Folâtre 'We all make mistakes, without them we would be lost'
De tijd van zorgeloos rond dartelen was al lang voorbij voor Folâtre, toch hield hij ervan om terug te gaan door zijn herinneringen en die momenten te herleven. De tijd waarin hij met zijn broer Marengo alle paarden van de kudde probeerde op te jagen door in volle vaart tussen de grazende ouderen te rennen en te schreeuwen dat ze een bergleeuw hadden gezien, om daarna iedereen in volle paniek te zien wegrennen terwijl zij tweeën in een deuk lagen van het lachen. Natuurlijk kregen ze niet veel later altijd een ferm pak slaag en werden ze hard berispt door de leider van de kudde, Marile, een koppige en oplettende merrie die na twee jaar hun spelletje door had waardoor de fun eraf was. Maar dan nog hield dat hen nooit tegen om andere kwajongensstreken uit te halen met andere dieren, elk leven wezen dat op de grond liep en traag genoeg was om te laten schrikken zonder eerst opgemerkt te worden was prooi gevallen aan hun grappen.
Een fijne glimlach verscheen op zijn lippen toen hij terugdacht aan die tijd, maar dat had ook niet lang geduurd, de tijd dat ze werden gevangen door die tweebenige wezens was snel aangebroken en zorgden ervoor dat de twee broers alleen maar dachten aan overleven. Hun fijne leventje was voorgoed voorbij en ze zouden voor eeuwig getekend zijn, maar daar hadden ze nog geen flauw besef van tot de dag kwam dat er een heet ijzer op hun achterhand werd gezet, en de tweebenigen een stuk huid op hun rug legden in combinatie met een metalen staaf die in hun mond werd vastgesnoerd. Vechten tegen het alles was een onbegonnen zaak, dat hadden ze gehoord van een van de oudere paarden en zagen de jonge hengsten ook toen een nieuw paard werd binnengebracht en dezelfde proeven als hun onderging. Alleen stribbelde deze tegen waardoor ze hem aan het werk zetten in de donkere gangen waar geen paard ooit levend uitkwam…
Pas toen Nix naast hem zuchtte werden zijn gedachten terug naar het heden getrokken, het verleden was voorbij en telde niet meer, ook al droeg hij zoveel littekens mee van die jaren. Het was voorbij. “Nou meid, waar gaan we heen?” Vroeg hij aan de witte schim die steeds aan zijn zijde liep en af en toe verdween tussen de lage struiken, Nix was de wolf die hij ooit als pup gevonden had na de oorlog van de tweebenigen, toen hij een krijsend geluid had gehoord was Folâtre opzoek gegaan naar de oorsprong, waarbij hij op een verlaten wolven hol stootte dat op het eerste zicht leeg leek, tot er een klein wit pluizenbolletje in zijn neus beet toen hij het hol wou onderzoeken. Sinds dien zijn de twee onafscheidelijk geworden.
De wolvin dartelde voor hem en keek afwisselend van Folâtre naar het pad rechts van hen, dus volgende de hengst hem trouw, ze waren voornamelijk opzoek naar een nieuwe kudde waar ze bescherming konden bieden en in alle rust konden leven, iets wat allesbehalve makkelijk was. Voor een normaal paard zou dit geen probleem mogen zijn, en Folâtre was, naast alle littekens van de gevechten, een normaal paard. Wat meestal voor problemen zorgde was Nix, zij werd door iedereen als een gevaarlijke wolf gezien die de hele kudde in een nacht zou kunnen uitmoorden, en dat was ook waar, mocht ze willen zou Nix daar tot in staat zijn maar ze is trouw aan Folâtre dus de kans dat ze iets of iemand zou vermoorden, en al zeker geen paarden, was niet eens te bekennen.
De vorige kudde waar hij bij hoorde had daar helemaal geen problemen mee, maar dat was dan ook een wereld waar bijna elk paard een compagnon bij zich had… De hengst keek naar de wolken, waas was de tijd dat hij met Luxe samen was en ze beiden blij en zorgeloos door de velden trokken, Al sinds zij hem had verlaten was het voor Folâtre onmogelijk om een nieuwe relatie op te bouwen met een andere merrie, ook al hebben velen geprobeerd, er was er niet een die erin slaagde zijn hart te winnen.
Het geluid van water trok hem aan en zette hem op een drafje, het was al een hele tijd gelden dat hij nog vers water had kunnen drinken en inderdaad, daar was het dan, een heldere stroom koel bergwater, Nix dacht er blijkbaar hetzelfde over toen ze naar hoofd liet zakken en begon te drinken. Een paar flinke teugen water zorgde er direct voor dat Folâtre zich al beter voelde in zijn vel. Klaar om verder te trekken sprong hij over de beek –geen nood om zijn voeten nat te maken als het niet nodig was- Maar die keuze was blijkbaar toch niet zo slim geweest, in zijn linker ooghoek zag hij een dier met een ongelofelijke snelheid op zich af stormen, en net op dit moment kwam de training die de tweebenigen hem hadden gegeven goed van pas, met een behendige sprong in de lucht naar voren wist hij de –wat blijkbaar een paard was- te ontwijken.
“Waar in hemelsnaam is dat voor nodig?!” Folâtre was allesbehalve blij nu, hij had helemaal geen problemen met nieuwe paarden te ontmoeten maar het was niet nodig om dat op zo een vreemde manier te doen. Terwijl hij zijn aandacht helft op het paard vestigde zag hij dat Nix toch zo slim was geweest om haar te verstoppen in de struiken achter haar, alleen haar blauwe lichtgevende ogen waren nog te zien tussen de oranje bladeren.
Mariëlle
Profile Number of posts : 601 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: High hopes di 1 dec 2015 - 16:31
THE CAVE YOU FEAR TO ENTER
HOLDS THE TREASURE
Haast lichtgevende ogen priemen tussen de bomen door. Het dichtbegroeide bos zorgde ervoor dat Vynea haar oriëntatie gedeeltelijk kwijt was geraakt en daardoor niet wist welke kant ze nou precies uit zou moeten. Ondanks dat ze haar weg niet kon vinden hield de merrie van het bos, de geur, de verschillende kleuren die de herfst met zich mee droeg en de fascinerende dieren die het woud met zich mee droeg.
Toch gaf de merrie de voorkeur aan de dieptes van de grotten, waar je in de duisternis weg kon schuilen tot dat niemand je meer zou kunnen vinden. De verhalen die het woud, de bomen en planten met zich meedroegen vielen in het niets bij wat voor verhalen en grot met zich meedroeg. Duizenden jaren bestonden ze, ontstonden ze en verschuilden diverse wezens zich in het donker. Vin had altijd de voorkeur gehad aan de donkerste meest diepe grotten. Grotten waar de gangen tot kilometers diep rijken, en waar de meest dappere paarden zichzelf niet in durfden te wagen. Daar voelde zij zichzelf het gelukkigst. Want; In het donker kon de merrie toch haar weg vinden, niet dankzij haar scherpe ogen maar dankzij de paars/blauw kleurende kristallen die zich vergroeid hadden op haar rug en benen, en rond haar ogen. Tientallen kristallen hadden zich op haar lichaam bevestigd. En dat maakte de merrie speciaal. Zonder ze, zou ze een simpele lever kleurige merrie zijn met helder blauwe ogen. En wie dacht dat ze haar kristallen nergens voor kon gebruiken had het mis, ze kon het licht van haar kristallen gebruiken in de meest donkerste gangen, ze kon ze laten schijnen en gebruiken om wonden te genezen, licht in donkere dagen te brengen en gevaar te ontwijken.
Dansend als een hert op haar hoge slanke benen beweegt ze haarzelf moeiteloos voort tussen de bomen door, het stromende water van het stroompje volgende. Ze wilde niet af wijken van de stroom water, eveneens was er niet veel anders dat haar aandacht greep. Dit waren haar eerste dagen geweest in het gebied van de blauwe maan. En veel was er nog niet gebeurd. Ze had enkel en alleen een hengst ontmoet die de naam Dormoir met zich meedroeg, maar veel wist ze nog niet van hem. De merrie vond het fijn om nieuwelingen te leren kennen. Ze hield ervan om bij andere te kunnen zijn. Met uitzondering van 2 paarden, haar ouders..Ze had ze zeker al een paar maanden niet meer gezien, sinds de dappere merrie uit de grotten van Dunmer was verdwenen. -haar thuis-. Ze miste haar thuis, Het oneindige landschap, de prachtige watervallen en uitgestrekte grotten met zalen zo groot als het oog reikt.
Helaas had ze besloten niet meer terug te keren naar haar thuisland. De merrie had alleen wel meer van verwacht van het gebied van de blauwe maan de verhalen zo aanhorende. De schimmen die dit gebied zouden teisteren, Vynea had verwacht dat ze zelfs zonder de blauwe maan het gebied zouden binnen dringen, maar niets is minder waar. Ze had tot nu toe nog geen schim gezien, en ook de leiders van de zogenaamde rangen had ze nog niet opgezocht. ze was enkel en alleen het gebied binnengekomen om haar plekje te zoeken. Maar het enige spannende wat de kleine merrie tot nu toe had gezien was een ruzie tussen twee hengsten… meer niet.
Echter kwam er iets anders op haar pad, Ineens kreeg de merrie een naar gevoel in haar onderbuik. Alsof ze werd bekeken, alsof iets haar vanuit het dichtbegroeide woud naar haar keek en haar de stuipen op het lijf wilde jagen. Lichtelijk nerveus zette de merrie haar lichaam stil en hief haar hoofd op, rondkijkend tussen de dichte begroeiing. ineens vielen haar de twee blauwe ogen op, blauwe angstaanjagende ogen, zodra de schaduw dichterbij kwam zag ze het steeds groter en groter worden, de merrie zag de donkere gestalte met de witte manen haar kant opkomen. ze had verhalen gehoord over een beest dat door de bossen ronddwaalde, groter..sterker en nog angstaanjagender dan Avanti zelve. Maar ze had het nooit kunnen geloven dat ze nu dicht bij hem in de buurt was.. was het mogelijk? Kon dit Achilles zijn?
Nog voordat ze er verder over na begon te denken zette de merrie haar lichaam met een sprong in galop, geen zachte trage galop die ze normaal aanhield maar een snelle galop, zo snel dat haar benen haast te snel gingen voor haar lichaam. En na enkele tientallen meters te hebben gerend en de hengst uit het zicht te zijn verloren besluit de merrie haar lichaam langzamer te laten gaan, ze wilde zeker weten dat ze de hengst niet meer zou kunnen zien. Maar in alle haast vergat ze de rest van de omgeving en had een nieuwe verschijning niet aan zien komen. De verschijning kon zichzelf nog net uit de voeten maken voordat de merrie tegen hem aan zou knallen. Een onzekere ’sorry!’ kon nog net uit haar mond komen voordat ze haar lichaam abrupt stil zet, maar haar lange benen nagelt Dravynea zichzelf in de grond haar lichaam op een elegante maar ongemakkelijke manier stil zettend.
Nog trillend van de adrenaline probeert de merrie haar adem te herpakken en haarzelf ook direct om te draaien om te zien wat voor schade ze aan heeft gericht ‘Ik hoop niet dat ik je pijn heb gedaan’ stamelt ze ongemakkelijk. Er was iets.. in de bosjes.. het leek op een gedaante die ik vaag ergens van herkende. begint de merrie dan, haarzelf verdedigend. ‘Het spijt me’
DRAVYNEA
Eve
Profile Number of posts : 1903 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: High hopes vr 4 dec 2015 - 20:07
Folâtre 'We all make mistakes, without them we would be lost'
De wind was ondertussen gaan liggen en de zon begon langzaam te verdwijnen achter de bomen, terwijl de vage witte vorm van de halve maan zijn plaats claimde aan de andere zijde van het heelal.
Folâtre bekeek het paard dat voor zijn neus was gestopt, een paarse gloed rond het lichaam en glinsterende edelstenen die voor zover hij kon zien uit haar schouders en knieën groeiden, meteen was hij vergeten dat zo een mooi wezen tegen hem gelopen was, in al zijn verwondering hoorde hij maar half wat het paard zei. Alleen de laatste woorden wist hij nog op te vangen, hij hefte zijn hoofd op en keep naar het hoofd, een prachtig paar paarse ogen die ook licht bleken te geven, en daar bleef hij hangen. Tot ze weer sprak, “Oh, ehm, ik, euhm, geen probleem hoor.” Stamelde Folâtre uit, hoe kon het toch dat hij het anders nooit moeilijk had om met merries te praten, deze dame leek gewoon zo anders, maar waarom was nog een raadsel.
De hengst schudde even hevig met zijn hoofd om alle mist weg te krijgen, -denk nu eens na- zei hij tegen zichzelf in zijn hoofd, hij zette enkele stappen opzij zodat de merrie plaats had om terug te bewegen, zo dicht bij elkaar staan was zeker gezellig maar dan wel alleen met bekende paarden, en daar viel deze dame nog niet onder. “Zou ik u mogen vragen waarom u zo kwam aangesneld juffrouw?” Hij keek naar het bosje struiken van waaruit ze was gesprongen, recht in het kleine kabbelende beekje, en richtte dan zijn oren terug op haar. Het was niet elke dag dat hij iemand tegenkwam, en zeker nu al niet sinds hij was vertrokken uit zijn andere thuis.
Het was al dagen geleden dat hij nog een ander paard was tegengekomen, groten deels omdat er niemand het waagde van naar zijn oude thuisland terug te gaan. Te bang om zijn broers en enige familie onder ogen te komen, met die gedachte had hij al heel de reis geworsteld, langs de ene zijde wou hij dolgraag terug gaan naar zijn familie maar hij wist van zodra hij de grens terug zou oversteken zouden ze hem een verrader noemen en hem waarschijnlijk vermoorden omdat hij zijn post verlaten had na die verschrikkelijke afslachting in het dorp waar hij leiding over de troepen had gekregen.
“Als ik zo vrij mag zijn, laten we dit voorval even vergeten.” Hij knikte vriendelijk zijn hoofd en gooide er een halve buiging bij ook “ Folâtre, aangenaam u te ontmoeten” In zijn ooghoek zag hij Nix haar hoofd even uit de struiken steken, met een oor naar achteren en een zwiep van zijn zwarte staart liet hij haar weten dat de merrie geen gevaar zou zijn voor haar. Het was nog niet lang geleden of ze waren opgejaagd geweest door een grote groep twee-benigen, in donkere vachten gingen ze gekleed op paarden die net als hun berijders een vreemde extra vacht op hun rug hadden liggen. Dat was dan ook de reden waarom Nix haar eerst altijd moest verschuilen van hem, hij kon haar niet verliezen, zeker nu niet.
De witte wolf kwam langzaam uit de bosjes gewandeld, in een grote boog ging ze langs de merrie en zocht haar een plaatsje om te zitten achter de grote Hengst op het droge deel van de oever.
Mariëlle
Profile Number of posts : 601 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: High hopes za 5 dec 2015 - 10:31
THE CAVE YOU FEAR TO ENTER
HOLDS THE TREASURE
Met een blik die vol stond met schuld keek de kleine merrie de grotere hengst aan. Haar oren nieuwsgierig naar voren priemend wachtend op enige reactie van de hengst. Zodra deze dan ook begint te stamelen grimaste de merrie kort
Haar lichtblauwe haast paarse ogen schitterden met nieuwsgierige donkere vonken, haar blik gleed een moment over het beekje en voor een hartslag lang leek de merrie te zijn afgeleid, toen focuste haar blik zich opnieuw op het paard dat zich tegenover haar bevond. Haar oren draaiden zich naar voren. Toch verloor de merrie geen moment haar waardigheid: zonder echter een moment vergeten dat zij niet was zoals hem: niet in hun gedachten, niet in hun wezen en niet in hun zijn. Ze was net zo goed meer als minder: wijzer en afstandelijker in haar grootsheid, maar onervaren en naïef in haar paard-zijn. Ze kon het hart zien van het paard tegenover zich, maar de geest was voor haar een complexe verschijning vol gevoelens die ze zelf nooit ervaren had en mogelijk niet ervaren kon. Dat was waarom ze het dier nu vol nieuwsgierigheid aankeek: nieuwsgierig naar datgene wat alleen een aards paard haar bij kon brengen.
De grote hengst nam zijn afstand van haar, en aan de enige kant vond ze dat vervelend, omdat ze zich enigszins veilig voelde in zijn buurt. En aan de andere kant wist ze ook niets van hem, dus hij zou net zo goed een van die befaamde schimmen kunnen zijn waar Dravynea al zoveel verhalen over had gehoord. Verhalen die nu toch wel waar bleken te zijn.
“Zou ik u mogen vragen waarom u zo kwam aangesneld juffrouw?” Er was een korte stilte geweest die de hengst hiermee verbrak. Even was ze vergeten waarom ze zo had gerend. Totdat ze die blauwe doordringende ogen weer voor zich haalde en even verschrikt voor zich uit staarde. Ik, dacht iets of iemand gezien te hebben waar ik veel verhalen over heb gehoord.. begon ze dan op een rustige ligt zenuwachtige toon. Ik ben hier pas net een aantal dagen en wilde weten of de verhalen écht waren. Dus ik ging op onderzoek uit Vin’s stem begon steeds opgewekter te klinken naarmate ze meer begon te praten. En in haar hoofd bedacht ze zich dat de twee blauwe ogen net zo goed een glinstering van iets anders had kunnen zijn, een schemering van een ander dier of wezen en dat ze zichzelf niet zo druk zou moeten maken.
De merrie wist in vedergeval één ding, dat ze deze nog onbekende hengst te vriend zou moeten houden. Aangezien hij een van de weinige was geweest die de laatste dagen tegen haar had gepraat. En er hing iets veiligs rond hem, iets wat hem in de gaten hield. En ondanks dat ze hem niet kende had hij een vriendelijk en bijzonder uiterlijk.
In tegenstelling tot de kleine merrie. Haar benen waren te lang voor het dier dat de merrie op het eerste oog leek te ze zijn. Hoewel de gratie waarmee ze door het struikgewas brak onmiskenbaar was, deed ze op het eerste oog eerder denken aan een uitzonderlijk fijn gebouwd hert dan aan een paard. Toch waren het stevige benen met goedgevormde, ronde hoeven die gemaakt waren om vele kilometers te lopen. Het wezentje - dat aan de ene kant zo duidelijk een paard was en aan de andere kant ook duidelijk iets was wat geen paard kon zijn - had een slanke hals die uitmondde in een rank hoofd met een smal voorhoofd en grote, ogen. Haar leverkleurige vacht viel soepel en strak over de getrainde spieren van haar lichaam.
“Als ik zo vrij mag zijn, laten we dit voorval even vergeten.” verbrak de hengst de stilte weer. De merrie knikt kort instemmend. En voordat ze tijd heeft om te reageren ziet ze de hengst een halve buiging maken en zichzelf voorstellen, Folâtre herhaalde ze een aantal keer in haar hoofd. Aanganaam Folâtre, begon de merrie opgewekt terwijl ze onbedacht een aantal passen in zijn richting deed en haar neus even kort tegen die van hem aandrukte, zijn geur in zich opnemend haar oren vrolijk naar voren priemend Mijn naam is Dravynea, maar Vyn volstaat. Aangezien de meeste mijn naam niet uit kunnen spreken of dit gewoonweg makkelijker vinden. Kort kan de merrie een lichte glimlach op haar gelaat niet onderdrukken en ook haar kristallen begonnen even te glimmen. De merrie besloot weer wat afstand te creëren door wat passen naar achteren te zetten en bedacht zich hoeveel verhalen zich wel niet in dit gebied schuil zouden houden.. En wat de hengst in dit gebied kwam doen.
Die gedachte duurt niet lang of hij word verstoord door een gedaante die zich langs hen bewoog, de merrie zette enkele passen opzij en volgde de passen van de grote witte wolf. Met grote ogen keek ze naar het dier, een prachtige witte gedaante met knal blauwe ogen.. als een geest die zich voortbewoog door het donker wordende woud. De merrie wist dat de wolf niet voor problemen kon gaan zorgen, tenminste dat hoopte ze. Aangezien het dier zichzelf keurig achter Folâtre plaatste. Ze is práchtig fluistert de merrie zacht
DRAVYNEA
Eve
Profile Number of posts : 1903 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: High hopes vr 25 dec 2015 - 18:49
Folâtre 'We all make mistakes, without them we would be lost'
Een gefluisterde “Ze is prachtig” werd door de wind meegedragen zijn Fol zijn richting, hij keek snel even achter hem toen hij een kleine jank hoorde als reactie op Vyn haar compliment voor Nix. “ Nou, nou Nix, kom maar even hallo zeggen dan”.
De wolvin stapte heel voorzichtig haar voren, en liep dicht tegen Folâtre aan om nog even te stoppen aan zijn schouder en hem nog eens te begroeten met haar neus, met trage elegante passen stapte ze naar de Merrie. Af en toe omkijkend naar de hengst alsof ze zeker wou zijn dat het veilig was. Haar witte vacht gaf een zilveren glans toen ze in het maanlicht stond in het midden van de beek waar ze met hun drieën rond stonden. Enkele maanden geleden was het nog heel anders geweest toen ze op de vlucht waren, door uitdroging en uitputting hadden ze eer beiden niet uitgezien, ingevallen flanken en een doffe vacht tot ze gearriveerd waren in dit land.
Folâtre bekeek het gebeuren en hield Vyn nauwlettend in de gaten “Ze vind je leuk”, hij had in het verleden al paarden ontmoet die eerst vriendelijk waren geweest en dan plots vijandig werden maar bij nader inzien leek Vyn niet zo iemand. Nix stapte dichter tot ze met haar neus de merrie kon aanraken, hij kon zien aan de wolvin haar houding dat ze de merrie oprecht leuk vond, iets wat al voor een lange tijd niet meer was voorgevallen sinds hij Luxe was verloren. “Maak jij deel uit van de kudde die in dit gebied rondloopt?” Hij was al even naar die kudde opzoek maar tot zover was deze merrie het enige paard dat hij al had ontmoet en hij hing hier al een tijd rond zonder een levende ziel tegen te komen. “Ik ben opzoek naar een nieuwe kudde voor een tijd bij te verblijven” Vulde hij nog snel aan, Folâtre is nooit het paard geweest zoals vroeger, hij leeftde liever in een kleine groep in plaats van in een grote kudde maar als hij ooit in deze landen een levensgezel wou vinden zal hij zichzelf toch moeten tonen en socialer zijn dan anders.
Op de ene of andere manier wist de gedachte aan Luxe steeds terug in zijn gedachten te kruipen, zij was een van de weinige die hem geliefd kon doen voelen en ook al waren hun wegen gescheiden nu, hij dacht nog bijna elke dag aan haar. Soms werd zijn dagdromen wel eens gevaarlijk omdat de wereld rondom hem dan letterlijk leek te verdwijnen tot zijn compagnon dan weer eens aan zijn staart trok en de pijn hem terug bracht naar het heden.
Mariëlle
Profile Number of posts : 601 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: High hopes vr 12 feb 2016 - 20:01
Dravynea
'Over hill and under tree Through lands where never light has shone'
Nog steeds had de merrie haar blik op de prachtige witte wolf staan. Zodra deze dan ook langzaam naar voren kwam draaide haar oren naar voren en liet ze haar hoofd enkele centimeters zakken, haar neus richting de wolf bewegend. De kleine neus van de wolf voelde koud en kil aan. Maar haar blik stond vriendelijk. Vyn wist dat het goed zat en dat de wolf haar niets zou doen.
Fol begint weer te praten en vyn richt haar blik weer op hem, haar hoofd iets optillend. Ze kijkt hem oplettend aan en luisterd naar ieder woord wat hij zegt om uiteindelijk te antwoorden. Ik ben hier pas een aantal dagen, Maar het gebied is zo groot dat ik de kudde nog niet heb kunnen vinden. Ik heb veel moeten reizen om uiteindelijk hier uit te komen. Maar dat hebben wij allemaal denk ik wel gemeen. haar stem is zacht en warm en haar kristallen ogen staan vriendelijk.Ik ben hier immers nog niemand tegen gekomen die in dit gebied geboren is. En dat was ook zo, van de weinige paarden die ze had gezien was er geen een geweest die dit gebied echt goed kende. En hier ook echt vandaan kwam.
Maar waarom ben je opzoek naar een andere kudde? Was het niet goed waar je vandaan kwam? Een geïnteresseerde blik is van haar gelaat af te lezen en even zet ze enkele passen richting hem.
