Een eeuwig leven, mocht ze deze niet verliezen aan een leider. Een eeuwige band met de duivel, gevormd door pure haat voor alles dat zich levend noemde op deze planeet. Levend noch dood, raasde de buckskin merrie door de bossen. Haar donkere manen en staart wapperde woest achter haar aan, als dansende, zwarte vlammen. De zon baande zijn weg door de takken en scheen op haar lichte vacht. Ayana rende door. Niet specifiek opzoek naar iets, maar zeer zeker van plan om alles dat op haar pad kwam te verwoesten. Een slechte bui kon je het noemen, hoewel dit voor haar omgekeerde wereld was. Slechte bui, stond gelijk aan gevaarlijke storm, wat weer tot haar plezier leidde. Met grote sprongen rende ze verder. Haar oren gespitst om elk geluidje op te vangen, haar ogen strak op het pad voor haar gericht. De schaduwen van het bos leken haar af en toe op te slokken, maar uiteindelijk kwam hier een eind aan. De merrie stormde een open plek op. De zon vulde haar omgeving met licht en warmte. Even kneep ze haar ogen dicht van afschuw, maar nog voor ze zich om kon draaien en terug kon keren, zag ze een paard staan. Alles op haar pad.. De merrie veranderde haar uitdrukking en wist een vriendelijke glimlach op haar lippen te toveren.
Met een sierlijke pas liep ze op de andere merrie af. Dit was geen dag waarbij minuten van gepraat vooraf gingen. Dit was precies de dag waarop er actie ondernomen werd. Eenmaal dichtbij, liep ze een stukje langs de merrie heen, om in een flits haar hoofd opzij te gooien en het paard in haar rug te bijten. Vlijmscherpe tanden boorden zich een weg, waarna het slachtoffer het uitschreeuwde van de pijn. De glimlach van eerder verdween en maakte plaats voor een onheilspellende grijns. Ruw trok ze de wonden verder open, waarna ze de merrie op haar knieën dwong, door een precieze trap naar de benen. 'Smeek!' siste ze zachtjes in haar oor. De merrie deed haar mond al open, maar er kwam niet veel uit. Ayana kneep haar groenblauwe ogen samen. Dit had geen zin, er kwam niets meer uit. Ze zorgde ervoor dat het paard naar haar keek, terwijl ze langzaam naar de wonden toe leunde die ze net had veroorzaakt. Met de grijns nog altijd rond haar lippen, likte ze het bloed af. Het beest kon haar enkel aanstaren met ogen die alle angst weerspiegelde. De schim snoof even, waarna ze zich omdraaide. 'Je bent niet van me af, ik kom het nog wel eens afmaken' sprak ze, luid genoeg voor de merrie om het te kunnen horen. De melodieuze, mysterieuze klank van haar stem verdween op de wind, waarna zij zelf de schaduw weer in stapte. Duisternis slokte haar op, zoals ze het graag had. Op een rustige pas stapte ze weg, dieper het bos in, haar passen gedempt door de bosgrond. Just like it's used to be..

Ayana keek hem aan terwijl hij sprak. Zijn woorden verbaasde haar een beetje. De meeste leiders spraken op een andere manier en hoewel ze de paarden wel had bestudeerd, wist je lang niet alles van een persoon die je nog nooit had mogen spreken. Een lichte twinkeling verscheen in haar groene ogen nadat hij uitgesproken was. De merrie haalde haar zachte lippen van elkaar om hem wat woorden terug te werpen. 'En wat maakt de leider zo gelukkig met mijn komst, E'vesdar?' sprak ze op haar kalme toon. Ayana schudde haar donkere manen even door elkaar, waarna ze weer sierlijk langs haar hals vielen. Haar blik volgde die van hem en bleef op de kudde hangen. De paarden stonden tussen het groen en blauw, achter hen de sierlijke lijn van de horizon. De velden waren prachtig voor paarden die van open plaatsen hielden. Iedereen kon begrijpen dat zij en de andere schimmen er niet al te graag kwamen. De kudde herkende hun van een afstand en daarbij zat het er vol met zonneschijn en kleurrijke bloemen. Niet dat Ayana iets had tegen haar omgeving, maar het was de manier waarop een normaal paard reageerde op deze aspecten. Wanneer er iets moois of vrolijks te vinden was, dartelden de paardjes rond van vreugde. Persoonlijk kon ze dit gedrag niet uitstaan. De paarden die nu op de vlakten te vinden waren zagen er kalm en tevreden uit. Heel anders vergeleken met het beeld wat zij mocht aanschouwen tijdens een blauwe maan. Waarin paarden alle kanten op stoven en in paniek naar elkaar riepen. Nee, ze waren weer bezig hun krachten en energie op te bouwen, voor de volgende terreur genaamd Blauwe maan.

Voor een ander leek haar keuze om zich aan Avanti's hoeven te werpen misschien geschift. Ayana had echter heel goed geweten wat ze op zich nam. Ze had geen behoefte aan de vrolijkheid van het leven, aan de pracht die deze kon brengen. Het leven had haar al zo veel ellende gebracht, zo veel dingen die ze nooit had voorzien. Het was niet dat ze een zielig stuk verdriet was geweest, of dat ze niet meer wilde leven. Ze had gezocht naar een hoger doel. Leider worden stond haar niet aan, maar de schimmen. Haar rebelse en bovenal sadistische karakter had haar zo het bos in geduwd. Nooit zou ze spijt tonen van deze keuze, gezien het haar nog altijd plezier deed. In de ogen van de leiders was zij een slaafje van Avanti, maar er zat meer achter als dat. Haar manier van denken sloot aan op de zijne. Hoewel ze niet ontkende dat ze sterk was, was het soms nodig om een hogere macht boven je te kiezen. Ayana zou niemand liever dan Avanti boven haar hebben staan en dat was ook precies de positie waarin ze verkeerde.

De merrie keek met kalme groene ogen toe hoe de leider haar in zich op nam. Hij schaamde zich niet voor het grondig bekijken van haar gelaat, maar zij had er geen moeite mee. Hoewel het geen blauwe maan was en de emperor voor haar stond, vreesde ze hem niet. Een schim zoals zijzelf had altijd nog trucjes achter de hand om zich uit bepaalde situaties te werken en het zag er niet naar uit dat hij hier was gekomen met de intentie om iemand van haar soort tegen te komen. Iets wat wel het geval was geweest als hij op oorlogspad was geweest. Niet dat ze een van de leiders ooit vrijwillig met een schim had zien vechten, maar uitgesloten was het niet. Een lichte glimlach verscheen rond haar lippen toen de hengst weer sprak. 'Interessant, gewaagd gezelschap is meer mijn ding' sprak ze rustig.
(Ugh zo flut xD)