Morax lag rustig te genieten in Anderfels, genietend van de natuur en van alle andere dingen die om hem heen gebeurde, zoals X'aryon die aan het spelen was in het zacht gras en Siberia die kalm op een paar sprieten gras aan het knabbelen. Toch kon Morax zich niet helemaal ontspannen. Een onveilig gevoel bleef in zijn maag hangen. Hij keek nagstig rond, de bruine warmbloed hengst, die tot betha van rang vier was benoemd wist dat er iets goed mis was. Of dat er toch iets slecht ging gebeuren. Hij stak zijn zwarte neus in de lucht en snoof eens goed. Gauw draaide hij zijn reukvermogen weg bij de lucht. Een vieze geur neep zijn neusgaten dicht. Hij wilde zich net omdraaien, als een zee van vlammen in het bos opduikt. "Siberia !! Maak dat je wegkomt. Zeg tegen Zehlia dat er brand er komst is!" Hij had geen idee wat hij moest doen. Morax wist maar al te best dat Siberia hem niet graag alleen liet in deze omstandigheden, toch moest ze hem laten gaan.

Zijn stevige lichaam draaide zich kort om en wanneer zich net wou aanzetten tot een spurtje naar Ferelden, galmde een zware hinnik van Serano door zijn oren. Het alarm dat de alpha uitriep liet hem alleen maar sneller lopen. Toen hij in Ferelden aankwam en nog eens snel omkeek om naar Minanter en Orlais te kijken, leek het wel of een ijzeren priem door zijn hart werd gestoken, toch moest hij doorgaan. Hij wende zich kort op zijn achterbenen en liep verder. Het vuur begon hem stilletjes aan, in te sluiten en weer hij ook keek, overal kleurde de bomen en hun bladeren oranje/rood van het vuur. Bladeren dwarelde verschrompelt naar beneden en vielen levenloos op de grond. Een wanhopige hinnik verliet zijn lippen, hij voelde zich machteloos en had geen idee hoe hij dit moest aanpakken.

Eenmaal bij Serano aangekomen knikt hij kort, maar voor goede welkom was er nu geen tijd. Axis was ondertussen ook al aangekomen. Morax keek snel in het rond en kon nog geen andere paarden van rang bespeuren. "Serano, wat moeten we doen? Het bos gaat helemaal kapot gaan en vele paarden zullen de brand niet overleven." Kort wende zijn gedachten zich af tot Siberia en X'aryon, maar daar had hij nu geen tijd voor. Nu moest hij denken aan alle andere paarden die in de problemen zaten. Die misschien wel vast zaten door vallende takken en boomstammen. Net bij deze gedachten valt er een jonge boom, met een dunne stam die blijkbaar niet bestand was tegen de hitte van het vuur, net achter zijn achterbenen naar beneden. Hij sprong even naar voor maar recupereerde zich al gauw. Vragend keek hij naar Serano. "Kunnen we niks doen om de leiders van de grotere kuddes te helpen?"

Hij voelde zich een leek, een onwetend dier dat al zijn antwoorden bij iemand anders zocht. Wanhopig begon hij zelfs te lijken. Hij was nu net de gene die de andere zou moeten helpen, hij zou nu net een van die paarden moeten zijn dat de andere geruststelt. Hij herpakt zich snel, trekt zijn hangend hoofd weer omhoog, steekt zijn borst vooruit en kijkt strak voor zich uit. Er was geen tijd om nu te jammeren. Daar hadden we misschien de tijd voor wanneer dit alles was opgelost.

** Flutje D: