Not all who wander are lost. - Viënto

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

AbleToDream schreef:

Bomen fluisterden zachtjes in de warme ochtend lucht die hun bladeren terug tot leven wekten toen de eerste zonnestralen hun weg door het dikke bladerdak zochten. De kille winter had eindelijk plaats gemaakt voor de zomer, overal werden schepsels wakker van hun winterslaap en gingen ze opzoek naar voedsel om opnieuw hun voor hun volgende winterslaap.
Dit waren de soort momenten die ze het meeste koesterde in haar hart, en het liefste nooit meer zou willen laten gaan. De ochtend dauw lag nog op de bladeren en grassprieten waarin ze neerlag toen ze met haar neus de geur opsnoof, kon dit maar blijven duren.

Een crème kleurige merrie lag neer in de jonge grassprietjes naast een oude boomstronk die haar enige bescherming gaf tegen de regen die diezelfde nacht nog was neergedaald. Als een kat kroop ze uit haar slaapplaats en rekte zich uit door haar voorbenen zo ver als ze kon naar voren te zetten en haar achterhand om hoog te steken. Overal rondom haar hoorde ze geritsel in de bladeren en ze zag kleine bosdieren die ontwaakten, en zo werd het rustige bos vervuld met een kakofonie van geluiden.

Met lage passen liep ze op een rustig drafje naar de watervallen die ze de vorige avond was tegengekomen toen ze voor het eerst in deze nieuwe wereld binnenstapte. Het was niets vergeleken met waar zij vandaan kwam maar de aangename sfeer zorgde er al snel voor dat die woorden naar achteren weren geduwd toen ze het geraas van de waterval hoorde. Haar oren gingen nog snel heen en weer voor ze de open ruimte betreedt zodat ze zeker kon zijn dat niemand haar zou zien passeren.
Ze was er al die jaren aan gewend geraakt om “onzichtbaar” door het leven te gaan en hier verwachtte ze niets anders.

Haar slanke nek boog naar voren en het koude water deed een rilling over haar rug lopen, met grote slokken dronk ze dankbaar. Nadat ze genoeg had gedronken waadde ze door de rivier naar de overkant, langs alle kanten voelde ze de vissen tussen haar benen wegzwemmen die aan hun toch vertrokken naar hun voortplantingsgebied. Bijna aangekomen aan de oever versnelde ze haar pas en galoppeerde ze door het water dat opspatte tegen haar witte buik.
Haar hoeven maakten een klaaglijk geluid op de kiezelstenen waar ze over moest, en net toen ze haar eerste stappen in het bos wou zetten zag ze een vage gestalte voor haar opduiken. Haar benen begonnen naar achteren te bewegen ook al zei haar brein dat ze moest blijven staan.

Een grijze hengst kwam uit het bos, en zo snels als ze kon galoppeerde ze terug naar de overkant van de rivier, hij was het eerste paard dat ze hier tegenkwam. Vanuit de verte bekeek ze hem grondig tot ze haar mond opende en hem een paar zinnen toe sprak. “Hallo?”
Haar begroeting kwam er exact uit zoals ze wilde, het leek misschien onzeker maar haar bedoeling was dat toch niet. In al haar jaren had ze geleerd dat nieuwe paarden die onzeker waren altijd sympathie opwekten.
Oké, er waren dan soms wel een paar uitzonderingen waarbij het totaal niet werkte maar het was het proberen waard. Met haar blik op de hengst gericht wachtte ze op zijn antwoord.

NOT ALL WHO WANDER ARE LOST

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Rank one

Viento

Zijn manen danste op de melodie die wind door zijn manen blies en zo in zijn oor zong. Het draafde ontspannen en met grote passen door de bossen van Ferelden. De 11-jarige hengst was hier nog nooit eerder geweest, maar was er nu al weg van. De prachtige bossen en bergen, de herten die zijn pad kruiste. Dit was voor Viënto de hemel. Even helemaal tot rust komen en genieten van het leven zoals het is. In deze kudde was hij misschien maar een normaal paard, maar dat vond hij helemaal niet erg. Het deed hem zelfs goed om te weten dat al die leiderstaken niet meer op zijn schouder rustte. Zijn kudde was vernield, door een brand, maar hij was naar BlueMoonHorses gekomen om dat alles te vergeten en een nieuw leven te starten. Als een normaal kuddepaard, dat onder leiding stond van andere. Deze gedachten deden hem helemaal ontspannen.

Hij draafde sierlijk verder tussen de bomen door, de vogels die prachtige liederen zongen die prachtig samen klonken met het geluid van een waterval op de achtergrond. Alles leek zo vredig, alles viel prachtig als een puzzel in elkaar. Het geheel klopte gewoon helemaal. Een glimlach trok zich rond zijn lippen. Hij draafde rustig verder en zag ergens in de verte een ander paard staan. Een soort palomino, maar met een witte buik en prachtige hoge witte benen. Een 'Hallo' bereik zijn oren. Het klonk wat vragend, onzeker. Hij knikte begripvol naar haar en boog ook lichtjes door zijn knieën.

Wanneer hij vanaf die hoogte een beetje tussen haar benen kon kijken sprong hij weer recht en keek met groten ogen naar het bos dat achter haar stilaan rood/oranje begon te kleuren. Hij wist dat er iets raars in de lucht hing, toch kon hij het niet laten om dat te negeren en alleen maar te genieten van het prachtige Ferelden. "Kom hierheen!" Ondanks hij enorm in paniek was bleef zijn stem rustig en onder controle klinken.

Dit was net wat er was gebeurt met zijn vorige kudde, zijn kudde. Vuur had alles vernietigd, zelf zijn kuddepaarden en zijn dierbare rechterhand waarvan hij ook 3 veulens had.Een angstige en luide hinnik ver liet zijn keel. Die merrie moest over het water komen, weer het water hen amper zou kunnen raken. De versmachtende rook kwam zijn neusgaten ingewaaid en deed zijn longen samen trekken door de slechte rook. Zijn oren lagen naar achteren gedraaid en zijn hoeven trappelde onrustig.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

AANGEPAST

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

De kiezelsteentjes onder haar hoeven knerpten toen ze langzaam de rivierbedding terug overstak, de zon begon langzaam omhoog te klimmen om haar vertrouwde plaats weer in te nemen aan de hemel zodat ze met ieder schepsel haar warmte kon delen.
De onbekende hengst had blijkbaar haar nep onzekerheid opgemerkt en haar haar gevraagd om naar hem toe te komen, op zich kon er haar niets gebeuren en als hij toch niet zo vriendelijk bleek te zijn kon ze nog altijd de benen nemen en terug het bos invluchten.
Het frisse water spetterde tegen haar buik en haar staart die zo wat meer dan de helft in het water dreef was blijkbaar al drijfnat aangezien hij tegen haar billen plakte toen ze op de oever stond.

Haar blauwe ogen keken onderzoekend rond, haar neusgaten gingen rustig op en neer toen ze zijn geur opsnoof. De grijze hengst zag er heel wat ouder uit dan zijzelf, misschien rond de 10 jaar zo schatte ze.
De bomen bewogen onrustig heen en weer in het huilen van de ochtend wind en de geur van verstikkende rook bereikte haar neusgaten. Plotseling snapte ze waarom de hengst wou dat ze naar de overkant kwam, haar blik kruiste zijn ogen.
Blijkbaar had hij de rook al eerder gerokend dan zijzelf, de wind blies van achteren dus recht naar zijn richting. Haar instinkt wou het overnemen toen haar hoeven begonnen te bewegen draaide ze haar hoofd om naar de plek waar ze juist had gestaan. De laaiende vlammen groeiden snel door het bos heen en kleinere bosdieren vluchtten naar de oever van de rivier.

Ze draaide haar hoofd terug naar de hengst, ze kon niet zo maar staan kijken hoe die arme schepsels pogingen deden om naar de overkant te raken “Ik kan ze niet laten verdrinken!” riep ze naar hem terwijl ze de kleine konijntjes zag spartelen in het koude water, van het ene moment naar het andere was die mooie ochtend lucht een donkere draaikolk geworden van rook en zwavelgeur.
Ze snel als haar benen konden snelde ze naar de overkant om daar op haar knieen te zakken en de kans te geven aan een paar dieren om op haar rug te klimmen.

De krabbelende pootjes van eekhoorns, konijntjes en kleine vogels maakten schrammen op haar rug, maar dat kon haar niets schelen. Het laatste stukje warme had gewonnen van haar bevroren hart dat jaren haar blik van de wereld had af had gehouden.

Samen met een paar kleinere dieren stond ze te kijken naar de overkant waar het vuur alles inpalmde en kapot maakte. “Chess is de naam” meer kon ze er niet uit krijgen, haar benen leken wel vastgevroren aan de grond.
Haar witte manen dansten in de lucht en verder hoorde ze alleen het vuur….

NOT ALL WHO WANDER ARE LOST

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Rank one

Viento

De merrie liep naar hem toe en een opgeluchte zucht verliet zijn lippen. Haar woorden deden haar raar opkijken. "We kunnen niet..." Hij kon zijn zin niet eens afmaken of de palomino merrie was al weer in het water. Hij volgde haar en boog zijn hoofd naar beneden. Haastig scharrelde enkele dieren langs zijn hoofd omhoog en liepen zo langs zijn manen waar ze zich op stopte om bescherming te zoeken. Een konijn dat niet durfde pakte hij nog gauw bij zijn nekvel voor het vuur zijn hoofd raakte. Een verbrand gevoel tintelde door zijn neus. In een vlotte stap wade hij zich weer naar de overkant en boog zijn hoofd op nieuw naar de grond. Verschillende soorten dieren sprongen naar benden. kleine rode lijntjes stonden op zijn hoofd van de nagels van de angstige dieren. Het angstige konijntje zat tegen zijn benen aan van angst en bibberde hevig. Langzaam bracht hij zijn hoofd naar het arme dier en duwde hem stilletjes naar voor. "Komaan straffe dame... Je redt het wel. Loop naar de strand." Viënto had geen idee af het arme dier hem verstond, maar toch.

Hij keek de merrie aan en zei zijn naam op een beleefde en respectvolle toon. Wanneer hij weer achter hem keek zag hij dat het vuur aan de andere kant van de rivier was geraakt. hij keek verbaast en snapte er niks van. Al gauw snapte hij het, een omgevallen boom leidde de hete lucht naar de andere kant. Hij pakte met zijn tanden de blonde manen van de merrie vast en liep weg. Wanneer hij eenmaal op weg was liet hij ze weer los en liet zijn benen zo snel gaan als ze wilde. Hij keek geregeld naar het vuur dat zich snel verspreidde en om te kijken of de merrie er nog was, als hij niet al opzij moest kijken daarvoor. De merrie genaamd Chess was namelijk veel jonger als hem, nou dat veronderstelde hij toch.

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

AbleToDream schreef:

De rode gloed van de Vlammen hulde de hele rivier in een eigenaardig schijnsel ook al had ze voor die ene keer haar goed hart gebruikt had de koude wind het al terug bevroren. De grijze hengst was haar blijkbaar gevolgd naar de overkant en had ook wat van die kleine schepsels gered, net als bij haar had hij kleine schrammen van de krabbelende pootjes die kleine stroompjes bloed hadden veroorzaakt op zijn rug.

Nog steeds met haar gezicht naar het vuur gericht hoorde ze dat de hengst hem had voorgesteld als Viënto, in haar afwezigheid hoorde ze niet of hij nog iets had gezegd of niet.
Een plotse ruk aan haar manen bracht haar terug naar de realiteit, uit schrik zetten ze haar hoeven in de kiezels en bood ze weerstand tot ze in de gaten had dat Viento haar probeerde aan te sporen om te lopen, gelukkig duurde het niet al te lang voor ze die hint begreep en zette ze het op een snelle galop om toch maar de grote hengst bij te houden.

Haar gedachten sluimerden voorbij terwijl ze liep -Hoe komt het dat hij me heeft opgemerkt? Meestal ben ik onzichtbaar voor iedereen… - En dat was ook zo, nog nooit had iemand geprobeerd om haar te helpen laat staan om haar leven te redden. Tot nu toe had ze alles alleen moeten aangaan en stiekem hoopte ze dat het zo zou blijven, haar ranke benen moesten veel meer passen nemen dan die van Viënto in een poging hem bij te houden.
Een vluchtige "Dank je!" ontsnapte uit haar mond, ze had geen idee wie hij was maar zolang hij haar had geholpen besloot ze hem een tikkeltje te vertrouwen.

NOT ALL WHO WANDER ARE LOST

**Profile**

» Viënto
» Burning trees // Viënto
» The long lost son! [Xenos]
» [ENG] the lost and insincere
» Lost (OPEN)

Not all who wander are lost. - Viënto

Not all who wander are lost. - Viënto

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen