De herfst had zijn weg naar Minanter voor de 21ste maal gevonden. Bladeren werden overal naartoe verspreid, de wind werd kouder en de kudde begon het moeilijker te krijgen met goede graasplekken vinden.
Op één van de heuvels op een gepaste afstand van zijn dochter, stond een hengst toe te kijken hoe ze opgroeide. Zijn oren steeds naar voren en achteren draaiend. De wind botste ruw tegen zijn lijf op, streelde door zijn grauwe manen en liet zijn staart tegen zijn benen aan slaan. Hij herinnerde zich hoe langzaam zijn hele familie naar Blue Moon Horses was vertrokken. Samen waren ze sterker, dus waarom ook niet.

Zij hals was hoog geheven en bespierd, zijn ogen gericht op Nylar, zijn dochter. Zijn oren draaiden naar achteren wanneer hij wat hoorde. Zijn hoofd draaide en hij snoof even diep. Kleine dampwolkjes stegen op in de lucht. Wanneer hij zag wie het was draaide hij zich weer om, zijn ogen weer op de kudde rustend. Hij was niet echt deel van de kudde, maar ook weer wel. Hij hield gewoon zijn afstand. Waarschijnlijk zou hij daarvoor op zijn kop krijgen. Maar hij was oud en wijs genoeg om zijn eigen weg te kiezen. Hij zag hoe diverse bladeren verder werden geblazen door de wind. Opnieuw een soort deken vormend over de grasvlaktes. Zijn stem brak de stilte van de omgeving. "Delaney." Sprak hij rustig zonder zijn blik af te wijken van de kudde.

De oren van Valyras draaiden naar achteren op haar stem. Haar geur was al snel bekend voorgekomen. En ja, als men ooit een leider is geweest, dan vergeet je veel geuren niet. Zijn blauwe ogen richtten zich nu op haar. Maar ze was niet wat hij had verwacht. Ze was veranderd en flink ook. Hij boog zijn hoofd een beetje en keek daarna naar haar. "Soms bewandel je paden die je liever niet bewandeld Delaney. Maar soms moet je wel voor familie." sprak hij. Zijn ogen gleden weer naar de kudde.

Hoewel hij geen eigen kudde meer had waar hij een hoge rang had, straalde hij dat wel uit. Zijn lichaam gehavend van sommige gevechten, zijn manen toonden hier een daar zelfs grijze haren. Maar dat was geen reden hem te onderschatten. "Dus, hoe ben jij hier gekomen? Wat heeft jou zo doen veranderen?" vroeg hij rustig.

Valyras draaide zich rustig om na haar wonderlijke verhaal aan te hebben gehoord. Toch negeerde hij haar woorden over het gevaar dat ze in Minanter, heel Blue Moon Horses, liepen. Zijn ogen stonden vriendelijk naar haar. "Fouten zijn om van te leren... de enige vraag die ik nog had was of je ervan geleerd had. Maar als ik naar je kijk, heb je dat inderdaad gedaan." Hij zette enkele stappen in haar richting. "Nylar heeft zich bij de kudde gevoegd, mijn dochter... Nadat ik haar moeder ben verloren wilde ik haar niet alleen laten gaan. Ik wil haar niet ook kwijt." sprak hij rustig. Hij keek om in de richting van de kudde. "Over mij hoef je je niet te ontfermen Delaney... Ik red mijzelf wel. Welk gevaar hier ook heerst. Als jij je over iemand wil ontfermen, vraag ik je liever te waken over Nylar." sprak hij zeker, maar toch voorzichtig.

Hij keek weer naar haar. "En nee, je bent niet de merrie die ik me herinner. Maar je bent nog steeds mijn zuster. En weten dat je veilig bent, met een zware maar eerzame taak, is alles wat ik voor je had kunnen dromen." zei hij rustig. Pas nu verscheen er een kleine glimlach om zijn lippen. "Het is fijn om familie terug te zien in een gebied als deze Delaney. En een familie maakt je sterker, nooit zwakker."