Throw me to the wolves [&FAYLICE]

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

This world is dark and it's so hard to breathe...

De wind waaide ruig over de verlaten, kale kliffen van Orlais, terwijl de woeste zee tegen het gesteente beukte. In het voorjaar en de zomer was dit een gebied vol leven en vreugde. Echter was daar nu weinig van over, alle vreugde had plaatsgemaakt voor een troosteloze leegte. Orlais weerspiegelde zoals altijd perfect het gevoel dat aan mijn ziel vrat. De gepijnigde kreten echoden echter niet langer door mijn hoofd, zoals ze in al die jaren daarvoor hadden gedaan. De kreten hadden plaatsgemaakt voor een veel overweldigendere, oorverdovende stilte die er al rondwaarde sinds zij was vertrokken. Zomaar. Ineens. Zonder enige voorafgaande aankondiging had ze d’r hele hebben en houden gepakt, om vervolgens met de noorderzon te vertrekken. In eerste instantie was ik woedend – nee, ziedend – geweest, maar naarmate de dagen voorbij gingen, veranderde die woede in onbegrip en radeloosheid. Ik kon het nog steeds niet bevatten of begrijpen waarom Faylice zomaar weggegaan was en mij had achtergelaten. Zo kende ik haar absoluut niet. Blijkbaar had ik het dus al die jaren bij het verkeerde einde gehad.

Intussen hadden diepgrijze wolken zich samengepakt boven Orlais en vielen dikke, kille druppels vocht uit de onheilspellende hemel, een deel daarvan werd als bommen met veel geweld op mijn wintervacht gebombardeerd. Het deed me echter helemaal niks; ik voelde het wel, maar de kou drong niet door tot in mijn zenuwen. In plaats daarvan was mijn hele lijf verdoofd, niet in staat om ook maar iets mee te krijgen van de omgevingsfactoren in de buitenwereld, die normaal gesproken wel invloed hadden op mijn doen en laten. Ondanks al dat, marcheerden mijn benen toch onverstoorbaar verder. Ik leek geen vat op ze te hebben, dus werd de route voor mij bepaald in plaats van andersom. Mijn hersenen namen niet de moeite om in actie te komen en de controle weer over te nemen, tot grote ergernis van een klein deel van mijn brein dat wél wakker en actief was.

Een zucht vormde zich in mijn vermoeide longen en werd vervolgens met veel tegenzin via mijn luchtpijp omhoog geduwd, waar het via mijn halfgeopende lippen zich een weg naar buiten baande. Ik had de tevergeefse zoektocht naar Faylice weken geleden gestaakt. Er was geen hoop meer op haar terugkeer, ik moest door met mijn leven – of wat je daar dan nog onder kon verstaan. De resterende gevoelens die ik nog voor haar had gevoeld na haar vertrok, had ik diep weggestopt en vervolgens in de doofpot gedaan. Alles op dat gebied was compleet en in zijn geheel uitgeschakeld, daarmee de immense pijn van haar verlies met zich mee de afgrond insleurend. Ik was er van verlost, ook al wist ik dondersgoed dat dit niet de juiste manier was om het te verwerken. Het was de makkelijkste geweest, en de snelste zonder al te veel moeite. Het was slechts het uitdoen van een figuurlijke schakelaar in mijn hoofd. Eén handeling en het was allemaal weg. Enkel was het verschil met de vorige keren dat ik mijn emoties uit had geschakeld, dat ik deze keer alleen mijn gevoel voor de roankleurige merrie uit had staan. De rest van mijn emoties waarden nog steeds door mijn aderen en zenuwstelsel. Als ik ook die zou uitzetten, dan zou het monster in mij ontwaken en losbreken. Dan zou ik mijzelf compleet verliezen. En dat nooit meer.

De tijd vloog voorbij als je diep in gedachten was verzonken, zo ook nu. Inmiddels was ik aangekomen op de top van één van Orlais’ kliffen. Honderden meters onder mij was het woeste gebeuk van de zee hoorbaar. Een zilte zeewind blies in mijn bevroren gezicht, waaide daarbij de blonde lokken haar uit mijn ogen. Het was gestopt met regenen, maar de dreigende wolken hadden het luchtruim nog niet verlaten. Een overbekende, zoete geur drong zich plotseling ongevraagd op in mijn reukorgaan. Ze was terug. Ik draaide me om en staarde recht in de intens mooie kijkers van de Arabische merrie. “Faylice.”

but in this instant, when I laughed along with you,
I felt that breathing just got a little easier.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Een zucht verliet de tere lippen van de paarsroan merrie, hoelang was het geleden dat ze deze gronden had “getrotseerd”? Het was allemaal o zo snel gegaan, ze had niet eens de kans gehad om het “die ene” mee te kunnen delen. En geen moment ging er voorbij zonder dat ze probeerde te dealen met alles. Ze voelde zich zwakker dan ooit, vluchtend voor die ene die haar het leven zuur deed maken. Weg van die andere die haar leed op een of andere manier, tussen alle drama door, deed verzachten. Weg van haar leven, weg van alles wat ze bezat. Weg van het dansen voor de balans dat zo onmisbaar was in dit land.

“hij” had haar gevonden, of, athans bijna dan. Even leek het erop dat alles wat ze op had gebouwd verwoest zou worden door hem, alles waar ze voor had gevochten. En het zou niet alleen haar beïnvloeden, hij zou alles kapot maken, tot op de grond toe. Hij zou ervoor zorgen dat ze haar zouden haten. Hij zou ervoor zorgen dat iedereen om haar heen het werk deed waar hij zo naar deed verlangen. Dus moest ze weg, in het holst van de nacht vertrok ze, hopende dat hij haar los zou laten, evenals iedereen waarmee ze iets had opgebouwd, en dat ene tweekleurige paard die zo vastgeroest zat in haar hart. Hij was haar achterna gegaan, maar in de verre landen was hij haar kwijt geraakt. Niet wetende waar ze was had ze één enkel doel, en dat was overleven.

Dat had ze gedaan, niet dat ze er verassend goed in was, ze was er amper, maar het was tenminste iets. Het had maanden geduurd voordat ze weer terug naar dit land keerde. Maanden voordat ze weer naar dit land wilde komen, haar verantwoording te pakken voor alles wat ze had gedaan. Niemand kon weten wat er precies gebeurt was, het was het beste voor iedereen en zij zou het allemaal wel op zich nemen. Hoeveel pijn het ook zou doen. De gedachte om nooit meer terug te keren was zo vaak in haar op gekomen, hoeveel makkelijker dat niet zou zijn, gewoon overnieuw beginnen, buiten het zicht van hem. Maar toch had dit land haar hart, en dat ene paard. Dat ene paard dat ze bijna kon voelen, en toch totaal niet. Hij had zoveel gedaan, zoveel foute keuzes gemaakt maar toch kon ze hem niet vergeten, hoe hard ze dat ook zou willen.

Het landschap veranderde zich terwijl haar ogen dof keken, de open horizon liet zich weer zien. Ze wist dat ze terug was gezakt naar de laagste rang, maar het Orlais had haar meer dan eens gepakt. Kliffen doemde op, de een hoger dan de ander. Met dat betrad een silhouet haar gezichtsveld, eentje die haar veel te bekend was. Ze wilde hem niet zien, het liefst nooit zien maar tegelijkertijd o zo graag. Het was een tweestrijd die niet op leek te houden, en het eiste veel te veel energie. Al snel werden de twee kleuren van de hengst zichtbaar, aftekeningen die ze uit duizenden probleemloos kon herkennen. Zijn geur, en tot slot zijn nukkige ogen, duochrome, blauw en groen. En even leek het alsof ze elkaar nog nooit hadden ontmoet, hij als de sterke hengst zoals hij daar in de wind stond. Die voor iedereen zou gaan, iedereen zou beschermen als dat binnen zijn kunnen lag. Alsof de hele voorgeschiedenis niet plaats had gevonden, en er niks veranderd was, en toch wisten al haar gedachtes beter. ’Vestival.’ Haar stem even zacht als altijd, het klonk verassend sterk ondanks de gebrokenheid die ze bezat, terwijl ze hem indringend aan keek, wachtend naar zijn reactie, genageld aan de grond.

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

This world is dark and it's so hard to breathe...

Mijn naam werd zacht en lieflijk door haar stembanden gevormd. Normaal gesproken zou een warme sensatie tintelend vanuit mijn hart naar de andere delen van mijn lichaam gepompt zijn. Maar nu ervoer ik niets meer dan het bloed dat door mijn aderen stroomde en de cellen van zuurstof voorzag. Mijn eens zo aanwezige, eeuwige liefde voor de roankleurige merrie die voor mij stond, was nu niet meer dan een onscherpe foto uit een oud verstoft fotoalbum, dat ergens op een plank in mijn herinneringen stond te vergaan. Zonder al die kolkende verlangens naar haar, was ik in staat om eindelijk helder na te denken. Ik liet mijn keuzes niet langer beïnvloeden door haar welzijn. Het was een hele bevrijding nu ik emotioneel gezien van Faylice verlost was. Pas op het moment dat ik alle mijn gevoelens voor haar de deur had gewezen, besefte ik hoe erg ik geobsedeerd door de Arabische merrie was geweest.

Toch kon ik niet ontkennen dat ik nieuwsgierig was naar de reden achter haar onverwachte comeback naar het land van de Blauwe Maan. Voor zover mijn kennis reikte, had ik altijd aangenomen dat ze was gevlucht voor haar vader, de schim Thriumph. Al had ik nooit begrepen waarom ze dat helemaal alleen had gedaan. Ik hoopte daar nu antwoord op te krijgen. “Vanwaar je terugkeer naar BMH, als ik vragen mag, Faylice.” sprak mijn stem, noch vriendelijk noch onbeleefd. Mijn duochrome ogen namen haar gelaat neutraal in zich op. De liefde die eens zo duidelijk in mijn pupillen had geleefd, was in zijn geheel van de aardbodem verdwenen. Wat achter was gebleven was niks dan leegte. Het was alsof ik een volstrekte vreemde voor het eerst ontmoette.

“Ik neem aan dat je weet dat de schimmen nog steeds rondzwerven hier? Je was beter af buiten het land van de Blauwe Maan.” antwoordde ik, alsof ik een feit constateerde. “Als ik jou was geweest, had ik meteen mijn kont gekeerd en dit land verlaten. Maar ja, wie ben ik?” vervolgde mijn stem, dit keer schemerde er iets van woede doorheen. Ik mocht dan wel niks meer voor haar voelen op romantisch vlak, haar vergeven voor haar onaangekondigde vertrek, dat nooit. Zoiets deed je niet. Ook al was ik diezelfde fout meerdere keren begaan, dat betekende nog niet dat Faylice in mijn voetsporen had moeten treden. Zoals ik haar kende, of dacht te kennen, was ze niet iemand die zomaar vluchtte voor diens problemen. Blijkbaar had ik er dus ontzettend naast gezeten.

but in this instant, when I laughed along with you,
I felt that breathing just got a little easier.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Er waren meer dan twee plekken waar ze nu liever had willen zijn, sterker nog. Het waren er honderden, als het al dan wel niet duizenden waren. Haar afwezigheid zou nooit in het goede keelgat terecht kunnen zijn gekomen, en hoe graag ze ook precies uit wilde leggen waarom haar vertrek zo onverwachts en snel was, het kon niet. Ze kon het hem niet aan doen, ze moest dit zelf doen en het zou geen pretje worden. Ze had zo veel mogelijkheden, zoveel dingen wat ze kon zeggen, wat ze kon doen. Maar het enige wat in haar bereik lag was daar staan, en zo stond ze daar, haar ijsblauwe ogen die zich vast hadden geslagen in zijn tweekleurige ogen. Genageld aan de grond terwijl haar lichaam leek te vertragen. Duizenden opties dwarrelden chaotisch door haar hoofd, en hoe ze het ook probeerde die één voor één af te gaan, één te kiezen om die dan uit te voeren, bleef ze gewoon stom staan. Haar hartslag viel bijna stil bij de kilte die binnentrad vanuit haar gezichtsveld, haar lichaamstemperatuur daalde met de seconde en als ze niet snel wat actie zou ondernemen zou ze erbij neervallen. Met grote moeite wist ze zich los te trekken van de indringende blik van de hengst terwijl ze even met haar oren draaide.

Zijn eerste woorden verraste haar dan ook totaal niet. Het was kil, neutraal en zo afstandelijk als het maar kon zijn. Het liet de kwetsbare en open houding die ze had opgesteld als sneeuw voor de zon verdwijnen, terwijl ze haar hoofd een tikkeltje schuin hield. ’Onafgehandelde zaken.’ Kaatste ze de bal terug, al deed het haar veel meer zeer dan zou moeten. Nogmaals liet ze zich in zijn ogen zuigen, zoekend naar een enkel spoortje van emotie dat hij misschien achter hield. Maar vond alleen een diep gat, wat haar een paar passen achteruit liet zetten. “Ik neem aan dat je weet dat de schimmen nog steeds rondzwerven hier? Je was beter af buiten het land van de Blauwe Maan.” Rustig liet ze hem uitpraten. Wederom werden er duizenden ideeën voorgesteld in het kleine koppie van de paarsige merrie, maar geeneen voldeed aan de voorwaarden. Hij was boos en dat kon ze hem niet kwalijk nemen, de onwetendheid van hem was iets waar ze weinig aan zou kunnen doen. Voor hem zou ze gewoon zijn vertrokken, zonder dat ze iets van zich zou hebben laten horen, en als ze eerlijk was zou ze er zelf ook vrij pissig over zijn geweest. Ze moest het maar gewoon slikken, en dealen met de pijn die haar ziel aan het doorklieven was.

“Als ik jou was geweest, had ik meteen mijn kont gekeerd en dit land verlaten. Maar ja, wie ben ik?” Een lichte trilling begon zich te vormen, diep onder de huid van de smalle merrie. Niet van angst, daar had ze door de jaren heen genoeg vat op gekregen, maar eerder van opborrelende woede. Nu, uit alle keren had ze het nog nooit zo moeilijk gehad om haar woede onder controle te houden. Niet sinds ze had geleerd dat stukje van haar los te laten, niet ervoor. Nooit in de ruzies ervoor, want die waren er genoeg geweest. Maar nu, op dit moment, want Vestival moest er percé voor kiezen om nu bijdehand te gaan doen, alsof hij de heilige was en zijzelf het nooit goed kon doen. ’Zoals je al vaker hebt gedaan ja.’ Sprak ze, in vergelijking tot hoe ze zich van binnen voelde, verassend kalm. Het was even een kleine notitie, voor hem, en dat hij ook niet altijd zo mooi was geweest. ’Vanwaar ben jij hier blijven hangen, Vestival?’ Sprak ze daarna, op dezelfde neutrale toon die hij haar had gegeven, om in ieder geval de aandacht iets af te leiden, zodat ze die drie milliseconden extra had om te ademen.

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

This world is dark and it's so hard to breathe...

Toen haar woorden mijn oren bereikten, viel ik maar meteen met de deur in huis. “Wat voor ‘onafgehandelde zaken’ dan? Want voor zover ik weet, heb jij niet veel om voor terug te komen.” sprak ik op botte toon, botter dan ik in eerste instantie had bedoeld. De woede sloop nog steeds als een sluipmoordenaar door mijn systeem, fluisterend in mijn gehoorgang dat ik haar nog verder moest beledigen om haar dezelfde pijn te laten voelen als ik destijds gedurende haar afwezigheid had gevoeld. “Waarom ben je niet gewoon weggebleven, Faylice? Niemand heeft je hier nodig, en bovendien, buiten de grenzen van BMH ben je veilig.” beet ik haar scherp toe. Ik wist dat met deze gemaakte opmerking de kans bestond dat een niet zo’n aangename kant van Fay’s karakter naar het oppervlakte zou kunnen komen. Maar tegelijkertijd deed het me echter te weinig om een snelle ‘sorry’ erachteraan te gooien.

Het was nu aan de roanmerrie om een weerwoord te geven. “Zoals je al vaker hebt gedaan, ja.” Doelend op het feit dat ik ook al meerdere malen zomaar mijn koffers had gepakt en met de noorderzon was vertrokken. “Vanwaar ben jij hier blijven hangen, Vestival?” was haar vervolging op haar weerwoord van zonet. “Happy to know you still care.” begon mijn stem, waarbij sarcasme van elke letter droop. “Maar aangezien jij bent vertrokken zonder me te vertellen waarom, lijkt het me niet echt eerlijk als ik jou de reden zou vertellen waarom ik hier ben gebleven. Of niet soms?” eindigde ik.

Mijn grote lijf bewoog dichter naar de merrie toe, tot ik me op zo’n kleine afstand bevond dat haar lichaamswarmte als het ware de mijne omarmde. Mijn tweekleurige kijkers boorden zich in de hare. “Volgens mij heb je geen idee, hè?” fluisterde ik in haar oren. Ik gaf haar niet de tijd om hierop te reageren, maar vervolgde vrijwel meteen daarna: “I’m not in love with you anymore. Het moment dat je de grens overstak, ben ik gestopt met van je te houden.” Na het uitspreken van die zinnen, zette ik een stap achterwaarts. Er had geen enkele emotie in mijn stem gelegen, alles was koud en gedoofd vanbinnen. “Het is beter als je gaat. Weg van hier. Weg uit dit land. Dat scheelt weer een dode tijdens de volgende Blauwe Maan.” antwoordde ik kil. Ik draaide mijn grote lichaam om en maakte aanstalten om te vertrekken.

but in this instant, when I laughed along with you,
I felt that breathing just got a little easier.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Daar begon het gevoel weer, licht tintelend vanaf de puntjes van haar hoeven. Een subtiel gevoel wat zich wist uit te breiden naar haar koten en steeds verder naar boven klom. Met dat het zich verspreide, begon de subtiele tinteling te veranderen in een licht brandend gevoel. Inmiddels hadden de tintelingen al haar schouders bereikt, waar deze zacht er tegenin probeerde te gaan door kleine spier spastjes. Tot slot zou het licht branderige gevoel zich uitbreiden tot een punt waarop het leek dat haar voeten in brand stonden. Het was typisch, maar herkenbaar voor de kleine merrie. Sinds ze dagen lang aan een stuk door had bewogen leken haar voeten een eigen leven te hebben gekregen. Iedere keer als ze te lang stil stonden dan begonnen ze te branden, net zo lang totdat ze zou gaan lopen, bewegen. Alsof haar hoeven dan tevreden zouden zijn, en hun waarschuwing weer introkken. Zo nu ook leken de tintelingen op te kruipen tot haar schouders, maar deze keer was dat geen gevolg van te lang stil staan. Dit keer speelde haar zelfbeheersing een grote rol, Vestival had genoeg bij haar los gemaakt. Tot op het punt dat ze moeite moest doen zich onder controle te houden. Dus begon ze te lopen, langzame, maar lange passen. Eerst straal langs de hengst heen, waarbij ze haar lichaamswarmte meetrok, daarna traag om hem heen, terwijl ze hem nauwlettend in de gate hield.

“Wat voor ‘onafgehandelde zaken’ dan? Want voor zover ik weet, heb jij niet veel om voor terug te komen.” En weer een messteek, die dwars door haar ziel leek te gaan. Maar ze kon het hem niet uitleggen, als hij het zou weten zou hij hoogstwaarschijnlijk minder boos zijn geweest, zou hij een poging doen tot het kunnen begrijpen, ze zou het zichzelf niet vergeven. ’Blijkbaar gaat dat jou ook niet heel veel aan dan, toch?’ Bleef ze kalm spreken, wetende dat dit de al kille stemming niet veel goed zou doen. “Waarom ben je niet gewoon weggebleven, Faylice? Niemand heeft je hier nodig, en bovendien, buiten de grenzen van BMH ben je veilig.” Als hij het zou weten, dan was het zoveel makkelijker geweest. Ze snoof even, om bijna letterlijk stoom af te blazen van de opmerkingen die om haar hoofd werden geslingerd. Ze moest het gewoon uitzingen, al maakte de hengst het haar bijzonder moeilijk om niet in volledige woede uit te barsten. Het zou niet kunnen, juist nu ze zich zo stil en onzichtbaar mogelijk probeerde te maken zo een schreeuwpartij niet helpen. Bovendien werden er dan ook andere ogen naar de scene toe getrokken, wat helemaal niet de bedoeling was, laat staan die van het duistere bos. ’Ben ik zó onuitstaanbaar, dat je het niet eens trekt om bij mij in het land te zijn?’ Sprak ze uiteindelijk, het was, na alle mogelijkheden die voorbij waren gekomen de meest aardige. Al had haar stem daar een toon hoger gestaan.

Waar haar lichaam, en stem vooralsnog een kalmte uit deden stralen waren haar ogen al afgehaakt. Ze bleef intens naar hem staren, al was er vuur te zien in de blauwe en witte kijkers. En toch bleef ze hoop houden, dat ze iets zou bespeuren in zijn eindeloze poelen, die tot zo ver alleen wat woede lieten doorschemeren. “Happy to know you still care. Maar aangezien jij bent vertrokken zonder me te vertellen waarom, lijkt het me niet echt eerlijk als ik jou de reden zou vertellen waarom ik hier ben gebleven. Of niet soms?” Zijn volgende woorden lieten haar even flauwtjes glimlachen voordat ze aan haar volgende, trage cirkel begon, om de hengst heen. ’Oh, zijn we ineens van de oprechtheid, van de moraalridders?’ Sprak ze weer in haar oude kalmte, terwijl ze hem verder doortastte, uit daagde. Ineens kwam de hengst in beweging, waar ze in een reflex stil stond. De tintelingen konden nog wel even verdragen worden voordat ze weer weg zou stappen. “Volgens mij heb je geen idee, hè? I’m not in love with you anymore. Het moment dat je de grens overstak, ben ik gestopt met van je te houden.” En daar klikte iets, waar ze zich meteen stom voelde dat ze het niet eerder door had. Hij had zijn emoties uit staan. En daar begonnen de spieren onder haar vacht pas echt te trillen. Hij had gewoon zijn emoties uit gezet omdat hij het weer eens niet aan kon. In plaats van in complete furie uit te breken lachte ze even schuchter, waarna ze hem weer heel intens aan keek. ’Je hebt er ook nooit mee om kunnen gaan of wel,’ begon ze, zacht als altijd, wetend dat de waarheid ijskoud op zijn dak zou vallen. ’emoties, lastige, onnodige dingen die alleen maar moeilijkheden doen veroorzaken.’ Eindigde ze voordat ze weer verder ging met lopen. ’Sommige zijn er bang voor, om ze te tonen,’ Ging ze verder terwijl ze hem koeltjes en strak deed aankijken. ’sommige zijn bang voor ze, als ze toeslaan. Maar guess what, iedereen heeft er mee te dealen.’ Het scheurde haar hart in duizende stukjes om zou koud tegen die hengst te doen die daar zo in vastgeroest zat. ’Sommige dealen er keer op keer op keer op keer mee, en iedere keer weer is er de hoop dat ze er niet nóg een keer mee moeten dealen.’ Sprak ze, weer iets minder kalm voordat ze zich omdraaide en een teug frisse lucht in snoof. Zijn laatste woorden lieten haar kort glimlachen waarna ze zich naar hem omdraaide. ’Tuurlijk, het maakt het natuurlijk extra moeilijk als de “veroorzaker” recht voor je neus staat.’ Waren haar laatste woorden, waarna ze hem recht aan keek, met haar tweekleurige kijkers, die nogmaals de zijne deden doortasten, wachtend op zijn reactie, voorbereid op alle mogelijke reacties.

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

This world is dark and it's so hard to breathe...

Leegte. Ik voelde niks anders dan leegte. Woorden kwamen en gingen, maar werden niet door mijn hersenen geregistreerd en opgeslagen. Emoties en gevoelens waren al helemaal niet welkom in mijn systeem. Die werden bij aankomst rechtstreeks de vuilcontainer in gebonjourd. Mijn tweekleurige, oceaanblauw en mosgroen, staarden onverschillig naar de roanpaarse merrie. Ze namen elke beweging die haar ledematen maakten waar, maar deden er verder niks mee. Mijn gewelfde hals volgde uit automatisme haar rondcirkelende lichaam. De uitspraken die uit haar mondholte kwamen gerold, gingen het ene oor in en het andere net zo snel weer uit als dat ze erin waren gekomen. “Het maakt niet uit wat ik ervan vind dat je terug bent gekomen, of wat ik daarbij voel. Het enige wat er toe doet is dat jouw aanwezigheid alle andere paarden hier in BMH in gevaar brengt. Je bent een magneet die schimmen aantrekt als bijen naar honing.” reageerde ik beheerst, het hellevuur dat achter haar ogen weerspiegelde negerend. Mijn machtige lichaam plaatste zich voor dat van Faylice, haar als het ware de weg landinwaarts blokkerend. “Wees dus voor eens een keer verstandig, en verlaat dit land voorgoed.” sprak mijn stem laag, alsof deze boodschap enkel voor haar oren bestemd was, wat het in werkelijk ook was.

“Je hebt er ook nooit mee om kunnen gaan of wel,” startte de Arabische merrie op zachte toon, waarna ze vrijwel meteen vervolgde: “emoties, lastige, onnodige dingen die alleen maar moeilijkheden doen veroorzaken.” Haar slanke lijf kwam weer van diens plek, ervoor zorgend dat mijn ogen haar weer begonnen te volgen. Ik was benieuwd wat ze nog meer naar mijn hoofd zou smijten. Ik wist toch wel dat het geen effect zou hebben. Ze zou er niks mee bereiken. De gevoelens die ik eens voor haar had gekoesterd, waren voorgoed verdwenen. Die kwamen niet terug in een simpele handomdraai. Ondanks de feiten die ik van tevoren al had geweten, liet ik haar rustig verder ratelen. “Sommigen zijn er bang voor, om ze te tonen.” Haar blik toonde onbewogen, terwijl haar ze mij strak bleef aankijken. “Sommigen zijn bang voor ze, als ze toeslaan. Maar guess what, iedereen heeft er mee te dealen.” Met elke zin die ze uitsprak, leek ze minder kalm te worden. Ik amuseerde me kostelijk met haar gebabbel. “Sommige dealen er keer op keer op keer op keer mee, en iedere keer weer is er de hoop dat ze er niet nóg een keer mee moeten dealen. Tuurlijk, het maakt het natuurlijk extra moeilijk als de ‘veroorzaker’ recht voor je neus staat.” eindigde de roankleurige merrie. Ik had zo het vermoeden dat dit het einde van haar eindeloze geratel was. Quasi-vermoeid liet ik een overduidelijke, luide zucht weerklinken, waarna ik een enkele maal mijn kijkers in hun kassen rolde.

“Waarom zou ik al die moeite vrijwillig begaan, als ik de gift bezit om alles uit te zetten? Ik kan mijn energie in andere, belangrijke zaken steken. Zaken zoals het beschermen van mijn kudde. Ik voel geen angst, geen schuld als ik een leven neem, maar daarmee juist tientallen andere levens redt.” antwoordde ik. “En bovendien, ik voel geen pijn meer.” kwam er zacht uit mijn keelgat gekropen. Zonder dat ik het wilde, lag er een laagje emotie in verborgen. “Die alles overweldigende pijn heeft niet langer de controle over mijn bestaan. Als ik alles uit heb staan, doen hun ijselijke kreten van pijn me niks meer. Elk leven dat door mij verloren is gegaan, elk persoon die ik heb gepijnigd. Het doet niks meer met me. Ik ben van hen bevrijd. Snap dat dan!” begon mijn stem beheerst, zonder enige bewogenheid hoorbaar. Maar naarmate de woorden uit mijn keel vloeiden, sloeg mijn stem een toon over, struikelend over de binnen sijpelende gevoelens. Mijn hersenen deden hun best om elke gemoedsbeweging de doofpot in te dwingen.

Ik draaide mijn lichaam in een vlaag van innerlijke paniek een kwartslag naar rechts, weg van Faylice. Ik wilde geen zwakte tonen door toe te geven aan mijn terugvechtende emoties. Ik kon de woede hun woede voelen. Mijn hart begon te hyperventileren, bonkte heviger dan ooit. Zweet brak uit en parelde in dunne straaltjes over mijn gezicht richting de grond. Het leek alsof mijn longen geen lucht meer kregen. Piepend door gebrek aan zuurstof, verlaagde mijn hoofd zich tot halverwege mijn trillende knieën terwijl een koude, koortsachtige rilling langs mijn ruggengraat gleed. Telkens als ik mijn oogleden sloot drongen de nachtmerries weer naar binnen zonder waarschuwing. Hoe langer ik mijn emoties uitschakelde, des te heviger de reactie was wanneer ik de knop weer omdraaide. Het verwoestte me fysiek en mentaal. Op een gegeven moment zou het me fataal worden als ik steeds langere periodes mijn emoties onderdrukte. Ik schudde mijn hoofd, haalde diep adem en probeerde alles in mijn chaotische brein te ordenen. Na een minuut of vijf was ik genoeg gekalmeerd om normaal te kunnen functioneren.

Nog natrillend van de terugval van zonet, verstevigde ik mijn greep op mijn gevoelens. Dit keer was ik sterk genoeg om ze mijn systeem uit te bannen. Beheerst en in control, keerde ik mijn aandacht tot Faylice. “Nu zie je waarom ik beter af ben zonder al die kolkende emoties. If I let myself care, all I feel is pain.” sprak ik op afgematte toon, alsof ik zojuist het gevecht van de eeuw had geleverd. “It hurts me knowing what I’ve done, ok?! That pain is with me all the time.” eindigde ik, waarna mijn tweekleurige ogen verslagen naar de grond bewogen.

but in this instant, when I laughed along with you,
I felt that breathing just got a little easier.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Het zware, tergende gevoel stak de kop op in haar herinneringen. Het kon niks anders zijn dan een deja-vu die dit gevoel teweeg bracht. Niets voor niets kondigde hij zich aan, een moment waarop haar verstand haar wat logica bij kon fluisteren. Hoe vaak hadden ze niet ruzie gehad? Waren er überhaupt rustige tijden geweest sinds dat ene, vredige moment dat hun samen had gebracht? Iedere keer weer wist het noodlot weer toe te slaan, iedere keer dreef er weer iets anders hun uiteen. Dan was het een andere merrie die ertussen was gekomen, dan haar bloedeigen vader die de boel deed opstoken. Hij had haar verlaten, meer dan eens, en zij was zo vaak boos geweest om iets wat ze hem niet kwalijk kon nemen. Maar op een of andere manier had het lot hen altijd weer naar elkaar toe gedreven, nooit zou hij wegroesten uit haar hart, al was er twijfel op welke manier ze om hem gaf. En toch was deze keer anders, deze keer had het allemaal zoveel ingewikkelder gemaakt, deze keer was zij weg gegaan. Dat was op zich niet het moeilijke eraan, maar de rede die erachter school wel.

Bijna vermoeid hield ze hem in de gate. Alles. Zijn gelaat, zijn lichaamshouding, en meer dan alles, zijn tweekleurige ogen. Die ene die zo perfect de oceaan kon weerspiegelen, met al die geheimen die erbij kwamen. En de andere, groen zoals de eeuwige bossen die altijd zo mystiek waren. Het hield dit land op een manier in balans, dat blauwe dat het groene aanvulde waar nodig. En altijd probeerde ze meer te pakken, maar nooit won er één meer. “Het maakt niet uit wat ik ervan vind dat je terug bent gekomen, of wat ik daarbij voel. Het enige wat er toe doet is dat jouw aanwezigheid alle andere paarden hier in BMH in gevaar brengt. Je bent een magneet die schimmen aantrekt als bijen naar honing.” Rustig liet ze hem uitpraten, terwijl ze haar pas stilzette om te voorkomen tegen de blokkade die hij had gevormd met zijn eigen lichaam. Het was typisch hoe hij reageerde, bijna identiek van hoe destijds de kuddepaarden hadden gereageerd, als ze het überhaupt durfden. ’Oh ja, want zonder mij is iedereen ineens veilig.’ Reageerde ze bot. Er was een verschil tussen hem en de kuddepaarden. Hij wist dat dat slechts voor een klein gedeelte waar zou zijn, en met dat was het slechts een excuus om haar uit het land te kunnen jagen. Zijn volgende woorden lieten haar dan ook even glimlachen terwijl ze ervoor koos het “advies” te negeren.

Zijn hele verhaal liet haar even snuiven terwijl ze haar blik op de onrustige zee vestigde. De witte koppen die constant op de woeste golven leken te liggen kon vergeleken worden met de gedachtespiegel van de merrie, die zo nu en dan vlak achter haar ogen leek te liggen. Maar zijn laatste zin liet haar opkijken, waar ze gelijk zijn kijkers vond. Er leek wat veranderd, iets wat diep zich diep in de hengst bevond, iets wat een rel leek te veroorzaken. Ze draaide haar lichaam bij, nadat hij van haar weg had proberen te draaien. De tweestrijd in haar leek zich weer te verhevigen, aan de ene kant was het goed dat hij eindelijk de strijd tegen zijn emoties begon te verliezen, dat hij ze niet buitensloot. Maar de weerzijde aan dat was dat de pijn net zo hard, al dan niet harder binnen kwam. Het scheurde haar ziel, die al vrij verscheurd was in nog kleinere stukjes. Zachtjes duwde ze haar kleine neus tegen zijn schouder aan, hopend dat hij de steun zou ervaren.

Ze trok haar neus terug op het moment dat hij weer verstrakte, en liet haar blik wederom weer naar de zee glijden. Daar waar de chaos nog wel een afstand had. “Nu zie je waarom ik beter af ben zonder al die kolkende emoties. If I let myself care, all I feel is pain.” Even liet ze de gespannen stilte regeren, terwijl ze haar aandacht weer op de hengst richtte. “It hurts me knowing what I’ve done, ok?! That pain is with me all the time.” Dit keer bewoog ze haar neus richting haar hals, waar ze haar kin op zijn manenkam liet rusten. Even zuchtte ze, terwijl ze haar eigen spanning iets liet afglijden. ’Ik weet het.’ Begon ze terwijl ze contact bleef houden met de hengst. ’Maar er is een reden waarom ze er zijn, geloof me, ik zou het zo veel makkelijker vinden zonder.’ Bracht ze vervolgens open aan de hengst, het zou wat kwetsbaarheid van haar kant openen. ’Zonder geeft meer energie voor het leiderschap, misschien. Het maakt het niet uit als er een paard meer of minder dood gaat, zo lang er maar genoeg blijven leven. Daar begint het mee.’ Ze zuchtte even voordat ze de blik van de hengst weer opzocht, met dat zo parelwitte oog. ’Dan komt de verveling, omdat alles zo vlak blijft. En dan, dan wordt er alles aan gedaan om die verveling voor te blijven.’ Ze peilde de hengst, kijkend naar zijn reactie op haar woorden. Ze had het gezien, met eigen ogen. Het was een van de dingen die ze in haar maanden weg had gezien, waar ze van was geschrokken. ’Alsjeblief geloof me, vertrouw me nou voor die ene keer.’ Sprak ze tot slot, hopend dat hij zich net zo open zou opstellen. Het kon twee kanten op gaan, en ze hoopte, met behoud op haar hart, dat het deze keer goed ging.

**Profile**

» Sheeps and Wolves //Foreverunkown
» Faylice
» Faylice
» Never far behind {Faylice}
» I will always return [&FAYLICE]

Throw me to the wolves [&FAYLICE]

Throw me to the wolves [&FAYLICE]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen