Slow life ~

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

Zijn passen waren vol gratie en kracht, terwijl zijn lange manen kalm mee ebden op het ritmische gefluit van de wind. Vogels floten hun mooiste liederen en diverse dieren kropen uit hun hol, klaar voor het voorjaar dat weer voor de deur stond. Al briesend liet hij zijn hoofd zakken en gaf speels een stevige bok. Hij was jong, onstuimig en vol leven; de kant die Vestival bijna nooit bloot legde. Negen van de tien keer liet hij zijn koude ik zien, bang om gekwetst te worden door het onbekende. De jonge vierjarige hengst spoorde zijn sterke lijf aan tot een soepele galop, met zijn oren naar voren geprikt. Takjes bleven in zijn nog dikke wintervacht haken, bomen zoefden als één geheel voorbij, terwijl hij zijn snelheid verhoogde tot boven de 70 km/u. Vestival was altijd al een snelheidsduivel geweest. Vroeger toen hij nog veulen was, won hij meestal met gemak een wedstrijdje van zijn vrienden. Ongewild dwaalde zijn gedachtes af naar de prachtige, witte merrie Adelin. Zijn moeder. De enige merrie op deze gehele aardbol die hij niet haatte, het prachtige schepsel dat hem haar wijsheid had geschonken in de eerste maanden van zijn leven.

"Kijk, m'n jongen. Dit zijn rozen, die roodgekleurde bloemen daar." Haar sierlijke hoofd met diens blauwe ogen lachten liefdevol naar het kleine bruin-witte veulen die in de knoop was geraakt met zijn lange benen. Adelin zag het en stapte kalm op haar zoon af, hem helpend met zijn probleem. "Lieverd, je moet eens wat voorzichtiger zijn met wat je doet." weerklonken de klanken in haar hese stem, dezelfde stem die Vestival bezat. Vestival keek op naar zijn moeder en drukte als dankgebaar zijn snuit tegen de hare. "Mam, beloof dat je me nooit alleen laat." Na die woorden was het enkele momenten stil. Zo stil dat de je de krekels in de vallei verderop bij wijze van spreke nog kon horen. "Ik beloof het, zoon. Ik zal je nooit in de steek laten en ik zal altijd bij je zijn en je beschermen tegen het kwade." fluisterde Adelin haar zoon toe. Ze keerde haar slanke lichaam en boog haar hoofd om vervolgens grassprieten los te trekken uit de grond.

Ze was haar belofte niet nagekomen; ze had hem verlaten, voorgoed. Met moeite hield hij zijn tranen binnen. Hij remde af en slikte. Om de gedachte aan zijn moeder te vergeten richtte hij zijn volle aandacht op de Anderfels. Het was werkelijk waar een adembenemend mooi gebied, misschien had het wel meer charme dan de Ferelden, Ves lievelingsplekje.
Een gure oostenwind waaide in zijn gezicht, allerlei geuren met zich meebrengend. Een daarvan was die van een merrie. Wait a second, een merrie? Die geniepige, valse wezens waaraan hij zo'n hekel had? Hij snoof nog eenmaal en was er toen honderd procent zeker van dat het een paard van het vrouwelijk geslacht was. Automatisch drukte de hengst zijn oren plat tegen zijn schedel en nam een vijandige houding aan.

OOC; Alleen Karah

**Profile** Number of posts : 115 Status : Active

De blik in de donkerbruine ogen van de kleine roan kleurige merrie schoot alle kanten op. Alsof ze iets of iemand zocht. Ze mompelde zachtjes in zichzelf terwijl ze haar manen schudde. Er lag een afwezige blik in haar ogen, alsof ze niet helemaal in het hier en nu leefde. Op dat moment deed ze dat ook niet. Ze beeldde alles weer in. De dood van haar broertje en haar zus, de blik in haar vaders ogen. Nog erger de doffe en gebroken blik in haar moeders ogen. Alles liet ze langs haar blikveld glijden. Ze wilde zichzelf pijn doen, ze wilde het zich herinneren. Ze deed het niet bewust, het was een onbewust trekje. Die ze zichzelf aangeleerd had sinds ze de kudde van haar vader verlaten had. Een trekje die haar tot gekte dreef, die haar waanbeelden bezorgde. Haar blik bleef hangen bij een heuvel. “Mia je bent daar achter hè?” Ze bracht haar lichaam weer in beweging en galoppeerde de heuvel over. Alleen aan de andere kant was niks, alleen een vlakte. De wind tilde zachtjes haar manen op toen ze een beverige zucht slaakte. Haar ogen werden groot toen de werkelijkheid tot haar doordrong. Ze deed geschrokken een paar passen achteruit en keek om haar heen. Waar was ze nou weer heen gelopen. Waarom was ze hier heengelopen? Ze zou bij de kudde blijven, dat had ze zichzelf voorgenomen. Sowieso een paar dagen in het hart van de kudde, omdat dat goed gevoeld had. Nou was ze hier heengelopen, zonder dat dat tot haar doorgedrongen was. Ze schudde haar slanke hoofd. Stomkop, schoot er door haar hoofd. Dat was ze, dat wist ze zelf ook wel. Ze wist dat er meerdere kuddes waren en dat die haar geen kwaad zouden doen, maar dan nog. Er was wel iets anders wat haar kwaad kon doen en wat haar opnieuw angst aangejaagd had. Waardoor ze steeds blikken achterom wierp, ook al wist ze dat het nog lang geen tijd was en dat ze daar mee op moest houden. Eerder was ze niet zo, maar sinds het ongeluk dreef ze zichzelf tot gekte. Dat kon ze niet tegenhouden, het gebeurde gewoon. Er was niemand geweest die haar bij zinnen geroepen had. Dus was ze er ook niet mee opgehouden.
Haar oren schoten naar achter en ze sperde haar neusvleugels open toen ze een andere geur rook. Ze spande haar spieren, maar rook toen dat het een ander paard was. Ze kon ruiken dat het een hengst was. Aarzelend bleef ze staan. Zou ze er heen of niet? Hij had haar vast ook al geroken en ze wilde niet dat ze in een slecht daglicht kwam door iemand te negeren. Dus deed ze haar oren wat zenuwachtig opzij en liep ze in de richting van de hengst. “Hallo,” zei ze toen de hengst in haar blikveld verscheen. Ze stopte met lopen toen ze zijn houding zag en deinsde voor te tweede keer die dag achteruit. Er flitste angst in haar donkerbruine ogen. “Ik….” Stammelde ze. “Het spijt me,” Ze keek hem gespannen aan. “Ik zal weer weggaan,” vervolgde ze zacht.

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

V E S T I V A L

De vijandige blik in mijn heterochrome ogen had plaatsgemaakt voor een andere emotie, neutraliteit, toen ik haar bruine ogen opving. ‘Hallo,’ was het eerste woord dat ze me gaf. Ze leek nerveus te zijn. Voor dat ik een begroeting terug kon geven, sprak ze: [/i]‘Ik…. Het spijt me. Ik zal weer weggaan,’[/i] Mij aankijkend met een gespannen tinteling in haar bruine kijkers. Ik slaakte een diepe zucht, zette mijn lichaam op rust en blikte vervolgens weer naar haar met een vriendelijkere twinkeling in mijn ogen. ‘Nee, dat hoeft niet. Je kunt gewoon blijven.. ik ben niet in een geweldig humeur vandaag.’ loog ik soepeltjes. Het liefst had ik dat ze meteen verdween, als sneeuw voor de zon en dat ik me weer op mijn gemak kon voelen. Altijd had ik dat vreemde, ongemakkelijke gevoel in mijn buik als ik in het bijzijn van andere merries was. Ik wist niet hoe dat was gekomen, maar het was er en dat was waar ik me nu op concentreerde. Ik wilde me niet ongemakkelijk voelen in het bijzijn van het vrouwelijk geslacht. Ik was immers een sterke hengst en geen onnozel veulen meer. Weer slaakte ik een zucht, dit maal minder diep dan de voorgaande. De koele wind van Anderfels speelde met mijn lange, karamelkleurige manen. ‘Vestival is de naam. Mag ik ook die van jou weten?’ probeerde ik zo beleefd mogelijk over te komen op haar. Ik had dan wel een grandioze hekel aan merries, toch zou ik niet bang vluchten.

Een waterig grijnsje kreeg ik met moeite op mijn mond geplakt. Ik probeerde zo ontspannen mogelijk over te komen op de nog onbekende merrie. Waarom kwam ik de laatste tijd alleen merries tegen en geen hengsten. Zou dit land soms bestaan uit enkel merries? Als dat het geval was, dan had ik mijn spullen al gepakt en was regelrecht verder getrokken.

Een vlieg zoemde rond mijn oren; met een snelle actie van mijn hoofd was het irritante insect weg. Ik begon verveeld te raken van dit vervelende stilstaan. Mijn ogen keken naar de merrie. ‘Zin om een stukje te lopen? Stilstaan is niet echt mijn favoriete tijdsverdrijf.’ Vragend bleef ik haar aanstaren, me niet bewust van de dreigende onweerswolken die zich samen pakten boven de Anderfels.
OOC; beetje flut

**Profile** Number of posts : 115 Status : Active

Ze keek hem nog steeds wat argwanend aan toen hij ontspande en op rust ging staan. Ze sloeg een keer gespannen met haar staart, maar dwong zichzelf toen ook wat meer te ontspannen. Al stond ze nog steeds klaar om te vluchten als dat nodig was. Er kwam een aarzelend glimlachje om haar lippen toen hij zei dat ze mocht blijven. “Ik hoop niet dat je een slecht humeur door mij gekregen hebt, dat was niet mijn bedoeling.” Verontschuldigde ze zich nog eens. “Aangenaam Vestival, mijn naam is Karah.” Haar stem klonk nog steeds gespannen, maar er klonk ook iets zachts in door. Ze wachtte rustig af of hij nog wat wilde zeggen. ‘Zin om een stukje te lopen? Stilstaan is niet echt mijn favoriete tijdsverdrijf.’ Ze knikte meteen. “Is goed,” Ze bracht haar lichaam in beweging en keek in haar ooghoek naar Vestival. Daarna keek ze even fronsend naar de lucht. “Zou het gaan onweren?” vroeg ze toen. Al voelde ze hoe haar lichaam al reageerde op het weer, natuurlijk zou het gaan onweren. Haar gevoel loog niet, dat was instinct. Alleen ja ze zouden dat dan vanzelf wel merken.
De blik in haar donkerbruine ogen richtte zich weer op de hengst. “Leef jij al lang in dit gebied?” vroeg ze toen voorzichtig. “In welke kudde zit jij?” nou klonk er ook iets nieuwsgierigs in haar stem door. Al voelde ze zich nog steeds niet op haar gemak. Haar spieren waren nog steeds wat gespannen en haar blik schoot zoals altijd alle kanten op. Al bleef die nou soms wat langer bij Vestival hangen.

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

V E S T I V A L

De gespannen blik in mijn heterochrome ogen verdween geleidelijk aan, alleen al doordat ik aan Fay dacht. Mijn hart vervulde zich van warmte en liefde voor haar, haar tweekleurige ogen en lange manen spookten regelmatig door mijn gedachten. ‘Ik hoop niet dat je een slecht humeur door mij gekregen hebt, dat was niet mijn bedoeling.’ antwoordde de merrie, haar verontschuldigend. ‘Aangenaam Vestival, mijn naam is Karah.’ sprak ze, waarna ik probeerde te vriendelijk te glimlachen. Dat Faylice door mijn ijzersterke muur was gebroken, betekende nog niet dat het andere merries ook zo makkelijk lukte. ‘Mooie naam,’ antwoordde ik kort, haar proberend wat gemakkelijker te laten voelen. Ik spoorde mijn spieren aan tot een rustige, beheerste stap. Zou het gaan onweren?’ hoorde ik Karah uitspreken. Het onheilspellende weer was me al eerder opgevallen, nog voordat ik hier in Anderfels was gearriveerd. ‘Dat sluit ik zeker niet uit.’ zei ik fronsend, deels tegen mezelf, gedeeltelijk tegen de merrie. Ik spande mijn lijf en ging over in een vlottere stap. ‘Leef je al lang in dit gebied? In welke kudde zit jij?’ vuurde ze de vragen als ware op me af. Mijn ogen gleden naar de hare, oogcontact maken was voor mij nooit een probleem geweest. Alhoewel ik had er bij merries meer moeite mee dan bij hengsten of veulens.

‘Sinds een paar weken zit ik nu in rang 1, de kudde van Minanter.’ glimlachte ik, haar rustig bestuderend. ‘En jij?’ vervolgde ik als kort weerantwoord. Ik dwaalde met mijn blik af naar de prachtige glooiende velden van Anderfels, de thuis van rang 3 paarden.

OOC; sorry voor mijn uberlate antwoord. hoop dat je er iets mee kan.

**Profile** Number of posts : 115 Status : Active

Ze ontspande zich iets meer toen ze zag dat hij haar niks zou doen, tenminste ze dacht dat hij haar niks zou doen. Daar ging ze vanuit, uitgesloten was het natuurlijk nooit. “Dankjewel,” zei ze met een kleine glimlach toen hij zei dat ze een mooie naam had. “Jij hebt ook een mooie naam. Heeft jou naam een betekenis?” Ze keek hem even vragend aan. Voordat ze begon te lopen. Ze wiebelde even met haar oren toen hij zei dat hij het niet uitsloot dat het zou gaan onweren. “Ik hoop van niet,” zei ze zacht. “Maar ik ben inderdaad bang van wel,” vervolgde ze met een zenuwachtige blik op de lucht. Daarna keek ze opzij naar Vestival. Ze luisterde aandachtig toen hij vertelde in welke kudde hij zat. ‘En jij?’ Ze keek even naar het pad voor haar hoeven, voordat ze hem weer aankeek. “Ik ben hier gisteren aangekomen,” De blik in haar donkerbruine ogen keek in de zijne. “Ik zit ook in de kudde van Minanter, rang 1.” Ze keek even om haar heen. “Het is echt mooi hier,” ze glimlachte. “Al is Minanter ook heel mooi,” ging ze verder. “Welk gebied vind jij het mooiste?” Ze stond met een schok stil toen er gerommel in de lucht klonk en er regendruppels op haar vacht begonnen te vallen. “Daar is het onweer,” ze keek naar de lucht. “Kunnen we hier ergens schuilen, of moeten we in de regen blijven lopen?” vroeg ze toen aan de hengst. Een lichtflits verlichtte de lucht en haar oren schoten naar achter. Ze vond het maar niks, zulk weer.

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

Zijn blik werd van het adembenemende Anderfels getrokken toen Karah woorden uitsprak. Ze bedankte hem voor het compliment dat hij haar eerder had gegeven. ‘No problem.’ grapte hij binnensmonds, niet meer dan een fluistering die door de sterke, toenemende wind werd meegenomen. ‘Jij hebt ook een mooie naam. Heeft jou naam een betekenis?’ Haar blik vragend op de zijne gericht. Over die vraag moest de hengst enkele minuten nadenken. Hij zou het eerlijk gezegd ook niet weten wat ‘Vestival’ betekende. ‘Bedankt, maar ik zou het niet weten. Mijn naam is afgeleid van ‘Vester’, de naam van mijn vader, denk ik.’ Vestival lachte zachtjes, het was wel een vraag geweest waar hij geen antwoord op had kunnen geven. Karah vertelde hem dat ze sinds gisteren in BMH was, ze was dus een nieuweling, nog onbekend met de vele verschrikkingen die dit land rijk was, waar het zijn naam aan te danken had. Ze zat dus in dezelfde kudde als hem, Minanter rang één. ‘Het is echt mooi hier. Al is Minanter ook heel mooi.’ glimlachte de merrie, waarna ze vroeg welk gebied hij het mooist leek. De hengst keek wat verbaasd toen ze abrupt stilstond. Dikke natte druppels vielen uit de hemel, alsof iemand daar boven aan het huilen was. ‘Daar is het onweer.’ Haar blik naar de lucht glijdend. ‘Kunnen we hier ergens schuilen, of moeten we in de regen blijven lopen?’ Vestival zag hoe haar oren naar achteren werden gegooid toen een helle lichtflits de donkere hemel verlichtte. Het zou een goed idee zijn om te gaan schuilen. De halfwitte hengst verplaatste zijn lichaam dichterbij dat van de kleinere merrie. ‘Van buiten lijkt BMH een droomparadijs, maar beoordeel een boek nooit op zijn kaft. Ik weet niet of je het al weet, ik neem aan van niet, maar in dit land schuilen de meest bloeddorstige wezens; schimmen. Het zijn onsterfelijke paarden met scherpe hoektanden die tijdens een blauwe maan veranderen in slagtanden, hun ogen zijn zo zwart en emotieloos als de nacht. Ze leven om te doden, paarden angst aan te jagen en te verkrachten. Het was niet slim van je om hier naartoe te komen.’ eindigde hij. ‘Het enige waar je volledig veilig bent is rang vier, daar ben je immuun voor de schimmen.’ vervolgde hij en nam een teug zuurstof en natte regen mee naar binnen. Zijn blik werd naar een punt rechts van hem getrokken toen hij twee ogen vanuit het Vyrantium zag blikken. Schimmen. Zijn oren werden plat tegen zijn schedel gedrukt, zijn tanden licht ontbloot. De ogen van het ondode wezen blikten niet naar hem, maar naar iets hoog aan de donkere lucht; de blauwe maan. Zo snel als de ogen waren gekomen, zo snel waren ze ook weer verdwenen. Een koude wind trok aan zijn lange, karamelkleurige manen en staart. Zijn ogen werden getrokken door de halfvolle, blauwkleurige maan. Het was bijna zover, de dertiende blauwe maan stond weer voor de deur. Vestival had het idee dat deze maan anders was dan anderen, gevaarlijker en meer doden zouden er vallen. Zijn heterochrome ogen gleden naar Karah. ‘Kom, laten we naar Minanter gaan. Tijdens de blauwe maan ben je daar het veiligst.’ Hij sprak niet met ‘wij’. De hengst wist dat hij nergens veilig was deze aankomende maan. Sinds hij Faylice had ontmoet in Ferelden, was zijn lot vast gelegd. Triumph zou haar komen opzoeken, die vuile schim had hen waarschijnlijk samen gezien en zijn conclusie getrokken dat Ves bij haar hoorde, haar zou beschermen. Helemaal zeker wist hij het natuurlijk nooit, alleen op de dag van de volle maan zou het bekend worden of hij bleef leven of vermoord zou worden. De hengst schudde met zijn lange manen, proberend die gedachte zo ver als mogelijk was te verbannen uit zijn systeem. ‘Kom, laten we gaan.’

OOC; zullen we het topic vervolgen in Minanter?

**Profile** Number of posts : 115 Status : Active

Ja =D

~Slow life~[Vervolg]

**Profile**

» ~Slow life~ [Vervolg]
» All I want is a new life
» When your life comes to an end.. ~ Vanity
» Life After Death
» A game of life.

Slow life ~

Slow life ~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen