I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed

Gast **Profile**

Imagnetrix

Het was laat in de avond, het was koud, en de ranke witte merrie kon haar eigen adem zien. Haar heldere blauwe ogen schoten over de omgeving, ze was alleen in het woud. Natuurlijk niet volledig alleen, er waren genoeg dieren die woonden in dit woud. Maar ze had geen gezelschap, ze moest haar gedachtes ordenen.. Ze wist niet meer wat ze wilde, ze was in de war. Een zachte bries streelt haar benen, en laat haar lange dikke manen dansen op de wind. Met gracieuze passen vervolgt ze haar pad, een pad van afdrukken achter latend in de sneeuw. Het was koud geworden vannacht, en een dunne laag sneeuw had haar vanmorgen verrast. Het had er prachtig uitgezien, de mooie pastel kleuren boven het witte landschap. Image hield niet van de sneeuw, maar ze was verliefd op het sprookjesachtige landschap dat er dan verscheen. Ze was nooit opgegroeid met sprookjes, en een mooie zonsondergang was haar versie van een mooi sprookje.

Echter had ze vannacht de zonsondergang niet bekeken, ze was het woud ingedoken, probeerde de roddels te ontvluchten die er werden gesproken. Ze dacht dat het al erg was geweest toen ze verliefd was geworden op Rixan, verliefd op een schim. Hoe durfde ze dachten ze allemaal, ze bracht de hele kudde in gevaar.. maar nu besefte ze dat dat niks was vergeleken met wat er nu werd gezegd. Ze had tijd doorgebracht met een hengst, een mooie knappe, en zeer charmante hengst. Eentje waarmee ze de rest van haar leven had kunnen delen als ze een normale merrie was geweest. Een merrie zonder een gruwelijk verleden. Maar helaas was Image niet degene voor hem, ook al dacht de hele kudde dat nu. En heel misschien wist Rixan het ook wel. Want één van de roddels was ook dat Rixan terug was, haar Rixan, met zijn heerlijke geur en zijn warme vacht. Ze hield er van hoe lief hij tegen haar kon doen, en de rest van de paarden kon afsnauwen zonder zich ook maar schuldig te voelen.

Maar hij had haar ook verlaten, hij was haar vergeten, hij was niet voor haar terug gekomen. Voor zover zij wist had hij zich net zo goed kunnen aansluiten bij Avanti, wat ze van harte niet hoopte. Ze kon het niet langer verdragen als hij er weer op los zou moorden, aan andere merrie's zou zitten. Maar ze zat weer met haar hoofd in de wolken, want waarschijnlijk was hij haar al lang vergeten. Misschien had hij nooit iets gemeend van wat hij tegen haar had gezegd, misschien was het wel een spelletje voor hem geweest, ze wist het niet meer. Het enige dat ze wist, was dat de hengst Thowra misschien wel voor haar kon zorgen, ook al zou ze nooit van hem houden, ze zou veilig zijn, geliefd zijn.. Iets waar ze al zolang naar hunkerde..

Het was ook haar eigen fout geweest, ze was nooit zo geweest als de merrie's waar Rixan op viel. Zij was puur en onschuldig geweest, terwijl hij meer viel op donker en mysterieus. Heel erg puur was ze nou ook weer niet.. ze had de meest gruwelijke dingen mee gemaakt in haar jeugd waar ze het liever niet over wilde hebben. Het feit dat Rixan haar een keer moest redden van haar eigen vader stond diep in haar gedachten gegrift.. Hij was een deel van haar leven.. of hij het nou wilde of niet. Zij zou nooit meer kunnen terug denken en vergeten wat hij voor haar had gedaan, hoe minuscuul zij misschien voor hem was.. zo groot was hij voor haar. Hij was haar alles, maar dat wilde ze niet langer meer toe geven. Ze was nijdig dat hij haar niet meer had opgezocht, het was jaren geleden en nu hij zelfs in het gebied was kwam hij niet naar haar toe. En zij was dat ook niet meer van plan. Ze was ondergedoken in het bos, hopend hem te ontwijken. Maar dat was natuurlijk een zinloze poging geweest, omdat ze diep in haar hart wist dat het bos Rixan zijn terrein was. Hier hadden bijna al hun gesprekken plaats gevonden.. Behalve de allereerste, toen was Rixan nog jong geweest en vol levenslust, voordat hij schim was geworden. Op die Rixan was ze verliefd geworden, voor die Rixan had ze haar Serge verlaten.

Een getergde zucht verlaat haar lippen, en haar helder blauwe ogen glijden over de schaduwen van de bomen. De maan laat haar reflectie glanzen op de zachte parelwitte huid van de merrie. Het was een heldere avond, met een dikke mistlaag tot op een meter hoogte.. Het was een prachtig, maar spookachtig plaatje. En hoewel Image er de kriebels van kreeg, toch voelde ze zich fijn dat ze zo verdwijn tussen de omgeving. Haar zachte lange manen wuiven even omhoog, en haar lange staart laat een spoor achter haar aan in de sneeuw. Een klein dun vlechtje licht verscholen onder de zachte krullen van haar manen, de donkere zwarte manen van Rixan zitten er door geweven, ook die dag had ze zich nog goed herinnerd.. Een plotseling geluid laat haar opschrikken, en haar slanke hoofd schiet de lucht in, haar oren priemen zich naar voren, en haar grote heldere ogen glijden over de omgeving. Haar zachte krullen omlijsten haar gezicht als een schilderij. En dan ziet ze hem, zijn bonte vacht glijdt als een schaduw door de bomen, zijn oren in zijn hals, en zijn ogen glijden over de omgeving. Zijn geur dringt haar neusgaten binnen, en ze zuigt het diep haar longen in. Ze laat haar lichaam in een elegante draf over gaan en wilde in eerste instantie van hem weg draven, maar ze bedenkt zich.. 'Rixan?' Haar stem is helder als altijd, zangerig en heerlijk om aan te horen. Toch valt het niet te ontkennen dat een dergelijke ergernis door klinkt in haar stem.. Had ze al die tijd gewacht om er achter te komen dat hij niet eens naar haar zocht?
• Ik verwacht absoluut niet zo een lang antwoord terug, so no worries xD

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed Imagnetrixwqwhhe

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Een donkere expressie staat op mijn gezicht geschreven wanneer ik door de paden van BMH wandel. Elke stroming en elk pad komt me wel bekend voor van mijn lange leven hier. Een leven wat nooit zo lang geworden was, als ik geen oneindig leven had gehad door mijn schimmenbestaan. Een zucht ontsnapt mijn lippen, dat is nu over, en nu ben ik slechts een omhulsel van wat ik ooit was. Vandaag was ik doelloos richting Ferelden gegaan, zoekend naar die witte merrie die mijn bevroren hart gestolen heeft. Wanneer de wind de woorden meebracht van een eventuele relatie tussen haar en een andere hengst wist ik niet wat ik moest doen. Eerst geloofde ik dat ze zo gelukkig zou worden, hij kon allicht beter zijn als een ex-schim. Nacht voor nacht heb ik liggen piekeren over deze zogenaamde relatie en het duurde niet lang voordat de jaloezie het overnam en ik niets liever wilde als hun relatie kapot te maken. Ik grinnik; wat een egocentrische eikel ben ik toch.

Het is nacht, mijn favoriete deel van de dag, en ieder paard wat ik tegenkom duikt angstig van me weg. Ik grimas breed, en grinnik soms op een haast valse toon. Iedereen weet dat ik geen schim meer ben, maar tegenlijkertijd weet ook iedereen dat ik dat niet nodig heb om te moorden. De wind raast door mijn vale bonte vacht heen en ondanks dat mijn vacht zeker 5cm dik is, gaat er alsnog een rilling door mijn ruggengraat tot aan het puntje van mijn oren en terug naar mijn staart. Wolkjes vol waterdamp stijgen naar de uiterst donkerblauwe hemel toe, die vandaag niet bijzonder genoeg was om naar te blijven kijken. Ik heb nooit echt veel aandacht geschonken aan mijn omgeving en heb er ook maar weinig respect voor. Het enige waar ik lang naar kan kijken is naar mijn Imagnetrix. Zij weet me altijd te verassen met weer een nieuwe prachtige kant van haar karakter of uiterlijk. Ik kom tot een halt terwijl ik me voorstel hoe gracieus ze beweegt en hoe haar lange manen langs haar lichaam dansen. Gefascineerd door mijn eigen illusie blijf ik doodstil staan, genietend van het kortdurende moment. Wanneer ik haar uit mijn gedachten dreig te verliezen snuif ik, licht geiriteerd voor ik in een soepele draf overspring.

Ferelden is altijd al een van mijn favoriete plekken geweest, naast Orlaïs. Meestal ben ik dan ook te vinden in de enorme bossen van Ferelden of bij de witte stranden van Orlaïs. Aan beide plekken heb ik ontzettend veel herrineringen. De meeste daarvan met Imagnetrix, maar ook met Alvaro en een paar andere merries, waarbij ik van sommigen de naam niet eens meer weet. Een grimas verschijnt op mijn gezicht bij mijn eigen onwetendheid voordat ik terugdenk aan een moment met Image aan het strand. Mijn lippen hadden de hare gestreeld en haar warme vacht raakte de mijne teder aan. Ik geniet van de herinnering en sluit mijn ogen. Mijn neus ging liefdevol door haar manen heen en ik genoot van elke keer dat ik haar ogen vast kon houden in de mijne. De herrinering lijkt voor even zo echt dat ik kan zweren dat ik haar warme adem langs mijn gezicht voel gaan. En haar heerlijke geur het bos lijkt te vullen. Ik open mijn helderblauwe ogen weer en stap een paar passen vooruit, tot ik daadwerkelijk een bekende geur ruik. De geur van dit paard is overigens zo weinig op dit moment dat ik niet kan zeggen bij wie hij hoort. Met mijn oren in mijn nek glijd ik tussen de bomen door in de richting van waar de geur sterker word. Een kleine valse grijns staat op mijn gezicht geschreven, een overblijfsel aan mijn lange schimmenleven.

Wanneer ik dichtbij genoeg ben dat ik het paard kan horen verlaag ik mijn tempo, zodat het bijna lijkt alsof ik aan het sluipen ben. Onzichtbaar vlieg ik door de bossen heen, enkel iemand die naar me opzoek was zou me nu kunnen ontdekken. Ik grimas wanneer het paard gestopt is en ik het kan horen ademen, ik voel een paar ogen op me branden en hoor vervolgens een stem. Een stem van een merrie, de stem van mijn Image. Mijn oren spitsen zich onwillend en ik zoek naar haar witte gestalte tussen de bomen. Het duurt niet lang voordat ik haar blauwe ogen gevonden heb en mijn ogen over haar prachtige uiterlijk heengaan. Elke keer opnieuw word ik gewowd bij het zien van haar ogen en haar hagelwitte vacht. Haar stem vol pure geluiden breekt door elke andere gedachte heen, en ik blijf het even herhalen in mijn hoofd. Alleen al om van haar stem te genieten. Image. Komt er dan kort uit, mijn stem neutraler als bedoeld. Ik wilde mijn woorden kunnen vullen met liefde en missen, maar het kan er gewoon niet uitkomen. Ik glijd door de schaduwen heen van de bomen tot ik achter haar sta. De geur van haar vacht komt als een storm mijn neus in gewaaid en zorgt ervoor dat alle andere geuren geneutraliseerd worden. De valse grijns waait van mijn gezicht af, en een kleine glimlach komt er voor in de plaats. Long time no see. schiet er dan door mijn mond heen naar buiten. Ik spreek de woorden nonchalant uit, alsof het niets met me gedaan heeft, hoewel mijn ware gevoelens wel anders zijn. Was je opzoek naar me? vraag ik dan met een hint van hoop, hoewel de toon waarop ik het zeg ijzig is. Weer glijdt mijn blik over haar gezicht heen, maar ik herken er geen emotie in. In al die jaren dat ik haar niet gezien had, was ze nog mooier geworden dan wanneer ik weg ben gegaan van haar. Het enige wat me opviel aan haar, was dat ze niet straalde zoals ze dat vroeger wel eens deed. Ik slik een paar keer, een brok in mijn keel wegslikkend. Ik heb je gemist. komt er als een fluister van de wind uit. Mijn ogen dalen naar de grond toe, wetend dat het mijn schuld is dat ik haar heb moeten missen. Ik had niet weg hoeven gaan. Waarom dan toch.. Ik kijk weer op, nieuwsgierig naar een antwoord en hunkerend naar een liefdevolle blik van mijn prachtige merrie.
Off: had ook wat inspiratie haha~

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed Rixan

Gast **Profile**

Imagnetrix

Ondanks dat vrijwel iedereen een hekel had aan de nacht, hield zij van de grijze tinten, en de dansende schaduwen. Ze hield van de glans van de maan op haar witte vacht, ze hield van de witte mist die tot haar schouders strekte. Het was een feit dat ze niet zo goed in de omgeving paste, haar vacht zorgde er voor dat ze van mijlen ver te zien was, vooral s'avonds. Maar dat deerde haar niks, niet op een avond als deze. Vanavond genoot ze van de stilte, van de schaduwen die haar leken op te slokken in hun duisternis. Ze wilde zich niet langer meer druk maken over de dingen die haar al jaren achter volgde, en toch lieten ze haar geen seconde met rust. Haar gedachtes werden overspoelt door nachtmerrie die haar haar leven lang zouden achter volgen. Snel schud ze haar hoofd en laat een zucht ontglippen.

Het duurt niet lang voor de bonte gedaante in de verte zijn ogen in de hare legt. Al was het maar kort, Image haar hart sloeg een slag over, ze kon er niks aan doen. Hij maakte dat haar lichaam niet meer wilde werken, en haar gedachten niet wilde stoppen. Ze moest haarzelf onder controle krijgen, ze wou dat ze niks meer met hem te maken hoefde te hebben, dat was wat haar gezonde verstand haar zei. Wat had hij al die jaren gedaan om er voor te zorgen dat zij zich geliefd voelde, om er voor te zorgen dat zij bij hem bleef. Zij had hem juist moeten smeken om bij haar te blijven, om haar niet in de steek te laten. Iets waar ze zich nog steeds voor schaamde, vooral omdat hij daarna de benen had genomen. Haar blauwe ogen volgen elke beweging die zijn lichaam maakt, maar wenden zich al snel weer af als hij dichter in de buurt komt. De ijzige blik in zijn ogen drong door haar ziel, geen sprankje liefde was er ook maar te vinden.

Zijn lichaam zag er goed uit als altijd, hier en daar een kras, maar de spieren rolde onder zijn huid. Hij was altijd aantrekkelijk geweest, iets waar ze later veel spijt van had gehad. Menig merrie had hem immers ook aanschouwt als de god die hij in haar ogen was. Imagnetrix kon er niks aan doen dat ze zo een jaloers klein kreng was, dat was ze altijd al geweest, enkel had ze nooit iets zo dierbaar in haar bezit gehad, wat haar constant werd afgenomen. In haar jeugd had ze niks gehad, ze kende geen dingen met waarde. De enige die ze had gehad was haar zus Aaricia, maar die wilde haar niet meer spreken omdat ze Rixan zou hebben gestolen. Iets waar Imagnetrix zich ook nog altijd voor schaamde. Ze had nooit iets van haar zus willen af pakken, en vooral niet aangezien hun geschiedenis hadden gedeeld. De twinkel die enkele seconden geleden nog in haar ogen hadden gestaan, puur omdat ze de liefde van haar leven weer zag, was volledig verdwenen, en een koude blik sierde haar gelaat. Iets wat niet voor mogelijk werd gehouden bij de altijd vrolijke witte merrie..

Long time no see.. Alsof het niks was geweest, alsof ze kennissen waren die totaal geen geschiedenis deelde. Een vurige twinkel slaat over in haar ogen, en ze wend haar blik van hem af. Ze had beter door kunnen lopen bedenkt ze zich. Hij had haar niet gemist, hij zou haar niet eens hebben gezien als ze haar mond niet had open gedaan. Ze heft haar ranke hoofd en laat haar blik in de zijne liggen. 'Het is inderdaad zo een twee jaar geleden' antwoord ze even sarcastisch. Of ze op zoek naar hem was? Ze hunkerde elke dag naar zijn warme lichaam tegen het hare, zelfs onbewust was ze elk moment op zoek naar zijn bonte vacht en zijn blauwe ogen. Het liet haar geen moment met rust, het feit dat hij nog steeds niet wist hoe veel ze wel niet voor hem over had maakte haar nijdig. 'Hoe durf je überhaupt te denken dat ik niet naar je op zoek was-' haar woorden worden onderbroken door de plotselinge kwetsbare stem van de hengst. Hij had haar gemist? Was dat alles wat hij kon zeggen na al die tijd? Ze wend haar blik af, ze liet haar gedachten door haar hoofd stormen. Ze wilde liever niet aan hem denken nu, ze wilde niet boos op hem worden, het was haar tijd niet meer waard. 'Ik dacht dat je dood was' haar heldere stem klinkt gebroken en klein in het grote woud.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Mijn paar blauwe ogen blijven maar over Imagnetrix heen glijden, haast niet gelovend dat ze daadwerkelijk voor me staat. Ze is dan ook zo oogverblindend mooi dat ze zo uit een sprookje kan zijn gelopen. Terwijl mijn ogen aan het genieten zijn, is de rest van mijn lichaam doodstil. Geen haar op mijn huid lijkt te bewegen, alsof de tijd stil staat, wat ik stiekem hoopte. Het moment word ruw verbroken als ik een koude expressie op het gezicht van Image zie. Haar ogen tonen niets van adoratie, en even komt er een leeg gevoel vanbinnen. Was ze dan echt over me heen gestapt? Was ze echt met een andere hengst bezig en voelde ze helemaal niets meer voor me? Ik snuif even uit irritatie voor ik haar met minstens dezelfde blik terug aankijk. Als zij het zo wilde doen, dan zou ik daar vlekkeloos in meegaan. Nadat ik tegen haar gesproken heb hoor ik haar stem door het bos galmen. Het sarcasme spat er vanaf en even moet ik een grijns onderdrukken. Zo ben ik Imagnetrix helemaal niet gewend. Zo opstandig, zo, zo koud.. Ik kan niet zeggen dat ik de verandering voor het betere vindt. Nee ik houd van die onschuldige Image, die pure heerlijke Image. Wanneer ze haar hoofd van me afwend, komt er weer irritatie in me opborrelen. Ja.. Twee jaar, en je wilt me niet eens aankijken, zoveel voor het missen van. Bedenk ik me dan stilletjes, mijn oren naar mijn nek deinzend. Ze betekende meer voor me als welk ander paard dan ook, waarom kan ze dat niet zien of voelen? Ik schraap lichtjes met mijn hoef over de zachte grond heen verzonken in gedachten. Het is omdat ik me niet kan uiten. Niet naar Image althans. Ik houd van je, is waarschijnlijk een van de meest moeilijke dingen om te zeggen. Om oprecht te zeggen.

Ik word opgerukt uit mijn gedachten wanneer Image tegen me uitvalt. Het is haar goed recht ook. Ik zeg niets op haar woorden, ze zijn stuk voor stuk waar. En aangezien ik geen begrip kan tonen, is het wijzer als ik mijn mond maar houdt. Haar volgende woorden zijn een stuk zachter als de vorige en ik hoor haar gebroken gevoelens. Ik kijk haar recht aan, een sprankje verdriet in mijn ogen te zien. Ik leef nog. zeg ik dan een beetje droog. Enkel omdat ik jou heb om me overeind te houden. zeg ik oprecht tegen haar. Ik denk niet dat sorry's je veel zullen helpen, en al helemaal niet mijn soort sorry. Maar toch: Sorry dat ik verlaten heb. Alweer denk ik achter mijn zin aan. In heel mijn leven heb ik medere malen sorry gezegd, maar ik durf niet te zeggen dat een daarvan oprecht uit mijn hard komt. Sorry zeggen is waarschijnlijk hetzelfde als ik houd van je, een haast onmogelijke taak voor een hengst als ik. Doch het is de waarheid, zeg ik dan. Dat ik je gemist heb. Er was geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan haar heb gedacht. Elke nacht knaagde het aan me dat ze alleen was, met wie dan ook. Het maakte me jaloers en boven al onrustig. Ik zet een paar passen naar haar toe, en kijk hunkerend naar haar heerlijke vacht. Het liefst wou ik haar aanraken, platknuffelen met al mijn macht. Maar in deze situatie zal ze me waarschijnlijk afwijzen. Toch kan ik mezelf niet helpen en reikt mijn neus naar haar hals toe. Voor een kort moment raakt deze haar manen aan voordat ik het contact weer verbreek.

Stilte valt tussen ons beiden, en ik ben diep in gedachten over hoe ik mijn gevoel moet uiten naar haar. Hoe ik moet zeggen hoeveel het me spijt, hoeveel ik bij haar wil zijn. Hoe diep ik ook graaf in mijn achterbakse verstand, nergens kom ik de juiste woorden tegen die dit omvatten. Wat is er allemaal gebeurd in die twee jaar? vraag ik dan met de nodige nieuwsgierigheid. Boven alles leek Image harder te zijn geworden, sterker misschien. Hoewel dit ook een en al facade kan zijn, en ze zich sterk probeert te houden voor me. Iets wat ik tenslotte ook aan het doen ben. Het is raar hoe ik haar aan de ene kant ontzettend graag bij me wil hebben, en aan de andere kant van me af lijk te duwen. Misschien omdat ik haar een beter leven gun dan met mij. Misschien omdat ik geloof dat ik haar niet waard ben. Wie zal het zeggen.. Niemand kan het verstand van een moordenaar begrijpen, zelfs de moordenaar zelf niet. Want dat is wat ik ben een moordenaar, die hopeloos verliefd is op de meest pure merrie uit de kudde. De leeuw die verliefd wordt op het lammetje. Wat een zieke masochistische leeuw, en wat een stom lammetje.

Gast **Profile**

Imagnetrix

Ze had gehoopt dat hij zou vechten voor haar, maar het enige dat ze terug krijgt is een nog koudere blik. Wanhopig kijkt ze de andere kant op, ze wist niet meer wat ze aan moest met de bonte hengst. Als ze niet bij hem was dan schreeuwde haar hart om zijn liefde, zijn warmte, zijn heerlijke bekende geur.. Maar als hij er was, zoals nu dan werkte hij op haar zenuwen, iets wat ze nog nooit had ervaren. Normaal had ze hem altijd aanbeden vol liefde op hem gewacht tot hij terug zou keren, zijn excuus aanvaarden en doorgaan met hem lief hebben. Maar ze kreeg er te weinig voor terug en de liefde bleek langzaam te verdwijnen van haar kant. Een geërgerde zucht verlaat haar lippen en ze richt haar ogen weer op Rixan. Hij leefde nog, zijn stem was een tikje droog en het voelde alsof hij de spot met haar dreef. 'Dat kan ik zien ja' haar stem slaat over en ze wend haar blik af, ondanks dat ze boos op hem was kon ze het niet uitstaan dat hij nog altijd gevoelens bij haar op wekte die ze liever niet voor hem had. Misschien was ze inderdaad stom geweest om verliefd op hem te worden, maar je koos nou eenmaal niet uit van wie je ging houden. Daarnaast was hij ook degene geweest die schim wilde worden, daarna was ze hem beetje bij beetje verloren. Pas nadat er een zwarte merrie, en een veulen in het spel verscheen wist ze dat ze hem echt kwijt was. Hij had een anders gevonden.

Het feit dat hij nu hier voor haar stond en haar vertelde dat hij haar had gemist maakte dat ze haar hoofd moest schudden, en nadenken of hij dit meende of gewoon een poging was om weer op haar rug te klimmen. Ondanks dat ze samen geen veulens deelde hadden ze wel pogingen toe gedaan, niet eens hopend op veulens. Het had haar ook zeer gekwetst toen hij een veulen met een andere merrie had gekregen, in de periode dat zij was verkracht door zijn zoon. Ze wend haar blik af naar de sterren en laat alles op haar inzinken, misschien was het niet te laat. Misschien kon zij zich over haar gevoelens heen zetten en weer terug keren naar de witte merrie die ze vroeger was, hem vergeven en niet langer meer na denken over de dingen die hij fout had gedaan, dat zou het beste zijn geweest. Maar er was te veel gebeurt en Image had tijd nodig om het te verwerken. Mijmerend over al deze dingen schrikt ze lichtjes op wanneer Rixan weer begint te praten, zijn stem klonk heerlijk vertrouwd, en als muziek in haar oren. Hij had zo een heerlijke stem die een fijne balans was tussen ruig en warm, iets wat in zijn voordeel had gewerkt bij het inpalmen van alle merrie's.

Enkel omdat ik jou heb om me overeind te houden. Ik denk niet dat sorry's je veel zullen helpen, en al helemaal niet mijn soort sorry. Maar toch: Sorry dat ik verlaten heb. Hij had haar niet simpelweg verlaten, hij had haar in de steek gelaten, haar alleen achter gelaten, wetende dat ze maar klein en rank was, zwak tegen de monsters die leefde in dit land. Ze was bang geweest voor een bezoek van zijn vroegere vrienden, ze was bang geweest dat ze voor haar zouden komen. En nu zou Rixan er niet zijn om haar te beschermen, maar ze kwamen niet, en beetje bij beetje herstelde ze zich langzaam. Ze wilde niet langer meer op een hengst rekenen, ze kon prima voor haar zelf zorgen. Ze was ook zelf aan haar vader ontsnapt, en had prima voor haar zelf gezorgd de jaren er na. Heel even denkt ze na over zijn woorden, het was lang geleden dat iemand iets aardigs tegen haar had gezegd, ze werd al maanden vies aangekeken omdat ze hoorde bij een schim. En nu die roddel was verdwenen werd er gezegd dat ze haar schim bedroog en de hele kudde in gevaar bracht. Het waren geen roddels waar Image trots op was, en liever vergat ze het allemaal. Misschien was dat wel de reden geweest dat ze het bos in was gekomen, om alles te ontvluchten. Misschien was het beter geweest als ze elkaar niet hadden tegen gekomen. Waarschijnlijk paste hij beter bij de zwarte merrie die hij wel een veulen had geschonken, misschien was dat beter ja..

Doch het is de waarheid.. Dat ik je gemist heb. Heel even glansen haar ogen hoopvol, maar wetende dat hij al vaker had gelogen verdwijnt dat al weer snel. Ze voelt hoe hij een stap nader zet en zijn warmte brand op haar vacht, hoe graag wilde ze haar lichaam tegen het zijne aan vleien en nooit meer los laten.. Ze had nachten over hem gedroomd, gehoopt hem ooit nog vast te kunnen houden. Maar nu het moment daar was bleef ze stijf op haar plek staan. Ze draait haar lichaam van hem vandaan en richt haar ogen op de grond. Ze voelde zich vies, ze wilde haar lichaam onder dompelen en de viezigheid weg wassen, maar ze wist dat het merendeels in haar hoofd zat. Ze wist dat het nooit zou veranderen, misschien was ze nooit goed genoeg voor hem, misschien was het beter zo. Misschien konden ze beter elk hun eigen pad gaan.

Wat is er allemaal gebeurd in die twee jaar? Een flauw lachje siert haar lippen, een vreugdeloos lachje. Wat er was gebeurt? Niet veel.. ze had Serge gezien, maar dat was ongemakkelijk geweest, ze had gehunkerd naar liefde en warmte, maar ze kon niet langer meer genieten van Serge. Ze kon er alleen maar aan denken dat Rixan haar zou vermoorden als ze iets zou doen, en dat wou ze Serge ook niet aan doen. Het had haar alleen maar meer doen realiseren dat ze niet zonder Rixan kon, iets wat ze met alle moeite probeerde te negeren. 'Ik ben hier geweest.. Heb mij terug getrokken in de rotsen, ik werd vies aangekeken door vrijwel iedereen' Haar blauwe ogen glijden van de aarde terug naar Rixan zijn borst, op uiteindelijk te eindigen bij zijn ogen. Wat had hij een mooie ogen, ook al stonden ze ijzig en kil op haar gezicht gericht, ze kon er niks aan doen behalve de schoonheid te zien. En die overspoelde haar, en opnieuw werd ze overmand door het intense gevoel van liefde. Ze kon er niks aan doen, ze zat voor eeuwig gebonden aan een hengst die haar niet terug lief had. Ze woud zijn warmte opzoeken en zet een stap dichter, van plan om zijn sterke schouders aan te raken, en zijn geur in te ademen, maar ze twijfelt en trekt haar neus weer terug. 'Ik heb jou ook gemist', meer dan je zou denken..

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Mijn ogen durven de hare niet te verlaten, bang dat ze even snel zal verdwijnen als de eerdere illusie. Ja het lijkt een droom voor mij, of toch meer een nachtmerrie? Imagnetrix kijkt me niet meer aan zoals ze dat eerder deed. Of het heeft misschien tijd nodig. Wanneer ik haar koude woorden hoor kijk ik haar licht gefrustreerd aan. Wat wil ze nu van me? Oh als ik maar iets meer open was, had ik het al drie keer aan haar gevraagd. Wanneer ze alweer van me afkijkt krijg ik de neiging om haar hoofd op brute manier terug te trekken naar het mijne. Ik weet de neiging te onderdrukken ook al kost het veel van mijn inhoudingsvermogen. Een vraag brandt op mijn lippen, maar ik weet dat als ik hem nu stel, ik waarschijnlijk een oneerlijk antwoord krijg. Voor nu moet ik eerst afkoelen en tot mezelf komen, voordat ik ook maar iets aan haar vraag. Ik wil haar alles behalve kwijt, hoewel mijn acties dat wel suggereren. Ik zit in een tweestrijd, een tweestrijd met mezelf. Ik wil haar graag bij me hebben, maar ik ben bang dat ze met mij geen leven krijgt zoals ze dat hoopt. Dus aan de andere kant zie ik haar ook graag gelukkig worden met een ander, hoewel mijn jaloezie het niet toelaat. Ik wil haar voor mezelf houden, zo egoistisch ben ik wel. Altijd onbewust alleen maar aan mezelf denken.

Image is een lange tijd stil, iets wat me helemaal niet bevalt. Ik houd van die pratende Image, die heerlijk speelse Image. Nu zie ik enkel een stille merrie die dingen wilt zeggen die ze niet kan. Althans dat gokte ik. Ook na mijn woorden volgt een ijskoude stilte die mijn haren overeind doet zetten. Image asjeblieft word kwaad op me, en zeg wat je dwars zit. zeg ik dan op een neutrale stem hoewel er een hint van hopeloosheid in te ontdekken valt. De stilte word nog niet onderbroken en mijn oren deinzen weer in de richting van mijn nek. Waarom praat ze niet met me? Een geiriteerde blik ontstaat uit frustratie om het feit dat ze zo stil is. Als mijn neus haar vacht aanraakt draait ze haar lichaam van me af. Mijn ogen dalen naar de grond onder mijn hoeven en even ben ik bang dat dit het einde betekend voor onze langdurige relatie. In die relatie hebben we hoogte en diepte punten gehad, hoewel dieptepunten misschien het merendeel waren. Ondanks dat ik van haar hield en houd heb ik haar continu pijn gedaan. Zij het door haar te verlaten of door haar bruut te behandelen wanneer ik bij haar was. Ze was er voor me, ze ging niet weg en toch moest ik alle mooie momenten uitvegen met mijn acties. Meerdere momenten vliegen mijn ogen voorbij, en door frustratie weet ik elke herinnering te besmeuren met iets negatiefs. Ik zucht, mijn ogen sluitend hopend dat de wind me meeneemt.

