De zware veren vleugels rustte opgevouwen tegen de flanken van de hengst. Hoewel de meeste gevleugelde wezens, ook onder de paarden, de aanzet van deze vleugels op hun rug hadden, ontsproten zijn vleugels aan weerzijdes van zijn schoft. Dat had als voordeel dat zijn slag krachtiger was en hij een stuk makkelijker bleef zweven dan de meeste anderen, omdat hij zijn gigantische spanwijdte ten volle wist te benutten. Het had als nadeel dat hij, net als zwanen, moeite had om op te stijgen en ruimte nodig had om van de grond te kunnen komen – of er weer op te kunnen landen. Het was een gebrek wat hij voor lief nam, want het genot van zweven nam iedere nare gedachte weg.

Door met zijn neus even kort zijn rechter vleugel aan te raken, krompen beide gevaartes in geleidelijk tempo in, tot ze geheel verdwenen waren. Verlost van het gewicht van kilo's veren en ruim vier meter spanwijdte, schudde de donkere hengst zich uit. Het was op dat moment dat iets – al kon hij niet zeggen wat, zijn aandacht trok. Zijn hoofd schoot omhoog en zijn ogen, momenteel een zachte en diepgoude kleur, speurden de omgeving af. Tot zijn blik in die van een jonge merrie viel. Ze leek verbaasd te zijn dat hij zich hier in het woud bevond, maar haar begroeting was er niet minder vriendelijk om, zij het een beetje vragend.

Wispelturig draaide hij zijn donkere oren heen en weer. Vandaag was, zeker voor zijn doen, een rustige dag. Zijn hoofd voelde enigszins timide aan en hij kon zich bijzonder goed concentreren. Toch vertrouwde hij zichzelf niet. Sinds hij zijn verantwoordelijkheden als leider had afgelegd, was zijn gemoedstoestand weer als vanouds onpeilbaar. Dat hij zich nu goed voelde, bood geen enkele garantie. De merrie zou maar zoveel hoeven te doen als haar gewicht te verplaatsen, en zou in woede kunnen uitbarsten. Het hoefde niet eens haar schuld te zijn, het kon ook het ritselen van een blaadje zijn, of het veranderen van de windrichting.

De zwarte hengst ademde een keer diep in, liet zich afleiden door oude geursporen; bespeurde daarbij een vlaag van de krachtige geur van de enige die hem op dit moment echt kon boeien. Toen drong de intense, vrouwelijke geur van de jonge merrie zijn neusgaten binnen en was hij weer terug in het heden. Zijn ogen flitsten open, donkerder van kleur dan even geleden. Hij begreep niet, kon niet begrijpen, hoe hengsten zichzelf onder controle konden houden bij een hengstige merrie in de buurt. Deze merrie was niet eens hengstig en ze rook nu al zo verleidelijk. Misschien was het wel omdat zijn geest gewoon van vrouwelijk schoon hield. Uiteindelijk liet hij zich meer dan de meeste anderen leiden door een haast dierlijk instinct.

Het was dan ook de simpele aanwezigheid van haar geur die er voor zorgde dat hij zijn donkere lichaam in beweging zetten en met trefzekere passen haar kant op kwam. Flight mocht dan groot zijn, bijna zo groot als zijn vader Avareth, de manier waarop hij liep verried het bloed van zijn moeders kant: hij bezat de dodelijke gratie van een jagende bergleeuw. Magnetisch mooi, maar je besefte de gevolgen van kijken pas wanneer het te laat was.

Ergens in het midden tussen hun beider vertrekplaatsen, bereikten de twee paarden elkaar, en hield Flight halt. 'Goedemorgen,' begroette hij haar, een zweem van een glimlach rond zijn mondhoeken bij het horen van haar vraag. 'Dat is een interessante vraag, waar vele antwoorden op mogelijk zijn.' Voor een moment flitsten zijn ogen weg, maar hij gaf zichzelf niet de kans om afgeleid te raken: hij blikte onmiddellijk terug in de lichte ogen van de merrie. 'Als je een naam zoekt... Je kan me Falcon noemen,' besliste hij, zijn stem verliet een zweem van de leider die hij tot voor kort geweest was: beheerst, vriendelijk en met een zekere drang om te beschermen. Maar meer dan dat was het een van de vele maskers die Flight droeg: die van een gentleman, die van een beschermheer die wist hoe hij een mooie merrie moest charmeren. Zijn ogen waren donker; zwart met gouden vonken: heet als gloeiende kolen. Het waren zijn ogen die dan ook het dichtst bij de huidige waarheid kwamen: hij was prachtig om te zien, maar degene die hem aan zou raken, zou zich verbranden. Een gevaar gehuld in schoonheid.

De bergleeuw jaagt vannacht – en hij is hongerig.


you and I get so damn dysfunctional, we stopped keeping score. you and I get sick, yeah, I know that we can't do this no more. but there you go again, there you go again, making me love you. and I stopped using my head; let it all go. try to tell you "no" but my body keeps on telling you "yes". try to tell you to "stop". I'll be waking up in the morning, probably hating myself and I'll be waking up, feeling satisfied but guilty as hell.

