Blood of the hunter

Alles was nog zo vers in haar herinneringen. Pijn dreunde door haar aderen met elke stap die ze zette. Toch had ze nooit opgegeven. Toch was ze nooit gaan liggen en wachtte ze op haar dood. Ze was altijd doorgegaan. Want wie zou haar ooit kunnen stoppen? Aleydis leek dan wel zo fragiel en jong maar ze was slim. Als je Aleydis en Alezna haar tweelingzuster naast elkaar zo zou zetten zou je duidelijk zien dat zij altijd al de slimmere was geweest. Degene die over haar stappen nadacht. Maar de vergelijking tussen haar en Alezna was lang verleden tijd.. Ze had haar zuster al geen maanden meer gezien. Ze was verdwenen nadat ze het dode lichaam van hun vader Theror hadden gevonden. En ze kon zich alleen maar bedenken dat haar zus zo dom was geweest om Avanti op te zoeken en was ten slachtoffer gevallen aan zijn machtige hoeven. Aleydis wist wel beter. Aleydis wist dat er met de duivel niet te spotten was en had besloten haar leven door te leven misschien zonder hoop op morgen maar ze had genoeg kracht om voor vandaag te leven. Een nieuwe stap te zetten na haar vorige en een pad achter te laten in het eeuwige zand van Orails ze had het territorium van haar vader nooit verlaten. Zelfs met nieuwe leiders bleef dit in haar ogen toch altijd haar vaders kudde. En het maakte haar niet uit of ze zo veel hoger zou kunnen komen. Ze hoorde thuis op het strand. Ze hoorde thuis bij de zee..

Wat was er nog ouder dan de bomen van Ferelden? Wat was er nog ouder dan het mos op de grond, het oudste paard van BMH? De zon streek langs de hemel, vantussen de wolken naar beneden terwijl het oudste wezen op dit gebied langzaam terug keerde naar zijn grond, Ferelden. Axis had het allemaal gezien, hij had de eerste blauwe maan gezien, hij had alle schimmen gekend van de eerste tot de laatste. Hij kon de doden niet meer bijhouden evenals hij het nieuwe leven niet meer kon bijhouden … net als hij de jaren niet meer kon bijhouden. Hij was een halve schim geweest, hij was leider van iedere rang geweest, hij was zelf een Emperor geweest. Hij had veulens onder zijn hoede genomen, paarden opgeleid om te vechten. Maar hij had evenals naast de schimmen gestaan, zelf gemoord, zelf gemarteld en verdriet gezaaid. Er was niets veelzijdiger dan Axis, de hengst die vele namen had gekend. Er was immers één ding dat hij nooit had gedaan en dat was de wereld van buitenaf zien, hij had nog nooit één hoef buiten het land van de blauwe maan gezet.

Dat was wat ervoor zorgde dat hij nu over het land sjokte, van Orlais helemaal terug naar Ferelden. Zijn onsterfelijke ziel had deze trip opgepakt en nooit meer los gelaten. Iedere ochtend vertrok hij naar Orlais om daar de zon te zien opkomen terwijl de horizon ontoereikbaar bleef. Iedere ochtend dacht hij aan de wilde zee en zijn bewoners. En dat bracht hem een zekere vrede in zijn hart, dat maakte hem eerzaam en klaar voor een nieuwe dag. Hij was bijna in Ferelden toen zijn het voelde, het bekende gevoel van bekeken te worden. Hij stopte, zijn gigantische gitzwarte Shire lichaam stopte en hij draaide zijn paarse oog langzaam naar het bos. Dat was het nu net tussen hem en de schimmen, ze wilde hem allemaal vermoorden maar ze deden het niet, want net als zij niet te doden vielen kon je ook Axis niet doden. Daarnaast … hij en Avanti hadden zoals hij het zelf verwoordde “teveel plezier” samen. Hij staarde naar het bos, net zolang tot het gevoel weg ging. ‘Je kunt niets doen.’ Prevelde hij. Toen hij zijn hoofd draaide zag hij een ander paard naderen. Met zijn aandacht half bij de blik uit het bos keek hij het naderende paard aan …

