Rezziegekko
Profile
Number of posts : 333
Status : Absent
Contact
|  Onderwerp: A kiss from a rose far away~ za 25 aug 2012 - 21:53 | |
|  Het was midden in de nacht toen de grauw grijze wolken dreigend over het Minanter zweefde, enkele regen druppels maakte het bekende tikkende geluid terwijl ze op de grond, stenen en bomen vielen eigenlijk op alles wat ze maar konden raken. Daar stond ze dan, aan de rand van een gigantisch bos vol met dennen bomen, haar manen en staart wapperde wild naar achteren terwijl een gure wind langs haar lichaam streek. Het mocht dan wel lente zijn, erg lekker weer was het nog steeds niet in de nacht, zeker niet in een nacht als deze, waarin de storm over het Minanter raasde. Waarom was ze ook al weer hier heen gekomen? Hierheen, naar het vervloekte land van de blauwe maan? Daar waar de schimmen heerste, waar zij iedere maand tevoorschijn kwamen, bebloede lijken achter latend, alle paarden in rep en roer makend. De angst voor die blauwe maan was haast te ruiken in het gebied, de angst voor die schimmen was haast te ruiken. Ze wist waardoor ze hier heen gekomen was. Ze was geroepen door de blauwe maan, de spanning en de angst ervan, het was alsof de schimmen haar langzaam naar zich toe trokken, alsof ze haar riepen en hoe dichter ze bij kwam, hoe harder de roep ging, ze proefde de angst haast zelf, de sensatie die de blauwe maan voor haar met zich mee zou brengen, de angst die overal op aarde was, de angst die zij wou proeven, of het nu bij een ander was, of bij haarzelf. Zij wou de angst proeven, de angst voor de schimmen en de blauwe maan. Het was alsof ze er naar uit reikte, maar haar arm net niet lang genoeg was, alsof ze iets dichter bij moest komen, maar als ze dichterbij kwam, zou dat haar het leven misschien komen, het was alsof ze op het randje van een ravijn balanceerde, in pogingen om dat gene te pakken waar ze naar hunkerde, dat kleine beetje angst wat ze wou proeven, dat kleine beetje angst wat ze wou voelen, maar ze werd tegen gehouden door het ravijn. Ze zat te aarzelen of ze die sprong zou wagen die ene sprong over het ravijn, die ene sprong die haar dan daar zou brengen daar in het bos. Toen bracht ze uiteindelijk zelf de genade klap toe, met grote passen liep ze zelf verzekerd het bos in. Het was alsof ze zichzelf van een afstand zag lopen terwijl ze daar op weg ging, naar dat ene kleine beetje angst...
**open |
|
|
|
