Ach het is geen tijd voor grapjes zeggen de meesten, sowieso als je voor humor hier komt kan je meteen wel weer vertrekken. Om hier te overleven hebben moet je iets... Iets extra's hebben: Een stenen hart om het verdriet om je heen te kunnen negeren, Sterkte om je vijanden van je afhouden, Een scherpe en snelle tong om onder dingen uit te komen of iets anders. Hij had 2 gaves gekregen en was er trots op: Hij had humor en hij kan rennen. Misschien op het eerste gezicht niet de beste eigenschappen maar ze maakten zijn leven veel fijner en makkelijker dan paarden die niet meer lachen kunnen. En natuurlijk: Hij had Fyrsta. Zijn pleegzusje en beste vriendin die hij heeft en ooit zal hebben. BHM verlaten? Nooit!

De mooie merrie leek het moeilijk te vinden en leek lang te twijfelen over wat ze moest zeggen maar uiteindelijk bereikte ’’Nou, eigenlijk niet.’’ zijn oren. Hij glimlachte weer zacht en zei op beleefde toon: " Zeker weten Mad'moiselle? Want ik zou zo'n mooie dame als u graag een gunst willen bewijzen" Hij wist niet zeker of het wel helemaal overkwam als hoe hij het bedoelde: Hij wou de merrie niet afschrikken door te veel te slijmen. Er viel een korte stilte terwijl hij aan het denken was en de verlegen lijkende merrie besloot om hem iets te vragen :’’Wat brengt jou hier op deze dag?’’ vroeg ze zacht en weer viel er een korte stilte. Hij keek haar even diep in de ogen aan om te zien of er iets achter lag maar het leek geen val of iets dergelijks. Hij knikte kort, schraapte zijn keel even en had toen weer bedacht wat hij zou zeggen, " Het galopperen, Ik hou er gewoon teveel van dat ik keer op keer mijn vrienden verlaat om in dit gevaarlijke gebied grote afstanden af te leggen. " Hij pauzeerde weer even en glimlachte om het idee dat hij tot nu toe nog geen woord gelogen had, hooguit een beetje overdreven. " En als ik het vragen mag, Wat brengt u hier? Het is geen plek om als merrie alleen rond te lopen" Zei hij weer vloeiend. Hij keek even achterom of hij al iets van Fyrsta zag maar hij zag nog niets... Tss... Zo langzaam dacht hij lachend terwijl hij weer naar voren keek.

De merrie leek nog steeds niet helemaal op haar gemak, ze had wel even een kleine glimlach getoond maar die was snel verdwenen en nu keek ze weer grimmig. Haar groen-blauwe ogen keken even strak naar de grond en ze leek even te wachten om de juiste woorden te kiezen voor haar antwoord: ’’Noem me maar Casharell. Ik ben hier vanwege... Het weer, de wind, het bos... Heerlijk weer voor een wandeling, niet?’’ klonk uiteindelijk toch haar antwoord met een warme stem. Hij knikte als antwoord op de vraag en begon opeens te twijfelen of hij zich al wel had voorgesteld. Hij puzzelde even en besloot om gewoon eerlijk te spelen, soort van. " Inderdaad, zou het erg vinden als ik met u meeloop? Blijkbaar heeft het lot ons naar elkaar toe gedreven en het zou jammer zijn om zo'n kans als dit voorbij te laten gaan. En trouwens... ik zou graag meer van u willen, Casharell" zei hij met een vriendelijke toon. " Casharell, een naam met veel schoonheid. Het is niet een veel voorkomende naam, nietwaar? Maar toch, hij past bij je. Ik word Grantaire genoemd, als u het lastig vind om te onthouden moet u maar denken aan de hoofdletter rrrrr" Hij liet de r extra lang rollen en keek de merrie met een lach aan. " Maar volgens mij bent u slim genoeg om namen te onthouden, zelfs zonder ezelsbruggetjes"

Hij deed een paar stappen en keek toen even om " Kom, laten we blijven bewegen, het weer mag dan wel zo mooi zijn maar ik word liever niet afgeluisterd ofzo" zei hij met een warme en vriendelijke stem. Hij liep langzaam verder zodat ze makkelijk naast hem kon komen en uiteindelijk de richting kon bepalen. Het maakte hem niet veel uit waar ze heen zouden gaan, maar hij had op dit moment teveel energie om stil te kunnen blijven staan en een rustig gesprek te voeren. " Excuseer me, ik moet heel even..." Hij schakelde opeens van zijn rustige stappen naar een snelle gallop. Hij rende een klein eindje vooruit, maakte een sprongetje, steigerde en galoppeerde terug om weer naast zijn metgezel te kunnen lopen. " Sorry... ik kon het niet laten" Hij draaide zijn hoofd om haar in de ogen te kunnen kijken en hij lachte. "Het komt door het weer, denk ik. Volgens mij is de zon een soort van oplader voor me: Des te beter het weer, des te meer energie ik heb. En soms gebeurt... dit" Hij bleef nog even lachen en keek toen weer wat serieuzer.

Zou ze het erg vinden? Spookte door zijn hoofd. Vast niet, hij was nog jong en dan mogen dit soort dingen nog. Hij had zin om in zichzelf te grinniken maar waarschijnlijk was hij al voor gek verklaart door haar, dit moest hij niet versterken. Het was zo'n tijd waarbij hij met Fyrsta wou rennen, springen en vogels op wou jagen tot ze lachend stil stonden, zoals toen ze veulens waren. Maar hij was geen veulen meer en met deze leeftijd moest hij toch wel even stil kunnen zijn en moest hij toch wel even serieus moeten kunnen handelen? Nah, wat maakte het uit, leven is al zo kort: Waarom dan ook nog eens een steen worden? Nee, hij zou genieten met volle teugen en ervoor zorgen dat iedereen weer vrolijk kan zijn. Hij zou proberen om alle stenen die hier leven weer van bloed en vlees te maken. Hij glimlachte kort, eerst dit maar eens afmaken. Dat zou 1 van de eerste stappen zijn voor de vrolijker wereld...