Met haar sierlijke hoofd zwaait ze geïrriteerd naar de lastige vliegen die rond haar ogen op doemde, het prachtige oranje licht goot zich over het landschap van de Ferelden waar het overal een oranje gloed achterliet. Elke avond genoot ze van deze zonsondergangen, zo puur en zo mooi om het oranje over zien te vloeien in het bloedrood. Veel had ze niet meegemaakt, crossend over dit land van de Blauwemaan Paarden om zoveel mogelijk in haar gedachten vast te leggen en wat mee te maken. Wat te zien van de natuur die zoveel schoonheden met zich meebracht. Het had 4 elementen, met de aarde waar ze haar hoeven op neerzette en zich er krachtig weer mee uit de grond kon komen om nog meer snelheid aan haar lichaam te geven. Het water, zo prachtig als dat kon zijn, als een plensbui in de droogste zomer, of als die vloeistof die zo lekker verfrissend kon zijn als haar lippen het raakten en ze er gulzige slokken van dronk. Dan had je nog de lucht met de wind, de wind die zachtjes aan haar manen kon trekken maar ook hard op een stormachtige dag, en op die dagen kon ze haar gedachten over die wind uitspreiden en achternagaan naar waar het haar ook maar bracht. En dan had je nog vuur, het vijandelijkste deel van de natuurlijk zeiden vele soortgenoten tegen haar. Rhyntem was haar afgeraden om er naartoe te gaan maar haar eigenwijsheid leek haar er juist nog meer naartoe te trekken en dus zette ze haar lichaam voort in een prachtige en slanke galoppade.

Waarom ze die uitspattingen had wist ze niet, misschien was ze te lang vastgehouden in de kooi die de kudde had gevormd, altijd had zij er middenin moeten gaan en maar moeten meerennen voordat ze plat werd gerent door de in zware paniek rakende paarden. Gedoemt in een bubbel met een parelachtige substantie van angst leken ze te hebben. Hun ogen werden dof en leken kompleet zwart te raken als hun gingen rennen maar waarom? Wat zijn die schimmen? Ze had zoveel gehoord over vanalles en wat waar was was maar zo klein deel ervan, en dat maakte ervan dat haar eigenwijsheid en roekeloosheid het over namen en speelde met de gedachte of die schimmen, of shades, wel echt bestonden. Of het niet een of andere grap van een paar paarden zou zijn geweest die hun lolletje eruit wilde halen.

Haar lichaam zette zich abrupt stil als de wind speelt met een een wolk as en daarna haar manen vrolijk meeneemt, de geur was onbeschrijfelijk. Het had iets instinctief te maken met dood. Wat wist ze niet, en als ze een typische kuddemerrie zou zijn geweest dan was ze al 6x in een stuivende galop weg geweest. Maar dat was ze niet, en dat had ze altijd geweten, ze had al die tijd gewacht op dat kleine beetje vrijheid om zich los te rukken van haar kudde, en misschien zelfs haar ouders. Op dit moment speelde haar lichaam zich in een tweestrijd die haar gedachten maar al te goed wonnen. Onzekerheid kwam over haar lijf te liggen en vormde een blok tussen haar schouders wat ze niet had verwacht. Maar ook dat negeerde ze volkomen terwijl haar achterhoeven alweer de draf in hadden gezet zodat de voorhand ongetwijfeld moest meegaan in de tweetakt beweging.

Hoelang ze nu al stom door aan het draven was wist ze niet, maar haar ogen confronteerde haar iedere meter weer met de nog nasmeulende houtdeeltjes en de verbrande bomen. Rustig liet ze haar gevoel heel iets over zich heen sijbelen maar al gauw wist ze dat haar gevoel het alleen maar op een rennen zetten en dat hoefde ze niet. Dat oppervlakkige gevoel met haar instincten hoefde helemaal niet op zo'n uitgestorven plaats zoals dit. Misschien zou ze hier wat wijsheid opdoen die waarvan ze nog niks van had opgebouwd. Wat dieper binnenin zat haar "navigatie" die ook het gevoel met zich meebracht zonder dat haar instinct ertussen stond te schreeuwen om weg te gaan. Die vertelde haar dat ze ongeveer op het midden was van Rhyntem, waar de leider van de schimmen zogenaamd het vuur heeft aangestoken. En toch bracht ook dat gevoel haar tot de woorden dat hier een nare sfeer hing, iets wat haar vrolijkheid temperde en een raar gevoel met zich meebracht. Een aura die niet heel veel goeds met zich mee te brengen had...