Triumph blik even naar zijn verleden, zijn verleden wat hij altijd verschrikkelijk had gevonden. Hij had moeten verkrachten en mishandelen, hij had het verafschuwd. Maar nu, nu was het een perfect verleden, hij heeft toen al zijn monsterlijkheden mogen uitoefenen. In ieder geval, zo zal hij dat nu zien, nu hij zelf zijn ziel had verkocht aan de duivel en Avanti tot zijn meester had gemaakt. Zijn leider, een leider waar je echt tegen op keek. Waar je echt niets flikte, niet die zwakke leiders van de kudde. Een smerige glimlach verscheen over zijn lippen wanneer hij terug dacht aan zijn momenten waarop zijn leven volledig keerde. Zo'n zwakke leidster had hem nog geprobeert te redden. Zehlia was haar naam, hij had gehoord dat ze nu geen leidster was en wilde haar graag nog eens opzoeken. Net zoals Kayleigh, die stomme merrie wilde niet luisteren naar hem, schuilde achter haar lieve hengst. Maar nu, wist hij zeker, zou zij wel luisteren.

Een dikke druppel bloed loopt van zijn mondhoek naar beneden, het was van meerdere paarden. Sultan was heerlijk geweest, hij had genoten van elke keer dat zijn hoektanden zich door het malse heen waande. Het genot ervan liet de hengst alleen nog maar verlangen naar meer. Evenals zijn lust naar bloed in aanloop naar deze, 13e maand, zich opstapelde. Zin had hij, hij zou zijn dochter eens een bezoekje brengen en natuurlijk had hij lang uitgekeken om Yacira eindelijk eens te wreken. Bij dit familie-uitje zou Xariv hem vergezellen. Ze zouden de hengsten uitlokken waarna ze hun ook zouden martelen. Hij had zijn lust om het onschuldige bloed te laten rollen, uit de onschuldige paarden, het liefst als het dan ook terecht kwam op zijn tong met smaakpupillen die hoe onschuldiger het bloed was hoe lekkerder ze het zouden beoordelen.

Thriumph zette zichzelf in een stille galop, zichzelf verbazend over de snelheid. Hij was nooit snel geweest, een bonk spieren, ja. Maar een rengalop was zielig om te zien bij hem, hij kon het wel, maar het was altijd langzamer dan een normale galop bij de normale paarden. Hij verafschuwde het niet, want hij was sterk. Heel sterk. Nu hij het allebei was, wilde hij niet meer terug. Hij wil leven voor zijn leider Avanti, het respect voor de hengst was er, diep vanuit zijn ziel zou hij dat koesteren. Hij galoppeerde richting het hart van Vyranthium, waar hij zijn thuis had gevonden. Eerst had de aroma van dood en verderf zijn neus nog dichtgeknepen, maar nu, nu ook dat stukje van zijn ziel was weggebrand deed hij de geur liefhebben. Hij snoof diep in, het aroma die zijn neus in kroop toelatend. Het was de gewende geur in zijn thuis, het licht verafschuwde hij. Hij vermeed het het liefst, waarom zou hij in het licht huppelen als hij in het donker onverslaanbaar was. In het donker was hij in zijn element, was hij sterk en snel. Zelfs de hele kleine sliertjes licht die zich door de bomen heen wrongen ontweek hij. Niet heel opvallend, hij koos een pad uit zonder licht en dat stelde hem tevreden.

Zijn blauwe ogen bespeurde het duister wanneer hij zijn lichaam tot een machtige draf laat vloeien. Hij laat zijn blik even rusten op een groot skelet, het liet de mond van Thriumph alleen maar verder opkrullen tot een smerige grijns, dat paard had het er niet zo goed vanaf gebracht en was tot slachtoffer gevallen van een van de andere schimmen. Het was hem opgevallen dat de kuddes nog aardig heel bleven. Wat hem stoorde, irriteerde. Net zoals dat het hem irriteerde dat er merrie's en hengsten waren die nog in zalige geluk leefden. Hij haatte het, ook als ze de schimmen niet kende en dachten dat het een fabeltje was. Hij zou die paarden achterna gaan en eens een lesje leren die ze nooit zouden vergeten. Dat ze de volgende keer maar wat meer moesten gaan luisteren.

Hij had de afgelopen tijd vanuit de schaduwen naar de Ferelden gekeken, daar waande zijn nageslacht zich. Heel moeilijk was het niet om haar te vinden. Ook was het niet moeilijk om te zien of ze wel van hem was. Haar aftekeningen leken gruwelijk veel op de zijne. Dezelfde sliertige witte dingen leken er op de vacht te zitten. Alleen was ze wat meer roan, in plaats van zijn donkerbruine vacht met die blauwe schijn over zich. Ze leek naar het roan paarse te neigen maar de blauwe schijn had zij ook. Evenals haar blauwe oog, die precies op de zijne leek evenals het de tinten van de blauwe maan koesterde. Een ding kon hij niet plaatsen, haar glazig witte oog. Het was iets wat hij niet kon verklaren, maar wat maakte het ook uit. Faylice was haar naam en ze had een hengst gevonden, iets wat Thriumph goed deed, dan kon hij flink manipuleren als hij ze zou ontvoeren. Het was een hengst met rare aftekeningen, half wit half bruin. Vestival, een aardig laffe hengst. Het had hem goed gedaan dat Faylice zo bang voor hem was. Niet dat het zijn plannen aantaste. Hij had alles gezien, maar Yacira was hem ontglipt, haar zou hij nog wel vinden voor de volgende blauwe maan.

Terwijl hij verder draafde door de duisternis speurde zijn ogen naar andere schimmen, ze zouden hem zo kunnen verrassen en dat was iets wat hij liever ontweek. Zijn blik gericht naar de duisternis waar hij zo in zijn element was draafde hij verder door zijn thuis, Vyranthium.

Triumph is al te laat als hij een zwarte vlek ziet opduiken. Wanneer het moment bij hem aankomt zitten er al 2 grote hoektanden in zijn hals en als het zwarte lichaam met een grote kracht tegen de zijne komt verliest hij acuut zijn evenwicht. Terwijl hij de stekende pijn van de twee tanden die door zijn vlees hadden gesneden aanvoelde, gleden de tanden langzaam weg uit zijn hals omdat de jonge hengst zelf ten gronde viel. Thriumph hield niet van verrassingen en verwijtte zichzelf. Avanti had zijn zwakte beantwoord en had er gebruik van gemaakt. Het volgende moment voelt hij zijn brede lichaam tegen de grond klappen waarna de lucht uit zijn longen ontsnapt. Even kneep de hengst zijn ogen dicht om ze daarna wijd open te sperren en zijn netvliezen op zijn leider te leggen. Een licht gevoel van verzwaring op zijn ribben bevestigd dat hij zojuist zijn hoef op de hengst had gezet. Het drukte de rest van de lucht die Thriumph niet had laten ontsnappen uit zijn longen. Avanti lachte spottend waarna de trillingen zijn oren bereikte. '‘Een leider kan je zo neerhalen.’ Klonk zijn stem, waarna hij zijn zware hoef van de flanken haalt. Thriumph laat geruisloos de lucht terug in zijn longen stromen. Waarna hij zijn benen onder zijn massa zet en snel genoeg opkrabbelt.

Avanti zet zijn hoeven uit de richting van hem, zodat de jonge hengst de kans krijgt op te herstellen. Thriumph schiet weg van zijn achterhand weg en maakt een boog om zijn leider heen. Als hij naast hem loopt stopt laat hij zijn lijf stappen met zijn ogen op Avanti gericht. Hij wist zeker dat hij altijd op zijn zwakheden zou aanvallen. Beter werd Thriumph ervan, maar hij zou nooit zijn heer aanvallen. Zowiezo, het zou weinig uitmaken want Avanti was gewoon sterker dan hem. Hij keek half terug op zijn hals, met de andere helft op Avanti gericht. Er zaten 2 diepe wonden die een scherpe pijn lieten merken en er liepen 2 straaltjes bloed uit de rode punten. Ze maakte hun weg naar beneden langs de enorme spiermassa in zijn hals. Het was de andere kant die nu gericht was aan Avanti, daar werd zijn nog egale vacht onderbroken door 2 korsten waarvan de pijn nog nasmeulde, het waren de korsten die hem zijn leven hadden verandert, in de goede richting dan. Verder stoorde Triumph zich niet aan de pijn, het was maar een emotie, die kon worden uitgeschakeld. Het was iets wat hij in zijn verleden had geleerd, maar toch voor een groot deel achter had gelaten, alleen de nuttige dingen waren voor hem belangrijk zodals dit bijvoorbeeld.

Thriumph wist dat hij een groentje was, dat hij zich nog voor een heel groot deel moest bewijzen voor de leider, hij wist dat zijn vacht heel wat meer littekens zouden krijgen, en dat dit slechts het begin was. 2 puntjes aan de ene kant, en nu 2 verse schrepen aan de andere kant. Het zou hem alleen maar gebrander maken, sterker, en bovendien zou het diepe respect wat al tussen de 2 hengsten in stond alleen maar groter maken. Niet dat er een gebrek aan bestond, Thriumph was niet dom en zou dat ook nooit zo uiten. Hij laat zijn antwoord maar achterwege, hij zou alleen maar domme dingen uitkramen en besluit dat dat ook het beste is wat hij zou kunnen doen. Hij heeft zijn volle blik weer gericht op Avanti, niemand was sneller of sterker dan hem, en hij wist dat hij bij zijn volgende uitslag snel moest zijn, om de schade te beperken alhoewel hij nog niet wist of dat zou gaan gebeuren.