De zoete geur sloeg in een als een bom. Waar de meeste hengsten in kuddeverband een bepaalde zelfbeheersing hadden verworven, was de grote, zwarte hengst eerder geneigd om zijn instinct te laten spreken. En zijn instinct schreeuwde nu maar één ding: voortplanten. Zijn donkere hoofd schoot omhoog en voordat hij zelfs maar rationeel kon nadenken, had zijn lichaam zichzelf al in beweging gezet richting de gracieuze merrie. Met een waarschuwende draai van zijn oren joeg hij een andere hengst weg die haar nieuwsgierig had willen benaderen. Meer dreigement was er niet nodig: het jonge ding wist wel beter dan een onderleider van de derde rang uit te dagen. Überhaupt was Flight niet het type paard waar je ruzie mee wilde hebben: Flight was dermate wispelturig en emotioneel dat zijn aanvallen vaak puur instinctief waren... en niets bleek in de praktijk zo dodelijk te zijn als instinct, helemaal niet als dat instinct zo zuiver en afgestemd was als dat van Flight.

De volwassen en uit de kluiten gewassen hengst nam niet de moeite om een gepaste afstand te bewaren. Alsof zoiets als een persoonlijke ruimte niet bestond, duwde hij zijn neus ruw tegen de kont van de merrie, waagde het zelfs om daar even kort zijn tanden in te zetten – echter zijn instinct vertelde hem uit te kijken voor een eventuele schop. Het hele contact duurde niet meer dan twee seconden, toen danste de hengst achteruit en kwam heel licht met zijn voorbenen van de grond. Ondanks zijn omvang bezat hij over een gratie die hij zeer zeker niet van zijn vader geërfd had: het maakte dat hij meer deed denken aan een woedende, jagende bergleeuw, dan aan een opgefokte hengst.

Hij ademde scherp in en sloeg een zachte, binnensmondse hinnik. Nauwelijks nam hij de moeite om de merrie in zich op te nemen, en zelfs als hij dat wel gedaan had, dan was het maar de vraag of hij werkelijk had gezien hoe mooi ze was: dat was iets wat niet aan Flight besteed was. Zijn onderbewuste vertelde hem dat ze gevaarlijk was, maar zijn geest was te onrustig om daarnaar te luisteren. De kleur van zijn ogen hielden het midden tussen vloeibaar goud en gitzwart en zijn blik was heet en chaotisch: overwegend gevuld met lust, al was de eeuwigdurende storm van haat, liefde, verdriet en geluk even zichtbaar als altijd. Iedereen die de moeite zou nemen om in die ogen te kijken, om de gespannen spieren te zien onder zijn fluwelen vacht, zou weten dat dit een hengst was die op het randje van controle balanceerde, als een granaat die op scherp stond: het minste was genoeg om hem te doen ontploffen.

Een rilling joeg zich langs zijn ruggengraat. 'Zelfs een schim zou twee keer moeten nadenken voordat zij zulk hoog spel zou spelen.' Hoewel de woorden bijna als een grom naar buiten kwamen rollen, was zijn stem zoet van verleiding: diep en warm, de toon van een aangeboren charmeur, een stem van iemand die kon zeggen wat hij wilde en desondanks zou iedereen hem geloven. En, eerlijk is eerlijk, met de wilde, ontembare blik in die goud flonkerende ogen, moest je wel een idioot zijn om deze hengst niet te geloven.

Geërgerd draaide Flight zijn donkere oren plat naar achter toen de merrie aanstalte maakte om het woud in te draven. Hij had een hekel aan het woud: de donkere hoge bomen benauwden hem en maakte dat hij zenuwachtig werd. Hoewel de zoete geur hem nog sterker riep als dat de aarde aan hem trok, kon hij zijn benen er niet toe aan zetten om in beweging te komen. Mokkig gooide hij fel zijn hoofd omhoog en uitte een uitdagende hinnik. De gouden kleur van warme honing was omgeslagen naar een diep en duister zwart, wat maakte dat zijn ogen even aantrekkelijk als gevaarlijk oogden als een onstuimige storm op een winterse nacht.

Bruut zette hij zich af, galoppeerde een pas of twee op de plaats, sprong naar voren en steigerde loodrecht omhoog. De meeste paarden hadden de bui al zien hangen en hadden ruim baan gemaakt voor de opgefokte hengst. De merrie waar het echter omging, leek het eerder amusant dan imposant te vinden. Ze was niet onder de indruk van zijn gedrag, noch van zijn houding of status. Instinctief besefte Flight dat ze hem mee wilde lokken naar een plaats waar zij de macht in handen had – en hij wilde haar volgen. Hij had haar gevolgd. Als die plaats nou niet net het woud was geweest.

Opnieuw draaiden zijn zwarte oren naar achter en de donkere hengst deinsde de passen achteruit die hij zojuist naar voren gesprongen was. De gouden stippen boven zijn ogen gloeiden heet op in het zonlicht, in navolging van de gouden strepen in zijn manen. Geërgerd en vol vuur zwiepte de hengst met zijn staart, blies zijn stomendhete adem door zijn neus in wolkjes naar buiten, maar hij liet zich niet verleiden om de merrie te volgen het woud in. Het woud dat hem benauwde en bang maakte op een niveau dat hij maar moeilijk begrijpen kon.. en wilde.

Geërgerd draaide de hengst zijn oren plat naar achter. Hij slaakte een verlangende hinnik, maar zelfs de toegefelijkheid van de merrie door een stap in zijn richting te doen, kon hem niet over halen om in beweging te komen. Hij was misschien opgefokt door haar geur, door haar verschijning en gedrag, maar er was nog iets van instinct in hem dat alarmbellen deed rinkelen. – En als iemand er goed in was om zijn instinct te volgen, dan was het Flight wel: hij deed immers altijd datgene wat als eerste in hem opkwam, en wat hij nu bedacht had, was dat hij niet mee ging het woud in.

Hoe langer hij daar stond, ten midden van die mierzoete geur, hoe rustiger zijn geest werd en hoe meer het hem lukte om door die storm in zijn hoofd heen te breken. De verantwoordelijkheid die op zijn schouders gelegd was door een deel van de kudde te leiden, had hem een zekere zelfcontrole gegeven. Hij was nog altijd beïnvloedbaarder dan anderen, wat hem vaak gevaarlijker en onberekenbaarder maakte dan de rest, maar hij was niet zo wild meer dat hij zichzelf gedachteloos in gevaar bracht. En, zo vertelde zijn hoofd hem, deze merrie was gevaarlijk: bloedmooi, maar gevaarlijk. Nu pas, na vele minuten, nam hij werkelijk de tijd om naar haar te kijken: hoe ze daar stond, haar hoofdje onschuldig naar beneden, maar precies buiten zijn bereik. Ze was geoefend in wat ze deed, maar niet zo geoefend dat ze de vlaag van amusement geheel kon verbergen. Hoewel de geur in feite niet haar schuld was, lokte ze hem wel expres uit.

Plotseling behoedzaam draaide de hengst zijn oren naar achter en deed een stap achteruit. De blik in zijn gouden ogen was iets meer tot rust gekomen, maar de kleur werd gestaag donkerder. Ze had nog niks gezegd, maar het was duidelijk wat ze wilde: hetzelfde als hij. Aan het oppervlakte in ieder geval, maar alleen Pegasus zelf wist welke duistere geheimen deze donkere merrie nog meer bewaarde.

Flight veegde met zijn neus langs zijn been en hief vervolgens zijn brede hals weer op, liet zijn ogen opnieuw over het verleidelijke lichaam van de merrie gaan en hij maakte duidelijk de afweging of hij haar moest volgen of niet.

Niet. Besloot hij. Het betreden van het woud was de prijs niet waard. Niet wanneer hij speelde met een merrie die meer wist dan hij. Hij snoof, draaide zich om en draafde weg. Weg van de kudde, maar niet van het woud: hij bleef parallel lopen, door het dal, richting de zee. Ze zou kunnen volgen, op enkele meters afstand, parallel, verborgen in de schaduwen van de bomen. Ze zou het ook niet kunnen doen. Nu hij verder verwijderd raakte van De geur, was het makkelijker om haar te weerstaan én om helder na te denken. Het maakte hem rustig.