Net wanneer ik op het punt sta om weg te lopen, een einde te maken aan onze hopeloze relatie komt er geluid uit haar mond. Mijn blauwe ogen strelen haar gezicht waar een flauw glimlachje op staat. De glimlach maakt me niet warm vanbinnen, nee het is geen oprechte glimlach. Ze werd vies aangekeken, tuurlijk door alle pismerries die niets beters te doen hadden als roddelen over de rest van de kudde. Voor een aantal seconden verschijnt een blik vol pijn op mijn gelaat. Wat heb ik haar aangedaan door weg te gaan? Ik word uit mijn negatieve spiraal verlost wanneer ze weer praat. De woorden die ze uitspreekt warmen me vanbinnen op en daarmee ook mijn blik op haar. Het duurt maar even want al gauw kruip ik terug in de reden waarvoor ik terug gekomen ben. Ze heeft me gemist en dat heeft ze opgelost door met een andere hengst er vandoor te gaan? Er zijn roddels. begin ik dan rustig. Ik moest haar confronteren met mijn gedachten, zodat het probleem ons niet meer in de weg zou staan. Mijn ogen flitsen in een keer in de hare, gevuld met een starre koelte. Over jou en een hengst. Meer hoefde ik waarschijnlijk niet te zeggen om mijn vraag duidelijk te maken. Eigenlijk ben ik in geen positie om die vraag te stellen, maar ook ik zoek antwoorden op gevoelskwesties.

Een kleine glimlach verschijnt op mijn lippen terwijl mijn ogen niet langer koud blijven. Daar staan we dan, zeker een meter uit elkaar, terwijl we vroeger niet van elkaar af waren te slaan. Ondanks dat paarden ons vuile blikken gaven waren we er voor elkaar. Ik had me nooit veel aangetrokken van wat de kudde zei, maar ik hoefde ook niet tussen die pis-merries en held-op-sokken-hengsten te leven. Image deed zich altijd sterk voor, maar nu ik er over nadenk weet ik niet eens zeker hoezeer ze er mee zat. Daar heb ik nooit bij stil gestaan. Ze vraagt niet naar hoe het mij vergaan is de afgelopen jaren, maar ondanks dat geef ik toch antwoord: Ik ben 2 jaar richting de bergen geweest. Geleefd met een stel hengsten die tegen het gezag in gingen.. Dat was voordat de wind verontrustend nieuws meebracht. Zeg ik dan helder, hoewel niet beschuldigend. Nee, Image moest nog zeker 100 keer vreemdgaan voordat ik het recht had haar ergens van te beschuldigen. Maar nee, dat betekende niet dat ik het zomaar goed vond en ik er niets van ging zeggen.

Gast **Profile**

Imagnetrix

Hij wou dat ze kwaad werd, maar ze kon het niet over haar hart krijgen om ook maar iets te doen, dat er voor zou zorgen dat hij haar nooit meer wilde zien. Ze wilde hem zo dicht mogelijk bij haar hebben. Ze wilde haar neus diep begraven in zijn heerlijke vacht, de warmte van zijn lichaam tegen de hare, ze wilde hem nooit meer los laten, en voor eeuwig bij hem zijn. Ze wilde niks liever.. maar ze kon niet langer meer vechten tegen de gevoelens die hij bij haar op wekte, ze kon niet langer meer door gaan zoals het nu ging. Ze wilde haar lieve Rixan niet delen met anderen, ze wilde hem bij haar hebben, wilde dat hij haar lief had, en alles voor haar over had, zoals zij dat had gedaan voor hem. Maar misschien was dat te veel om te vragen, misschien was ze het wel helemaal niet waard in zijn ogen. Misschien wilde hij niet bij haar zijn, misschien was ze gewoon één van de vele merrie's in zijn ogen geweest. Misschien waren er meerdere geweest in hun tijd samen, misschien was ze niet de enige. En ze wilde zich er niet langer over druk maken.. ze wilde bij hem zijn, zonder de zorgen. Maar ze kon niet van hem verlangen dat hij stopte met het inpalmen van anderen.. Dan zou hij kwaad op haar worden, en dat was wel het laatste dat ze wilde.

Een lange stilte valt, en heel even denkt ze dat Rixan zich zou om draaien, en tranen wellen op in haar ogen. Ze laat haar ogen glijden naar Rixan zijn schouder, en probeerde oog contact te ontwijken. Ze wilde niet dat hij haar zwakte zag, ze wilde niet dat hij wist dat ze nog steeds een zwak voor hem had. Heel even sluit ze haar heldere ogen, en laat alles op haar in werken.. al haar gevoelens liet ze los, en heel even werd haar hoofd leeg. En toen hoorde ze zijn stem weer, zijn heerlijke zware, ruige stem. Het deed haar tintelen tot in haar hoeven, en al haar haren gingen er van overeind staan. Maar bij elke fijne gebeurtenis die ze zich kon herinneren werd deze weer bedoezeld door een nare gebeurtenis. Er waren roddels, van haar en een andere hengst. Haar blik verstrakt, en ze klemt haar kaken op elkaar. De plotselinge kilte, die plaats had gemaakt voor haar verdriet nam haar gelaat over. Hij had het recht niet om haar op die manier voor de rechter te slepen. En heel even denkt ze er over na om in zijn gezicht te schreeuwen dat het inderdaad waar is, dat ze een heerlijk leven had met een andere hengst, die haar begreep en lief had, en haar al veel veulens had geschonken. Maar ze is stil, en richt haar wanhopige ogen in die van Rixan. Ze schud zachtjes haar hoofd, en kan niet begrijpen hoe Rixan zo een roddel zo simpel als de waarheid had aangenomen.

Image zou het nooit in haar hoofd halen om hem te bedriegen, op wat voor manier dan ook. Haar geweten was daar te puur voor, ze werd al gek als ze door anderen werd bekeken, dan voelde ze zich al schuldig. In tegenstelling tot Rixan, die maar al te graag de rug van een andere merrie bereed. Ze snuift de koude lucht haar longen in en blaast deze weer naar buiten in een lange zucht. 'Het is mijn leven' is het enige wat ze zegt, haar stem trilt licht, hoewel ze haar best doet om zo verzekerd te zijn als kan. 'Jij bent uit mijn leven weg gelopen, wie ben jij om te beslissen wat ik wel en niet kan doen?' haar stem is kalm, niet langer meer sarcastisch of beschuldigend. 'Ik heb je aanbeden Rixan, elke dag opnieuw, ik stond altijd voor je klaar als je behoefte had aan een gesprek, of simpelweg liefde. En als je weg loopt, en niet meer terug komt, dan neem ik aan dat het over is. En als ik uiteindelijk beslis om die ontzettend moeilijk stap te nemen om opnieuw lief te hebben, dan heb je daar niks over te zeggen, niet als je weg loopt uit mijn leven, en mij met een leegte achter laat' vervolgt ze langzaam. Haar blauwe ogen dwalen van de zijne af naar zijn wang. 'Ik vraag me af of je mij überhaupt ooit hebt lief gehad op de manier waarop ik jou aanbad. Ik wilde je niet omdat je zo knap was, zo sterk of zo ontzettend charmant. Ik wilde je omdat je me aan het lachen maakte, omdat je me liet voelen alsof ik meer was dan de misbruikte vieze dochter..' Een vreugdeloos lachje verlaat haar lippen. 'Ik vraag me af of je het ooit heb gemeend, als je zei; Ik hou van jou..'

Ze weigerde om te zeggen dat ze van hem hield, simpelweg omdat hij haar dan weer had waar hij haar wou hebben. Ze zou weer kwetsbaar zijn, en makkelijk in te palmen. Maar god, wat verlangde ze naar hem. Ze had nog nooit van haar leven iets zo graag gewild. Haar blauwe ogen staan wat verdrietig op de zijne gericht, wachtend op een teken van liefde in zijn ogen.. hopend, wanhopig op een verklaring van zijn liefde.. Maar waarschijnlijk zou die niet komen. Ze vroeg zich af hoe lang ze nog moest wachten tot het moment dat zijn muur voor haar naar beneden ging. Alleen voor haar.. hij kon zo kil doen als hij wilde tegen iedereen, maar bij haar kon hij zijn wie hij was. Hij hoefde geen muur meer op te houden voor haar.. hij wist al haar geheimen..

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Mijn blauwe ogen blijven maar over haar gezicht heen strelen. Elk van haar emoties en reacties natrekkend in mijn gedachten. Meestal doe ik dit wanneer ik zeker wil weten als er iets fout gaat, of als ik iets zeg wat niet kan, maar waar ik zelf niets van af weet. Nee, emoties uiten en snappen, dat heb ik nooit goed geleerd. Expressies lezen, daar ben ik dan weer heel goed in , iets wat me nu dan ook helpt om Image haar gevoel uit te vogelen. Ergens heb ik het niet nodig, omdat ik me ook wel kan indenken wat er in haar rondgaat. Wanneer er gekraak van de linkerkant komt richt ik een half oor in de richting ervan hoewel mijn ogen strak in die van Image staren. Er zal geen gevaar zijn voor Image, Avanti heeft het beloofd, hoewel zijn woord niet veel waard is. Mocht het overigens ooit zo ver komen dat hij zijn beloft breekt, dan zal ik het enige doen wat hem pijn doet. Iets wat mij ook pijn zal doen.. Namelijk Alvaro terugsturen naar waar hij vandaan komt, moge dat de hel of de hemel zijn. Maar voor nu, zal ik genieten van de aanwezigheid van mijn vriend, hoe vervelend de consequenties daarvan ook zijn. Het slaafje van Avanti zijn is niet mijn stijl, maar dat had ik over voor mijn enige goede vriend.

Hoewel dat belangerijke zaken zijn, zijn er op dit moment zaken die me nog meer bezig houden als dat. Imagnetrix betekend het meeste voor me. Nog nooit is er een paard voor mijn neus langs gegaan dat zoveel gevoel losmaakt als Image dat doet. Haar uiterlijk is oogveblindend zo mooi, maar haar zachte innerlijk is het gene waarvoor ik gevallen ben. Je zou het niet zeggen, ik als schim vallen op zo'n pure merrie als Image. En dat is waarschijnlijk ook het gene wat ons vaak uit elkaar drijft. Waardoor we deze discussies keer op keer moeten hebben met elkaar. Terwijl ik deze tijd veer liever besteed aan het samen zijn met haar. Mijn neus tussen haar manen en haar zoete adem op mijn vacht. Die gedachte doet me rillen en op dat moment snak ik naar haar aandacht. Lichamelijk en geestelijk. Plotseling verstrakt haar gezicht en staar ik weer in die ijskoude ogen van haar. Nergens is ook maar een spoor van liefde te herkennen. Ze schud haar hoofd maar ik weiger het te geloven. Ik kijk van haar weg, mijn ogen voor een kort moment sluitend. Waarom moet het altijd zo lopen tussen ons Image? vraag ik dan plotseling, mijn gedachtes open en bloot leggend. Waarom brengt mijn lichaam me zo ver van jou terwijl mijn geest bij je wilt zijn? Waarom kan mijn geest je niet vertrouwen wanneer we uit elkaar zijn en waarom krijg ik moordneigingen wanneer ik aan deze hengst denk? Ik snuif mijn ogen op de grond richtend. Al deze vragen kan zij waarschijnlijk evenmin beantwoorden als mij. Hoewel een algemeen antwoord wel te geven is: Al deze 'symptomen' duiden maar op een ding: En dat is dat ik ontzettend veel van haar houd. Het idee alleen al van zijn neus tegen de jouwe, zijn geur rondom jou vacht en zijn lichaam tegen de jouwe maakt me onvoorspelbaar. Geef ik dan aan, mijn oren flikkerend van voor naar achteren.

Bij haar woorden verstijf ik, enige verbazing te lezen in mijn ogen. Image is veranderd. Normaal zou ze niet zo voor haar zelf opkomen zoals ze dat nu deed. Geduldig wacht ik tot ze uitgeraast is op me. Elk woord zweeft door mijn gedachten heen, de impact voelend van haar beschuldigingen. Haar laatste zinnen doen mijn lichaam tintelen. Al mijn spieren span ik aan voor ik haar een emotieloze blik stuur. Nee, ik ben geen hengst die nu meteen gaat zeggen dat het niet zo is en toch kriebelt het me om tegen haar in te gaan. Haar woorden doen me pijn op plekken waar ik nog nooit iets gevoeld heb. Mijn ogen vernauwend zoek ik haar blik op deze stevig vasthoudend. Jij bent de enige merrie waar ik ooit eerlijk tegen ben geweest met betrekking tot gevoel. Zeg ik dan, mijn stem zwaar door een treurige melodie die door mijn normale stem speelt. Ik kan je niet meer bieden als die woorden, die ik eerlijk gezegd heb. Als je dat niet kan geloven... Dan heb ik geen idee hoe je me ooit kan vertrouwen. Beeindig ik mijn zinnen dan radeloos, mijn gezicht hard, maar mijn stem rijk aan gevoelens.

Ik schraap mijn keel voor ik vraag: Wie is deze hengst? Mijn ogen hard in de hare en een kleine glimlach op mijn gezicht. Mijn heldere gedachten word vergiftigd door gedachten van jaloezie en wraak. Verschillende scenario's spelen af in mijn hoofd, hoe kan ik de hengst het beste confronteren? Een wenkbrauw springt dan opeens omhoog; Of.. ga je het me niet vertellen? De laatste vraag vraag ik op een onzekere manier. Als ze weigert kan ik niet anders dan concluderen dat ze gevoelens voor de hengst heeft, en ze bang is dat ik hem wat aan zal doen.Ik grimas, zelfs als ik het haar zou beloven kan ik waarschijnlijk niets waarkomen. Ik word geleid door mijn gevoel, en als dat in een keer omslaat, ontstaat er een probleem. Ik verberg mijn onzekerheid door een ijzig masker op te zetten hopend dat ze er geen probleem van zal maken. Ik wilde niets anders dan bij haar zijn, maar er waren dingen die prioriteiten hadden. Zoals de hengst duidelijk maken dat ze mijn terrein was, en niet die van iemand anders. Een korte duivelse blik verschijnt op mijn gezicht gevolgd door een korte smaal. Zal ik Avanti vragen of... is het een klusje voor mij alleen?

Gast **Profile**

Imagnetrix

Wanneer hij de naam van de hengst vraagt op die manier kan ze enkel haar hoofd schudden, ze dacht dat hij na al die tijd wel beter wist. Wel beter was. 'Lieve Rixan, ik zou je graag de naam van een hengst geven, maar het risico lopen dat één van mijn weinige vrienden word omgebracht wil ik niet lopen. Daarnaast hoop ik dat je me genoeg vertrouwd om te weten dat ik niet zo laag zal zinken om jou te bedriegen' Heel even stopt ze haar zin, slikt haar gevoelens weg, het zat haar vreselijk dwars dat hij haar zo makkelijk kon bedriegen. 'Hij is één van de leiders, en de rest zoek je zelf maar uit. Misschien zou het echter handiger zijn om je tijd te besteden aan iets wat meer aandacht kan gebruiken, zoals deze verrotte relatie, in plaats van een hengst najagen die jou nooit iets heeft aangedaan' Ze wend haar ijsblauwe ogen van hem vandaan, ze was het nagenoeg meer dan zat dat hij zijn prioriteiten niet goed wist te stellen. Het zou fijn zijn geweest als hij zich meer druk zou maken om aan haar te bewijzen dat ze niet simpelweg één van de velen was, in plaats daarvan was hij bezig al haar vrienden, al haar sociale contact te elimineren, iets wat niet maakte dat ze meer van hem ging houden. Beter gezegd, het maakte alleen maar dat ze hem meer ging haten. Af en toe vroeg ze zich af of Rixan nog wel in staat was om als een normaal wezen te denken en hele hele mysterieuze en duistere gedoe achter zich te laten. Maar dan herinnerde zij zich dat dat één van de redenen was geweest dat ze voor hem was gevallen. Een diepe zucht ontglipt haar en ze richt haar ogen op Rixan. 'Als je zijn naam wilt weten, echt wilt weten, dan geef ik je de naam. Hij heeft echter niks gedaan behalve mij op vangen toen ik niemand had, je zou hem moeten bedanken in plaats van hem kwalijk te nemen..'

