Triumph kijkt om zich heen, het begint avond te worden. De zomer laat zijn mooiste kanten wel zien, de bladeren aan de bomen zijn felgroen en heerlijk sappig. Dat had hij ontdekt toen hij de bladeren met enige kracht van de bruine takken af rukte. Hij strekt zijn hals om weer wat bladeren te veroveren. Met een mond vol stapt hij verder, het hellevuur was nog niet in zijn gebied, maar hij mist Yacira heel erg. Hij hoopt dat ze het goed maakt, vooral met haar kleintje. Hij wil haar niet in de steek laten, maar haar vinden is nu gewoon onmogelijk. Met lange passen zet hij zijn hoeven in de grond, waarbij hij vooruit komt. Hij stapt rustig naar het riviertje wat hem ongeveer 10 meter voor hem passeert. Zonder enige twijfel stapt hij door het riviertje in, er staat een zacht stroompje. Hij stapt door tot het midden van het riviertje. Het water staat ongeveer tot zijn knieën maar hij is al tot over zijn rug nat. Dat komt door het opspattende water wat zijn hoeven heeft proberen te ontvluchten en zo op zijn rug is gespatterd. Hij schrikt even als een spetter zijn wond heeft bereikt, maar tot zijn opluchting voelt hij geen stekende pijn. Zijn oog draait zich even naar de plek, tot zijn verbazing is de wond al bijna helemaal geheeld, alleen een wegtrekkend litteken wat nog wel zichtbaar is blijft hem aanstaren. Een zucht verlaat zijn mond, iedere keer als de wond het water raakte, kromp hij ineen, die momenten waren een hel voor hem. Gelukkig zijn die momenten over, de zweren die hij er elke keer moest afwassen, de ontstoken plek die ook de omringende spieren betrok bij het probleem.

Hij brengt zijn hoofd naar beneden zodat zijn neus het water net raakt, met gulzige slokken drinkt hij het koele water. Het verfrissende effect op hem was hard nodig, hij was al de hele tijd overhit door de felle zon en het continue geren. Met een soepel drafje rent hij weer uit het water, het water ontwijkt zijn hoeven weer hevig en hij word tot zijn oren nat, heerlijk zo'n douche, denkt hij bij zichzelf. Hij dwingt zichzelf tot stoppen om zich uit te schudden, de spetters ontwijken nu zijn vacht en het schudden lijkt te helpen. Een vochtige vacht blijft over. Hij springt soepel vooruit om in een machtige doch snelle draf. Als hij opkijkt staat hij op slag stil, meteen staan zijn hoeven in de grond genageld. Zijn adem stokt, aan de hemel blinkt een heldere, volle, blauwe maan. Het schittert trots aan de hemel. De blauwe gloed op zijn vacht word vreemd genoeg feller, helderder. Hij had dat altijd gehad, maar heeft nooit geweten waarom. Ook zijn blauwe ogen worden altijd feller van kleur, dat hadden ze hem verteld, maar die blauwe gloed op zijn vacht word deze keer wel heel fel en helder.

Een paar seconde na zijn schrik moment beseft hij zich dat hij midden op een open vlakte staat, aan de grond genageld. Met een woeste kracht brengt hij zijn voorhand krachtig omhoog en met zijn benen maait hij naar de blauwe maan, zijn hoeven bewegen woest mee. Met een grote sprong springt hij 3 meter vooruit om over te vloeien in een harde galop, de aarde lijkt zwaarder te worden en hij zakt verder weg dan normaal. Zijn hoeven zetten zich bij elke stap, sprong, krachtig in de grond en zetten zich nog krachtiger af. Zijn hoofd strekt zich, zijn lichaam volgt spoedig. Harder dan dat hij ooit gerend heeft rent hij op dit moment, na een kwartier ziet hij de bosrand aan de horizon verschijnen. Hij zet door en bereikt de bosrand na nog ongeveer 10 minuten. Een zucht verlaat zijn hijgende mond.

Na even op adem te zijn gekomen zet hij zichzelf in een verheven drafje. Niet heel hard. Als hij weer naar de hemel kijkt ziet hij dat het al donker is geworden, hij had het niet door gehad en blind doorgerend lijkt wel. De sterren pronken aan de hemel maar de blauwe maan trekt het meeste aandacht in zijn ogen. Opeens draait zijn oor naar het ritselende geluid in de bosjes. Zijn adem stokt als hij een zwarte schaduw uit te bosjes ziet komen, de witte manen hebben een groot contrast op zijn zwarte lichaam. Zijn paarse ogen zijn leeg vanbinnen, maar toch gevuld, gevuld met woede, haat en onvergefelijkheid. Hij deinst achteruit en beseft dat hij nu het slachtoffer is van die monsters die zich schimmen noemen.

Triumph staat nog steeds verstijfd tegenover de enorme schim, zijn adem stokte regelmatig. De vorige ontmoeting met een schim had hem die verschrikkelijke wond opgeleverd, maar die schim was bij lange na niet zo groot en breed als dat die voor hem stond dat was. De bangheid waande door zijn ziel, zijn hoeven genageld in de grond. Zijn twee kanten die hij nog nooit had ontdekt kwamen in hem op, de ene stelde hem gerust, vooral op de woorden van de schim, maar de andere stelde hem dat juist niet, het zei hem de schim niet te vertrouwen.

Hij kijkt recht in de ogen van de schim, die hem iets aanbood. Wat hij raar vond, wat moest een schim nou met hem? Hij was wel sterk, maar helemaal niet zo snel, en door zijn ruzie's was er een miserabel hoopje trots overgebleven. Met Thriumph's blik kijkt hij nogmaals recht in de duistere poelen die zich ogen noemen om te achterhalen of hij te vertrouwen is en of hij de waarheid spreekt. Alleen hij kan er niets uit wijs maken, hij zou net zo goed niet te vertrouwen zijn, als dat je kon zien dat dat wel kon.

De blauwe maan schittert zoals gewoonlijk aan de hemel en schijnt op zijn blauw bruine vacht. In zijn vacht word de blauwige kleur weer duidelijker en helderder. Hij heeft er zelf geen oog voor, het enige waar hij oog voor heeft is de zwarte schim, die enorm is, met witte manen die goed afsteken op de zwarte omgeving. Maar vooral die verdomde paarse ogen, die hem nu ook recht aankijken.

Eigenlijk weet hij niet wat hij moet doen, aan de ene kant wil hij wegrennen, zo ver weg als dat dat mogelijk is, van de schim af. Maar aan de andere kant wil hij de schim kunnen vertrouwen en een kant neigt daar ook naartoe. Alhoewel hij wegrennen waarschijnlijk met de dood moet bekopen omdat de schim toch 3 maal zo snel is als dat hij dat is, dus dat zou dan ook geen goede beslissing zijn.

Hij waagt het erop en zegt zijn woorden, zorgvuldig, maar duidelijk, en moedig, straight. 'Wat zou je me aanbieden?' komt er vanaf zijn lippen de omgeving in. Hij kijkt de schim nu al de hele tijd aan, hoewel hij zelf al groot is, moet hij omhoog kijken. Hij kijkt liever niet omhoog, maar dat is dan zijn keuze niet. Hij moet het er maar mee doen, en de gok wagen om met de schim in gesprek te gaan.

Triumph merkte dat de duister poelen van de schim zijn ziel onderzochten, hij kon er niets aan doen, het overkwam hem en hij zou er maar mee moeten leven. In een poging de zijne te ontdekken valt hij in een eeuwige diepte van duisterheid, in ieder geval, dat lijkt zo. De schim schijnt zich Achilles te noemen, als hij dat uitspreekt rolt er een koude rilling onder zijn vacht langs zijn ruggengraat via zijn achterhand naar beneden. Heeft Achilles hem een tijd gevolgd? Dat wist hij nog niet, en er is nog een rilling nodig om hem te laten beseffen dat sinds hij op BMH kwam hij gevolgd werd door een schim. De volgende woorden die hij uitspreekt raken hem, raken hem diep. Een moment kijkt hij weg van de enorme schim, zijn blik gaat naar de grond, het was waar, Kayleigh vond hem een monster, en wat hij ook zou vertellen, dat zou niets uithalen bij haar.

Na het moment kijkt hij weer recht in de poelen van Achilles, de angst slipt weg, er komt haat voor in de plaats, niet haat voor de schim, de schim die hem zo heeft geraakt, zo dat hij het zelfs in overweging neemt. Zijn woede neemt af als hij zich beseft dat hij een andere merrie heeft gevonden, een merrie die een veulen heeft, en die hebben hem nodig.
'Maar Yacira dan? En de kleine die nu ongeveer een week op deze wereld staat?' Zijn zijn woorden naar de enorme schim toe. Zijn woorden die heel luid klinken in de doodse stilte, ergens in de verte hoort hij een merrie hoog hinniken, zijn oor draait er scherp naar. Zou dat Yacira zijn? Zijn lichaam in tweestrijd wacht hij op wat Achilles in tegenstrijd op zijn opmerking heeft.

Triumph verstokt bij de woorden van Achilles, heeft zijn Yacira hem bedrogen? Hij krijgt even geen lucht meer. Zijn lichaam is vol ongeloof terwijl zijn ogen diep in die van Achilles kijken, dezelfde blik als net. Het moest waar zijn, als hij een grijntje medeleven in zijn ogen laat tonen slaan bij hem de stoppen door. Hij schud hevig met zijn hoofd als teken van woestheid, hij hield van haar. Deed alles voor haar, was elk moment bij haar. 'Y.. Y.... Yacira?' is het enige wat stotterend uit zijn keel vlucht.

Maar dan bedenkt hij zich dat hij vanaf hun ontmoeting hij geen seconde van haar zijde was geweken, gewoon omdat hij haar wilde beschermen. 'Maar ik vertrouw haar, ik ben vanaf onze ontmoeting nog geen pas van haar geweken, hoe....?' komt er weer uit zijn keel, het lijkt alsof de klanken uit zijn keel willen, zijn stem is luid, vol emoties. Hij opent zijn ziel, zonder dat hij dat weet. Hij kan het niet meer verklaren, zijn verwarring is te groot.

Woest trekt hij zijn rechter voorbeen op om zijn hoef met een klap op de grond te laten stampen. Hij draait zich een kwartslag, hij wil weg van hier, vluchtig maakt hij een overgang en begint te draven, zijn draf was in een stevig tempo. Hij doet het niet om de enorme schim te ontvluchten, die zal hem toch wel achterna gaan, en bovendien was Achilles toch drie maal zo snel als dat hij dat was. Hij wilde gewoon weg, hij wilde zijn gedachten op een rijtje zetten, hij wilde niet tegenover het probleem staan. Maar weg, weg van alles.

Triumph word langzaam maar zeker ziedender en ziedender terwijl hij verder draaft in een normaal tempo, hij gooit zijn achterhand met een vloeiende beweging omhoog, en strekt zijn achterbenen waaraan zijn hoeven zitten. De trap was in de richting an Achilles maar niet bedoelt voor de enorme schim, het is bedoelt naar zijn verschrikkelijke leven. Nu brengt hij zijn voorbenen omhoog waaraan de hoeven slechts fladderen. Hij is niets meer waard en zijn leven mag naar de hel lopen.

Misschien moet hij het ook doen ook, misschien gaat hij, met risico voor eigen, miserabele, leventje, zijn ziel wel overgeven aan de blauwe maan. De woorden van de schim drijven het allerlaatste beetje twijfel uit zijn lichaam. Vooral de laatste woorden treffen hem. Maar wat moet zo'n grote schim met zo'n kleine, zwakke, slome, miserabele hengst als hij?

Zijn hart was gevuld met haat en misschien zelfs verguld met haat. Hij kan het bloed van bijvoorbeeld Theron wel drinken, evenals die van Yacira en zelfs haar veulen en natuurlijk van de andere hengst. Zijn stem klinkt weder luid maar deze keer zijn zelfs de klanken in zijn stem klinken woedend 'Maar wat moet Avanti met mij? Deze slome, miserabele hengst is toch niets waard voor zo'n groot en machtig bestaan?'. De woorden gaven vanzelfsprekend dat hij geen tijd meer nodig had om te beslissen, hij zou schim worden en het bloed van andere drinken, hij zou een monster worden net zoals Kayleigh dat hem nu al vond. Hij zou het begrip medeleven en medelijden uit zijn woordenboek schrappen en het bloed van de (on)schuldige laten vloeien. En als hij niet goed genoeg was dan zou hij meteen weg zijn van zijn leventje zonder te lijden. Intussen was de hengst weer naar de schim toegedraaid en zet hij zichzelf met een ruk stil, de regen klettert op zijn vacht maar het deert hem niets. De een na de andere flits verschijnt heel even aan de hemel en laat een donderend geluid achter.
Hij zou het lot laten beslissen.

Triumph is nog steeds woest en niemand zou hem daaruit krijgen. Bij de opmerking van Achilles is de onzekerheid ook uit zijn lichaam verdwenen. Hij had geen angsten meer, behalve voor Avanti, want als hij zijn ziel niet zou accepteren dan zal hij dood zijn. Maar eigenlijk boeit het hem ook niet, hij leeft beter of aan de zwarte kant, de kant van de schitterende maan, of helemaal niet. Hij heeft er genoeg van, zijn hele leven is hij bezig geweest zijn naam te zuiveren over iets waar hij niets aan kon doen. Het was een kwade leider die hem dwong, dwong om een monster te zijn, maar nu is het anders, nu wil hij een monster worden. En het liefst zou hij die leider nog eens opzoeken om een eind aan diens leven te maken, maar omdat hij buiten BMH leeft is dat onmogelijk. "Het lot zal het beslissen" zegt hij enig sinds koel tegen de enorme schim die boven hem uit torent. Hij mag met zijn 1.87 ook op enige hoogte van de grond afstaan en is meestal groter dan de rest. Het was dan ook even wennen toen hij tegen Achilles op moest kijken.

Zijn hart is vervangen door een bron van vuur en woede, geen enkel woord zal dat nog veranderen. Hij grijnst naar de schim, het lijkt erop dat hij er een vriend bij heeft. Een vriend die hij nooit zal hebben verwacht, maar nu zo gewoontjes is. Bij de woorden van de uit het niets komende Zehlia kijkt hij op. Met vuur in zijn ogen kijkt hij in die van de merrie, terwijl de merrie haar ogen al had gehaakt op die van Achilles. Nu is het weer tijd voor die leuke keuzes, maar hij geloofd het allemaal niet meer, het enigste wat hij ooit nog zou geloven waren de woorden die uit de richting kwamen van Achilles, hij was de enige die in zijn leven de echte waarheid heeft gezegd. En waarom zou hij Zehlia nog geloven, ze is vast een vriendinnetje van Kayleigh en Yacira. In zijn gedachten spuugde hij de namen uit, net zoals die van Theron, die zou ook wel bevriend zijn met Zehlia. Zo koel als hij was, is hij nu weer zo heet, het vuur laaide op, door Zehlia dacht hij weer aan de rotmerrie's. De woorden ontsnappen, ontvluchten, zijn mond met gemak wanneer de woorden de zin vormen die hij zal zeggen "De enigste die hier liegt ben jij Zehlia, ik ken die praatjes wel, Achillis is de enige geweest in mijn hele leven die eerlijk is geweest tegen mij, waarom zou ik jou dan nog geloven. Je bent vast bevriend met Theron en zo ook met Kayleigh." Hij sprak zijn zinnen vurig, ziedend uit en spuugde de namen 'theron' en 'Kayleigh' spuugde hij uit, die hadden hem in genoeg problemen gehad, hij had ongewilt ruzie gehad, en hij had haar bijna gesmeekt om hem te vergeven maar wat hij kreeg was nog meer ruzie. En wie zegt dat dit zo door zou gaan? Nee zijn beslissing stond vast, hij zou schim worden of de dood onder de ogen zien.