Hij kon zich niet herinneren dat hij om haar naam gevraagd had. Niet dat dat veel zeggend was: van negenennegentig procent van de uitspraken die hij deed, kon hij zich twee minuten later al helemaal niks meer herinneren. Toch was hij in dit geval zekerder van zijn zaak dan anders: hij vroeg maar zelden om de naam van een ander paard – en de gevallen waarin hij die naam onthield, waren er nog veel minder. Er was E'vesdar. En Vouh. En de rest deed er niet toe. Oh. Hij herinnerde zich de kleine babbelende hazelnoot en zwarte regen. Als hij zijn best zou doen, zou hij zich ongetwijfeld de naam van de merrie van duizend dromen en de hengst met vuur in zijn manen herinneren – en van maan, zijn kleine zusje, maar dan moest hij zijn best doen. Dan zou hij moeten graven in grotten waarvan het zo lang geleden was dat hij ze bezocht had, dat hij niet eens meer zou weten hoe hij er komen moest. Bovendien was die informatie voor hier en nu totaal niet meer relevant. Dus liet hij de gedachte los en waaide deze mee met de stroom van duizend andere gedachten: een weten waarin maar zelden één idee naar voren sprong, meestal was er een opeenvolging van kennis en loslaten en vergeten. Uiteindelijk deed Flight niet meer dan zijn allerdiepste instinct volgen, ongeacht wat de gevolgen daarvan waren, of welke risico's er aan hingen.

Deze merrie had geen idee waar ze aan begonnen was.

Een glimlach, niet in reactie op haar woorden, maar in reactie op zijn eigen gedachten, speelde vaagjes om zijn mondhoeken. 'Jewel.' Ze was goud als de zon, met manen zilver als de glinsterende rivier in het maanlicht, welke naam was toepasselijker dan haar een juweel te noemen? Onbewust als hij zich was van zijn eigen onnavolgbare gedachtesprongen, nam hij uiteraard niet de moeite om zijn uitspraak uit te leggen. Dat hij daarmee de merrie waarschijnlijkheid in een zekere mate van onzekerheid achterliet, was iets wat hij uiteraard geheel buiten beschouwing liet. Het was ook niet iets wat hem nou bepaald interesseerde – of waar hij zich zelfs maar heel minimaal in zou willen verdiepen. Uiteindelijk weigerde zich er al in te verdiepen hoe gek hij E'vesdar maakte, laat staan dat hij zich in zou laten met de mogelijke onzekerheid van dit simpele ding dat amper zijn pad gekruist had. Als alles gezegd en gedaan was, zou hij toch weer met de noorderzon vertrekken, en aangezien zelfs E'vesdar – die de zon uit zijn baan had getrokken en de zwaartekracht verlegd had – hem niet tegen kon houden, zou dit kleine ding dat vermoedelijk al helemaal niet kunnen. Kortom: hij was gewoon zijn tijd aan het verdoen. Maar dat was nou net een van de gedachten die nooit op kwam in zijn stormachtige brein. Flight deed wat hij wilde doen en dat was altijd nuttig van zijn tijd, ongeacht de precies inhoud van die specifieke tijdsbesteding.

Zich plotseling weer bewust van de ogen van de opvallend gekleurde en getekende merrie, plaatste Flight zijn goudachtige blik in de haren. Op het moment waren zijn ogen zacht van kleur: een honingachtig en warm goud. Op het moment voelde hij zich ook goed, rustig, enigszins ontspannen. Alsof de zon in zijn hoofd door de wolken van zijn brein was gebroken. Ook dat was een gedachte die voor een glimlach om zijn lippen zorgde. Hij liet zijn grootse hals wat zakken en wierp de merrie dit keer een tot haar gerichte glimlach toe. 'Maar vertel eens, juweeltje, waar kom je vandaan?' Niet dat hij zou luisteren naar haar antwoord. Niet dat hij het zou onthouden. Maar dat wist zij niet – al zou ze er snel genoeg achter komen. Tenslotte had hij hier niemand meer waar hij verantwoordelijkheid aan wenste af te leggen. Zolang hij de merrie met geen vinger aanraakte, was er geen leider die hem wat maken kon: een ongeïnteresseerde houding kon moeilijk verboden worden. Bovendien, het was niet eens zijn schuld: sommige dingen waren nou eenmaal interessanter dan andere, daar kon hij toch ook niks aan doen.


you and I get so damn dysfunctional, we stopped keeping score. you and I get sick, yeah, I know that we can't do this no more. but there you go again, there you go again, making me love you. and I stopped using my head; let it all go. try to tell you "no" but my body keeps on telling you "yes". try to tell you to "stop". I'll be waking up in the morning, probably hating myself and I'll be waking up, feeling satisfied but guilty as hell.