Hmm... Het zachte gras streek langs haar huid wanneer ze weer op haar zij rolde. Krekels tjilpten irritant luid in haar oren en ze bewoog ze geïrriteerd, zelfs al was ze zich er maar half bewust van. Silhouetten die de schaduw van de op- en neerdeinende schaduwen van de takken op haar wierpen, dansten op haar lichaam. Het was een heerlijke zomerdag. Een verlichtende kreun ontging de keel van de tijgerkleurige, luie merrie. Knipperend tegen het licht keek ze op, de hemel tegemoet. In haar ogen weerspiegelden fragmenten helder blauw die opglommen tussen het groen. Geïntrigeerd door de zoete blauwe hemel besefte ze niet dat ze haar ogen pijnigde door het overtollige licht. Ze voelde zich zo klein, zo veilig in de armen die het gras haar bood, was de enige gedachte die haar bezighield terwijl ze de zeldzame hoopjes wolk volgde. Een verkoelend zeebriesje streek over haar lichaam en bracht de lichte, gekrulde haartjes van haar manen aan het glijden. Hmm...

Er was een gang. Haar hoeven weerkaatsten met een onbekend geluid tegen de wanden. Ze draafde naar het licht, stond toen stil en draafde daarna weer verder. Het leek steeds verder van haar weg te vliegen. Ze was in de war. Waarom was de gang nauwer geworden? Was dit een illusie? Ze draafde door, moest hoef voor hoef zetten om de hete muren niet te raken. Ze struikelde en knalde tegen de zon die haar zwarte stralen om haar heen sloot. Ze probeerde weer op te kijken om het witte licht te volgen, maar de warmte die haar daar tegemoet dreef stond haar niet aan.

Ze kronkelde net in haar slaap toen haar ogen plots open schoten. Een reusachtige grijze massa had de zon en blauwe lucht verdreven. Wat...- Wat gebeurd er?! Snelvoetig sprong ze op haar hoeven en rende weg van het kleine groepje bomen waar ze net nog zo ongestoord onder had gelegen. Wat was er aan de hand? Pas toen ze goed en wel in beweging was, durfde ze een blik te werpen op wat haar instinct in vuur en vlam had gezet.
Een langwerpige zwarte wolk dreef bomen de droge vlakte. Haar mond viel open. Al met grote ogen omhoog kijkend, rende ze in verzwakte snelheid over de vlakte. De duisternis van de lucht stond in hevig contrast met de lichte, groengele stengels van het veld. Het was een fenomeen dat ze nooit eerder had aanschouwd. Donkere vlokjes vielen naar beneden. Ze keek ernaar, verwonderd.
Haar blik volgde de lange sliert naar de bron ervan. Ze kneep haar ogen samen. Het kwam vanuit Ferelden? Ze kneep haar ogen samen en spitste haar oren om de geluiden op te vangen. Een frons gleed over haar gezicht toen ze in de verre verte de rode en gele flikkeringen in de gaten kreeg. Vuur? Het woord drong door, maar wat het betekende zou dat later pas doen. In een sprong had ze zich omgedraaid richting de kliffen.

Terwijl ze in haar eentje door het droge gras rende, weg van de zwarte sneeuw, vulde geroep haar oren. Theron? Opluchting gleed door haar lichaam, maar verstrakte direct daarna toen ze besefte dat zíj totaal niet aan haar soortgenoten had gedacht, aan hun lot. Of ze dood waren of gevaar liepen. Hoeveel er ook was gebeurd sinds ze hier was, in haar geest en ziel was ze nog altijd een eenling. Zo begreep ze nog altijd niet hoe wezens zo veel zorgen voor elkaar konden opbrengen. Ze zou nooit haar leven kunnen geven voor een andere ziel.
Ze keek om naar de dikke zwarte wolken in de verte, draaide haar kop echter zonder veel emoties terug naar de lichte horizon. In dit soort situaties was het nou eenmaal redden wie zich redden kon - ieder voor zich.

Voor haar uit rees de zee omhoog in haar blikveld, erboven vlagen witte zeemist hangend. Zodra ze de duinen over was voelde ze de denkbeeldige vraag rusteloosheid. Een prop vormde zich in haar buik terwijl ze in een snelle sprong de laatste meter aflegde. Ze keek om haar heen, zocht naar aanwijzingen die aan kon duiden dat er al doden waren gevonden. Automatisch zochten haar ogen naar Theron, maar die leek niet aanwezig te zijn. Was dat gebruikelijk voor een alfa? Ze snapte er al zo weinig van. Haar ogen brandend door de adrenaline die nog vers door haar bloed stroomde. ‘Waar is Theron?’ Mompelde ze, niet speciaal tegen één iemand in het bijzonder.
Ze schudde kort de zwarte vlokjes uit haar manen terwijl ze zich tussen enkele paarden neerzette, zich niet helemaal op haar plek voelend tussen alle welwillende, behulpzame paarden. Ze keek toe, hun ijverigheid en vurige blikken gadeslagend. Een steek van jaloezie prikte in haar geweten. Hoe deden ze dat? Hoe konden ze... zó zijn? Ze snapte ze niet, wilde echter niets liever dan begrijpen. .