Op een bepaalde manier sleepte hij zichzelf vooruit, de ene hoef voor de andere terwijl het bloed in stroompjes van zijn lichaam naar beneden gleden. Hij voelde niets, hij voelde niet de taken en twijgjes die door zijn wonden in zijn lichaam prikten, hij voelde niet het gescheur van de lichte half gesloten wonden. Hij voelde enkel een honger, honger naar bloed, naar het vlees van andere paarden tussen zijn tanden. Hij wilde het graag, heel graag maar het zou moeten wachten. Het zou moeten wachten tot hij Ayana had gesproken en tot hij op zen minst had opgemeten hoe de situatie hier was sinds zijn terug keer. Maar dat zag er op het eerste zicht goed uit, al zijn schimmen waren er nog en jammer genoeg stond elke leider nog steeds keurig op zijn hoeven. Hij zocht naar de nabijheid van zijn meest loyale rechterhand, de enige voor wie hij alles zou doen wat in zijn macht zou liggen. Maar in plaats van Ayana te vinden vond hij iemand anders … Nirvana, Ayana’s zus.

Ze rook anders, ze rook zelfzekerder, wakkerder dan ze ooit was geweest. De schim draaide zijn hoofd en uiteindelijk ook zijn lichaam in de richting waarin hij Nirvana’s geur had opgenomen. Nirvana … hij had haar gemanipuleerd, ze was zijn spion, zijn pion in een oorlog die tussen de leiders en de schimmen nooit uitgevochten zou geraken. Ze moest hem wel gemist hebben, letterlijk, ze zou het gemerkt hebben dat hij er al die tijd niet was geweest.

Avanti zette zijn lichaam in beweging, bewoog geruisloos haar kant op, fluisterde haar naam, nam de geur van haar bloed in zich op. Hij had honger, ze was op de verkeerde plek. En toen rook hij ook iets anders, een vos die naar zijn laatste adem hapte. Zelf van waar hij stond kon hij het beeld voor zich zien, de geuren en de geluiden aan elkaar knopen. Zo wist hij dat Nirvana de vos had vermoord, vermoord … Nirvana was zwak, gebroken en nu vermoordde ze een vos? Wat had hij gemist in deze afgelopen dagen en weken. De reactie op zijn woorden, de blijdschap in zijn stem duwde zijn oren nog dieper in zijn nek. Hij stond nu zo dicht dat hij haar kon zien, dat hij haar trippelend kon zien zoeken achter hem, met die enorme grijns en dat verlangen. ‘Hier.’ Prevelde zijn donkere stem. Zijn paarse ogen lichtte op in het donker terwijl hij langzaam zijn afzichtelijk gewonde lichaam door de struiken naar haar toe bewoog. ‘Je vrolijkheid ergert me Nirvana en momenteel ben ik niet in de stemming om geërgerd te zijn.’ Waarschuwde hij haar, en dat zou hij geen twee keer doen. ‘Wat is er gebeurd?’ Vroeg hij uiteindelijk, toen hij dicht genoeg bij haar was. En die vraag werkte twee kanten op, hij wilde weten wat hier was gebeurd in zijn afwezigheid maar hij wilde ook weten wat er met haar was gebeurd. Dit was niet de Nirvana die hij had achtergelaten …
[/size][/color][/font]