Haar diep bruine ogen gleden over het gebied. Het bos was duister, vele vijanden hielden zich schuil in de dichte wouden en het gaf haar de kriebels. Het monster dat haar vader tot zich had geeist leefde in die bossen en Aleydis wist bijna zeker dat hij zijn paarse blik op haar zou houden. Hij liet met haar mee of ze dat nou wel of niet wou. Ze had gevlucht. Had de landen van Cherry Oak opgezocht maar alsnog had ze haar thuis toch gevonden. De landen van de blauwe maan lieten niet snel hun inwoners los. Zowel de goede krachten als de slechte hadden een zekere.. greep.

Zacht zuchtte de bruin getinte merrie en schudde haar hoofd tot ze een stem door de stilte hoorde kaatsen en trok even met haar oren opkijkend naar de grote zwarte hengst. Even werden haar ogen wijd en deed ze een halve stap naar achteren tot ze zich besefte dat dit niet een van de schimmen was. Nee ze kon elke naam, elk uiterlijk van de beesten van de duivel. En dit was niet een van hen. "Excuseer mij?" Mompelde ze daarom rustig op zijn woorden en stapte naar zijn richting op. Haar zilveren manen dansend met elke pas die ze nam. Ze had geen idee hoe vermoeid ze er uit zag maar hey, het kon nooit erger zijn dan de hengst voor haar. Het leek erop alsof hij een flinke reis achter de rug had. "Waarom zou ik niets kunnen doen?" Vroeg ze vervolgens zijn woorden eerder opgevangen hebbend. Ze kon genoeg doen en boven alles. Waarom zou de hengst door kunnen hebben gehad dat haar hoofd vol zat met wraak en haat jegens de monsters van de nacht?

Hij kende zoveel van deze wereld, hij kende de wezens erop, de krachten eromheen en alle paarden er in. Daarom niet bij naam, maar hij herkende gewoontes, bloedlijnen en gedrag. De merrie die naderde had hij al eerder gezien, ze was een rang drie paard, eentje met de capaciteit om goed beschermt te worden. Niet veel paarden hadden zoveel geluk als de rang drie en vier paarden. Axis had het hele rangensysteem altijd niks gevonden. Ondanks dat hij alle rangen leiding had gegeven, hij zelfs een Emperor was geweest, hij had het altijd niks gevonden. Aan de andere kant stond iedereen in voor zijn eigen veiligheid, als je daar daadwerkelijk om gaf dan ging je een rang hoger. Zijn blik gleed van de merrie naar het bos waar ogen op hem lagen te loeren. Hij wist al eeuwen dat hij hun volgende prooi zou worden maar ze deden niets, een constant kat en muis spelletje. Avanti kwetste hem op andere manieren, in ruil probeerde Axis de kudde extra veilig te houden.

De merrie sprak, hij draaide zijn hoofd een stukje, zijn ene paarse haatdragende oog keek haar emotieloos aan terwijl zijn andere zwarte oog de rust zelf uitstraalde. Er kwam een trage glimlach op zijn lippen bij haar vraag. ‘Het was niet voor jou bedoeld.’ Hij zweeg even en keek dan naar de bossen. ‘En zelfs als het voor jou bedoeld was dan zou ik hetzelfde zeggen.’ Hij zweeg en het gevoel van bekeken te worden dreef weg. ‘Er is veel op de wereld dat je kan doen, maar niet dat, ik raad het je niet aan,’ hij zweeg en keek haar even aan. ‘Uit eigen ervaring, ik raad het je niet aan.’ Als alle paarden uit BMH iets gemeen hadden dan was het wel hun haat tegen de schimmen. En allemaal wilden ze er iets aan doen maar kon het niet. Axis had tal van pogingen gedaan maar had het op gegeven, probeerde samen te leven met de monsters waar niet mee samen te leven viel. Hij liet zijn hoofd een stukje zakken zodat hij op ooghoogte zat met haar en keek haar met een vriendelijke blik aan. ‘Je leeft maar één keer, verspil dat niet.’ Ja, Axis had die charme, zijn woorden hadden altijd betekenis, hij zag je recht door de ziel en kon je zo gemakkelijk ontcijferen …