Jij bent de enige merrie waar ik ooit eerlijk tegen ben geweest met betrekking tot gevoel. Ik kan je niet meer bieden als die woorden, die ik eerlijk gezegd heb. Als je dat niet kan geloven... Dan heb ik geen idee hoe je me ooit kan vertrouwen. Heel even heeft ze de neiging om vreugdeloos te lachen, in zijn gezicht te schreeuwen dat zijn daden al zijn woorden onderuit halen. Maar ze blijft kalm, en houdt haar blik vriendelijk. 'Rixan.. als je mij zegt dat je van mij houdt, en vervolgens een veulen krijgt met een andere merrie, dan twijfel ik aan je woorden. Dat is vrij begrijpelijk.. immers twijfel jij al aan al mijn beloftes als je enkel hebt gehoord dat ik een paar dagen met een hengst heb opgetrokken..' Haar woorden zijn niet beschuldigend, over die fase was ze ondertussen wel heen. Rixan bleek immers geen schuldgevoel te hebben, dus hem beschuldigen was een wanhopige actie. Maar ze wilde zo graag tot hem door dringen dat het haar gek maakte. Ze wilde dat hij begreep hoe het was voor haar, om te zien dat het enige waar je van houdt zich laat af pakken door de eerste de beste merrie in de rij.

Ondanks dat zijn stem rijk ik aan gevoelens, blijft zijn blik hard en emotieloos. Een verdrietige lach siert haar smalle lippen, en zachtjes laat ze haar neus langs zijn wang glijden. 'Je bent zo mooi als je lacht, ik wou dat je nooit al die wreedheid van de wereld had ervaren, dat je hier nu stond zonder al die pijn. Mij recht kon aan kijken en vertellen wat je voelt en denkt. Maar daar is het te laat voor.' Ze verbreekt het contact, en laat haar ogen naar de grond glijden. 'Ik mis je lach, meer dan wat dan ook in de wereld' Ze wou dat hij nooit die duistere kant was ingetreden, dat ze nooit had geweten wat voor gore streken hij had uitgehaald. Ze wou haar Rixan terug die met haar ging racen, en waarmee ze heerlijk in de bloemenvelden kon liggen, net als de eerste keer. Hij had haar een kus gegeven, en zij was er abrupt vandoor gegaan. Ze had alles voor hem beëindigt, ze had Serge verlaten om bij hem te zijn. En hij had zijn leven gegeven om een schim te zijn. Het had haar vreselijk gebroken, maar in plaats van zich er over heen te zetten en hem te vergeten bleven haar gevoelens alleen maar sterker worden. Ze wist er geen raad mee, en dus verloor ze haarzelf in hem, een mislukte relatie die gedoemd was stuk te lopen. En nog steeds wilde ze hem niet verlaten, maar hij gaf ook niet aan dat hij haar kwijt wilde. Dus bleef ze wachten, wachten tot hij zou zeggen dat het over was, en dan zou ze hem gaan vergeten, hem los laten en verder gaan met haar leven. Maar totdat hij die vreselijke woorden zou zeggen was ze van hem, en niks minder dan dat.

Haar blauwe ogen haken zich met een plotselinge warmte in de zijne. Ondanks dat haar gelaat verdrietig is, twinkelen haar ogen licht. Ze begon langzaam pas te beseffen dat hij voor haar stond. Ze kon zijn geur eindelijk weer ruiken, zijn lichaam eindelijk weer zien. Ze wilde naar hem toe rennen, zo erg werd ze overspoelt door de plotselinge liefde die ze voor hem voelde. 'Ik hou van je, dat weet je toch' haar stem is zacht, amper een fluistering in het krakende woud. Ze schud haar hoofd, en haar ogen vullen zich met tranen. 'Het spijt me.. ik sta je tijd te verdoen..' Ze draait haar lichaam bij hem vandaan, en wilt weg lopen, maar ze blijft staan en laat haar ogen rusten in de zijne. Een zachte glimlach verschijnt rond haar lippen, maar na enkele secondes is hij echter al weer weg. Ze overbrugt de laatste paar stappen met een plotselinge gratie die alleen haar ranke lichaam bezat. Haar lange witte manen dansen op haar schouders. Ze vleit haar hoofd tegen zijn brede hals, duwt haar neus onder zijn manen, sluit haar ogen en geniet van de warmte die haar van binnen over spoelt.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Een zekere kilte vormt zich tussen ons tweeën en blijkbaar is geen van ons beide genegen om deze zware discussie te eindigen. Wat een verspilling van tijd, besef ik me dan alweer. Ik zou nu veel liever.. mijn neus tussen haar manen duwen en haar neus tegen de mijne voelen. En ik verlang naar haar, naar haar geur en naar haar zachte lippen. Als iets liefde is, dan komt dit gevoel er het dichtste bij besluit ik dan. Nee, ik heb nog altijd geen idee van wat liefde precies inhoud, ondanks het feit dat ik hier al tientallen jaren rondloop. Je zou zeggen dat ik tegen deze tijd wel beter weet, maar nee.. Zelfs nu heb ik me weer laten betoveren door Sjahada en heb ik mijn moordpartner uit de dood gehaald. Zelfs nu zal ik weer taken doen voor de schimmen, hoewel ik er zelf geen zal worden. Een verrader uit de kudde zal ik zijn, en aangezien Image mijn merrie is; zal zij weer raar aangekeken worden. Ik word wakker gemaakt door haar stem die zo muzikaal is, dat de vogels er niets meer bij zijn. Lieve Rixan zegt ze, iets wat mijn lichaam doet tintelen van plezier. Haar woorden die volgen maken me overigens weer grimmig. Ik geef haar een achterdochtige blik en kijk eventjes weg van haar. Moet ik haar blindelings vertrouwen? Moet ik er niet op in gaan en alles laten zoals het is? Dus je hebt geen enkel gevoel voor deze vriend? Vraag ik op een nerveuze toon, mijn ogen brandend in de hare. Haar woorden worden vervolgd en ik kijk haar met een schaapachtige blik aan. Een leider. Ik had het kunnen weten, niets minder is Imagnetrix ook waard. Haar woorden daarna hebben een scherp randje en ik voel ze in mijn hart aankomen. Zachtjes murmel ik; Die hengst neemt het enige af wat mijn hart verwarmt. Daarna zeg ik een tijdje niets meer, wetend dat het toch tevergeefs is, en ik het daarmee alleen maar erger zal maken.

In die tijd dat ik verstandig mijn mond houd neem ik de tijd om elke haar van haar te analyseren. Inclusief haar hoeven, de lange strengen van haar manen en de puntjes van haar oren. Alles verkeerd in een perfecte staat, en niets is anders als voorheen. Enkel haar karakter lijkt 180 graden gedraaid te zijn. Voor het betere waarschijnlijk, hoewel het mij nu een moeilijke tijd bezorgt. Plots hoor ik haar zuchten en een aantal woorden volgen. Ja, ik wil zijn naam weten bedenk ik me meteen nadat ze uitgepraat is. Voordat ik de woorden er zonder pardon uitgooi, doe ik alsof ik er over na moet denken. Een glimlach siert mijn lippen voordat ik op een haast lieve toon zeg; Ik wil zijn naam weten, zodat ik hem op de juiste manier kan bedanken. Ze kan het opvatten hoe ze wilt. Ik wil hem ontmoeten, maar om totaal andere redens dan hem te bedanken. Tsk, hem bedanken? Tuurlijk.. Hem bedanken voor het feit dat hij mijn merrie gecharmeerd heeft zeker. Opvangen, yeah right. Niets van de gevoelens in mijn gedachten valt terug te zien op mijn stalen gezicht. Nee, ik moet ervoor zorgen dat Image daadwerkelijk geloofd dat ik hem niets zal aandoen. Ik bijt op mijn lip wanneer ik me besef dat ik haar weer aan het bedriegen ben, op een andere manier, maar toch. Ik bijt zo hard dat er een klein straaltje bloed langs mijn lippen naar beneden glijd en mijn mond vult met de smaak van ijzer. Ik los de beet op mijn lip en zucht vastbesloten, wat moest dat moest.

Na mijn pleidooi veranderd haar gezichtsuitdrukking voor geen centimeter. Dat is niet wat ik verwacht of gehoopt had. Stiekem had ik gehoopt dat ze me met die woorden zou vergeven en de strijdbijl zou begraven. Helaas is het tegenovergestelde waar, het haar zelfs boos te hebben gemaakt. De eerdere glimlach vliegt van mijn gezicht af en de kille sfeer keert weer terug. Ik snuif om haar woorden en beantwoord ze met een kleine glimlach. Ik wist wel dat het iets met dat vervloekte veulen te maken had. Ik had hem moeten vermoorden voordat hij de grond raakte serieus. Niet normaal hoeveel problemen dat dier me nu bezorgd. Ik neem de tijd om het bloed van mijn lippen te likken voordat ik zeg:Sjahada is als een spreuk op hengsten. Ik ben niet de eerste die slachtoffer is van haar geuren. Het is.. echt iets ongelofelijks. zeg ik dan zonder twijfel in mijn stem. Ja Sjahada is een merrie die ongelofelijke dingen met je doet, of je het nu wilt of niet. Toch is het niet helemaal waar dat ik enkel betoverd was. Nee ik moet toegeven dat ik haar ook gewild had. Het idee om dat aan Image te vertellen doet mijn ruggengraat rillen en daarmee houd ik dus mijn mond. Gaat dit dan echt om het veulen? Vraag ik me plots af. Er was geen liefde bij betrokken Image. Probeer ik haar dan nog duidelijk te maken.

Langzaamaan probeer ik mezelf te bedenken wat het nu is dat Imagnetrix van me wilt. Een sorry lijkt het niet te overbruggen noch is een uitleg voldoende. Duizenden mogelijkheden beginnen zich af te spelen in mijn hoofd totdat een enorme herrie ontstaat in mijn hoofd. Wanhopigheid begint voort te vloeien uit mijn onwetendheid en langzaam krijg ik een hevige koppijn. Waarom kan ik geen oplossing bedenken? Waarom weet ik niet wat Image van me wilt? Waar is alles misgegaan met mijn gevoel dat ik haar niet kan begrijpen.. De herrie bereikt een hoogtepunt tot dat alles ineens stil word. Ik open mijn ogen om Image haar neus op mijn kaak aan te treffen. Een onbeschrijfelijk gevoel ontstaat in mijn lichaam en voor mij lijkt de tijd stil te staan. Ik heb het gevoel alsof ik ga huilen, alsof ik daadwerkelijk elk moment kan gaan huilen. Mijn adem komt in schokjes als ik haar stem hoor, zacht en teder en vol verdriet. Zodra ze het contact verbreekt hunker ik naar meer en duw ik mijn neus zachtjes tegen de hare aan, mijn ogen overvloeiend met emoties. Ik wil je duidelijk kunnen maken.. Op een manier die ik nog niet weet, dat ik.. niet zonder je kan. Begin ik zachtjes te fluisteren mijn ogen sluitend. Een kleine glimlach siert mijn lippen, Zonder jou is mijn leven het niet waard om te leven. besluit ik mijn zinnen dan. Ik hoop zo hard dat mijn woorden aankomen en door weten te dringen bij haar.

Een korte stilte volgt waarbij ik enkel puur geniet van haar aanwezigheid. Haar subtiele geur die uit allerlei soorten bloemen bestaat en haar regelmatige ademhaling doen me beseffen dat ze nergens anders is als hier voor me. Ik grimas, wat zijn we toch stomme paarden. We verlangen enkel naar elkaar, maar zodra we tegenover elkaar staan is het enige wat we doen ruzie maken, elkaar dingen verwijten. Ik weiger om het contact tussen ons te verbreken en blijf mijn neus dus met enige kracht tegen de hare duwen. Als ik haar zachte woorden hoor stroomt er een golf van warmte door me heen. Ik open mijn ogen om daar te verdrinken in de warmte van haar prachtige kijkers. Onbewust gaat mijn hart sneller kloppen en stuur ik haar ook een verwarmde blik terug. Ik wil antwoorden op haar, met precies dezelfde woorden, maar nog voor ik haar kan beantwoorden zie ik tranen in haar ogen. Verbazing vult mijn ogen en ik schok even wanneer het contact abrupt verbroken word. Haar woorden galmen door het bos heen en meteen schud ik mijn hoofd. Wanneer ze zich omdraait en wilt weglopen komt er een leeg gevoel in mijn hart en zet ik een paar stappen naar voren, klaar om achter haar aan te gaan. Als ze toch blijft staan zucht ik opgelucht en geniet ik stilletjes van haar glimlach. Dan overbrugt ze de laatste meters tussen ons in en voel ik haar warme lichaam tegen het mijne aan. Meteen reageert mijn lichaam met dezelfde intieme aanrakingen. Mijn ogen flikkeren om de beurt open en dicht , puur van genot. Uiteindelijk neem ik haar vast met mijn hals zodat ze nergens meer heen kan. Mijn spieren bonken van de spanning die er op staat. Ik snuif haar geur diep in me op en geniet er zuchtend van. Ik houd ook van jou Image, fluister ik zachtjes. Misschien hechtte ze totaal geen waarde aan die woorden, maar het is een risico dat ik moet nemen. Het is pas dat ik haar huid onder de mijne voel kloppen dat ik mijn omhelzing iets losser maak. Ik neem een pasje afstand van haar en kijk haar verontschuldigend aan. Een korte kleine glimlach komt op mijn lippen te staan voordat ik zonder enige twijfel mijn hoofd iets schuin leg en mijn lippen op de hare druk. Het is een kus vol passie, tederheid en andere emoties die ik niet kan plaatsen. Mijn ogen sluit ik en ik laat mijn lippen golven op de hare, genietend van onze intieme aanraking. Heel even bevriezen mijn lippen op de hare, mijn ogen openend en haar warm aankijkend. Al mijn emoties probeer ik aan haar over te geven, om vervolgens mijn lippen weer met hernieuwde energie op de hare te duwen. Ik heb nog nooit iets zo erg gewild als Image nu.

Gast **Profile**

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed Imagetop

Of ze gevoelens had voor deze vriend? Nee, geen haar op haar vacht die daar aan dacht, maar als hij niet stopte met doordrammen dat ging ze er voor zorgen dat ze verliefd op hem werd, gewoon om hem zijn zin te geven en hopend dat hij zou stoppen met zeiken over een andere hengst. Image wist dat ze hem ook wel een paar keer had aangesproken op merrie's waar hij de nacht mee had doorgebracht, maar dat had ze niet bij elke merrie gedaan, en al zeker niet als ze het niet zeker wist. Het zat haar dus vreselijk dwars dat hij zo bleef doordrammen over die vriend. Af en toe wilde ze dat hij simpelweg begreep dat wat ze zei de waarheid was. Ze wist dat Rixan hield van de manipulatie, de leugens en het mysterie, maar zij was eerlijk en zei wat ze dacht, wat de waarheid was. Ze wilde niemand voor de gek houden, ze wilde het liefst iedereen geven wat deze wilde. Ze was vrijwel niet in staat om iemand anders het leven zuur te maken. Daar was ze te lief voor, en waarschijnlijk ontbrak het haar daar dat ze Rixan niet bij haar kon houden. Ze kon niet mee doen in zijn plannen, in zijn duistere wereld, dat was geen plek voor de witte merrie en dat vond ze vreselijk. Het liefst kende ze elk aspect van zijn leven, hoe slecht het ook was, ze wilde al zijn vrienden kennen en al zijn hobby's delen. Nou zou Rixan niet zo veel hobby's hebben, welk paard dat ooit levend dood is geweest, om dan terug te komen naar het leven zou zich druk maken om een hobby.

Waarschijnlijk had Rixan wel betere dingen aan zijn hoofd, en dat deelde hij helaas niet met Image. Eerlijk gezegd had ze het ook liever van hem gehoord iedere keer dat hij was vreemd gegaan, omdat hij dan tenminste de moed zou hebben om haar te confronteren. Nu was het een spel voor hem, en was zij de dupe als ze er achter kwam. Zoals nu ook het geval was geweest van het veulen dat Rixan had. Nog nooit had zij een veulen gehad dat volledig uit pure liefde was voortgekomen, de twee veulens die ze had gekregen waren niet uit liefde geboren, hooguit vriendschap. Beide veulens hadden ook niet veel met haar te maken willen hebben, al helemaal niet haar laatste veulen, deze had ze immers achter gelaten bij een merrie die haar veulen was kwijt geraakt. Ze kon niet naar de jonge hengst kijken wetende dat het niet uit liefde was voortgekomen.

Heel even moet Image een lach onderdrukken als Rixan haar verteld dat hij echt de naam wilt weten zodat hij de hengst kan bedanken. Image kende hem echter al wel langer dan vandaag, en ze wist dat hij de hengst niet zomaar zou bedanken. Hij zou waarschijnlijk geen aardig woord met de hengst wisselen, waarschijnlijk zou hij hem aanvliegen en zijn territorium afbakenen. Alsof ze een voorwerp was dat hij in bezit had. Ze wist hoe Rixan in elkaar zat, en ze had het met de jaren leren accepteren. 'Ik vertel je zijn naam als je de nacht met mij door brengt' Ondanks dat haar hart onrustig te keer gaat, en hevig tegen haar ribben aan bonkt. Ze houdt haar gezicht kalm, en heeft op dit moment hem ook nog niet aangeraakt. Ze wacht eigenlijk niet op antwoord, het was gewoon een mededeling, hij wist wat hij nu moest doen om achter de naam van de hengst te komen, en eigenlijk hoopte ze dat hij wel beter zou weten nadat hij enkele uren met haar had doorgebracht. Bezorgd kijk Image naar het bloed dat van zijn lippen druipt, en het liefst zou ze naar hem toe lopen en hem verzorgen, zijn lippen te kussen en hem te koesteren met al haar liefde. Maar de woorden die volgen zorgen er voor dat haar hart breekt, en een ijzige blik verschijnt op haar gezicht. Haar ogen laaien op met woede en ze wilt naar hem uit vallen. Maar ze wist wel beter, ze wist hoe het ging met Rixan. Als zij boos werd dan werd hij boos, als zij lief deed dan deed hij ook lief. Dus kalmeert ze haarzelf en knippert de tranen in haar ogen weg, misschien ging het niet alleen om het veulen. Misschien ging het meer om Image zelf, ze voelde zich al lang niet meer gewild, en kon al lang niet meer op tegen de schoonheid van andere merrie's hier. Niet dat ze dat ooit had gedacht, maar tot op een zekere hoogte was ze er van overtuigd geweest dat Rixan haar knap vond. Nu was ze daar niet meer zo zeker van, misschien voelde hij zich niet meer tot haar aangetrokken. Bij die gedachte huivert ze en rolt er een traan over haar wang.

Ze was natuurlijk geen hengst en wist niks over de verleidelijke geuren die merrie's met zich mee konden dragen, maar ze wist wel dat als je iets echt niet wilde, dat je dan ook niet op zou geven met er tegen te vechten. En dat had Rixan niet gedaan, hij had zich overgegeven aan zijn verlangen, en dat was wat haar het meeste dwars zat. Zij was het niet meer waard om voor te vechten. Een vreugdeloos lachje siert haar lippen, was ze dat ooit geweest?

Wanneer ze met haar neus zijn kaak aan raakt voelt ze hoe de spieren van de grote hengst langzaam ontspannen, zijn ogen staan vol verdriet en Image word overspoelt door liefde die ze hem wilde geven. Ze wilde hem niet verdrietig maken, ze wilde dat hij gelukkig was. Ze slikt haar tranen weg en duwt haar neus in zijn manen, zijn geur was zo heerlijk vertrouwd en zijn lichaam zo bekend. Ze had het gevoel zo vreselijk erg gemist. Wanneer ze voor de tweede keer naar hem toe komt lopen omhelst hij haar en houdt haar zo stevig vast dat ze er niet eens over na denkt om weg te gaan. Waar zou ze heen moeten? er was geen andere plek waar ze nu liever was. Ze wilde haar hele leven het liefst in de buurt van de bonte hengst blijven, er was geen andere plek waar ze wilde zijn. Ze hoorde bij hem, en dat had ze altijd al gedaan. Ze hoort zijn stem en herhaalt de woorden minuten lang in haar hoofd, hij hield ook van haar. Een gelukkige lach siert haar lippen, en ze word overspoelt met warme gevoelens, en tintelingen in haar buik. Rixan laat haar langzaam los en neemt een pas afstand, ze geniet van zijn heerlijke glimlach, en wilt eigenlijk niks liever dan weer terug kruipen tegen zijn brede hals. Echter heeft Rixan andere plannen, zijn heerlijke zachte lippen raken de hare, en ze sluit haar ogen om te genieten van de passie en de liefde die ze voelde borrelen in haar lichaam. Heel even laat hij haar een stukje los om dan opnieuw zijn lippen op de hare te duwen, en Imagnetrix gaat mee en verliest haarzelf in zijn grip. Ze geeft zich over aan hem en vergeet alles om haar heen. Met enige kracht zoent ze hem terug en duwt haar lichaam dichter naar het zijne door de laatste stap te zetten.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed Imagebottom

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Mijn lippen bewegen vol lust over de hare heen, dit heb ik zo gemist. Met haar eerdere woorden was ik het wel eens geweest, een nacht met Image is tenslotte eerder een beloning dan wat anders. Image is belangerijker voor mij dan alle andere paarden bij elkaar die ik ooit gekend heb. Ik geniet van haar aanraking wanneer ze wat druk op mijn lippen zet en haar lichaam tegen het mijne aanduwt. Met nog meer passie breng ik mijn lippen tegen de hare aan, mijn ogen even openend, enkel om haar ogen gesloten aan te treffen. Het lijkt wel een droom te zijn, vanmorgen was er nog geen spoor van haar te bekennen en nu staat ze weer tegen me aan, onze lippen op elkaar geplakt. Ik sluit mijn ogen weer langzaam om onze kus tergend langzaam te verbreken. Ik open mijn blauwe ogen om haar in detail in me op te nemen. Ze is precies zoals ik me kan herinneren en deze merrie voor me is zonder twijfel de merrie uit mijn dromen. Een kleine glimlach siert mijn lippen en ik moet moeite doen om haar niet weer te kussen. Een lange stilte volgt tussen ons en geen van ons heeft het blijkbaar in zijn hoofd om de stilte te verbreken. Meestal eindigde ruzies bij ons zo, met veel woorden maar uiteindelijk nog meer daden. Voor mij is dit intieme contact ook een van de enige manieren hoe ik haar kan bewijzen dat ik van haar houd. Ik maak nog een klein pasje naar voren zodat onze borsten tegen elkaar aanstaan. Mijn hals krult om de hare heen en ik houd haar weer zo vast als even hiervoor. Mijn neus steek ik diep in haar manen om daar de nodige geuren naar binnen te snuiven. Ik flehm even door de overweldigende geuren die mijn hersenen bereiken. Een soort van euforisch gevoel komt mijn lichaam binnen geslopen. Ja ze is als een soort van drug in mijn bloed, haar geuren en aanrakingen maken me als het ware high.

Ik denk terug aan onze discussie van eerder en over de veulens etcetera. Als ik het zo bekijk heb ik maar heel weinig veulens, ik had er een heleboel, maar de meeste heb ik vermoord voordat ze de grond ook maar hebben aangeraakt. Even denk ik terug aan de grote ronde ogen van de merries en hengstjes, allemaal nog geen dag oud. Ze hadden allemaal geen idee dat ik hun vader was, en dat juist ik ze vermoord heb. Beelden van de veulens besmeurd met bloed en met het teken ''R'' in hen vacht schieten in gedachten voorbij. Ik zucht zachtjes, mijn grip op Image haar hals versterkend. Mijn gedachtes worden algauw overstroomd door haar heerlijke geuren die alle vervelende gedachtes meteen wegspoelen. Ik los mijn grip op haar en streel met mijn neus langs haar kaaklijn. Ik wil zeggen hoeveel het me spijt, en zeggen dat ik het haat als ze huilt, en zeggen hoe ik haar niet waard ben, maar geen van die woorden komen er uit. Ik houd haar briljant blauwe ogen vast wanneer ik naar haar schoft toe loop. Zachtjes knabbel ik aan haar schoft en aan het begin van haar manen, mijn ogen liefdevol in de hare houdend. Image zal de eerste worden waarmee ik een veulen uit liefde krijg, en Image zal waarschijnlijk ook de enige blijven. Even denk ik na over mezelf als vader en een vage glimlach siert mijn lippen. Waarschijnlijk ben ik het meest slechte voorbeeld. Gelukkig heb ik Image, die me vast en zeker bij zal sturen.

Ik stop met knabbelen aan haar manen en draai me om richting haar gezicht. Ik hoop dat je me ondanks alles toch nog een kans kunt geven. Zeg ik dan als een fluister door het bos heen. Een rilling gaat door mijn lichaam heen zodra ik mijn eigen stem hoor, koud en zo emotieloos. Dat is totaal niet wat ik bedoel, en vrijwel meteen kijk ik verontschuldigend naar Image. Zij uit alle paarden zal het kunnen begrijpen besluit ik met enige zekerheid. Even zet ik een paar passen van haar af en met mijn rug naar haar toe zeg ik nog; Er is tenslotte geen andere merrie zoals jij. Maar een merrie die van mijn goede kanten mag genieten, en dat ben jij. Zeg ik dan neutraal, mijn hoofd weer naar haar toekerend. Met dat er uit stroomt er een gevoel van opluchting over me heen. Ze kan het nu enkel accepteren, of mijn zielige woorden laten voor wat het is en me weigeren. Grimmig bedenk ik me wat ik zal doen zodra ze me weigerd. Nee ik zou niet opgeven, haar net zolang gek maken tot ze weer van me kan houden. Ik zet een paar passen alsof ik weg ga lopen, maar draai mijn nek dan naar haar om om haar deze kant op te knikken. Het bos is mijn thuis, en ik voel me nergens veilliger, maar ik wil Avanti niet meer informatie geven als hij al heeft over Image. Afwezig glimlach ik naar Imagnetrix, me opeens zorgen makend om Avanti en Alvaro. Als ik Avanti's taken zou negeren zal hij geheid achter Image aangaan. Nee, weigeren en negeren heeft geen zin, ik zal moeten. Weifelend kijk ik naar Imagnetrix, moet ik het haar vertellen, of is het beter van niet? Als haar blik de mijne even kruist wijk ik mijn ogen van haar af en op het donkere bos voor me. Om de stemming ietsie beter te maken vraag ik nog; Waar wil je heen? Mijn ogen strelen al weer over haar gezicht heen, aangetrokken als magneten op haar lichaam.

I'm out of touch, I'm out of love
I'll pick you up when you're getting down
and after all these things I've done I think I love you better now

I'm out of sight, I'm out of mind
I'll do it all for you in time
And after all these things I've done I think I love you better now

Gast **Profile**

Imagnetrix

Het was inderdaad geen verassing dat de ruzie zo zou eindigen, het ging altijd zo, Image was pissig omdat Rixan het in zijn kop had gehaald een andere merrie te versieren, en uiteindelijk zou Rixan haar weer tot kalmte sussen door haar simpelweg te verleiden met al zijn charmes. En charmant was hij, ze voelde de vlinder in haar buik door alleen maar te denken aan hem, en nu hij hier zo staat met zijn lippen op de hare kan ze niks anders doen dan intens genieten en het moment vast houden totdat het weer fout zou gaan, want fout gaan zou het. Dat wisten ze beiden maar al te goed, Rixan zou zijn poten niet van andere merrie's kunnen af houden, en enkele gevechten uit lokken met andere hengsten. En Image zou aan de zijlijn toe kijken totdat ze zich zo buitengesloten zou voelen dat ze weer boos op hem zou worden. Een lichte huivering gaat door haar heen, en ze besluit dit alles te vergeten op dit moment, om te genieten van zijn ruwe lippen op de hare, en zijn warmte op haar vacht. Wat had ze naar hem gehunkerd al die jaren, wat had ze graag in zijn warmte willen liggen in de sneeuw, delen in de veiligheid die hij kon bieden. Ze had zich al die tijd zorgen gemaakt voor de tijd dat ze hengstig zou worden, maar nu hij er was kon er niks meer fout gaan, hij zou haar beschermen, en haar de zijne maken.

Een lange stilte valt en Image neemt de tijd om intens te genieten van de blauwe ogen van haar liefste, ondanks zijn koude blik voelt ze de warmte die bij haar van binnen gloeit. Ze lacht en haar ogen twinkelen, ze kon niet genoeg van hem krijgen op dit moment. Ze wilde niet meer bij hem weg, nu niet en nooit niet. Rixan zet een pas naar voren en klemt zijn hals om de hare heen, de intieme knuffel maakte dat ze haar ogen moest sluiten om de tranen van geluk binnen te houden. Ondanks dat ze wat steviger in haar schoenen was gaan staan, ze was nog steeds een emotioneel wrak, dat was ze altijd al geweest. Haar gezicht was als een open boek, en iedereen kon het lezen wanneer die het wilde. Met Image een gesprek voeren was dan ook heel simpel, ze vertelde altijd waar het op stond. Iets wat ze misschien wat meer van Rixan zou verlangen, na al die tijd had ze toch wel stilletjes gehoopt dat hij zijn muur zou neer halen en haar zou binnen laten. Ze was geen monster, ze had alleen maar het goede met hem voort. Een zucht ontglipt haar wanneer ze beseft dat dit nog jaren kon duren, en misschien zou het zelfs nooit gebeuren, misschien moest ze er maar genoegen mee nemen dat zij wist dat ze onvoorwaardelijk van hem zou houden.

Ze merkt hoe de ogen van Rixan af dwalen wanneer hij haar los laat, en ze vroeg zich af waar hij aan dacht. Ze zou er alles voor over hebben om zijn gedachtes te delen, ze staat op het punt om het te vragen als hij een stap naar voren zet om aan haar manen te knabbelen. Langzaam ontspant haar rug en ze laat haar hoofdje steeds meer zakken. Genietend van zijn zachte aanraking luistert ze naar zijn woorden. 'Ik zal altijd van je houden, jouw taak is er voor te zorgen dat ik je niet ga haten, zolang dat niet gebeurt heb je altijd een nieuwe kans' Ze grinnikt vrolijk en zwiept met haar staart langs zijn gezicht. Ze voelt hoe haar hart een slag over slaat als hij verder gaat met praten en drukt een vluchtig kus op zijn hals. 'Ik geniet maar al te graag van je' een klein grijnsje speelt rond haar lippen en ze duwt haar neus tegen zijn brede schouder. Wanneer Rixan zijn gedachten opnieuw af dwalen staan haar ogen vragend op de zijne gericht, hij kon haar alles vertellen, ze was een grote meid, ze had al het één en ander meegemaakt, ze was niet totaal weerloos. Ze laat het echter voor wat het is, hij zou er zelf wel mee komen als de tijd er rijp voor was. Ze glimlacht vrolijk als hij vraagt waar ze heen wilt, ze twijfelt heel even en draaft dan vrolijk voor hem uit, haar hoofd sierlijk gedragen op haar slanke hals. 'Ik wil naar de velden' Haar ogen twinkelen en ze draaft weer terug naar hem toe. 'Wedden dat ik sneller ben!' Een vrolijke lach ontglipt haar en ze slaat haar ogen met een uitdagende blik naar hem op. Ze was sterker geworden in de periode dat hij afwezig was geweest, ze had op haar eigen benen moeten staan, en had zo haar lichaam getraind langere afstanden af te leggen. Ze was sneller geworden, en dat liet ze hem graag zien. Er was immers maar weinig waar ze trots op was.
* Ik laat haar over een paar berichten wel hengstig worden, maar nu nog niet anders is er daarna denk ik niks meer om over te typen :')

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Ik geniet van haar zijdezachte aanrakingen tegen mijn vacht aan. Wedermaal heb ik haar in mijn greep. En eigenlijk is die gedachte alleen al fout om te hebben. Ik houd van haar en zij als het goed is ook van mij. Nee, ik houd haar niet in mijn greep, het is tenslotte haar eigen keus, of niet? Ik zucht en wend mijn ogen weer van haar af. Het is duidelijk van mijn gezicht af te lezen dat ik ergens mee zit. Image is het niet ontgaan, zichtbaar aan haar bezorgde ogen. Nee, ik kan en zal haar niet opzadelen met mijn problemen. Bovendien wil ik niet dat Image een nog lagere dunk van me krijgt, zodra ik over mijn andere daden vertel. Een tikkeltje hulpeloos kijk ik weer terug in haar blauwe diepe poelen. Niets kan makkelijk gaan in onze relatie, zo lijkt het althans. Een hint van pijn komt in mijn ogen te staan. Het kan zo weer mislopen, en dan voornamelijk van mijn kant. Ik hoef tenslotte maar gecharmeerd te worden door een hengstige merrie en ik verraad Image weer. Misschien zijn we gewoon niet voor elkaar gemaakt, bedenk ik me pijnlijk. Ondanks dat het me eigen gedachten zijn weiger ik het om ze te geloven. Zoekend naar gevoelens van Image staar ik in haar oneindige ogen. Hoe kan ze het in vredesnaam volhouden met zo'n verradelijke hengst als mij? Ik sta op het punt om het te vragen maar houd mijn mond dicht. Ik ben veels te bang dat het antwoord me niet zal bevallen, en er weer ruzie ontstaat. Een plotseling gevoel van begrip komt in me opwellen, en even krijg ik het gevoel dat ik daadwerkelijk kan begrijpen door wat voor onheil ik Image heb laten gaan. Image is tenslotte niet zoals mij, zij houdt onvoorwaardelijk van me en zal nooit vreemd gaan. Door mij durft ze zelfs andere hengsten niet aan te raken of hun blik vast te houden. Bang voor mijn reactie, bang dat ze vreemdgaat in mijn ogen en dat ik een van haar weinige vrienden de nek omdraai. Al die tijd dat ik schim ben geweest was ik blind. Blind en gevoelloos naar Imagnetrix toe. Hoe heb ik ooit de woorden 'ik hou van je' kunnen pruttelen als ik geen enkel idee had wat ze betekende en wat het inhield? Zachtjes druk ik mijn neus tegen haar kaaklijn aan, en zachtjes fluister ik; Ik zal beter voor je zijn Image, Ik zal beter van je leren houden. Mijn woorden zijn rijk aan gevoelens, maar voornamelijk gevuld met spijt en hernieuwde hoop voor ons beiden. Aandachtig luister ik naar haar stem, mezelf er even in kwijt rakend. Ondanks haar prachtige lichaam is het tenslotte haar stem en innerlijk waar ik voor gevallen ben. Dan zal ik er voor zorgen dat je geen reden hebt om me te haten. zeg ik vastbesloten.

Even richt ik mijn ogen omhoog naar de donkere hemellucht, die vol met sterren staat. Beelden van Image en mij bij onze eerste ontmoeting schieten door mijn hoofd heen. Toen waren we nog jong en misschien een tikkeltje naïef. Ik was als een blok voor Image gevallen, maar zij had toen een andere hengst waaraan haar hart toebehoorde, Serge. Een glimlach kruipt langzaam op mijn gezicht als ik me bedenk hoe zeer ik die hengst gehaat heb. Toch kon ik het toen niet over mijn hart halen om de hengst waarvan Image hield wat aan te doen. Nee, die moordzuchtige gedachtes kwamen pas toen ik Alvaro had ontmoet en hij me deel van de schimmen maakte. Daarna had ik Image gecharmeerd en verleid net zo lang tot dat ze er niet meer omheen kwam. Ze hield van mij en mijn charmes, en ik had haar in mijn greep. Nu besef ik pas dat ik daar op het begin misbruik van hem gemaakt. Nu ik geen schim meer ben durf ik niet te zeggen dat er op het begin al liefde in het spel was. Mijn blik glijd naar de grond toe terwijl die gedachte in mijn hoofd op replay staat. Ik heb haar vanaf het begin af aan al verraden, ook al wist ik het toen niet. Ik geloofde dat dat liefde was.

Een beetje afwezig luister ik naar haar speelse woorden en een waterige glimlach siert mijn lippen. Ik heb je nooit kunnen inhalen begin ik somber. Maar ik heb ook niet stil gezeten! zeg ik vervolgens, de uitdaging aangaand. Een grimas vormt zich op mijn gezicht en er staat een speelse twinkeling in mijn ogen. Waarschijnlijk voor de eerste keer in mijn leven is mijn gezicht een beetje opgewarmt. Het is overigens maar een klein moment, want al gauw betrap ik me er op en word mijn gezicht geleidelijk killer. Hoewel niet zo kil als deze voorheen stond. Ik zet mijn lichaam in een galop en spurt langs haar heen, de bomen van het bos voorzichtig ontwijkend. Ik denk er geen moment over om achteruit te kijken want ik ben er zeker van dat Image op mijn hielen zit. Ik bok vrolijk naar haar en een hese hinnik komt uit mijn mond. Terwijl ik aan het rennen ben gaan mijn gedachtes weer verder waar ze geeindigd zijn. Ik bries zachtjes en besluit dan op dat moment om niet meer zoveel aan mijn fouten te denken. Image heeft me zo goed als mogelijk vergeven en wat gedaan is, is gedaan. Eigenlijk moet ik Image bedanken voor het feit dat ze mijn fouten vergeeft. Aangezien er een aantal zeer onvergefelijke bij zitten. Ik bries nogmaals en weet dat ik er nu alleen voor kan zorgen dat het beter tussen ons wordt. Met die hoopgevende gedachte spurt ik naar voren, mijn hoofd hoog in de lucht. Fier maar met de nodige kracht ren ik richting de velden, Image met moeite voorblijvend. Mijn hart pompt steeds sneller en ik neem de lentegeuren goed in mijn longen op. Lente, de tijd waarin alle merries hengstig worden. Dit is mijn eerste test, en misschien mijn eerste kans bij Image om iets voor haar te terug te doen. In de vorm van een veulen, misschien.

I'm out of touch, I'm out of love
I'll pick you up when you're getting down
and after all these things I've done I think I love you better now

I'm out of sight, I'm out of mind
I'll do it all for you in time
And after all these things I've done I think I love you better now

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed Rpgkaderrixan2

Gast **Profile**

Imagnetrix

De sombere woorden maken dat Image lacht, misschien was het waar was hij zei. Misschien was ze inderdaad sneller, dat was ze vroeger altijd geweest. Maar op de lange afstand won ze het nooit van hem, nee dan was hij absoluut krachtiger. Imagnetrix moest haar voordeel halen uit de korte stukken, en dan keihard haar schouders er onder zetten. Haar benen zo snel mogelijk door de aarde laten maaien, haar spieren warm laten worden en aanspannen bij elke pas dat haar hoeven de aarde raakten. Haar ademhaling zou sneller worden, en haar hart sneller kloppen. Ze zou haar hals strekken en haar neus in de lucht steken, alles om sneller en sneller te gaan. Totdat haar ranke benen het niet meer aan zouden kunnen en haar in de steek zouden laten. Ze glimlacht naar hem en strijkt plagend met haar neus over zijn schouder heen. 'Waar zijn al die spieren dan voor?' Met een plagend grijnsje kijkt ze hem aan, en laat haar ogen over de sterke schouders van haar minnaar gaan. Misschien was hij met de jaren ouder geworden, maar zijn spieren stonden nog altijd strak onder zijn vacht, iets dat maakte dat Image knikkende knieën kreeg. Natuurlijk was ze niet voor hem gevallen omdat hij er zo prachtig uit zag, nee zeker nier. Maar wat was het een fijne bijkomstigheid dat hij zo knap was.

Ze zwiept uitdagend met haar staart als ze er vandoor sprint. Al snel voelt ze een windvlaag langs haar witte vacht en ziet hoe Rixan haar in een rengalop voorbij spurt. Ze versnelt haar pas en gaat met een katachtige souplesse tussen de bomen door. Haar manen en staart klapperen achter haar in de wind, en haar ogen stralen als ze hem eindelijk in haalt. Haar neus glijdt over de flank van Rixan, en hem afleidend laat ze deze tot zijn schoft glijden. Haar ogen glimmen uitdagend wanneer ze opnieuw haar pas versnelt en haar benen sneller en sneller over de aarde laat gaan. Het gras striemt tegen haar benen aan, en het zand schuurt over haar buik. Maar nooit had ze zich zo levendig gevoelt, zo op haar gemak. Zo vol van vrijheid, het maakte dat ze wilde hinniken van het geluk dat Rixan haar op dit moment bezorgde. En ze zou het moment koesteren voor altijd, ze zou er aan terug denken als het een keer niet goed zou gaan. Ze lacht vrolijk en drukt een kus onder zijn manen, en galoppeert hem dan voorbij de vlaktes op. Haar lichaam had hier alle ruimte, de wind duwde haar voort en heel even dacht ze dat ze zou kunnen vliegen. De wind trekt haar sneller en sneller voort, en langzaam maar zeker bereikt ze een snelheid die haar benen niet lang zouden kunnen vol houden. Ze voelt hoe haar ademhaling steeds zwaarder word en gaat weer langzamer, ze trekt haar hals in een boog en ademt de frisse adem diep haar longen in.

Ze laat haar ogen over het grote lichaam van Rixan gaan en grijnst liefjes, ze wist dat ze vals had gespeeld, maar ze was gewoon erg vastberaden om hem in te maken. Ze moest toch iets hebben dat hij niet kon hebben. Voor de rest had hij alles van haar, haar hart, haart lichaam. Hij had haar verpest voor elke andere hengst, en af en toe was ze hem daar dankbaar voor. Ze was het eeuwige gelonk naar haar lichaam namelijk meer dan zat, en het beviel haar prima dat ze de laatste tijd niet meer zo werd lastig gevallen. Misschien was het dan ergens toch wel een uitkomst om een ex-schim als vriendje te hebben, ze lacht en gooit haar manen los in de wind. De strengen haar vallen weer in golven over haar schouders en rug. Voor een kort moment kom de vlecht met zwarte haren in beeld, maar word al snel weer bedolven onder een dikke laag wit haar. 'Wat krijg ik van je als ik win?' Haar ogen fonkelen uitdagend en ze grijnst onschuldig.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Mijn ogen lichten op bij haar zachte neus tegen mijn schouder aan. Grote spieren rolde onder mijn dunner wordende wintervacht. Iets waar ik niet specifiek trots op ben, maar zeker erg handig is. Een zachte glimlach siert mijn lippen bij haar woorden en ik knik vrolijk. Ik ben ouder geworden hoor. duid ik haast vrolijk aan. Ouder worden is niet bepaald iets waar ik blij van word voornamelijk omdat ik bang ben dat ik dadelijk niets meer waard ben en mezelf niet meer staande kan houden. Even kijk ik bedenkelijk naar Image, ik ben haar hengst en het is mijn taak om haar te beschermen tegen welk kwaad dan ook. Ik zou het graag tegen een schim opnemen voor haar ook al zou dit mijn dood betekenen. Grinnikend besef ik me dat dit ook een egoistische gedachte is, Image zal het tenslotte alleen moeten doen na mijn dood. Ach dan kon ze nog altijd een andere hengst uitkiezen om mee verder te gaan. Ze hoefde er tenslotte niet van te houden, zolang zij maar blijft leven ben ik geheel tevreden.

Haar witte vacht zie ik in mijn ooghoeken al naderen en op dat moment weet ik dat ze me binnekort zal gaan inhalen. Al snel voel ik haar neus tegen mijn buik aan en word ik afgeleid door haar prachtige beenwerk. Ze eindigt haar aanraking bij mijn schoft en verlaat me in een spurt-galop. Geiriteerd voer ik mijn tempo op en roep ik iets hijgend; Valsspeler! Mijn oren duw ik in mijn hals en ik strek mijn lange benen voor me uit. Spieren die ik al in een tijdje niet meer gevoeld heb branden onder mijn huid. Grimassend zet ik wat kracht op mijn achterhand waardoor de stukken aarde onder mijn hoeven vandaan vliegen. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen en de snijdende sprietjes gras langs mijn koten. Al snel zie ik hoe haar lichaam haar hoge snelheid niet meer aan kan. Dit moment gebruik ik om haar in mijn eigen tempo langs te razen. Voor een klein moment lig ik haar voor want al gauw kom ik naast haar rennen, mijn neus onregelmatig tegen haar wang aan. Mijn lippen duw ik zachtjes tegen haar wang, en daarna tegen haar oor aan. Ik kan je denk ik maar een ding geven waar je tevreden mee bent. Ik haal mijn lippen van haar oor af en knipoog voordat ik speels aan haar vraag. Word het een hengstje of een merrie? Ik grimas breed, aangezien ik nu al weet hoe dit gaat eindigen. Wat krijg ik van jou als ík win. vraag ik dan met een grimas. Het is onnodige informatie omdat ik haar toch liet winnen, maar toch. Buiten dat ben ik nieuwsgierig naar wat ze gaat verzinnen, omdat ik in principe alles al heb.
Off: sorry beetje leeg geschreven ghehe

.
I'm out of touch, I'm out of love
I'll pick you up when you're getting down
and after all these things I've done I think I love you better now

I'm out of sight, I'm out of mind
I'll do it all for you in time
And after all these things I've done I think I love you better now

Gast **Profile**

Imagnetrix

Ze lacht vrolijk als Rixan haar een valsspeler noemt, haar lach is helder en oprecht, en een vrolijke twinkeling slaat over in haar blauwe ogen. Ze steekt haar tong naar hem uit en versnelt haar ranke benen. Ze wist dat ze het niet lang zou volhouden, en dat gebeurde ook. En Rixan wist hier maar al te goed zijn voordeel uit te trekken. Ze voelt hoe de warmte van zijn lichaam naast het hare komt, en zijn heerlijke geur prikt in haar neusgaten. Ze betrapt zichzelf er op dat ze breed aan het lachen is, en voelt zich weer even een dwaze verliefde puber. Ze voelt hoe de lippen van Rixan over haar hals gaan, haar wang aan raakt en vervolgens zacht een zoen achterlaat. Zijn lippen glijden naar haar oor, en als de merrie kon blozen dan had ze dat nu gedaan. Natuurlijk waren ze al vaker intiem geweest, maar een veulen.. daar had Rixan nog nooit over gesproken. Haar ogen hebben opeens een intiem verlangen naar de bonte hengst naast haar. Ze had hem nog nooit horen spreken over een gezin beginnen met haar, laat staan voor eeuwig samen zijn met haar alleen. De warmte die haar verliefde hart overspoelt maakt dat ze het gevoel heeft dat ze kan vliegen. Nu zat hier natuurlijk wel een minpunt aan, ze zou moeten winnen zou Rixan haar een veulen willen schenken. Ze lacht vrolijk en steekt haar ranke hoofdje een tikkeltje quasi-arrogant de lucht in. 'Nu moet ik wel winnen he' Ze lacht helder als de melodie van een liedje.

Wanneer zijn stem opnieuw klinkt kijkt ze hem met een lief lachje aan, de grimas die zijn lippen siert maakt dat ze in de lach schiet. Ze grinnikt zachtjes en streelt met haar neus over zijn glanzende vacht. 'Als jij wint zorg ik er voor dat ik je het liefste veulen ooit schenk' Ze glimlacht vrolijk en streelt met haar neus langs de zijne. Ze versnelt haar pas en zwiept vrolijk met haar staart richting zijn gezicht. 'Moet je me wel inhalen!' Ze lacht vrolijk en spurt er weer vandoor. Haar ranke hoofdje fier in de wind, en haar lange manen zwevend langs haar hals.

Ze voelde zich zo vrij, maar tegelijkertijd zo veilig en geborgen, ze was samen met haar minnaar, haar lieveling. Ze wist niet hoe lang ze samen zouden blijven, ze wist niet wanneer hij misschien weer zou vertrekken maar ze wilde van het moment genieten zolang ze nog kon. En als hij zou verdwijnen zou ze een rang hoger gaan, ze had de leider aangesproken. Echter zou ze Rixan niet achter laten als hij niet naar de volgende rang mocht, of wou. Nee dan zou ze bij hem blijven, daar was ze zeker van.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Met kleine moeite zuig ik de koele lucht mijn longen in. Ik ben meer gebouwd voor lange afstanden, als voor hoge snelheden. En als het dan ook op een lange afstand aankomt houd ik het langer vol dan menig paard. De enige die me in lange afstanden heeft kunnen verslaan was mijn vader. Godzijdank heb ik persoonlijk een einde gemaakt aan dat verschrikkelijke leven. Voor mij hoefde hij ook nooit terug te komen. Grimmig van die gedachtes galoppeer ik in stilte verder, mijn blauwe ogen zo nu en dan op Image haar mooie vacht richtend. Vloeiend als water galoppeert ze naast me, als ze al moeite had met de afstand is dat niet te zien aan haar prachtige lichaam. Stilletjes geniet ik van haar zuivere lach. Grimassend kijk ik haar aan De vogels worden dadelijk nog jaloers op je. zeg ik grinnikend, duidend op haar mooie stem. Zodra ik haar tong zie kijk ik haar beledigd achterna terwijl ze van me weg galoppeert. Ik galoppeer alweer snel naast haar en peil haar reactie wanneer ze mijn woorden gehoord heeft. Ze lijkt blij, beslis ik dan maar uiteindelijk. Het is raar om te bedenken dat ik met Imagnetrix een veulen krijg. We hebben het tenslotte zo vaak geprobeerd, maar geen poging was gelukt. En nu ik er aan terug denk lijkt het me ook beter dat het toen niet gelukt is. Ik zou een verschrikkelijke vader zijn geweest, en waarschijnlijk nu ook nog wel. Met een schuin oog houd ik Image in de gaten en grinnik zachtjes bij haar woorden. Ja, nu moest ze wel winnen, niet dat het al te moeilijk zou worden. Ik heb tenslotte besloten om beter voor haar te zorgen, en nu ik zie dat het idee haar zo blij maakt.. Het lijkt me een prima start, voor een nieuwe start. De gedachtes die door mijn hoofd gaan proeven raar alsof ze niet bij me horen. Het is dan ook wel even wennen, van moordlustig naar de lieve hengst. Peinzend erover vergeet ik even mijn tempo op te houden en val ik ietsje terug van Image. Ik hoop maar dat ik het volhoud, en niet weer terugschiet in mijn oude gedrag. Althans niet voor Image haar neus, en ook niet voor het veulen zijn of haar neus. De taken van Avanti zullen voldoende zijn om mijn foute gedachtes te bevredigen.

Wanneer ik haar zijdezachte stem weer hoor merk ik dat ik achter haar lig en begin ik mijn pas weer te versnellen. Zodra ze me verteld wat ze mij gaat geven grimas ik breed. Een lief veulen.. Dan hoop ik dat het veulen het karakter van Image erft en niet dat van mij. Ik knik kort als teken dat ik haar verstaan heb en staar dan recht vooruit. Haar aanraking doet me sidderen van genot en in die trans schrik ik lichtjes wanneer haar staart in mijn gezicht beland. Een zacht donker lachje komt uit mijn mond, zo donker en zwaar dat het lijkt alsof ik aan het grommen ben. Ik kuch even en probeer het dan speels opnieuw, maar het is wedermaal zwaar en donker. Geïrriteerd door mijn stem stamp ik mijn hoeven vooruit in de richting van Image haar lichaam. Op dit moment kan ik het me niet veroorloven om al te veel aandacht aan andere dingen te besteden. Ons tempo ligt aanzienlijk hoog en ik hem al mijn concentratie nodig om mezelf in ritme te houden. Licht hijgend luister ik naar mijn hartslag die door mijn hele lichaam vibreert. Al snel voel ik mijn benen niet meer echt en weet ik dat ik dit hoge tempo niet lang meer vol kan houden. Ik zuig mijn longen vol met lucht voordat ik ietsje terugval in tempo. Mijn neus bevind zich ter hoogte van haar staart en daar neem ik goed gebruik van. Speels begin ik zachtjes langs haar kont te strelen, van boven naar beneden. Een speelse twinkeling verschijnt in mijn ogen wanneer ik in een keer mijn tanden in haar kont zet. Ik grinnik zachtjes voordat ik haar weer loslaat. Ik hef mijn hoofd ietsje op en streel zachtjes met mijn lippen over de bovenkant van haar staartwortel. Op het einde druk ik er een kusje op voordat ik mijn blauwe ogen weer voor me richt. Ik als een echte vader.. Wat moet het veulen wel niet van me denken zodra ik hem of haar vertel wat pappie gedaan heeft. Zou het me verafschuwen en me nooit meer willen zien? Ik schud mijn hoofd en bijt zachtjes op mijn onderlip. Dat mag niet gebeuren, het zou een soort van lijn trekken tussen mij en Image en het veulen. Ik houd meer van Image dan welk paard dan ook, en ik zou zelfs geen veulen tussen mij en haar in laten staan. Ik bijt iets harder op mijn lip, dat zijn dus foute gedachtes. Mijn ogen schieten naar Image haar ogen en blijven daar eventjes in hangen. Zelfs Image weet niet alles van mij en mijn daden. In stilte galoppeer ik verder, peinzend of ik het haar moet vertellen en zo ja; hoe ik het haar moet vertellen.

In de verre verte zie ik de eerste tekenen van de velden en weet ik dat onze wedstrijd binnenkort voorbij is. In principe maakte het niet uit wie zal winnen de prijs bleef hetzelfde. Toch denk ik er geen moment over na om haar in te halen, ik kan tenslotte niet zeker zijn van een lief veulen. Mijn ogen haken weer van de hare af en glijden richting de lucht, die heel geleidelijk lichter aan het worden is. De blauwe maan die hoog aan de hemel staat is me niet ontgaan en heel eventjes voel ik de oude tintelingen door mijn lichaam gaan. De maan heeft geen effect meer op me, en toch heb ik er een intieme band mee. Onbeschrijfelijk, maar oh zo mysterieus en prachtig. Een beetje zoals Image. Ik laat mijn ogen vluchtig weer van de maan afvallen, bang voor eventuele gevolgen of ideeën. Tot mijn grote opluchting blijft het voor de rest rustig in mijn lichaam, buiten een zekere uitputting die door mijn spieren raast. Nu we dichter bij de velden komen zie je steeds meer paarden, en ieder van hun kijkt met schichtige ogen naar ons beide. Een donkere grimas siert mijn lippen, ze zijn bang. Bang van de blauwe maan en hun dienaars. Op dit moment vertrouwde ze niemand, en al helemaal niet een ex-schim en de lief ervan. Op dat moment besef ik me pas dat ik blij ben dat ik niets te vrezen heb. Avanti heeft het me tenslotte beloofd, Image zal niets overkomen zolang ik doe wat hij van me vraagt. Zodra het veulen er is moet ik onze afspraak aanpassen, bedenk ik me dan een tikkeltje sloom. Wanneer ik de eerste velden scherp kan zien besluit ik uit competitiviteit mijn voorbenen te strekken en op mijn achterbenen wat kracht te zetten. Zodra ik naast haar galoppeer geef ik haar een knipoog en met een laatste spurt galoppeer ik verder. Ik streel haar gezicht net zolang tot dat het contact verbroken word en ik op haar voorlig. Opschieten slome! sis ik, even in mijn oude reacties terugvallend.

I'm out of touch, I'm out of love
I'll pick you up when you're getting down
and after all these things I've done I think I love you better now

I'm out of sight, I'm out of mind
I'll do it all for you in time
And after all these things I've done I think I love you better now

Gast **Profile**

Imagnetrix

Haar lieve Rixan was van plan een veulen met haar te krijgen, hij wilde oprecht een veulen met haar. Een kleine Rixan die om Image heen zou dartelen en hen zou bestoken met irritante vragen en zou charmeren met lieve woordjes. Image werd warm bij het idee, en kon niet wachten tot ze opnieuw haarzelf zou kunnen bewijzen. Ze zou laten zien dat ze een goede moeder was, ze zou het veulen goed opvoeden, en Rixan trots maken dat hij zo een mooie zoon of dochter zou krijgen. Ja ze was er van overtuigd dat ze hem trots zou maken, ze zou Rixan laten zien dat hij op haar kon vertrouwen. Het was enkel de vraag of dat ook wederzijds was. Hoe veel Image ook verlangt naar een veulen van de bonte hengst, ze wilt geen veulen dat zich elke dag af vraagt waarom zijn/haar vader er niet is. Of waarom pappa al die rode vlekken in zijn vacht heeft. Dat waren dingen die Image liever wou vergeten, en liever niet meer aan dacht. Een veulen was zoiets puurs, een nieuw leven geboren uit liefde tussen twee paarden. Het was iets onschuldigs en totaal beïnvloedbaar voor alles om zich heen, ze zou het veulen koesteren met alles wat ze had. Maar als Rixan er niet zou zijn dan zou het enkel het kroonjuweel worden van hun ontwrichte relatie. Heel even verschijnt het verdriet in de ogen van Imagnetrix.

Ze wilde echter niet in een depressie blijven hangen, vooral niet nu de lente zijn intree zou doen en de bloemen zou laten geuren en kleuren. Niet dat dit op het moment zichtbaar was, de omgeving was mistig en guur. Een akelige sfeer die werd gecreëerd door het blanke licht van de volle maan. Imagnetrix was volledig vergeten dat het de nacht was van de blauwe maan, en ergens had ze zich ook volkomen veilig gevoelt naast het brede lichaam van Rixan. Ze lacht liefjes naar hem en drukt een kus op zijn dunne witte lippen. Ze lacht vrolijk en geniet van zijn zachte aanraking op haar wang en haar hals. Wat hield ze van zijn heerlijke lippen, en zijn warme adem op haar vacht. Het was een goddelijk gevoel dat haar tintelingen gaf en er voor zorgde dat een siddering over haar ruggengraat trok. Ze lacht en een uitdagende twinkeling slaat over in haar ogen. Als ze hem voorbij gaat voelt ze hoe de lippen van Rixan over haar kont gaan, en de opwinding die plots in haar lichaam siddert maakt dat ze langzamer gaat. Ze houdt haar hoofd iets hoger, en geniet van zijn tanden die brutaal over haar vacht gaan. Ze zwiept opnieuw haar staart richting zijn gezicht, en hinnikt uitdagend als hij haar voorbij gaat. Zijn sissende woorden zorgen dat ze huivert en haar pas versneld. De bittere, haast slechte kant van Rixan wond haar eveneens op als dat het haar af stootte. Maar op dit moment was er niks meer aantrekkelijk dan een Rixan die zijn grommende stem gebruikte om haar uit te lokken.

Met een verleidelijk lachje rond haar lippen versnelt ze haar passen, en komt in een moeiteloze elegante galop naast hem. Haar passen zijn ruim, en haar hoofd hoog gedragen, ze deed het lijken alsof het haar moeiteloos af ging. Maar ze wist dat ze dit maar even vol kon houden. De mist vervaagt elke keer als ze haar pas versnelt, en ze voel hoe de blanke maan haar witte lichaam in de schijnwerpers zet. De volle maan was voor haar niet de beste periode om de velden op te gaan, aangezien haar lichaam dan als een baken van licht diende. Het was eveneens mooi als dat het verraderlijk was, elke schim zou haar van een afstand kunnen zien. Wanneer er enkele paarden voor haar opdoemen in de mist gaan haar oren in haar nek en versnelt ze een laatste keer haar pas. Haar ademhaling word zwaarder en haar hart klopt tegen haar borst aan. Met haar ogen op de finish lijn galoppeert ze het diepe woud weer in. In de donkere schaduwen houdt ze halt en laat enkel een zachte fluistering horen die enkel en alleen voor Rixan bedoelt was. 'Wat heb je daarop te zeggen lieveling? Kom je me vergezellen in de schaduwen?' Haar zachte blauwe ogen glijden over het bonte lichaam van haar minnaar, en ze duwt haar neus liefjes en koesterend tegen de zijne. Ze drukt haar zachte lippen op de zijne, maar haalt deze eveneens binnen enkele seconde weer los, ze wilde dat hij met haar deed wat hij wilde. Ze wilde dat hij haar nodig had, liet zien dat hij haar nodig had. Ze wilde niks liever dan zo dicht bij Rixan zijn, en hem nooit meer verliezen. Het maakte dat een gevoel van intens geluk gemengd met tranen boven komt drijven. Ze maakt zich klein in de kromming van zijn hals en streelt haar lichaam langs de zijne. Een lichte zoete geur verspreid zich rond de kleine merrie, en in de eerste instantie heeft ze het niet eens door. Ze blijft zachtjes doorgaan met het liefkozen van de manen van haar hengst, kusjes gevend op zijn brede hals. En dan pas dringt het tot haar door dat het de tijd van het jaar is. Ze voelt een tinteling door haar lichaam jagen en haar blauwe ogen glijden over het gelaat van Rixan. Wat zou zijn reactie zijn? Zou ze die woeste blik weer in zijn ogen zien die hij altijd had gehad, of zou hij haar lief kozen en vol voorzichtigheid behandelen. Ze grijnst even kort, en hoopt op het eerste, het was één van de redenen dat ze zo van hem hield, hij viel niet te temmen, zelfs voor haar niet.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed RPG-1

Rixan
I'm out of touch, I'm out of love, I'll pick you up when you're getting down
and after all these things I've done I think I love you better now

Mijn felblauwe ogen zoeken de hare, en wanneer ze deze gevonden hebben laten ze niet meer los. Ik wilde nooit meer loslaten, dit gevoel niet, en boven alles Image niet. Omdat mijn ogen die van haar voor geen moment meer verlaten, ontgaat het me niet dat er plots een hint van verdriet op haar gezicht te vinden is. Ik krijg de neiging om mijn neus in haar vacht te stoppen, haar te verwarmen met mijn hete adem en haar te vertellen dat alles goed komt. Ik had gedacht dat het idee van een veulen haar oneindig blij zou maken, en toch leek ze haar vreugde enigzins tegen te houden. Alsof ze het niet durfde om er blij om te zijn, misschien bang dat het poreuze moment weer verbroken zal worden. Het is een angst die ik met haar deelde. Wie weet wanneer ik weer besluit om de benen te nemen en haar achter te laten. Ditmaal zou ik niet alleen haar achter laten, maar ook een veulen. Een nieuw, fris geboren leventje dat nog een heel leven voor zich heeft. Even knijp ik mijn ogen dicht, mijn hoofd vol met maar één gedachte. Het mag niet hetzelfde leven krijgen zoals ik heb gehad, niet dezelfde jeugd zoals Image heeft gehad. Nee, als ik dit goed wilde gaan doen, dan moest ik het ook écht goed doen. Met hernieuwde vastbeslotenheid open ik mijn ogen weer. En alsof mijn uitzicht nog niet mooi genoeg is, lijkt het voor even alsof alle kleuren en geuren scherper zijn als voorheen. Mijn ogen glijden over de bomen heen en genietend adem ik de vochtige naar mosgeurende lucht mijn longen in. Heel even kan er een glimlach vanaf, mijn ogen licht ontdeugend in die van Image.

Ik knipper een paar keer en het verdriet is spontaan van haar gezicht verdwenen. Alsof het er nooit geweest was, en misschien heb ik het me ook wel ingebeeld. In stilte geniet ik van haar aanraking en ga ik op in haar glimlach. Heel eventjes fonkelen de ogen van Image en voel ik een warme wind door mijn lichaam gaan. Is dit dan toch hoe het voelt om voor een keer in je leven een normaal paard te zijn? Nouja normaal, een paard dat van een ander paard zielsveel houdt en daadwerkelijk van teruggehouden wordt. Even ontsnapt er een grinnik uit mijn mond, nu beseffend hoeveel geluk ik wel niet heb met een merrie die zoveel engelengeduld heeft als Image. Een merrie zo trouw, dat ik betwijfel of ze me ooit zou kunnen verlaten. Wanneer haar lippen ook maar een moment langs die van mij strelen neem ik de kans om ze op de hare te duwen. Ik begin zachtjes, mijn lippen meegolvend op de hare. Daarna voer ik de druk ietsje op tot ik de kus helaas weer moet vebreken vanwege het feit dat jij zonodig langs me heen moet galloperen. Mijn neus bevind zich bij haar kont, mijn lippen zachtjes tegen haar staartwortel aan, soms door middel van mijn bewegingen duw ik deze zachtjes tegen haar kont aan. Ik voel haar langzamer gaan en een vervaarlijke grimas verschijnt op mijn lippen. Nog eenmaal duw ik mijn tanden in haar staartwortel en hap ik dreigend naar haar manen terwijl ik vooruit stamp. Mijn hengstennek krul ik elegant, mijn spieren ietsje opzettend zodat ik nog machtiger overkom dan ik al ben. Door de adrenaline die door mijn lichaam giert kan ik me nauwelijks herinneren hoe lang we al niet aan het rennen zijn, en het kan me ook maar weinig schelen. Voor mij kan dit moment niet lang genoeg duren, en als ik zo naar Image kijk, denkt zij hier hetzelfde over.

Haar verleidelijke glimlach treft me als een kogel door mijn hersenen heen en ik moet mijn ogen op iets anders richten zodat ik mijn verstand niet verlies. Wanneer mijn oren het geluid opvangen van bezwaard ge-adem kijk ik iets bezorgd naar Image. Haar passen zijn nog even elegant als toen we begonnen waren aan onze wedstrijd en haar hoofd is nog altijd sierlijk in de lucht geheven. Nee, ze is geen klein merrie meer, ze is veel sterker dan ik denk. En op bepaalde punten zeker sterker als ik ben en ooit zal worden. Ik glimlach lichtjes, ik hoop dat ons veulen dat van haar gaat erven. Het is dat Image haar oren een paar keer achter in haar nek legt, anders was het me volledig ontgaan dat we andere paarden zijn tegen gekomen. Vannacht is er maar een ding wat mijn volledige aandacht heeft. En dat is deze lichtgevende merrie naast me, waar zelfs een blinde hengst nog voor op zijn knieën zou gaan. Om haar te plagen zet ik mijn tanden zachtjes in een van haar flanken, mijn ogen ontdeugend op haar lichaam gericht. Op dit moment kan ik mezelf niet helpen. Het enige waar ik aan kan denken is hoe ik haar lichaam tegen het mijne wil hebben, en haar hete adem op mijn lichaam wil voelen. Met een vuile grimas op mijn gezicht probeer ik er niet al te veel over na te denken, zover dat gaat althans.. De laatste meters komen in zicht en ondanks het feit dat Image niet gebouwd is voor lange afstanden, voel ik de vastberadenheid van haar af stralen. Ze moest winnen, bedenk ik me. En winnen zal ze, eerlijk of oneerlijk bedenk ik me grinnikend.

Imagnetrix gallopeert weer de bossen in, waardoor haar lichaam stopt met licht geven. Zonder twijfel gallopeer ik achter haar aan, mijn neusvleugels trillend van anticipatie. Image komt tot een abrupte halt, waardoor ik moeite moet doen om haar niet overhoop te rennen. Haar woorden komen mijn oren binnen gegleden en haast meteen verschijnt er een donker-verleidende grijns op mijn gezicht. Als ik al niet wist waar ze op uit was, wist ik het nu voor 200 procent. Ik kan zo'n stuk als jou niet zomaar aan mijn neus voorbij laten gaan. Beantwoord ik haar met een hint van overdrijving. Voor een paar minuten lijkt het alsof we aan elkaar geplakt zijn. Liet het ene onderdeel los, dan zaten we weer ergens anders aan elkaar vast, en ik kan niet anders dan er van genieten. Ze drukt haar lippen op de mijne en haalt ze voordat ik het wil, weer ervan af. Haast geiriteerd dwing ik mezelf op haar, mijn neus tussen haar manen en op haar lippen. Nee, ik geloof niet dat er uberhaubt een plek is geweest die ik niet aangeraakt heb. In het midden van een kusjespad komt de geur naar mijn neus toegedreven, eerst subtiel maar al vlug krijg ik de volle laag. Ik fleem, kan het gewoonweg niet tegenhouden. Met groter druk als voorheen duw ik mijn neus tegen haar hals aan en begin ik mijn lichaam naar haar achterhand toe te werken. Zonder er over na te denken lik ik langs haar staartwortel, mijn tong tergend langzaam door haar haren glijdend. Een gevaarlijk-verleidende blik staat in mijn ogen, die ik overigens nooit van de hare afhaal. In een abrupte beweging zet ik mijn tanden voor een seconde of twee in haar kont, mijn groter dan normale hoektanden boren zich een beetje in haar vacht en even geloof ik dat ik een ijzerachtige smaak op mijn lippen voel. (?) Het ijzerachtige goedje doet me sidderen van plezier en stilletjes ook van genot. Ik ben een beest, een beest dat aan het wachten was op dit moment. Het moment dat ik haar eindelijk kan beminnen zoals ik dat nog nooit eerder gedaan heb. Ik lik langs de wondjes om de smaak nog een keer in mijn mond te proeven. Een voorkeur voor bloed zal ik altijd houden, gras is simpelweg... te .. normaal.

Omdat ik weiger stil te staan en ook maar een moment niet met volle teugen te genieten van dit moment beweeg ik me weer terug naar haar achterhand. Bruut duw ik haar staart weg en druk ik mijn neus tussen haar benen, mijn lippen kroelend langs de binnenkant van haar benen. Ik was er meer dan klaar voor, voelde het aan mijn lichaam, en het was vast en zeker er ook aan te zien, bedenk ik me. Het feit dat het zweet nog tussen mijn flanken staat en Image lichaam ook niet meer droog is maakt het moment des te erotischer voor me. Ik glimlach lichtjes en hoewel ik wil dat het lief overkomt, weet ik zeker dat het een angstaanjagende grijns is. Please let me love you, like I've never done before. fluister ik zachtjes, mijn stem verbazingwekkend donker, maar met een warm, haast heet, tintje er aan. Eerlijk gezegd had ik geen geduld meer voor toestemming, en wist ook zeker dat ik het ook zonder zou afmaken. Ik ben en blijf Rixan uiteindelijk.
*cadeautje, for you. <3 Hoop dat je er iets meer kunt :] Enjoy the read~

Gast **Profile**

Imagnetrix

Ze voelt hoe de tanden van Rixan door haar vacht gaan en diep haar vlees binnen dringen, ze slaat een kreun uit en haar stem verhoogt deze tot ze een zachte gil uit slaat. Haar ogen gaan gejaagd naar de zijne, flikkerend van opwinding naar angst en weer terug naar een hitsige blik. Ze krult haar staart en heft haar hoofd, strekt haar hals en sluit haar ogen. Elke aanraking die hij maakte zorgde er voor dat een warme golf door haar lichaam ging, het begon op de plek en bewoog zich voort naar al haar ledematen, tot haar huid zou branden en ze hem zou smeken om verder te gaan, haar overal aan te raken. Haar helder blauwe ogen schieten open en vinden de zijne. Ze drukt haar lippen op de zijne en proeft de rauwe smaak van ijzer op haar tong, nooit van haar leven had ze durven denken deze smaak te proeven. Eerst draait haar maag zich om en wilt ze haarzelf van hem weg trekken, maar ergens diep van binnen weet ze hoe zeer hem dat zou kunnen krenken en dus houdt ze haarzelf groot, drukt haar lippen stevig op de zijne en verliest zicht totaal in de zoen. Het bloed was sterk van smaak, en na enkele minuten is het nog steeds niet verdwenen van haar smaak papillen. Haar tong glijd over haar lippen en opnieuw proeft ze het ijzer, nooit zou ze kunnen terug denken aan deze avond en niet aan de smaak denken, en ergens vond ze het niet eens erg. De pijn die hij haar bezorgde wond haar even erg op als de smaak op haar tong. Image had ene zwak voor het slechte van Rixan, en dat zou ze altijd houden.

Als een kat krult ze haar lichaam tegen de zijne aan, haar rug gekruld en haar nek in een sierlijke boog, haar fijn gevormde hoofd is geheven en haar grote blauwe ogen zijn gevuld met grote zwarte pupillen. Ze heft haar hoofd op naar dat van Rixan, volgt met haar ogen de bewegingen die hij maakt, volgt hoe zijn blik over haar rug gaat, richting haar staart en hoe de vlammen bijna van zijn pupillen af springen. Ze drukt haar lippen weer op de zijne, en wanneer ze afstand neemt bijt ze op zijn onderlip, haar ogen hard en verlangend. Ze voelt hoe Rixan zijn lichaam verplaatst, hoe zijn sterke benen een weg banen naar haar staart. Ze voelt zijn lippen in haar hals, en een kreun verlaat haar lippen. Ze gooit haar hoofd in haar nek en haar oren gaan plat. Ze wilde geen geluid meer horen, ze wilde totaal geen afleiding meer hebben. Haar lange witte manen beginnen tegen haar lichaam aan te kleven, het zweet licht lichtjes op haar vacht en zorgt voor een glinstering in het blanke licht. Ze voelt hoe de neus van Rixan tegen haar achterbenen omhoog gaat en ze bijt op haar onderlip en sluit haar ogen, ze wilde niks liever dan dat dit moment eeuwig zou duren. Ze zou willen dat Rixan altijd zo erg naar haar zou verlangen als hij nu deed. In een simpele beweging slaat ze haar staart in zijn gezicht en werpt een verleidelijke maar eveneens plagende blik naar achter, echter verdwijnt deze volledig wanneer ze voelt hoe de tong van haar minnaar langs haar been omhoog gaat.

Ze krult haar lange golvende staart op haar rug, waardoor de strengen als een waterval in golvende lokken naar benden valt. Haar staart was lang en waaiert zich nog uit op de grond, en omringt haar als een lijst bij een schilderij deed. Genietend van de aanrakingen van Rixan sluit ze haar ogen en voelt hoe zijn bewegingen langzaam maar zeker steeds ruiger en ongecontroleerder werden. De stem van Rixan zorgt er voor dat ze haar ogen weer opent. De hete woorden hangen in de lucht en haar ademhaling word zwaarder. Ze had nog nooit zo naar hem verlangd zoals ze nu deed, ze wilde niks liever dan hem geven wat hij wilde, zij wilde hem maar al te graag. Ze draait haar hals en met verleidelijke hitsige ogen bekijkt ze hem, zijn lichaam opgespannen, groot als een beest dat haar met huid en haar kon verslinden. Een rilling jaagt over haar ruggengraat en ze heft haar ranke hoofd, haar lange witte manen glijden over haar blauwe ogen en ze grijnst.

Ze krult haar lange witte staart verder haar rug op en zet een stap achterwaarts, zodat haar achterhand tegen zijn borst aan staat, ze strijkt met haar staart langs zijn kin en kijkt hem vanonder haar wimpers aan. Haar ogen zijn donker en verleidelijk en haar stem is hees van de opwinding. 'Love me'

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Rixan
I'm out of touch, I'm out of love, I'll pick you up when you're getting down
and after all these things I've done I think I love you better now

Nog altijd blijf ik dat prachtige witte lichaam volgen, net zoals die wonderbaarlijk blauwe ogen van haar. Stiekem hoopte ik dat ons veulen net zo'n ogen had als die van haar. Óf net zo'n pure vacht als die van haar. Nee als het aan mij ligt hoeft het veulen helemaal niets van mij over te erven, buiten misschien de spierbouw als het een hengstje zal worden. Een flauwe grijns siert mijn lippen. Mijn leven is op eens perfect geworden, alsof alle puzzelstukjes in elkaar zijn gevallen en ik me eindelijk helemaal 'heel' kan voelen. Image is natuurlijk diegene die de hele zooi bij elkaar houd. Ja ze is een soort van lijm tussen all mijn puzzelstukjes. In mijn luchtblauwe ogen staat een verleidende maar bovenalles ontdeugende blik en ik geniet zichtbaar wanneer ze haar lippen overtuigend op de mijne duwt. De ijzerachtige smaak van het bloed leek haar niet eens te deren, nee ze wilde er voor me zijn en ergens wind me dat op. Dit is dan ook de reden dat ik het niet kan laten zachte kreuntjes te laten ontsnappen tijdens ons gevecht van lippen op en langs elkaar. Nog nooit heb ik een merrie zo gewild als deze keer, en geloof me.. Alle andere keren waren ook al behoorlijk moeilijk om te weerstaan.

Eenmaal ik achter haar sta druk ik mijn tong iets harder tegen de binnenkant van haar binnenbenen aan zo nu en dan plagend tergens langzaam omhoog en omlaag glijdend. Een haast valse blik staat in mijn ogen, die gericht staan in Image haar verukkelijke ogen. Ze daagde me uit en heeft me nog nooit te voren zo opgewonden. Zelfs het lichte zweet wat langs haar flanken naar beneden sijpelt geeft me een gevoel van warmte en lust. Lust naar haar lichaam en een innige, maar vooral heerlijke geslachtsgemeenschap. (lol) Image slaat haar staart tegen mijn gezicht aan en speels hap ik naar de lange strengen die dan langzaam weer uit mijn mond glijden. Ik lik mijn lippen af terwijl ik in die verleidende ogen kijk en druk een kusje op haar kont. Haar lange prachtige staart krult ze over haar rug heen zoals ik dat nog niet eerder gezien heb en wie zou ik zijn als ik daar geen gebruik van maakte. Tergend langzaam lik ik over de onderkant van haar staartwortel heen die nu open en bloot naar de hemel wijst. Een aantal sidderingen glijden over mijn rug heen en ik flehm weer een paar keer, mijn hoofd strekkend naar de hemel. Argh, ze maakte me zo gek dat ik haar wel kon verslinden in tienduizend stukjes. Oh Image wat ben je toch slecht, maar je weet dat ik daar van houd. Bedenk ik me grimassend terwijl mijn ogen de duizenden strengen parelwit haar onderzoeken.

Ineens zie ik haar haar hoofd naar me toekeren en een verschrikkelijk mooie grijns op haar lippen verschijnen. You're so sexy. And you know it. Breng ik fluisterend uit terwijl ik mijn oren gespitst houd op haar gezicht. Het duurt niet meer lang tot ik de verlossende woorden hoor en ik haar achterhand tegen mijn borst voel aandrukken. Meer hints heb ik niet nodig, en voordat ik het weet ben ik al op haar gesprongen. Als een beest. Want zo voel ik me ook, een beest die zijn prooi wilt verslinden.. Maar wel,.. Op een lieve manier, een zo veel mogelijk pijnloze manier. Vrijwel meteen stoot ik mijzelf in haar, niet eens de tijd meer nemend om rustig en voorzichtig te beginnen. Nee, daar is het al te laat voor, zij en haar geur hebben me vanbinnen loco gemaakt. Steeds krachtiger druk ik mezelf tegen haar aan, mijn oren langzaam in mijn nek glijdend. Mijn tong laat ik over haar ruggengraat heenglijden, om vervolgens mijn tanden in haar schoft te zetten. Op een zo zacht mogelijke manier begin ik te knagen aan de korte haren bij haar schoft. Al snel word de opwinding me te veel en reik ik iets hoger, naar haar hals. Zweet vormt zich langs mijn flanken en ik weet heel zeker dat het niet meer lang zal duren, voor mijn hoogtepunt bereikt was. Mijn lippen breng ik bij haar oren waar ik hijgend in uit breng; Ráwr. Het komt er als een grom uit, als een beer of een wolf. Een roofdier, die ziekelijk genoeg zijn prooi aan het bespelen is. Op het laatste verhoog ik mijn tempo nog eenmaal om al snel een gevoel van verlossing te voelen, en de lust en begeerte langzaam te voelen wegebben. Oh ik wilde haar nog steeds, en dat gevoel zal nooit weggaan, hoe kan het ook anders met zo'n sexy merrie als deze. Ik verberg mijn neus tussen haar lange witte manen en fluister; Ik hou van je Image. Het komt er vast en zeker vaag uit tussen al haar manen, maar ik ben er zeker van dat ze het gehoord heeft. Even blijf ik op haar neerhangen, mijn lichaam zo licht mogelijk op het hare makend, ze is tenslotte maar zo teder in vergelijking met mij.. Een roofdier.
*hmm beetje korter, maar je kunt er hopelijk wel iets mee XD

**Profile**

» What is the soul of a man
» Broken soul [E'ves]
» R.I.P. to the girl you used to see ~ E'vesdar
» [GZ] She IS daddy's little girl...
» The story of an broken girl

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen