Michelle
ǤØÐ ÂßØVЄ ÂĿĿ
Profile
Number of posts : 6870
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Fighting a world war in my own head vr 31 mei 2013 - 20:17 | |
| | |
|
Feliciano
How fine you look dressed in rage. Your enemies are fortunate your condition is not permanent. You're lucky, too. Red eyes suit so few.
At night the cold takes over your body. Frozen hearts and shattered dreams. How can you love the shadow of the man I am suppose to be..
Die nacht was koud geweest. Die nacht dat hij alles verloor wat hem dierbaar was. Die nacht dat hij kwijtraakte wie hij had moeten zijn en een nieuw pad in sloeg. De weg van wraak was verraderlijk en kil het was een weg die hij niet had willen bewandelen maar naar toe getrokken was na de dood van zijn moeder. Te ziek van verdriet om helder te denken besloot hij dat het enige goede antwoord op al zijn vragen wraak was. En met een zwaar hart was hij begonnen aan de wandeling die zijn leven zou veranderen.
En het had hem veranderd. De kou van haat had zijn hart in zijn greep kunnen houden hem naar beneden trekkend in een eindeloos diep gat gooiend waar de zwarte hengst met geen mogelijkheid uit had kunnen komen als het niet voor dit nieuwe land was geweest of voor het vertrouwen dat andere in hem hadden gestelt. De leider van the house of warriors had meer in hem gezien dan Feliciano had durven dromen. Hij was met open armen opgenomen alsof zijn hart nooit van ijs had kunnen zijn. Alsof er nooit het verdriet en pijn in zijn ogen had kunnen staan. Alsof hij niet de hengst was die hij nu was.
Maar ijs smelt niet snel en de kou is hardnekkig. Feliciano was een hengst van weinig woorden. Hij was een hengst van daden die duizendmaal harder spraken dan welk woord dan ook. Zo had hij zich altijd kunnen bewijzen.
Woorden waren niets anders dan een leugenaars wapen ze konden je in je greep houden en je omlaag trekken zonder medelijden. Woorden waren als gif op de lippen en daarom had Feliciano besloten zichzelf in stilte te houden. Spreken zou hij als er tegen hem gesproken werd in de toon zoals er tegen hem gesproken werd. Maar hij had zijn woorden niet nodig om een leven te redden. Daar stonden zijn daden voor.
De wind speelde met zijn donkere manen. Liet hen dansen op de bries. Smaragd groene ogen staarde over het gebied dat zich uitstrekte voor hem. De landen van Anderfels strekte zich uit zo ver zijn oog rijkte. Een verschijning aan de horizon deed hem echter opkijken uit zijn eeuwige gedachtes. Hij had hier nog niet lang geleefd. Was gekomen op een zoektocht naar zijn vader die hier zou moeten leven maar was nog altijd ongelukkig geweest in zijn zoektocht. Niets wetend van dit land en met een nieuwe visie in zijn donkere ogen wist hij wel zeker dat hij snel zijn vader moest vinden. Hij wou weten wat voor henst zijn vader was geweest. Wie zijn moeder had weten te charmeren en wie verantwoordelijk stond voor de dood van zijn moeder..
|
|
|
Dimphyl
Profile
Number of posts : 1965
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: Fighting a world war in my own head do 6 jun 2013 - 21:37 | |
|
Het was moeilijk om een leven voor jezelf te beginnen als je alles dat je deed altijd voor je moeder hebt gedaan. Dahlai was de enige die ooit nog met Darlica praatte sinds ze verbannen was. haar bonte moedertje zat constant in de bossen verscholen, bang voor enige vorm van contact.
Dit had er voor Dahlai ook voor gezorgd dat zij als veulen veelal afgeschermd van de kudde had geleefd, en niet veel contact met paarden had gehad. Gespreks kunsten bezat ze niet, en ergens was ze nog altijd bezig om zichzelf los te weken van haar moeder, en eindelijk eens een leven voor zichzelf op te bouwen, een leven dat niet rond haar moeder draaide, maar waarin zij degene was die aan de touwtjes trok.
Net als haar moeder zwierf ze gewoon veel rond, alleen, en als er paarden langskwamen dan ging ze er in mee, maar echt de aandacht opzoeken was niet iets dat in Dahlai’s aard lag. Dromerig keek de jonge merrie voor zich uit, in de richting van het gebied van de hoogste rang, haar eindbestemming. De enige plek die ze liever zou betreden dan Orlais. De veiligheid van de hoogste rang.. en dat niet alleen.. het zou haar een kans bieden haar broer te leren kennen..
hij was tenslotte de bèta van rang 4 nu.. en daarbij, De schimmen.. ergens was ze nu meer bang voor de schimmen dan ooit. Haar moeder had, sinds haar ‘date’ met Zircon, steeds meer het idee gekregen dat de schimmen achter haar aan zaten, en daarom zou het logischerwijs mogelijk zijn dat ze ook de kleine toffeekleurige merrie hadden gezien, en hadden gemerkt als doelwit.
ze draaide haar hoofd weg van de teleurstelling die de 4e rang tot nu toe was geweest, waardoor haar blauwe oog schitterde in de zon. Familie trekje. haar moeder had de felblauwe ogen doorgegeven aan haar kinderen. Dahlai had éen blauw oog, en éen was groen, bijna geel gekleurd. Roque had éen felblauw oog, precies zoals die van zijn moeder, en éen heel donker oog. Het was het enige dat ze gemeen had met haar halfbroer, hun blauwe oog. Verder leken ze in de verste verte niet op elkaar.
haar lichaam draaide zich nu ook verder weg van Ferelden, en opnieuw werd ze opgenomen door het hoge gras, dat nog net niet langs haar buik kriebelde, ze had ook maar het kleine, sierlijke, bijna pony-achtige lichaam van haar moeder.
haar donkere manen wapperden in de wind terwijl ze haar lichaam moeiteloos in galop zette en door het gebied kruiste. aangekomen bij de rand van het bos stopte ze abrupt, haar lichaam gespannen terwijl haar ogen naar de bossen staarden. het zat nog vers in haar geheugen. hoe alles in brand had gestaan, een boom bijna boven op haar was gevallen en haar staart brandde.
gelukkig was de vieze brandwond goed geheeld, en had ze alleen een litteken er aan over gehouden op haar achterbeen, maar de herinnering zou ze voor altijd bij zich dragen. de geur van de verschroeide aarde, de wonden van de paarden om haar heen, het stond haar nog zo voor de ogen. haar ogen sloten zich, terwijl ze oppervlakkig, gehaast ademde, bijna in paniek, zo echt waren de herinneringen nog voor haar. ze was een veulen geweest, waardoor alles nog veel meer in druk op haar had gemaakt.
dahlai A loving heart is the beginning of everything |
|