De wind trok aan haar zilveren maken terwijl ze haar goud bruine ogen focuste op de donkere hengst. Even leek hij gewoon normaal zoals jij en ik maar de wind toonde haar een kant van hem die haar naar adem liet happen en ze deed een pas naar achter. Het puur paarse oog staarde zielloos haar kant op. Een trilling gleed over haar ruggengraat terwijl haar hart automatisch begon te racen zonder dat ze die omlaag wist te brengen. De slimme kleine meid probeerde rationeel te denken terwijl ze nog een pas naar achteren nam. "Je oog." Mompelde ze langzaam en beet haar kaken op elkaar. Had ze nooit.. Gehoord over een hengst met maar een paars oog. Haar vader had haar vele verhalen verteld over vele paarden in het land van de blauwe maan. En er was inderdaad wel een verhaal over een zekere grote hengst. "Axis?' Klonk haar zachte warme stem vragend terwijl ze de hengst aankeek. Angst maakte plaats voor intresse terwijl ze een pas naar hem toe deed en luisterde naar zijn woorden.

De hengst was wijs. Wellicht wijzer dan zij ooit zou durven te zijn. En een zachte stem ging daarmee gepaard iets dat een halve glimlach op haar gezicht bracht. Ja Aleydis die het ene moment doodsbang is voor de hengst wil het volgende moment niets liever dan van hem leren. "Ik ben niet het type die zich recht streeks voor de schimmen gooit meneer." Prevelde ze en keek hem aan haar hoofd schuinhoudend. "Mijn vader heeft zijn leven verspilt, ik ben niet van plan dat ook te doen." Zacht glimlachte ze en schudde haar ranke hoofdje even heen en weer. "Maar u ziend neem ik aan dat u iets meer weet van de monsters van de blauwe maan dan ik?" Eigenlijk hoopte ze meer over hen te horen, meer informatie te verzamelen die ze zou kunnen gebruiken tegen de schimmen. Maar dat was niet iets dat ze meteen er uit zou gooien, dat zou niet nuttig zijn en al helemaal niet veilig voor zowel haar als de grote Shire voor haar neus.

Terwijl de wind van over de vlakte kwam en tegen de rij bomen botste voor het zich terug een weg baande naar vrijheid keek Axis de merrie kort onderzoekend aan. Hij had het altijd, dat kleine tikje om iedereen en alles te helpen, te beschermen. Het was iets dat Axis al jaren lang op het ene pad hield want ondanks dat zijn hart puur en eerlijk was, hij had nog steeds het bloed van Alvaro door zijn aderen stromen en dat was verontrustend. Het kon van vandaag op morgen keren, het enige wat het koste was iets dierbaar van hem weg nemen en hij zou zich misschien gaan aansluiten bij de schimmen. Pijnlijk genoeg herinnerde hij zichzelf daar elke dag aan, alleen zo bleef hij op het rechte spoor. Alsof de gedachte al niet erg genoeg waren stapte de merrie naast hem achteruit toen ze zijn paarse oog te zien kreeg. Hij draaide zijn hoofd, zodat voor haar zowel zijn zwarte als paarse oog even duidelijk zichtbaar waren. ‘Je hebt niks te vrezen. Al bezit ik het bloed van het duister, het is niet mijn tijd om dat pad te bewandelen.’ Sprak hij haar zachtjes toe. God, ze zou moeten weten dat zijn oom schimmenleider was, misschien nam ze wel de benen. Bij het horen van zijn naam keek hij gelijk geïnteresseerd haar kant uit, dus ze kende hem maar hij haar amper. ‘Dat ben ik, ik leef in rang vier, voor mocht het je gerust stellen.’ Er waren er niet veel die tot rang vier kwamen dus het zei veel over wie hij was.

‘Meneer.’ Lachte hij geamuseerd. Hij keek haar aan en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Noem me Axis, of gelijk welke naam je me geven wilt.’ Stemde hij haar toe. Hij had zoveel namen gehad, te veel om te onthouden. Erebus was waarschijnlijk de naam waar hij het meest aan gehecht was naast Axis, zijn geboortenaam. Maar dat waren verhalen voor een andere keer. ‘Soms hebben ze slechts de juiste hefboom nodig en je gaat je gewillig voor de leeuwen gaan gooien.’ Hij kende ieder gevoel dat de schimmen bij je losmaakte goed. Hij had de hele lijdensweg afgelegd en nooit hadden ze hem een schrammetje aangeraakt, zo slim en doordacht was Avanti wel. ‘Ik ben oud van geest, mag ik vragen wie je vader is? En hoe ik jou mag noemen?’ Vroeg hij haar vriendelijk. Hij zou het weten van zodra ze het zei, alleen … zijn hoofd was trager, zijn gedachten langzamer dus het koste at meer tijd. Bij haar woorden zuchtte hij langzaam en keek terug naar de bossen. ‘Alles.’ Knikte hij langzaam. Axis wist het allemaal, hij was opgevoed bij de schimmen, hij kende iedere tactiek, hij kende alles van hen. ‘En toch verbazen ze me iedere keer weer net als ik denk alles te weten.’ Hij zweeg en keek naar het gebied achter hem. ‘Zin in een wandeling?’ Nodigde hij haar vriendelijk uit …

Zijn koele woorden lieten haar langzaam knikken. Haar zilveren manen sloegen nog altijd tegen haar ranke hals maar haar gehele houding raakte meer en meer ontspannen met de minuut. Hij liet haar ontspannen voelen en dat was iets wat ze al in geen tijden meer had gevoeld. Gewoon rust in haar hoofd en in haar hart, iets dat ze lang nodig had gehad. Aley vroeg zich af of het door hem kwam. De rust die de hengst uitrstraalde leek over te slaan naar haar en ze liet het gewillig toe leek het wel.

Zachtjes grinnike ze op zijn woorden toen ze hem meneer had genoemd en beschaamd bracht ze even haar hoofd omlaag en nam een hapje van het lange gras terwijl ze haar oren even onder haar manen probeerde te duwen maar haar korte manenbos hielp nou niet bepaald mee. Zacht zuchtte ze en schudde haar hoofd om haar manen weer op de goede plaats te krijgen en deed een stap richting hem. "A..axis." Zacht glimlachte ze en draaide haar ranke hoofdje schuin. "M..Mijn naam, is Aleydis. Dochter van Theron. Ik leef in rang drie." Ze keek recht naar de zwarte hengst. Haar diep bruine ogen sprankelend terwijl een glimlach over haar lippen gleed en ze zacht begon te knikken. "Een wandeling zou ontzettend fijn zijn Axis." Sprak ze zacht nadat ze al zijn woorden aan had gehoord. Ze had zo veel vragen voor hem. Zo veel dingen die ze wou bespreken met de oude hengst. Hij zou de antwoorden hebben die ze zocht. Dat wist ze zeker." In stilte stapte ze naast hem verbazingwekkend klein naast de grote hengst maar het liet haar niet tegenzitten. Het leek heel even alsof ze weer een veulen was naast de grote schouder van haar vader. En even voelde ze zich.. thuis..

**Profile**

» Hunter
» boiling blood will circulate
» Oh dear, your blood would taste so great.
» Only blood moves the Wheels of time
» Tact from me is like blood from a stone (open)

Blood of the hunter

Blood of the hunter

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen