Ondanks dat hij veel gereisd had door Blue Moon Horses, was hij hier nog nooit geweest. Legolas bewoog zich in een rustige draf voort en kwam zo Ferelden binnen. Meteen merkte hij dat het er mooi uitzag, maar hij voelde dat het gebied ook iets verborg. Alleen wist hij niet wat. Legolas zwiepte met zijn staart om de vliegen weg te jagen. De vorige blauwe maan had hij weer heelhuids overleeft, en niemand die hij kende was gewond geraakt, voor zover hij wist. Maar hij had veel paarden gezien die wel stonden te rouwen om hun dode vrienden. Hij vond het vreselijk om te zien, want, of misschien wel omdat, hij erg beschermend was. Hij hield er niet van om toe te kijken hoe paarden werden pijngedaan, of wat anders. Misschien maakte het hem soms een beetje vervelend, omdat hij zijn vrienden altijd beschermde. Een paard leerde ook niets als hij of zij niets meemaakte. Dat wist Legolas ook wel, natuurlijk. Maar het zat gewoon in zijn karakter. Toen hij een ander paard rook draaide hij zich in de richting van de geur. Wie was daar?

-Beetje flut, maar wel open-