Mijn lange manen wapperen stevig in de harde wind die over BMH heen blaast. Mijn helblauwe ogen worden verlicht door de dansende vlammen die zich er voor afspelen. Een kleine smalle streep staat op mijn lippen, geen vreugde noch andere emotie herkenbaar. Sinds 3 dagen staat BMH in vuur en vlam en is er een grote chaos uitgebroken. Alle paarden waren in chaos, zelfs sommige leiders lijken het niet meer bij elkaar te houden. Was ik nog leider geweest was ik vast en zeker zelf ook een van die chaotische paarden geweest. Maar nee, nu ik dat niet meer ben stel ik mijn bezoekje aan de leider het liefst zo lang mogelijk uit. Zó lang dat de vlammenzee hopelijk weer voorbij is wanneer ik eindelijk aan kom kakken. Ik verzet mijn gespierde lichaam in een draf en draaf vast besloten door de bossen van Ferelden heen. Ook al is het niet meer mijn Ferelden, de plattegrond van deze plek staat nog altijd op mijn buik geschreven. Iets zegt me dat ik naar Serano moet gaan en moet checken of hij het wel red, maar ik weet tevens dat er een nieuwe beta is aangewezen die het vast allemaal wel onder controle heeft, of in ieder geval beter als mij klaarblijkelijk. Een verbitterde grimas siert mijn lippen terwijl ik meer vaart maak op zoek naar het beekje voor wat verkoeling van deze verschrikkelijk heette vlammen, die elke kans nemen om een stukje van mijn vacht af te schroeien. Op dit tempo bereik ik het beekje binnen no time en zucht ik opgelucht wanneer het lauwe water mijn keelgat binnen glijd. Tot mijn grote verbazing is Serano hier niet te vinden met de rest van de kudde en is deze plek volledig uitgestorven. Blijkbaar hadden ze gekozen voor een andere plek, misschien hoger op in de bergen of bij een van de andere stroompjes. Ik snuif en volg de waterdruppels die wegvliegen vanuit mijn neusgaten. Maar goed ook, ik wil ze ook helemaal niet meer tegen komen, misschien wanneer ik voor hun sta om in rang 4 te komen, ja dan wel.. misschien.

Met mijn hoofd ergens anders galoppeer ik van het beekje weg, tussen de brandende bomen door in de richting van een iets meer open plek. Ik proest wanneer ik te veel as naar binnen zuig en heb even moeite om weer goed op adem te komen. Ik kukel terug in een stap en begin aan een lange hoestbui, mijn ogen betraand van mijn al schorre keel. Wanneer ik het idee krijg dat ik er weer even tegenaan kan begint het weer opnieuw en even ben ik bang dat ik hier op dit moment ga stikken. Gelukkig is het na deze hoestbui over en galoppeer ik het verstikkende woud uit. Na deze vlammen zee zal Ferelden nooit meer hetzelfde zijn, misschien is het dadelijk niet eens meer waard op mijn Ferelden te noemen en moet ik blij zijn dat ik nu afstand heb genomen van het leiderschap. Dit bespaart me de schaamte van het gevolg later. De schaamte en de frustratie omdat ik er niets aan kan veranderen.. Bovendien hoef ik me alleen maar zorgen te maken over mezelf en niet over nog 10 tallen andere zielen. Mijn oren spitsen plots een kant op en met een loom drafje ga ik de kant op van waar ik zojuist een hoest hoorde. Mijn blauwe ogen vernauwen zich even op een merrie die ik nog niet eerder gezien heb. Ze was zeker niet van rang 4, anders had ik haar wel herkend of gekend. De merrie lijkt nog jong en in een niet al te beste conditie. Mijn hart klopt sneller en sneller en even sta ik voor het dubio of ik haar de juiste kant op moet sturen of niet. Moet ik haar helpen om door te zetten? Of moet ik haar laten voor wat ze is in de hoop dat ze het red? Zou ik een ander paard in de ogen aan kunnen kijken wanneer ik haar nu hier zomaar achterlaat? Waar zijn de leiders ook wanneer je ze nodig hebt, dit is hun taak niet de mijne. Niet meer althans, niet meer. Maar een optie over dus. Met een soepel drafje draaf ik op haar af mijn hoofd hoog in de lucht gedragen. Mijn amber kleurige ogen prikken meteen in die van de merrie en een vragende blik is er in te lezen. Waarom ben je niet bij je kudde, merrie? Vraag ik haar met mijn schorre stem. Ik probeer de neiging in te houden om te hoesten, maar uiteindelijk begin ik weer aan een lange hoestbui. Je moet de leiders toch hebben horen roepen niet waar? En aangezien je niet van rang 4 bent.. Zeg ik ietsje zachter, mijn ogen over haar lichaam glijdend. Ik snuif even en schraap iets ongeduldig met mijn hoef over de zachte assige ondergrond van het bos. Geen plant zal hier op kunnen groeien en het zal ons alle paarden kosten om alles weer op te bouwen en te maken zoals het was. Of in ieder geval iets wat er op lijkt. Plots hoor ik van alle kanten geknisper en duw ik mijn lichaam tegen de merrie zijn schouder aan, beschermend haast. Ik betrap me op mijn gedrag en neem vluchtig weer afstand, old habits never die zullen we maar zeggen. Een oor houd ik gericht op het geknisper terwijl het andere nog altijd op de merrie gericht staat. Plots hoor ik meer geknisper en gekraak en mijn ogen vliegen opzij waar in een enorme boom naar beneden komt gevallen. Ik spring als een raket naar voren en duw de merrie met volle kracht opzij, mijn lichaam voor het hare. Een paar losse takken komen neer op mijn lichaam en ik bijt op mijn tanden om niet te jammeren van de pijn die ze bezorgen. Een enorme dreun is te voelen door de grond wanneer de boom naast ons neerploft en even hijg ik uit, mijn ogen in die van de merrie gericht die nog altijd half onder me ligt. Wedermaal schrik ik van mijn gedrag en spring ik overeind, mijn hoofd uitschuddend en even naar de omgevallen boom starend. Het is hier niet veilig namelijk.. Dus wat doe je in Ferelden? vraag ik haar mijn ogen weer in die van haar richtend. Wat voor idiote reden zou ze hebben? Idioot.. de enige idioot die ik zie is deze hengst die nu twee bloedende sneeën op zijn rug heeft. Een idioot die bijna zijn leven had gegeven voor een merrie die hij helemaal niet kent. Wat een idioot.

Mijn amber kleurige ogen staan ferm in die van haar gericht. Even peil ik haar lichaamshouding en haar mimiek maar veel kan ik er niet uit opmaken. De merrie lijkt me nog wat jong en na dat ze haar woorden heeft uigespuugd kan ik ook bevestigen dat ze best wel een bitch is en jammer genoeg ook nog eens op de hoogte van dingen. Als een gek ga ik mijn geheugen na gravend naar enige informatie over de merrie. Uiteindelijk weet ik te concluderen dat ík de merrie nog nooit gezien had.. Maar zij had vast wel over mij gehoord, een leider van rang 4 die gedumpt word naar rang 2 kom je natuurlijk ook niet zo veel tegen. Mijn ogen staren haar haast giftig aan. Ze heeft gelijk, ik ben geen leider meer en heb misschien geen recht meer om zo tegen haar te spreken. Oude gewoontes zullen we dan maar zeggen. Ik grimas een beetje vuil naar haar om vervolgens op een sarcastische toon tegen haar te zeggen: Omdat een hengst als mij zich wél weet te redden in tegenstelling tot een merrie als jou. Met die woorden glijden mijn ogen over haar heen van top tot teen om mijn punt nog een keer duidelijk te maken. Ik snuif de rook mijn longen uit en bestudeer voor een moment de geblakerde bomen om me heen. Het vuur zou hier begonnen moeten zijn, vandaar dat het hier al alles heeft afgebrand. Ergens doet het me pijn om mijn prachtige Ferelden in deze staat te zien, maar ik zal er nog geen traan aan verspillen. Stiekem vind ik het namelijk meer dan heerlijk dat de vingers nu naar de leiders worden gewezen, die er niets aan kunnen doen, maar toch. Godzijdank hoor ik nu niet meer bij dat stelletje en hoef ik dus ook geen zware last te dragen. Peinzend staar ik naar de merrie die zich voor alsnog niet heeft voorgesteld. Aangezien je mij al schijnt te kennen, merrie, denk ik dat goede manieren vanaf míjn kant onnodig zijn... Ik leg de klemtoon op het woordje míjn, aangezien de merrie nog geen enkele aanstalte heeft gemaakt om zichzelf voor te stellen. Altijd hatelijk, die paarden die wel alles over jou schijnen te weten maar jij niets over hun. Er word zoveel over je geroddeld als je een positie van belang hebt, terwijl je zelf nog geen tijd krijgt om de paarden in je kudde beter te leren kennen. Het zal allicht niet verder gaan als een naam en wat achtergrond informatie.. Met een ietwat neutrale expressie staar ik terug in haar uitdagende ogen. Psh, merrie die denkt dat ze heel wat is voor me neus. Wanneer ik haar stem weer hoor vernauwen mijn ogen zich ietsjes en schud ik langzaam afkeurend mijn hoofd. Wat jij wilt. Als je zó denkt waarom je niet meteen overgeven aan de schimmen? Blijkbaar hecht je weinig waarde aan je eigen leven en eerlijk gezegd weet ik niet hoe lang je het überhaupt nog gaat overleven met die instelling, en jou naïviteit. Ik schrik even van de bittere tonen in mijn stem en besef dan dat ik mijn frustratie over het hele leiders gedoe gewoon op haar uit aan het leven ben. Ik wil me verontschuldigen tegenover haar, maar mijn trots weerhoud me er van, in plaats daarvan kijk ik haar dus maar onschuldig aan, haast verontschuldigend.

Mijn onschuldige mimiek veranderd al snel wanneer ik haar woorden hoor en ik schud mijn hoofd. Vertel je wijze woorden maar aan een veulen, misschien dat die wel naar je luisteren.. Zeg ik weer bitter, mijn woorden haast beschuldigend.. Alsof zij die hele brand schuld is, alsof zij het schuld is dat ik niet genoeg me best heb gedaan als leider, en dat zij het schuld is dat ik nu geen leider meer ben en kortom geen doel meer heb om voor te leven. Meteen wanneer de boom gevallen is kom ik overeind, van haar lichaam af en bijt ik op mijn onderlip om de pijn in mijn rug te negeren. Ik voel het warme bloed in stroompjes van mijn lichaam afglijden en hoor het zo nu en dan met een zachte 'plop' op de grond vallen. Ideaal. Het is blauwe maan, er is brand en hier lig ik te bloeden, open en bloot voor wie of wat dan ook om me te grijpen. Ik mag dan wel geen reden meer hebben om te leven, maar mijn leven laten beëindigen door een of andere lowlife van een schim.. Nooit. Ik kijk even de merrie voor me onderzoekend aan, op zoek naar een of andere wond of het een of ander. De merrie schijnt niets te hebben en even gaat er een golf van opluchting over me heen, die al gauw weer verdwijnt en plaats maakt voor de pijn in mijn rug. De wind snijd tegen de randen van de open wond aan en ik heb al mijn zenuwen nodig om de pijn niet in mijn gezicht te laten zien. De merrie voor me was tot noch toe niet echt aardig en respectvol geweest, dus waarom? Waarom was ik zo stom om bijna mijn leven te geven voor een merrie die ik niet ken én ook nog eens een keer zo arrogant is als de pest.. Wanneer de merrie grinnikt wil ik haar hier op deze plek de nek omdraaien, toch besluit ik er mee te wachten, dat kan altijd nog. Ik grom gevaarlijk naar haar en staar haar met nijdige ogen aan. Laat me er aan herinneren dat ik je nooit meer help in wat voor situatie dan ook, ok? Vraag ik haar met een zucht, mijn hals uitschuddend en even weer op mijn onderlip bijtend om de pijn tegen te gaan. Áha. Weet je het kan me geen reet meer schelen wat je hier doet, je ziet maar, merrie. Ik draai me stijfjes om, mijn gezicht betrekkend wanneer ik de bocht maak. Wanneer ik omgedraaid ben hoor ik haar woorden en mijn oren schieten meteen mijn nek in. Je hebt gelijk. Éxleider van rang 4 inderdaad dus als je wilt gaan slijmballen voor in rang 4 te komen ben je bij mij aan het verkeerde adres. Ik grinnik zachtjes en draai mijn hoofd naar haar toe.. Care to take a walk? Vraag ik haar met een kleine grimas op mijn lippen. Misschien krijgt ze nog een tweede kans, misschien niet, dit zal snel genoeg besloten worden mits ze toestemt om met me mee te gaan. Tot noch toe staat ze er niet echt goed voor, deze jonge merrie die denkt dat ze alles weet.
*flutje sorry T_T