Fire in my eyes ~ Zehlia

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Rayo liep door het woud dat hem altijd vertrouwd aanvoelde. De brand had zijn thuis verwoest, maar gelukkig waren er meer plekken waar hij zich kon vestigen. Hij voelde zich thuis tussen de bomen en de dieren die zich er bevonden. Hij kon zich er afzonderen en hij kon er zijn energie kwijt. Zijn hoeven bonkte zwaar op de grond, je hoorde takken kraken. Rayo deed niet erg zijn best om niet op te vallen of om voorzichtig te doen. Hij had weinig te vrezen en hij voelde geen angst. Hij voelde geen enkele emotie. Alles had hij diep weggestopt. Paarden ontweken hem en hij vond het prima. Hij was bot en hard tegen diegene die hem niet ontweken. Hij wilde niemand dichtbij hebben, dichtbij in zijn hart. Maar sommige paarden hebben toch iets met hem gedaan, ook al wilde hij het niet. Zoals Ossyrok, Jules, Ulysse en Zehlia. Ze waren allen zo verschillend van elkaar, maar toch mocht hij hen.

Rayo versnelde zijn pas en brieste flink uit. Hij schudde zijn rode manen uit. Ondanks zijn grootte ontweek hij de gewassen soepel. Zijn spieren waren aangespannen en zijn goed te zien. Rayo was niet zo dik gespierd zoals shire paarden. Rayo had meer het lichaam van zijn moeder, een andalusier. Hij had lange benen en was slank en gespierd. Ondanks dat hij tot de grotere hengsten behoorde was dat niet het enige wat paarden afschok. Zijn verleden had hem getekend voor het leven. Hij had littekens over zijn lichaam, een scheur in zijn oor en een blind oog. Je kon zien dat hij gevochten had voor zijn leven, een plekje op de aarde. Maar was het de moeite waard?

Hij werd ruw uit zijn gedachte getrokken toen hij een ander dier hoorde. Hij stopte plots en stof vloog hem voorbij en zijn manen vlogen voor zijn gezicht. Zijn oren schoten naar het geluid toe. Hij snoof in en uit en keek de richting uit. Het was een paard, een merrie. Wie hield het in zijn hoofd om hem te storen? Hij liep naar de kant van het geluid toe. Hij zag een merrie staan en nam haar in zich op. Een glimlach nam de plaats in van een boze blik. Hij ontspande. "Zehlia" zijn stem klonk rustig. De lichtstralen van de zon vielen tussen de jonge bladeren door.

O N E C H A N C E , O N E M O M E N T A N D O N E D E C I S I O N.

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Al enkele dagen was ze terug , en haar aandacht was al gelijk weer naar ferelden gegaan. Dat was haar reden dat ze hier was, genieten van de vele wilde dieren en ze avonturlijke sfeer die hier rond hing. Het werd medemogelijk gemaakt door de dichte bosdelen en de vele watervallen, de ruimte en tenslotte .. je had hier je ruimte om lekker op jezelf te zijn. zonder dat je elkaar op de lippen zat. Ookal had het vele nadelen vooral voor zehlia die soms maar net een struik of omgevallen boom zag staan. Maar ze mocht blij wezen dat ze nog iets kon zien... nouja ondersheid kon maken tussen de zwarte beeld en de schaduwen. De zon was haar beste begleiding daarin, en elke dag was ze de zon ervoor dankbaar...

Rustig was haar lichaam in beweging gekomen om van het land te genieten, ze dacht even na over de ontmoeting met Ragnarok en dat deed haar weer laten glimlachen. Zehlia was altijd wel een glimmende zonnenstraal geweest, en tot nu toe was daar niks in veranderd. Ook niet na de dingen die ze allemaal had meegemaakt. Van achtervolgt word door een beer en tot schimmen ontmoetingen .. Nu ze erovernadacht .. Ze had al veel schimmen ontmoet , of ex schimmen. het had haar wel een andere kijk gegeven op de schoonheid van bmh .. want achte elke grasspriet kon het gevaar gleuren.. Was ze er echt bang voor ? ja ze mocht e misshien bang voor zijn .. maar ook hun hebben een ziel en ookal hadden ze meer kracht dan een sierlijke slanke merrie .. zei zou nooit bang zijn dat ze haar haar leven zouden nemen .. want overleiden .. dat kwam met zn tijd voor bijna iedereen aan bod ...

Ze voelt hoe zonenstralen door de jong begroeide bomen stralen, het verwarmde haar lichaam licht en de zon nodigde haar gewoon uit om even te genietn van de lente stralen. Rustig stond ze daar dan. De wind die zacht haar manen streelt en de zon die nu lichtjes begon te branden op haar sneeuwwitte vacht. Met haar hoofd wat trots in de lucht genietend van alls om haar heen. De fluitende vogeltjes en de geluiden die de wind maakte door door de bladern van de bomen te suizen. Dan kon ze onderscheid maken tussen alle geluiden door dat er een paard aankwam. Haar oren draaide rond en al snel kon ze bevestigen dat het geluid van haar linker kant afkwam. Dus het paard zou niet ver weg zijn, al gauw werd haar bevestigd dat het een hengst was en niet enkel dat bevestigde at hij een hengst was. want zijn stem .. die herkende ze uit duizende... "Rayo !? " Klonk haar stem zuiver zacht terwijl haar een fijn glimlach rond de lippen speelde ...

Ze zette wat stappen naar voren om hem aan te voelen, even kon ze een waas zien van een gestalte .. en nog wat stappen zet ze naar hem toe en ze strekt haar hals wat om Rayo een neus te geven .. De aanraking voelde goed, vertrouwd goed. " Ik heb je gemist... " Mompelde ze wat binnenmonds terwijl ze haar neus verwijderd van die van hem...

540 woorden

Er waren dagen dat je daadwerkelijk de vogels hun lentelied kon horen zingen. Er waren dagen dat je de konijnen nauwelijks kon tellen terwijl ze in en uit hun holen kwamen. Er waren dagen dat je de wolven hoorde huilen vanuit de bossen van Minanter. Er waren dagen dat de kuddes vrolijk bokkend over het gebied galoppeerde. Er waren dagen dat veulens werden geboren aan de rand van de oceaan. Dagen van geluk, liefde, vriendschap en vrede. Die dagen moest je koesteren want ookal waren ze zo talrijk in de maand … Er kwam een onzeker moment dat je leven voor een bepaalde periode aan een zijden draadje hield. En je kunt denken dat het jou niet overkomen kan want je bent één van die honderden paarden die op BMH rondzwerft, dat het onmogelijke je niet kan pakken in je slaap. Dat jij die ene periode geluk hebt omdat ze jou niet nemen en ook je familie liet. De dagen vol angst overdekten de vrolijke dagen van geluk. Iedere dag kan de laatste zijn in je leven, iedere dag kan je laatste zijn in het zonlicht. Want als een blauwe maan aan de hemel staat, is je ziel zo klein dat hij gemakkelijk genomen kan worden door datgene over wie een vloek rust. Je bent niet veilig, je bent het nooit.

Avanti’s gitzwarte lichaam draafde langs de bosrand. De stralen van de blauwe maan prikten over de horizon en gaven hem een ongekende kracht. Zijn scherpe hoektanden gleden over zijn lippen, zijn altijd zo paarse ogen kregen een diepe inktzwarte kleur. Het lichaam dat altijd zo imponerend en groot leek verdubbelde in je gedachten. Het kille zieke aura dat rond hem hing droeg de stank van dood en verderf. Zijn zwarte hoeven zakten weg in de diepe modder. Het bloed dat over zijn benen liep was vers. De littekens over zijn vacht hadden ieder hun verhaal, een verhaal met één einde … een einde waarin hij altijd de winnaar was. Waarin hij geen tegenspraak duldde en de macht van de duivel zichzelf bezat.

Zijn lichaam kende een razendsnelle reactie op de omgeving. Zijn lege zwarte ogen richtte zich op het tweetal. Een ex-leider, er was niets waar hij minder veel plezier mee had dan dat en een hengst die al lang geleden op zijn plaats moest gesteld worden. En hij was niet de enige die hunkerde naar een tweetal als dit. Een oorverdovende hinnik rees op uit zijn keel over het gebied naar het enige wezen dat hij aanschouwde als een bondgenoot, zijn Ayana. ‘Verkeerde plaats dame en heer. Verkeerde gebied.’ Hij grinnikte toen zijn lichaam zich losmaakte uit de schaduw. ‘Rayo en Zehlia, twee wezens die ik net nodig had. Je bespaard me een hele hoop werk.’ Hij lachte en nam ze beide onderzoekend op. ‘De ex-leidster, je weet hoe ik over leiders denk dus jou zie ik echt heel graag dood en dan een hengst die denkt te kunnen winnen tegen ons schimmen. Laten we het uittesten …’ Hij zweeg en keek naar Zehlia. ‘Je kunt gerust hem een hart onder de riem steken door te zeggen dat alles wel oke komt. Als je daarin gelooft tenminste.’ Hij hapte gevaarlijk dicht bij haar vacht en dreef haar achteruit waarna hij zijn volle aandacht naar Rayo richt. ‘Laat eens zien hoe goed je bent.’ Fluisterde hij uitdagend …

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

"Rayo !? " Klonk haar stem zuiver zacht. Een sierlijke glimlach kwam tevoorschijn op haar fijne gezichtje. Toen hij haar zag kon hij niets anders meer doen dan glimlachen. De zonnestralen die tussen de bladeren doorkwamen vielen op haar witte vacht. Ze zag er prachtig uit. Ze zette wat stappen naar voren. Ze deed een beetje vreemd, alsof ze niet wist waar hij stond. Hij kwam ook wat dichterbij en hij voelde haar warmte. Ze strekte haar hals wat om Rayo een neus te geven. Rayo strekte ook zijn hals om zijn neus zacht tegen Zehlias zachte neus aan te duwen als bevestiging dat hij er voor haar was. " Ik heb je gemist... " Mompelde ze wat binnensmonds terwijl ze haar neus verwijderd van die van hem. Hij voelde zich wat ongemakkelijk en opgelaten. Nog nooit heeft iemand dit tegen hem gezegd. Wat moest hij zeggen? Dat hij haar ook miste? Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar sloot deze weer toen hij de aanwezigheid van een ander wezen aanvoelde. Zijn oren schoten naar achter en hij brieste. "We moeten hier weg Zehlia" zijn stem klonk streng.

Een oorverdovende hinnik rees over het gebied. Rayo blikte dodelijk naar dat geen dat uit de bosjes tevoorschijn kwam en bereide zich voor op het ergste.‘Verkeerde plaats dame en heer. Verkeerde gebied.’ een schim kwam tevoorschijn en grinnikte. Die schim had Rayo één keer eerder gezien. Hij heette Avanti, de leiders van de schimmen. Rayo hief zijn hoofd waardoor zijn rode lokken uit zijn gezicht vielen. Hij plantte zijn gouden hoeven stevig in de grond. Het zal niet waar zijn, dit is nu al de zoveelste keer dat een schim zich met een gesprek komt bemoeien, dacht Rayo. ‘Rayo en Zehlia, twee wezens die ik net nodig had. Je bespaard me een hele hoop werk.’ Avanti lachte en bekeek Rayo en Zehlia. Rayo’s spieren stonden gespannen van de woede. Rayo is al zo vaak met schimmen in contact geweest en hij kwam er meestal goed vanaf, ondanks dat hij de schimmen voor hun gezicht bespotte. Hij moest zich deze keer wel beheersen anders zou het deze keer niet goed eindigen. Hij hield zijn kaken strak op elkaar.

‘De ex-leidster, je weet hoe ik over leiders denk dus jou zie ik echt heel graag dood en dan een hengst die denkt te kunnen winnen tegen ons schimmen. Laten we het uittesten …’ Avanti keek naar Zehlia. Hij hapte gevaarlijk dicht bij haar vacht en dreef haar achteruit waarna hij zich op hem richtte. Rayo ging voor Zehlia staan en hinnikte brullend. Ze moesten haar nog een keer aanraken! "Ik wéét dat we kunnen winnen van jullie. En ja jullie zijn sterk als de blauwe maan schijnt, maar zonder dat zijn jullie niets." Het vuur brandde in zijn ogen. Ja daar was zijn brutale mond weer. Sommige vonden zijn brutaliteit stom, maar je kon het ook zien als eerlijkheid. Hij zei het recht voor je gezicht en niet schijnheilig achter iemands rug om. Zijn oren stonden scherp naar achter. ‘Laat eens zien hoe goed je bent.’ Fluisterde Avanti uitdagend. Hoe graag Rayo ook het hoofd van deze schim wilde omdraaien, hij wist dat hij geen kans maakte tijdens de blauwe maan. Rayo schudde zijn hoofd”Zoek maar een ander speeltje. Ik vecht alleen in een eerlijke strijd.” hij brieste koppig. Avanti wordt beïnvloed door de blauwe maan en voelt geen pijn. Wat zou het heerlijk zijn om geen pijn te voelen...

~Is het trouwens licht of donker? :3
~En kan Avanti eigenlijk andere paarden ook tot schimmen bijten zoals vampiers? cx

Y O L O!!

**Profile**

» we were born with fire and gold in our eyes - Skyfall
» When you look into my eyes.. [ENG]
» ~ The mouth might lie, but never the eyes.
» Behind those eyes.. [E'vesdar]
» You just can't keey your eyes off

Fire in my eyes ~ Zehlia

Fire in my eyes ~ Zehlia

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen