A game of life.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Op een angstaanjagend hoog tempo galoppeer ik over de stranden van het gebied wat zich Orlais noemt. Een vuile grimas siert mijn lippen terwijl mijn ogen gefixeerd zijn op de horizon. Ik heb geen doel, geen reden om te leven en toch blijf ik bestaan. Waarom? Omdat ik leef van alle pijn en ellende van de andere paarden in deze kudde. Het leven schijnt zwaar te zijn hier in BMH en er gaat geen enkele dag voorbij dat ik niet geniet van de sombere gezichten van de merries. Niet dat dat de echte reden is waarom ik hierheen ben gekomen. Rixan schijnt in deze gebieden rond te zwerven en er is niets lievers dat ik doe buiten zijn leven verschrikkelijk maken. Tot mijn grote teleurstelling ben ik er overigens achter gekomen dat de hengst het ook al aardig slecht doet zonder mijn hulp. Mijn grimas verbreed iets bij het denken aan de merrie waar hij problemen mee heeft. Ik heb niet eens hoeven afluisteren om die informatie te weten, de hele kudde spreekt er van. Over de verrader en zijn merrie die al even zwart word gemaakt. Toch is het nog geen tijd om hem te confronteren en misschien zal ik het ook wel nooit doen. Hier zijn en hem in de gaten houden doet al veel met mijn oude misselijkmakende gedachtes.

Mijn grote lichaam galoppeert nog altijd op hetzelfde angstaanjagende tempo over het strand heen. Ondanks dat mijn lichaam oud is, rolt het van de dikke spieren en na jarenlang gerend te hebben stijgt mijn uithoudingsvermogen boven de meeste paarden uit. Nee, ik ben geen mooie verschijning, er zijn vele mooiere hengsten als mij. Maar ik ben ook niet gemaakt om merries in te palmen en te charmeren, nee ik ben gemaakt om te moorden en ellende over BMH te verspreiden. Naast Rixan zijn er nog andere dingen die me hier heen hebben gehaald. Boven alles het feit dat je hier zoiets als een schim kunt worden. Dood en toch levend. Goed je moet onder een leider en daar kijk ik niet naar uit, maar het idee van de kracht van de blauwe maan door mijn aderen, doet me sidderen van plezier. Een korte grinnik verlaat mijn mond wanneer ik een paard geheel alleen bij de branding zie staan. Nieuwe energie vormt zich in mijn lichaam en zonder pardon strek ik mijn benen richting het paard. Een kleine honderd meter verlaag ik mijn tempo tot een uiterst sierlijke draf, hoewel deze vroeger nog beter was. Mijn lange zwarte manen deinzen achter mijn lichaam aan en ik zet mijn meest charmante glimlach op terwijl ik naar het paard toe draaf. Nog maar een paar meter voordat ik daar ben verlaag ik mijn tempo tot een stap en staar ik het paard van een afstandje aan. Behoefte aan gezelschap? Vraag ik dan simplistisch voor ik zonder op antwoord te wachten naast het paard ga staan. Meteen neemt mijn instinct het over en analyseer ik het paard van top tot teen, nieuwsgierig naar wat voor dier het is.

**Profile** Number of posts : 743

Mijn als naar voren gestrekt, mijn neus in de wind, mijn oren iets naar achter en mijn hoeven die sporen achterlaten in het zand. De geur van de zee, heerlijk was die en de lente die begon te komen maakte het voor mij compleet. Mijn manen dansen om me heen en mijn passen worden groter, krachtiger. Ik had mijn lengte mee en door mijn gereis waren ook mijn spieren en uithoudingsvermogen groter geworden, maar om de een of andere reden kreeg ik mijn ivacht nooit zo wit en glanzend als andere paarden. Onderhand had ikkennis gemaakt met enkele paarden en voelde me nu wel op mijn gemak, ookal hoorde ik er nog niet echt bij, ik was niet mee de nieuweling. Echter hoorde ik nog niet echt bij de kudde, iets wat bij mijn oude kudde anders was. Ik hoorde erbij, zoon van een leider, geboren als opvolger, maar altijd het gevoel dat er iets miste, iets niet verteld werd, iets werd verzwegen. Na jaren met dit gevoel gelopen te hebben en iedereen vertelde dat er niks was en het waanideeën waren kreeg hij de waarheid te horen. Hij had een broer, ergens, maar waar. Hij was uit de kudde vertrokken en de reden werd hem niet verteld, alleen dat zijn broer zich niet meer bij hun in de kudde bevond. Hier begon mijn zoektocht, mijn leven was altijd goed geweest en ik had alles wat mijn hartje begeerde, toch wou ik opzoek, ik wou mijn broer vinden en weten waarom hij weg was.

Na mijn twijfel er even uitgeraasd te hebben vertraag ik mijn tempo terug naar een rustige beheersde galop. Nu was ik al enkele weken weg, veel kuddes gezien en de twijfel begon toe te slaan. Ging ik hem ooit wel vinden? Ik wist niks van hem, geen naam, alleen de naam van zijn ouders, mijn ouders. Het leek hopeloos en hier op BMH was er iets wat mij vast hield, iets wat maakte dat ik hier een tijd wou blijven. Tot nu toe was ik ook nog niet zo lang in een kudde blijven hangen, maar dit ging mijn zoektocht niet verder helpen. Ik laat mijn tempo terug zakken naar een draf en til mijn voeten hoog op en draaf het water in. Mijn hoofd hoog met een lichte knik in mijn hals loop ik de branding in, ik laat even mijn neus over het water gaan om deze vervolgens weer in de lucht te steken. De geur van de zee en het strand, de koude vloeistof die mijn benen omringt, enkele seconden sluit ik mijn ogen.

Naast me hoor ik een stem en ik open mijn ogen en kijk om in de richting van de stem. Behoefte aan gezelschap? ik kijk de hengst even aan, maar al voor ik antwoord kan geven zet hij zijn donkere gedaante naast mijn lichte neer. Ik laat mijn ogen over de hengst glijden, hij was donker en of hij groter was dan ik kon ik zo snel niet zien. Hij keek me aan met een blik in zijn ogen waarvan ik niet wist wat ik ervan moest vinden. Er stond een lach op zijn gezicht, maar iets zorgde ervoor dat ik op mijn hoede was, iets wat ik hem niet zou laten merken. Ik tover een vriendelijke lach op mijn gelaat en richt mijn blik in de zijne. 'Hallo, ik ben Patrioit' zeg ik en hou het neutraal. Ik leg het gesprek in zijn handen, zo was ik vaak. Ik keek de kat uit de boom, ik wou weten wat voor vlees ik n de kuip had en dat zou ik ook nu doen. Vele namen dan het hef in handen en leerde me uiteindelijk kennen, maar een deel stond er niet voor open of had het geduld niet en tot meer dan een neutraal gesprek liep het dan niet.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn lichte ogen glijden over het witte lichaam van de hengst heen. Hoewel hij iets groter is, geeft me dat totaal niet de indruk dat hij beter is. Hoogte word door de meeste paarden overschat. Verder heeft de hengst spieren zat en zou hij een aardige match zijn mocht het tot gevecht uitdraaien. De hengst toont overigens maar bagger weinig interesse in me, en het ziet er ook al niet naar uit dat hij ook maar iets gaat zeggen. Hij verbaast me dan toch, om zich vriendelijk voor te stellen en me te begroeten. Een glimlach speelt op mijn lippen wanneer ik terug zeg; Aangenaam Patriot. Ik proef de naam in mijn mond en laat hem daar minstens drie keer rondcirkelen voordat ik er zeker van ben dat ik hem door heb. In eerste instantie stel ik mezelf nog niet voor, namen zeggen namelijk maar weinig over een paard, bovendien is het niet veillig om zomaar met namen rond te gaan gooien. Net als de hengst naast me staar ik in dodelijke stilte over het water uit. De golven breken een halve meter voor onze benen tegen het strand aan, en het geluid daarvan heeft iets geruststellends. Ondanks het rustgevende geluid zijn mijn gedachtes alles behalve rustig. Dat zijn ze sinds mijn val nooit meer geweest, een psychologische aandoening werd het genoemd door een van de meest wijze uit mijn oude kudde. Maar ik geloof dat je het ook gewoon kunt beschrijven als gestoord. Ik wijzig mijn houding iets wanneer ik de hengst Patriot aan wil kijken. Zijn ogen vertellen maar weinig over hem, en ook hij lijkt diep in gedachte verzonken. Bíjna wil ik vragen wat hem dwars zit, maar weet mijn nieuwsgierige zelf in te houden. Hij zal het een wildvreemde zowieso niet zomaar vertellen. Ik grimas licht wanneer de zon mijn vacht doet branden en mijn ogen doet oplichten. Een zachte bries doet mijn levenslange manen opwaaien en weer neervallen. In een van mijn ooghoeken zie ik de rode linten die in mijn haar verstrengeld zijn, gekregen van Ce'Nedra. Rixan heeft nooit kunnen zien dat ik daadwerkelijk van zijn moeder Ce'Nedra heb gehouden. Een nauwelijks hoorbare zucht vliegt over mijn lippen heen en langzaamaan krijg ik de neiging om de hengst te laten voor wat hij is en weg te lopen.

Drang naar gezelschap houd me overigens tegen, bovendien had ik zin om te spelen met iemand, gewoon uit verveling. Dus Patriot, al lang hier? vraag ik op de meest vriendelijke toon in mijn arsenaal aan leugens. Liegen, iets waar ik uitzonderlijk goed in ben, weinig paarden kunnen echt en leugen uit mijn mond onderscheiden. Veel paarden houden er niet van, maar ik ben tot de ontdekking gekomen dat liegen wel degelijk heel amuserend kan zijn. Althans, het is hoe ik mijn zieke geest al die jaren heb bezig gehouden. Ik ben Torak. Zeg ik kortaf tegen hem, mezelf alsnog voorstellend. De hengst zal te snel iets doorhebben als ik mijn naam voor hem verborgen houd. Hij moet me leren vertrouwen, misschien dat ik hem later nog ergens voor kan gebruiken. Zoute geuren dringen mijn neus binnen zodra de wind in mijn gezicht blaast en ik bries om de smerige geuren mijn neus uit te blazen. Ik houd enkel van die mierzoete geur, die in de lente best veel te ruiken valt. De geur van hengstige merries, en voor mij de geur van spel en plezier.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

**Profile** Number of posts : 743

Ik knik langzaam bij het horen van zijn woorden, mijn blik nog steeds op de uitstralende zee gericht. Het zoute water dat tegen mijn benen spat en de wind die mijn goudwitte manen laten dansen. Zonder ervan bewust te zijn vergeet ik de hengst even, ik merk dat ik word opgeslokt in het moment. Het moment dat de tijd even stil staat en je alles in slowmotion kan vastleggen. Hoe heerlijk zal het zijn om als een vis in de zee te zwemmen, of als een vogel in de lucht te vliegen. Het zal geweldig moeten zijn om omringt te worden door water of lucht, om gedragen te kunnen worden zonder dat je ergens aan vast zit, je vrij te kunnen voelen en alles en iedereen even te kunnen vergeten. Bij een stevige bries die me even doet rillen word ik weer met beide benen op de grond gezet, of naja, in het water.

Ik verzet twee benen om mijn blik in de zijne te richten, ik laat mijn gewicht naar links vallen om mijn rechterachterbeen op rust te zetten en zwaai even met mijn staart. Ik hoor zijn woorden en kijk hem aan, ogen zeggen vaak meer dan duizend woorden. Toch kan ik zijn blik niet volledig lezen, hij straat vriendelijkheid uit, maar iets maakt dat ik toch op mijn woorden zal passen. Ookal staat dat totaal in strijd met hoe hij zich gedraagt, open, vriendelijk. 'Nog niet heel erg, sinds korte tijd.' beantwoord ik zijn vraag en weet een vriendelijke lach op mijn gelaat te brengen. Ik moet m'n gedachten verzetten en gezelschap is misschien de beste oplossing daarvoor. Torak... Torak... Ik herhaal zijn naam nogmaals in mijn hoofd, ik onthield graag namen. Ik knik nogmaals en besluit dan dat het mijn beurt is om wat te vragen. 'Ik ga ervan uit dat jij hier al enkele tijd rondloopt?' vraag ik dan, ik wist zo snel niks beters te vragen en liet het nog een beetje standaart, nog wat afwezig en op deze manier kwam er in ieder geval iets uit mijn keel glijden.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Met mijn haast gele ogen op de zee gericht wacht ik geduldig op het antwoord van de hengst. Tot nog toe liep ons gesprek niet bepaald soepel, en ergens vraag ik me af of het nog wel ging komen. De hengst zit overduidelijk iets dwars en voordat dat er uit is komt er waarschijnlijk niet veel schot in de zaak. Prompt vraag ik dus; Zit je wat dwars? Mijn ogen in die van hem borend. Mijn woorden zijn vriendelijk, hoewel scherp. De houding van de hengst is relaxed en dus kom ik tot de conclusie dat hij me niet bepaald als een vijand ziet. Niet bepaald slim van hem, merk ik op. Geiriteerd om de hengst zijn stilte zwiep ik luid met mijn staart heen en weer. Deze hengst haalt echt het bloed onder mijn hoeven vandaan met zijn stiltes. Dan uitendelijk verbreekt hij de stilte door te antwoorden op mijn eerder gestelde vraag. Ik knik eventjes, nog niet lang dus. De vriendelijke glimlach van de hengst beantwoord ik, hoewel mijn ogen niet meedoen met mijn leugen. Ik verwacht weer een irritante stilte, maar de hengst verbaast me door initiatief te tonen. Ik schud mijn hoofd, mijn lange manen meedeinsend. Nee, helemaal nog niet lang. Een week hoogstens. M'n zoon loopt hier ergens rond.. Zeg ik simpel, meer beantwoordend dan nodig is.

Omdat er anders weer een stilte valt vraag ik vlug; Wat brengt je hier in BMH? De vraag is een persoonlijke, en het zal me weinig verbazen als de hengst niet zal willen antwoorden. Ik kan me geen enkel paard voorstellen wat graag in BMH zou willen leven. Het zit vol met wezens die schimmen genoemd worden, bovendien is er een rangensysteem. Ik bries zachtjes, mijn aandacht weerleggend op de golven. Bah, wat haat ik het om aardig te zijn tegen een paard. Mijn ogen vernauwen eventjes voordat mijn spieren in het geheel ontspannen. Ik kijk de hengst onderzoekend aan; 30% van mijn gedachtes zeggen dat ik weg moet lopen, hij is het niet waard. Een andere 30% zegt dat ik hem als 'vriend' moet houden. En een meerderheid van 40% zegt dat ik eigenlijk mijn tanden in zijn vlees wil zetten, zodat hij leert praten. En schreeuwen eventueel. Kort verschijnt er een grimas, voordat deze wegwaait en plaats maakt voor een glimlach.
Off: sorry beetje insploos. :]

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

**Profile** Number of posts : 743

De hengst draait er niet om heen heb ik het idee en dat word al snel bevestigd wanneer hij recht voor z'n raap vraagt of iets me dwars zit en ik voel zijn blik in de mijne boren. Ik richt mijn blik strak in de zijne, het niet ontwijkend en glimlach vriendelijk. 'Nooit eens echt vrij willen zijn?' zeg ik en laat het hierbij. Ik bedenk al snel hoe suf dit moet klinken en wat voor echte hengst ik nu moet lijken, maar toch moest het er even uit en ik ging ervan uit dat hij nu niet verder op het onderwerp in zou gaan. De hengst glimlacht, maar het zint me nog niet helemaal, zijn ogen lachen niet mee. Maar of dat is omdat hij zich anders voordoet of veel heeft gemaakt en dingen hem dwars zitten weet ik niet, maar ik geef hem een kans. Net zoals ik dat bij ieder paard doe, iets wat me wel eens in de problemen heeft gebracht en er toch voor heeft gezorgd dat ik meer op mijn hoede ben gaan letten. Ik hoor zijn woorden aan en richt mijn blik op de zijne, zonder deze los te laten enkele seconden. Hij zegt het, zijn zoon loopt hier ergens rond, maar hij straalt er verder niks mee uit. 'Ik hoop dat je hem vind.' zeg ik dan en wendt mijn blik weer enkele secondes af.

Voor er een stilte kan komen vraagt hij wat ik hier doe, maar ik heb hem geen zin om hem te vertellen dat ik opzoek ben naar mijn broer. Zonder mijn blik op hem te richting antwoord ik. 'Ben eigenlijk aan het rondreizen en ben tot nu blijven hangen.' antwoord ik en zal niet weer vragen wat hij hier doet, ik ging er eigenlijk al vanuit dat hij hier was gekomen voor zijn zoon. Ik merk dat hij me bekijkt en richt mijn blik weer op de zijne, even niet wetend wat ik moet zeggen, mijn oog valt op zijn manen en enkele secondes kijk naar de rode linten. 'Mooi' zeg ik en wendt mijn blik weer naar de zijne. 'Ik heb dorst, maar zeewater is niet zo heel lekker, ga je mee of blijf je hier staan?' besluit ik dan maar te zeggen. Ik merkte dat het gesprek doodliep en misschien zou dit wat meer op gang brengen.
*jou vorm van inspiratieloos is in mijn wereld inspiratie, ik wou dat ik dat had! Dus sorry dat mijn berichten nooit zo lang en mooi als de jouwe zullen worden!! hihi

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Heel soms richt ik mijn aandacht op mijn omgeving, maar grotendeels van de tijd probeer ik mijn aandacht op de witte hengst te houden. Tot noch toe heeft de hengst niet echt iets boeiends verteld, en nu begin ik me te bedenken dat dit een verspilling van tijd is. Ik kan niet tegen gecompliceerde paarden en ben alles behalve geinterreseerd in hun 'problemen'. 90% van de problemen van een normaal paard gaan tenslotte over liefde. Of wat de paarden menen wat liefde is. De een houdt niet van de ander, en de een is vreemdgegaan bladiebla. Liefde is iets wat ik maar voor een korte tijd gevoeld en gemerkt heb. En in die tijd ben ik er achter gekomen dat ik niet gemaakt ben om van een ander paard te houden. Ik houd enkel van mezelf, en denk enkel in mijn belang. Het is precies wat mijn oude vader altijd zei; Liefde maakt zwak, en zwaktes moet je vermijden, zo ook liefde. Een steek gaat door mijn hoofd heen, en ik weet dat het binnekort weer tijd is voor een van mijn vele aanvallen. De laatste tijd word het alleen maar meer en meer, en ik begin me af te vragen hoelang ik ze nog ga volhouden. Ik grimas waterig, liever werd ik lichamelijk aangevallen als een aanval van het hoofd. Het verward me en brengt me in een staat van kwetsbaarheid. Iets wat op mijn leeftijd fataal kan zijn. Maar volhouden zou ik, kosten wat kost. Al zorgen mijn eigen gedachtes ervoor dat ik mentaal gevangen ben, mijn zoon zou ik confronteren en meenemen naar de hel. Zodra ik die gedachte heb ontstaat er een blik van pure haat op mijn gezicht. Met moeite weet ik mijn razende gedachtes te stoppen en me op meer 'belangerijke' zaken te concentreren.

De witte hengst is, hoe verrassend, in een van zijn zwijgende fases. Om mijn irritatie te verbergen schraap ik in het mulle zand. Hoelanger de stilte duurt des te harder ik mijn hoef in het zand duw. Tegen de tijd dat ik geluid van zijn kant hoor is er een gat ontstaan en ik grimas er suf om. Zijn woorden zijn raadselachtig, en hoewel ik van raadsels houd, is zijn gebrek aan duidelijkheid irriterend. Het zijn je gedachtes die opsluiten. In realiteit is er niemand die je vrijheid kan afnemen. Besluit ik dan mijn wijsheid te delen. Oud ben ik, en vrij wijs. En hoewel ik graag pronk met mijn vaardigheden, deel ik mijn wijsheid maar zelden. Wijsheid is weten, en weten is begrijpen. Die ouwe had me verteld dat wanneer je iemand begrijpt; je kunt ontdekken wat hun zwaktes en goede punten zijn. Dat is me altijd bij gebleven en heeft me meerdere malen mijn nek gescheeld. Toch begrijp ik goed wat de hengst bedoeld, en dat mijn woorden waarschijnlijk geen oplossing zijn. Ik ben tenslotte ook niet compleet vrij, mijn gedachtes sluiten me op in een oneindig doolhof. Een doolhof waar ik de uitgang nooit meer van ga vinden. Woorden glijden uit de mond van Patriot en nieuwsgierig richt ik mijn aandacht op hem. Misschien dat ik hem beter kan begrijpen als menig paard. Een goede basis voor onze toekomstige 'vriendschap'. Ik grimas om mijn eigen gedachtengang, ik kan het gewoon niet helpen besluit ik dan. Bij zijn antwoord op mijn vraag ontwijkt hij mijn ogen en snuif ik grimmig. Kijkt hij weg van me omdat zijn reden ongeldig is? Nee, nee liegen is geen goede eigenschap in onze vriendschap bedenk ik me grinnikend. Toch dwing ik hem niet om meer te vertellen en zeg ik zachtjes; Aha. Iets speciaals aan BMH wat je hier houdt? vraag ik compleet onschuldig. Mijn gezicht lijkt pure warmte uit te stralen en mijn ogen staan onschuldig vriendelijk. Ik heb me bedacht over mijn eerdere gedachte. Mijn woorden heb ik met grote zorg uitgekozen en vrij pienter opgesteld. Als hij het me niet zomaar gaat vertellen, dan is gissen altijd nog een optie. Is er iets specifieks wat hem hier in BMH trekt was de onderliggende gedachte. Toch geen hopeloze liefde hé? bedenk ik grimmig. Mijn blik glijd keurend over zijn lichaam heen, bah hij is er het type wel voor. Zodra de hengst zijn ogen op mijn manen legt trek ik mijn aandacht van hem af. De hengst maakt er een opmerking over maar ik reageer niet. Oost-indisch doof noemde men dat. Zijn volgende vraag krijg ik wel luid en duidelijk binnen en zonder te twijfelen maak ik een ommekeer. De zee begint me te vervelen en op de omgeving ben ik ook wel uitgekeken. Daarnaast zal ik de hengst moeten volgen wilde ik meer over hem te weten komen.

Zonder nog een blik op Patriot te werpen laat ik mijn lichaam in een vloeiende draf bewegen. Alles aan me zegt dat ik jong ben, buiten mijn gedachtes en ogen. Orlais had ik de laatste paar dagen zodanig ge-analyseerd dat ik vrijwel elke stroom en rivier weet te vinden. Het is tenslotte alles behalve handig om dorst te hebben zonder weet van een rivier dichtbij. Mijn lange voorpluk gooi ik met een abrupte beweging van mijn hoofd de lucht in, mijn gele ogen zichtbaar wordend. Ik besluit mijn draf nog wat te verruimen er vanuit gaand dat de witte hengst me toch wel kan bijhouden met zijn lange stelten. Onder het draven door begin ik me al te bedenken wat ik hem kan vragen en hoe ik hem kan bespelen. Want bespelen zou ik hem, als een piano. Vloeiend en zonder fouten.

* thank you very much voor dat compliment. Grotendeels wat ik schrijf is onzin en dingen die zomaar in me opkomen. Daardoor kan het best zijn dat ze vol met spelfouten staan en dat je er weinig aan hebt. Dialogen komen er namelijk niet zo veel in voor. Bovendien vind ik jou schrijfstijl erg prettig dus dat wekt inspiratie ghehe. :] Kortom voel je vooral niet gedwongen om even lang te typen of whatsoever.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

**Profile** Number of posts : 743

Vaak krijg ik het gevoel dat ik hem verveel, maar ik ben ook niet mijn standaard zelf op het moment, ik was afwezig. Wanneer ik zijn woorden hoor denk ik er even diep overna en al snel dringt het tot me door dat hij verdomt gelijk heeft. 'You're so damn right.' is mijn reactie en merk dat ik zelf gelijk meer wakker geschud ben, een lachje op mijn gelaat. Maar is besef goed dat ondanks dat hij gelijk heeft, je dus eigenlijk nooit vrij kan zijn. Altijd zal je gevangen worden in het web van gedachtes en wegen die daardoor voor je blokkeerd worden. Het beperkt je vrijheid, maar op moment dat je het zelf toelaat kan het je vrijheid ook afpakken en dat is iets wat je zelf in de hand hebt. Wanneer ik zijn volgende woorden hoor zoeken mijn ogen de zijne op, mijn blik gelijk een stuk wakkerder en meer gericht op Torak dan op mijn omgeving of gedachtes. Of er iets speciaals is wat me hier houd. 'Ik geloof het niet, tot dusver bevalt het me hier gewoon goed en zolang het me bevalt blijf ik.' zeg ik met een lach op mijn gelaat, maar toch weet ik dat dit maar een halve waarheid is. Wanneer er niet snel iets kwam wat mij hier echt tegenhield zou ik met een maandje toch weer verder gaan, mijn zoektocht afmaken of ik zou hem volledig moeten gaan afblazen.

Wanneer ik vraag of ook hij dorst heeft is hij in een oogwenk al omgedraait en heeft hij zijn lichaam in een flinke draf gezet. Ik plaats mijn achterhand strak onder mijn lichaam en voel hoe het zich afzet, mijn hals licht gebogen, mijn passen hoog en groot en al snel loop ik schuin achter hem. Wanneer de zon doorbreekt zie ik zijn vacht glanzen, iets waar ik verdomd jaloers op ben, gezien het feit dat die witte vacht van mij nooit volledig wil glanzen nu ik nog deeltjes wintervacht erin had zitten. Even gooi ik mijn hoofd in mijn nek en voel hoe mijn manen om mijn hals dansen. Blindeloos volg ik de zwarte hengst, die duidelijk de weg weet, ik zie hoe hij behendig elk kuiltje ontwijkt en gericht zijn weg zoekt, iets wat een prestatieopzich is in de week dat hij hier rondloopt.

*hihi, ik doe gewoon m'n best en hoop dat je er wat aan hebt! Ik vind Torak leuk en eng haha!

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Een smaal speelt al tijden op mijn lippen. En hoewel ik geloof dat de hengst niet de snelste is, lijkt het me sterk dat het de hengst nog niet is op gevallen. Even lik ik mijn lippen af bij het idee van zijn tedere huid tussen mijn slachttanden. Een siddering glijd moeiteloos door mijn lichaam heen hoe meer ik er over na ben aan het denken. Tevreden kijk ik hem aan zodra hij mijn woorden beaamt. Natuurlijk heb ik gelijk, hoe kan het ook anders? Arrogantie? Nee dat past niet bij mij, bedenk ik me sarcastisch mijn ogen flitsend van de hengst naast me naar het zand onder mijn hoeven. De hengst naast me en ik waren complete tegenpolen, waarschijnlijk niet alleen qua karakter maar ook qua kleur. Hij was als een prins, met zijn lange witte manen en zijn witte vlekkeloze vacht. Vast en zeker een kwijlobject voor vele onschuldige, pure, merries. Ik knik bevestigend bij die gedachte, alsof ik daardoor zelf een bevestiging geef op mijn eigen gedachten. De hengst naast me straalt gewoon licht en warmte uit naar iedereen die er open voor staat. Ik niet dus. Ik vernauw mijn ogen ietsjes bij zijn antwoord op mijn vraag, die mijn gedachtengang abrupt onderbreekt. Aah, de hengst kan er dus binnenkort weer in vogelvlucht vandoor gaan. Vooral wanneer hij merkt hoe 'goed' het hiet wel niet is. Een vervaarlijke smaal siert mijn gezicht weer eventjes bij het idee. Nee, iets aan deze hengst irriteerd me gewoon zodanig dat ik hem liever uit mijn zicht zou hebben.

Met krachtige verende passen loop ik behendig over de vlaktes naar de dichtsbijzijnde waterstroom. Het gebied hier vond ik prettiger als de anderen. Het landschap was makkelijk herkenbaar en niet zo drukbevolkt als de andere gebieden. Sterker nog, alleen romantische (kots) koppeltjes kwamen hier vaak om 'naar die mooie zonsondergang te kijken'. Ik schud mijn hoofd dusdanig dat het wel zichtbaar moet zijn geweest. Ik kan gewoon niet begrijpen wat er zo mooi is aan die ronde punt die naar beneden gaat. Laat staan dat je dat wilt delen met diegene waar je zó van hóud. Ik grinnik zachtjes, een lage rommel in de dieptes van mijn keel. Nuja, het had ook voordelen, die stip die naar beneden gaat.. Het gevolg daarvan is namelijk de nacht en dan gebeuren er de meest interresante dingen. Ook voor koppeltjes. Ik grijns en maak een abrupte draai naar rechts om kort daarna tot een abrupte halt te komen, op 1 meter verwijderd van een zacht kabbelend stroompje. Ik was pas een week of twee hier en ik had nu al herrineringen aan deze plek. Namelijk aan een mystieke merrie die mij voor een paar seconden daadwerkelijk gecharmeerd had.. Met haar uiterlijk dan, natuurlijk.. Innerlijk ... daar keek ik niet zo gauw naar bij een merrie. Die waren goed hoe ze ook waren, mits ze dat gewilde uiterlijk hadden. Afwezig steek ik mijn neus in het water om met kleine slokjes het water naar binnen te zuigen. Het water was met dit weer voor mijn smaak te lauw. Van mij mocht het ijskoud zijn, zolang het maar geen brainfreeze opleverde, die je tijdelijk openstelde voor gevaar.

De witte hengst was me zonder vragen en woorden, zucht, gevolgd. Hij stond daar maar, als een marmeren standbeeld, geen woord dat door zijn lippen kwam. Hoe irriterend. Langzaam haal ik mijn neus weer uit het steeds voortstromende water, mijn bronzen ogen in die van Patriot richtend. Heb je een doel in het misschien zo korte leven? Besluit ik de stilte te verbreken, mijn ogen halfnieuwsgierig op hem gericht. Een merrie om je leven mee te delen? vraag ik meteen door, mijn hoef ongeduldig door het korte gras schrapend. Ik glimlach lichtjes naar hem, verbaasd over hoeveel persoonlijke vragen ik hem tot nu toe gevraagd heb. Achja, waarom telkens om de hete brij heendraaien als je het ook gewoon direct kunt vragen? Waarom dingen voor andere invullen als je het echte antwoord gewoon direct kunt weten.. Pff, ik heb een hekel aan paarden die zo moeilijk doen en menen dat hun leven zo bijster interresant is. Als puntje bij paaltje komt is het leven voor iedereen hetzelfde namelijk: Saai, en vol ongeluk. Ik buig mijn hoofd weer naar beneden om afwezig wat grassprietjes tussen mijn lippen te nemen en vervolgens weer los te laten. Hmm. Zoveel om over na te denken en zo weinig motivatie om het te doen. Even leg ik mijn ogen weer op het marmeren standbeeld hem pijlend van boven naar beneden. Ja hij was een prins.. Ik ben ongeduldig, naar gezind, sarcastisch en kritisch, heb een zwarte glanzende vacht met bronzen ogen. Hoe kunnen twee paarden die zo verschillend zijn, zo over dingen met elkaar praten?

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

**Profile**

» life get's better when it's gone. ~open.
» “You don’t have to play the game to be interested.”
» It's a sick game I'm playing my dear~
» All I want is a new life
» And if your life won't wait..

A game of life.

A game of life.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen