Haar ogen waren steeds groter geworden toen hij over de schimmen vertelde. Er kwam een angstige blik in te staan terwijl ze een aantal stappen achteruit deed. “Wat?” zei ze ongelovig. Zou hij tegen haar staan te liegen, maar ze kon zich niet voorstellen dat hij dat deed. “Waarom? Waarom zouden paarden dat willen,” haar stem trilde. Ze volgde zijn blik toen hij plots een andere kant op keek. Er liep een koude rilling over haar rug toen ze de ogen in het duister zag glimmen. Ze deed nog een paar stappen achteruit terwijl de blik in haar ogen langzaam dichter bij hysterie kwam. Waar in vredesnaam was ze terechtgekomen… Het had allemaal zo mooi geleken. Dit prachtige gebied, de paarden die aardig tegen haar waren. Alleen ze had moeten weten dat ook hier het duister op de loer lag, dat was blijkbaar overal zo. Aan alles zat goede en slechte kanten, niks kon alleen maar goed zijn. Zo zat het leven niet in elkaar, zo zat de natuur niet in elkaar. Want dat zou betekenen dat het evenwicht verstoort werd, er moest altijd evenwicht zijn. Hoe pijnlijk en krom sommige lotsbestemmingen dan ook waren. Ze slikte, haar keel was droog geworden. Ze smakte, maar dat hielp niet meer. Toen werd haar blik naar de maan getrokken. Ze schudde geschrokken met haar manen toen ze de kleur zag. De maan was diepblauw, zo blauw had ze de maan nog nooit gezien. Logisch want de maan was nooit zo blauw. Hier dus wel. Dat klopte niet, dat klopte helemaal niet. De blik in haar donkerbruine ogen was inmiddels verwilderd geworden. Ze keek angstig alle kanten op terwijl haar oren in haar nek bleven liggen. “Mia, waar is Mia?” fluisterde ze zacht. “Mia?” Ze keek zoekend om haar heen. Toen drong de stem van Vestival weer tot haar door. Dat ze naar Minanter moesten gaan. “Ja, ja we moeten gaan.” Mompelde ze afwezig. Toen hij haar nog een keer aanspoorde om weg te gaan, bracht ze haar achterhand onder haar lijf en schoot ze vooruit. Vestival zou vast wel achter haar aankomen. Al zag je aan haar dat ze zichzelf aan het verliezen was, langzaam nam haar krankzinnigheid de overhand. Het was te veel voor haar.

Toen ze in Minanter aankwamen remde ze iets af tot een rustige draf terwijl ze nog steeds zoekend om haar heen keek. “Waar is Mia? Zij moet ook veilig zijn,” Ze bleef opeens staan terwijl ze voor zich uit staarde. “Vestival?” zei ze zacht. “Jij bent er nog wel toch?” haar stem trilde weer. Terwijl langzaam tot haar doordrong waar ze mee bezig was. Tranen liepen in haar vacht, die vermengt werden met de regen. “Ze doen ons niks toch? Dat kan hier niet toch?” Ze trilde over haar hele lijf terwijl ze haar hoofd had laten zakken. Haar oren lagen nog steeds plat in haar nek en haar ogen stonden angstig.

Ze ontspande iets toen Vestival naast haar kwam staan en haar probeerde te kalmeren, dat lukte gedeeltelijk. De waanzin die haar in de greep probeerde te krijgen werd op de achtergrond geduwd. Alleen ze was nog steeds angstig over wat er allemaal zou kunnen gebeuren, over wat Vestival haar net verteld had. Het klonk zo onwerkelijk, maar toch wist ze dat het klopte. Ze had het net met eigen ogen gezien, maar nog steeds wilde ze het niet geloven. Het beangstigde haar te veel en dat kon ze er niet bij hebben. Ze balanceerde al op het randje van gekte en dat wist ze dondersgoed. Al had ze er geen controle over, er hoefde niet veel druppels meer bij om die emmer over te laten stromen. Soms gebeurde dat al, maar ze was bang dat ze er op een geven moment in zou blijven hangen. Dat was haar grootste angst, om echt gek te worden. Wat ze nou weer met deze informatie moest wist ze niet. Ze wist niet of ze het wel kon verwerken, of dat het haar te veel zou worden. Ze kon van het randje afvallen in een diepte die ze niet kende en die haar paniekerig maakte. Met een ruk schoot haar hoofd omhoog en staarde ze Vestival aan toen hij zei dat ze iedereen konden vermoorden. “Nee,” haar stem trilde. “Dat… dat mag niet.” Ze schudde haar hoofd terwijl ze een stap bij hem vandaan deed. “Ik ben hier juist gekomen om… om van dood af te zijn. Om daar niets meer mee te maken te hebben. Alleen het is overal hè? De dood. Daarom is het leven zo gemeen, zo onredelijk.” Ze slikte. “Want iedereen kan de volgende zijn,” ze bleef de hengst aankijken, met opeens een kille blik in haar ogen. Die was niet op hem gericht, maar op het leven. Op dat ontastbare, wat niet te begrijpen was of te overzien. ‘Kom, ik weet waar we veilig en droog zijn.’ Ze liet zich vooruit duwen en liep met hem mee. Al hield ze haar kaken stijf op elkaar en kreeg ze een afwezige blik in haar donkerbruine ogen. Ze bleef staan toen hij bleef staan, maar schudde haar vacht niet uit. Druppels vielen uit haar vacht op de grond. De pijn was in haar ogen te lezen terwijl beelden uit haar verleden haar gedachten teisterden. Ze hoorde zijn volgende woorden niet meer. Ze werd met een schok uit haar afwezige toestand getrokken toen de geur van een ander paard haar neus binnen drong. “Vestival,” fluisterde ze zacht en angstig. Ze liep dichter naar hem toe en keek naar de uitgang van de grot. “Dat, dat is er een hè?” haar vacht was nog steeds doorweekt, waardoor ze begon te rillen. Van de kou, maar ook van de angst die zich om haar hart sloot. Zou ze sterven. Zou dit haar einde zijn? Ze verstijfde helemaal toen de schim opeens voor hun stond. Ze wist niet wat ze moest zeggen en ze kon geen stap meer verzetten. Ook niet toen de schim zijn neus over haar heen liet glijden. Ze voelde dat de paniek weer aan haar begon te trekken.