Nooit had de hengst enige emotie mogen waarnemen. Hij had nooit liefde, genegenheid, verdriet of haat gevoeld. Hij had nooit wrok gekoesterd. Hij had nooit genoten van de zilte lucht van de zee of de geluiden van het bos. Vroeger had hij zich willen aanpassen en probeerde hij te begrijpen wat die onverklaarbare begrippen betekenden. Wanneer Kratos 's avonds wakker lag wenste hij dat de draden in zijn hersenen langzaam zouden loskomen en nieuwe verbindingen zouden maken, verbindingen die ervoor zorgden dat hij anderen begreep, dat hij zich kon inleven in wat ze allemaal zeiden. Maar het was tevergeefse moeite, op een of andere manier kreeg hij het niet onder de knie. Niets kon hem laten wenen, niets kon hem van harte laten lachen. Hij voerde niets uit, waarom zou hij ook? Als ze hem beloonden of prezen, boeide het hem niets. Als ze hem zeiden dat hij een luie zak was, boeide het hem ook niets.
Dat was hetgeen dat hem zo had aangetrokken aan de verhalen van de schimmen, de reden dat hij hier speciaal naartoe was gekomen om een van hen te worden. Ze kenden allen geen emotie, en zij die dat wel deden, hun emoties werden hen ontnomen. Hij was nooit een moordenaar geweest, Kratos had geen behoefte om anderen te zien lijden, al kon hij wel eens grijnzen wanneer iemand van zijn oude kudde een slechte dag had, of een slechte week, of een slecht leven. 'Komt ervan', zei hij dan. 'Dat komt van jouw stomme emoties. Dat is je dank om mij een klootzak te noemen omdat ik ze niet kan voelen.'

En toen kwam Avanti. Hij die hem niet enkel onsterfelijk maakte, maar hem ook de honger naar bloed gaf. Hij die Kratos de mogelijkheid gaf om ongestoord zijn verveling tegen te gaan - want dat was er wel. Verveling. Wat moet je doen als niets je boeit? Avanti gaf hem een reden om te bestaan, hij gaf hem honger en wrok en haat en lust. Hij gaf hem die emotie, hij gaf hem de mogelijkheid die emotie uit te leven. Kratos was Avanti dankbaar, al vanaf het moment dat hij die helse pijn voelde toen hij zijn tanden in hem zette.

Nooit eerder had hij contact gezocht met de andere schimmen. Buiten zijn honger, lust, en alle anderen dingen die het met zich mee bracht, had hij nog steeds geen behoefte om contact te zoeken. Het zou hem noch vreugde noch plezier opleveren. Aan de andere kant, zo bedacht hij zich laatst, zijn de mogelijkheden groots wanneer je niet vrienden, maar connecties hebt. Teamwork. Amusement met z'n twee, leedvermaak. De bossen waren vandaag dan ook zijn thuis, hij zocht niemand op maar mocht iemand zijn pad kruisen, zou hij voor het eerst in jaren geen nee zeggen tegen een babbeltje. Een gesprek om niets. Zomaar.

Ik zie hem soms 's nachts voor zich uit staren, alsof hij maar geen rust kan vinden. Talloze keren heb ik me afgevraagd of ik hem überhaupt wat gezelschap zou houden, maar zijn uitstraling heeft me daar telkens van weerhouden. Hij is een zwarte friese hengst die er enger uit ziet dan Avareth tijdens zijn ergste woedeaanval. Bij de gedachte aan de hengst die me m'n leven zo zuur heeft gemaakt, die me de stap tot het schimmenzijn heeft doen maken, krullen mijn mondhoeken valselijk omhoog. Hoe ben ik ooit zo naïef kunnen zijn om in zijn liefde te trappen? Liefde maakt je in het begin tot over je oren het gelukkigste paard ter wereld, maar ik weet dat er op een bepaalde dag zowiezo een ommekeer komt. Een ommekeer die je tot zo ver kan drijven, dat je je ziel zou verkopen aan de duivel; net hetgeen ik heb gedaan.

Wanneer ik door mijn knieën zak en korte grassprieten aan mijn buik voel kriebelen vooraleer ik ze verpletter met mijn gewicht, ontsnapt me een diepe zucht tussen mijn lippen door. Ik denk aan hoe ik faal, telkens opnieuw, om de levenden hun vertrouwen te winnen. Avanti heeft van mij iets gemaakt zonder geduld, veel woede en vooral zonder een greintje zelfbeheersing. Het veulen dat ik al vanaf zijn geboorte observeer, zijn ouders die ik slechte woorden over hem heb horen uitspreken. Het spookt allemaal een ganse tijd door mijn hoofd. Pas wanneer ik mijn ogen opsla en de zwarte hengst weer waarneem, lukt het me om deze gedachten even van me los te maken. Ik strek mijn voorbenen, duw mijn volle gewicht naar voren en klap mijn achterhand open. Niets die me er vannacht van weerhoudt om de drang naar contact in vervulling te laten gaan. Met zweefpassen stap ik naar hem toe. "Goede nacht, Kratos." breng ik dan zachtjes, haast fluisterend, uit.

'Aleera,' de knarsende stem van de friese hengst sneed door de lucht, gevolgd door een korte knik. Natuurlijk had hij haar ogen op hem zien branden, al was het voor hem een groot vraagteken waarom. Wie wou vrijwillig naar hem kijken wanneer de blauwe maan overheerste? Kratos was best imposant, maar hij was geen streling voor het oog in deze tijd. Een flauwe, onvoorspelbare grijns speelde rondom zijn lippen en krulde zijn mondhoeken zwak omhoog. Hij stelde echter geen vragen, daar was zijn interesse niet groot genoeg voor. 'Niet aan het jagen, nu we de kans hebben?' De reden dat Kratos niet aan het 'jagen' was, was duidelijk. Aerons verse bloed hing nog op en rond zijn neus want schaamteloos had de fries zijn nek aangevreten om er zeker van te zijn dat die zelfingenomen eenzame ziel niet meer zou opstaan. Kratos spuugde op alles wat Aeron voorstelde, al sinds de eerste keer dat hij hem zag.

Onwillekeurig vlogen Kratos' ogen naar de omgeving achter de merrie, op zoek naar iets dat eventueel zijn aandacht zou kunnen trekken, iets om zichzelf mee te amuseren. Er bleek echter niets te zijn in het leven dat hij nog echt waardeerde en het ergste was dat hij dat niet eens erg vond. Nuja, 'het ergste'. Hij had er geen baat bij. Hij verveelde zich liever gedurende een witte maan en zocht dan zijn amusement in het verminken en vermoorden van anderen, dan dat hij zich de hele maan rond als een waardeloze ziel voelde.
Aleera sprong hem terug in het oog. In zijn ononderbroken gedachtengang was hij de merrie helemaal uit het oog verloren. 'Je bent klein,' mijmerde Kratos zwakjes. Dat was het eerste wat hem op viel. Klein. Ze was niet mooi onder deze omstandigheden, wanneer iedere schim veranderde in een monster. Ze rook niet lekker, want ja... Dus was ze klein. 'Ik hoop voor jou dat je niet breekbaar bent.'