ik het overleefd. Maar niet zonder gevolgen. Ik ben getekend voor het leven. En als die schim wil kan hij mij en Devantium zo achterhalen." Daarna liet ze haar hoofd zakken en keek de merrie strak aan. "Onderschat de blauwe maan of de schimmen niet. Wees voorzichtig en misschien overleef je deze maandelijkse moordpartij dan.." Fluisterde ze zachtjes terwijl ze de merrie strak aan bleef kijken.

(ff stukje gekopieerd om t verhaal perfect te laten vertellen.)

The Muze of Epic Poetry

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

{{ The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. }}

Met moeite wist ze haar mond in een vriendelijke glimlach te houden, en niet een rare kop te trekken en laten zien hoeveel plezier ze erin had. Haar oren stonden naar voren gericht, en draaiden zo af en toe om zich heen omdat deze geluiden hoorden, zonder verdere belangrijke waarde. Plukken manen staken aan allebei de kanten van haar hals uit. Gezang van een vogel vulde het gebied. Ze liet haar hoofd nog eens zakken. Ze zou maar eens goed luisteren naar de versie van het verhaal op de manier van deze merrie. Zij had een serieuze blik gekregen. Ze probeerde zo neutraal mogelijk te kijken. Terwijl haar innerlijk precies in contrast was met de merrie voor zich.

Ze liet de merrie op haar tempo uitpraten. En luisterde naar het verhaal van de merrie die ze vertelde. Ze fluisterde de eerste zinnen. Haar ogen priemden in die van haar. Het leek alsof ze bang was dat iemand hen hoorde. Ze hoorde toen de zinnen van de merrie aan. Niemand vreesde hen? Ze kon bijna wel lachen. Ze bleef ernstig kijken en bleef de merrie aankijken. Ze wilde het verhaal aanhoren, en zij wilde die aan haar vertellen. Toen beschreef ze het uiterlijk van de merrie. Dat was zeker een van de gemaakte plaatjes van zo'n wezen. Of van de leider. Niet elk van hen zou zo zijn. Als ze zouden bestaan, wat ze betwijfelde. Vooral het scherpe hoektanden gebeuren. Het waren paarden, kom óp zeg. De merrie was duidelijk benauwd dat iemand mee zou luisteren. De merrie vertelde dat het vroeger paarden waren. En het zijn nog steeds paarden. Ging door haar hoofd heen. Toen vertelde de hele geschiedenis van de schimmen. Van die monsters zoals ze ook wel werden genoemd. Zo gedetailleerd had ze het verhaal nog nooit eerder gehoord. Had de merrie zich hier in verdiept? Ze bleef vrolijk glimlachen, en toen de merrie eindelijk haar verhaal had afgesloten kantelde ze haar hoofd. En nu kwam de vraag der vragen.

‘Wat áls,’ begon ze toen mee. De woorden die ze nu zou uitspreken zouden precies in contrast zijn met de woorden die de merrie net had uitgesproken. ‘Dat dit hele verhaal een mythe is rond een slechte kudde paarden? Dat de paarden een goed georganiseerde sterke groep slechte paarden, die gebruik maken van deze mythe? Als je denkt dat iemand onverslaanbaar is, onoverwinnelijk, en duidelijk veel sterker dan jij, verlies je, toch? Je moet jezelf niet onderschatten. Met een beter zelfbeeld kom je verder, ben ik van mening,’ zei ze toen, haar toon duidelijk luider dan die van de merrie ervoor. De reactie van de merrie deden haar hersenen op hol slaan. Wat zou ze doen? Zou ze vriendelijk blijven. Ze wilde het weten. Ze bleef onschuldig de merrie aankijken. De merrie had het zo goed bedoeld. Maar zijzelf moest weer eens roet in het eten gooien.

Toen liet de merrie haar hals zien. Een verse wond zat erop getekend, iets wat haar hals in alle hoeken en gaten totaal ontsierde. Ze kantelde haar hoofd. Dat de merrie deze wond niet eerder had opgemerkt. Blijkbaar had de merrie haar manen er zo netjes over laten hangen dat ze hem niet had gezien. Ze schrok er niet van. "Vorige nacht ben ik ook aangevallen.. Ik had iemand bij me, dankzij hem heb ik het overleefd. Maar niet zonder gevolgen. Ik ben getekend voor het leven. En als die schim wil kan hij mij en Devantium zo achterhalen." Ze knikte even geïnteresseerd. ‘Jammer, jammer. Dat zal een lelijk litteken worden, die je voor het leven zal tekenen,’ citeerde ze haar laatste woorden. ‘En waarom heeft deze schim jij en je vriend dan gespaard?’ vroeg ze uit enkele interesse. De merrie verborg haar wond weer. Ze keek naar de merrie, en bleef vriendelijk kijken. Haar laatste woorden hadden bot aan zijn gekomen. Maar ach, ze bleef zo onschuldig mogelijk kijken. "Onderschat de blauwe maan of de schimmen niet. Wees voorzichtig en misschien overleef je deze maandelijkse moordpartij dan.." Waarschuwde de merrie haar op een zachte toon. Ze probeerde haar aan te kijken, alsof ze dit voor haar leven niet meer moest vergeten. Iets wat haar aan haar moeder deed herinneren. ‘En jij voortaan je kracht niet,’ zij ze om haar woorden een tijdje geleden nogmaals te ondersteunen.

The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N Thebesttopdesktophorsew

Stil had de bruine merrie naar haar geluisterd onder haar verhaal door. Maar die woorden van Magnifico dat kon gewoon niet. ‘Dat dit hele verhaal een mythe is rond een slechte kudde paarden? Dat de paarden een goed georganiseerde sterke groep slechte paarden, die gebruik maken van deze mythe? Als je denkt dat iemand onverslaanbaar is, onoverwinnelijk, en duidelijk veel sterker dan jij, verlies je, toch? Je moet jezelf niet onderschatten. Met een beter zelfbeeld kom je verder, ben ik van mening,’ Haar toon luid. Het galmde door haar hoofd heen en Calliope slikte even. Dit bracht haar wel degelijk aan het twijfelen. Maar ze had zelf in de ogen van die schim gekeken! Nee. Magnifico had het mis. Het waren monsters! Even schudde ze haar hoofd toen de laatste woorden van de merrie tot haar door drongen. ‘En jij voortaan je kracht niet,’ zij ze om haar woorden een tijdje geleden nogmaals te ondersteunen.

Calliope glimlachte en keek de merrie aan. "Ja.. Dat weet ik." Ze glimlachte even terwijl ze zichzelf iet wat onder controle probeerde te houden. "Ik heb overleefd omdat de blauwe maan mij goed gezind was. De schim verloor zijn krachten net op tijd. Iets later en zowel ik als Devantium hadden dit leven verlaten." Fluisterde ze zachtjes. "Magnifico, ik snap je woorden op zich wel. Maar ik zeg het liever niet. Enkel tot je oog in oog staat met zo'n monster zie je hen ware aard. Geloof me ik weet er alles van. Mijn moeder.. Heeft me genoeg verteld voor ze zich bij hen voegde." Zachtjes slikte ze en dacht opnieuw aan de nachtmerrie die ze had gehad toen ze samen met Devantium had geslapen. Eventjes schudde ze haar hoofd en glimlachte zachtjes naar Magnifico.

The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N Truelovequotefacebookpr

**Profile**

» Are you coming to the tree?
» Oh Christmas tree.. {IEDEREEN}
» Only blood moves the Wheels of time
» Adoptables Delaney's Family tree
» Blood of the hunter

The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N

The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen